Hamlet
Meer dan vierhonderd jaar geleden schreef William Shakespeare een toneelstuk dat eeuwen zou overleven. Het stuk werd veelvuldig opgevoerd en is wereldbekend door de monoloog van het hoofdpersonage “ to be or not to be”. Ook in 2007 wordt het opgevoerd, bewerkt naar onze eigen tijdsgeest door Piet Arfeuille. Het theaterhuis Het Paleis presenteert inderdaad Hamlet.
De originele versie van het toneel stuk Hamlet, Prins van Denemarken van W.Shakespeare werd in een hedendaags kleed gezet door Piet Arfeuille. Deze bewerking is voor hem geen debuut. Hij maakte al eerder bewerkingen van “Romeo & Julia” en “Oedipus”. Hij plaatste het stuk in onze tijd zonder verlies van de oorspronkelijke waarde. Hij regisseert het stuk ook zelf en hij krijgt hulp van Hans van Dam, die instaat voor de dramaturgie. Arfeuille heeft er voor gekozen om samen te werken met ervaren acteurs.
Zo wordt Hamlet, het hoofdpersonage, door Pepijn Caudron gespeeld. Hij is een gewaardeerde Vlaamse acteur en componist. Hij was al te zien op de Vlaamse televisie in de series “Heterdaad”, “De kotmadam”, “Witse” , “Flikken”, “Aspen” en “Kinderen Van Dewindt”. Binnenkort zal hij ook voor het eerst te zien zijn op het witte doek in de film “Los” van Jan Verheyen. De moeder van Hamlet, Gertrude, wordt gespeeld door Els Olaerts. Ook zij heeft veel acteerervaring. Ze heeft films zoals “De hel van Tanger”, “Verlengd weekend”, “Blinker” op haar naam staan. Ze was ook te zien in enkele afleveringen van “Het eiland” en “Witse”. Wim Danckaert speelt de rol van Claudius, de oom van Hamlet. Hij werd bekend door zijn rol van Kris Geysen in “Flikken”. Verder heeft hij al veel gastenrollen gespeeld. De rol van Polonius, de raadgever van Claudius, wordt gespeeld door Jeroen De Man. Eva Schram speelt Ophelia, de dochter van Polonius. we kennen haar uit “Het geslacht De Pauw”. Laërtes, de zoon van Polonius, wordt gespeeld door Roel Swanenberg. Matijs Jansen, die ook niet nieuw is in het toneelwereldje, speelt de rol van Horatio, de beste vriend van Hamlet. Verder verschijnen er nog twee jeugdvrienden van Hamlet in het stuk. Rosencrantz, gespeeld door Jan Sobrie en Guildenstern, gespeeld door Jan Bollen. De geest van Hamlets wordt afwisselend gespeeld door Araon Defossez en Gilles Van Hecke. Door de uitgebreide ervaringen van alle acteurs leven zij zich zeer geloofwaardig in in hun rol. Ze spelen zeer goed op elkaar in.
Het stuk van Hamlet gaat over wraak. W. Shakespeare neemt je mee in het wraakproces van Hamlet. Buiten wraak zijn er ook nog andere zaken die het publiek mee in het verhaal slepen. Zo zijn er de relaties tussen vader en zoon, moeder en zoon ,de vriendschapsrelaties van Hamlet, Hamlets relaties met Ophelia en de relaties van Gertrude met haar twee echtgenoten.
Maar het hoofdthema van het stuk blijft de wraak van Hamlet op de moordenaar van de koning, op de moordenaar van zijn vader, op zijn oom!
Hamlets vader, de koning van Denemarken, is dood. Zijn moeder is na twee maanden al hertrouwd met zijn eigen oom, Claudius, de broer van zijn vader. Hamlet rouwt en walgt.
De geest van zijn vader vraagt om wraak te nemen op zijn moordenaar, Claudius, maar om zijn moeder te sparen. Hamlet wil niet dat Claudius te weten komt dat hij de waarheid kent. Daarom besluit hij om zich krankzinnig te gaan gedragen. Zo kan hij ongemerkt een wraakplan bedenken. Maar hij vermoordt niet alleen Claudius. Door de voortvloeiende intriges sterven Polonius en Ophelia en in het ultieme gevecht sterven Laërtes, Gertrude, Claudius en Hamlet.
Hamlet is een tragedie uit de renaissance. William Shakespeare baseerde zich op de Griekse oudheid om zijn stuk op te bouwen, maar hij nam het niet zo strikt als andere tijdgenoten. Arfeuille behoudt de spanningslijn van Shakespeare. Het stuk begint met een inleiding. Het publiek komt in het paleis van het Deense hof te rechtwaar men rouwt voor de plots overleden koning. Je krijgt een zekere schets van de situatie en de personages. Vervolgens verschijnt de geest van zijn vader aan Hamlet. Dit is het motorische element en brengt de personages in beweging. Dit is ook één van de spanningselementen, namelijk retrospectief. De geest vertelt Hamlet wat er gebeurd is voor het toneelstuk begonnen is, voor de eigenlijke actie dus begon. Hamlet zorgt zelf voor intriges. De spanning van het toneelstuk wordt opgedreven door zijn gespeeld krankzinnig gedrag. Het geduld van zijn oom begint op te geraken. Ook zijn relatie met Ophelia laat aanvoelen dat er iets gaat gebeuren. Polonius en Gertrude zorgen ervoor dat de kijker op een gegeven moment kennisvoorsprong heeft op Hamlet. Je weet dat Polonius zich gaat verstoppen achter het gordijn. Als dit niet was, zouden we daar een soort van retarderen hebben. Je zou gehoopt hebben dat het Claudius was die er achter stond, maar de climax zou dan uitgesteld zijn. De climax van het stuk is het ultieme gevecht tussen de twee kampen, het kamp van Hamlet en het kamp van Claudius. Al de personages sterven, behalve Horatio. Hij zorgt ook voor de afloop van het stuk. In een monoloog bespreekt hij de gebeurtenissen die plaats hebben gevonden. Hoe wraak tot zo een tragedie kan leiden. Er wordt tijdens het gevecht ook gebruik gemaakt van auditieve middelen zoals muziek. Dit kwam in het stuk nog een paar keer voor.
Het verhaal wordt verteld met dialogen en monologen. De scène die dit stuk wereldbekend maakte is “to be or not to be”:
“To be, or not to be; that is the question: whether 'tis nobler in the mind to suffer the slings and arrows of outrageous fortune, or to take arms against a sea of troubles, and by opposing end them? To die: to sleep: No more; and, by a sleep to say we end the heart-ache and the thousand natural shocks that flesh is heir to; 'tis a consummation devoutly to be wished. To die; to sleep; to sleep: perchance to dream: aye, there's the rub; for in that sleep of death what dreams may come, when we have shuffled off this mortal coil, must give us pause: there's the respect that makes calamity of so long life; for who would bear the whips and scorns of time, the oppressor's wrong, the proud man's contumely, the pangs of dispriz'd love, the law's delay, the insolence of office, and the spurns that patient merit of th'unworthy takes, when he himself might his quietus make with a bare bodkin? Who would fardels bear, to grunt and sweat under a weary life, but that the dread of something after death—the undiscover'd country from whose bourn no traveller returns—puzzles the will and makes us rather bear those ills we have than fly to others that we know not of? Thus conscience does make cowards of us all, and thus the native hue of resolution is sicklied o'er with the pale cast of thought, and enterprises of great pith and moment with this regard their currents turn awry, and lose the name of action. Soft you now! The fair Ophelia! Nymph, in thy orisons be all my sins remember'd.”
Het decor dat Arfeuille gebruikt voor zijn bewerking is zeer sober. Op het podium staat zeer centraal een tafel, waarop en waarrond, alles gebeurd. Het decor is zeer leeg, maar kan omgevormd worden. Zo wordt de tafel, in de scène waar gefeest wordt, gebruikt als projectiescherm. Er wordt ook niet zeer uitbundig gebruik gemaakt van attributen; een boek, kleren, confetti, … Er wordt niet veel met de belichting gewerkt. Af en toe wel om gebeurtenissen te benadrukken, maar zeker niet overdreven. Bij de eindscène maakt men wel zeer bewust gebruik van licht om een sfeer op te roepen. Dat is zeker en vast goed gelukt.
Horatio is vanaf het begin het personage dat de aandacht van het publiek trekt. Hij opent ook het wereldberoemde stuk. Wanneer het publiek de zaal in komt, zit hij al op het podium. Dan begint hij een monoloog over zelfmoord omdat zijn beste vriend vermoord is. Hij trekt de aandacht onmiddellijk. Verder in het stuk komt hij over als een aanschouwend personage. Hij ziet hoe alles fout loopt aan het Deense hof, hoe zijn vriend zijn eigen dood in de hand werkt. Hij is niet het meest actieve personage. Ook over zijn lichaamstaal valt niet veel te zeggen. Hij komt eerder sloom en ongeïnteresseerd over.
Toch weet hij vanaf het begin het publiek mee de tragedie in te trekken. Het stuk is toegankelijk voor jongeren van 16 jaar en dat is begrijpelijk . Er wordt niet echt ingespeeld op reactie van het publiek. Er worden wel reacties uitgelokt door raadseltjes en grapjes. Het filmpje van Hamlet met de biggetjes zorgde voor de uitbundigste reactie in het stuk. Het was lichtjes aanstootgevend. De regisseur hoopt waarschijnlijk op deze reacties.
Het stuk is zeer actueel gemaakt. Het is omgezet in meer hedendaagse taal en conversaties, maar het poëtische aspect blijft toch wel kenmerkend. Ook het thema blijft zeer actueel. Deze Hamletbewerking is zeker geen saaie tragedie. Er zitten humoristische kenmerken in een zwaar geladen thematiek!
Piet Arfeuille zet met regie een zeer goed stuk op het toneel. Zijn keuze van acteurs en medewerkers zorgen voor een fantastische hedendaagse versie van Hamlet. Arfeuille wist duidelijk wat hij wou verwezenlijken en lukt daar ook in. Door te kiezen voor een sober decor weet hij dat hij de aandacht van het publiek op het verhaal te houden. Hij weet goed hoe hij welke reactie uitlokt en daar maakt hij gebruik van. Hij weet met zijn verwerking jong en oud te boeien. Door iets meer getinte scènes weet hij dat zijn doelpubliek ouder moet zijn dan 16 jaar. De acteurs spelen allemaal hun rol alsof het hun eigen levensverhaal is dat ze vertellen. Ze weten perfect op elkaar in te spelen. Ze maken gebruik van elkaars ervaringen. Ze hebben elk een lichaamstaal die bij hun personage past die ze vertolken. Samen met de regisseur en de mensen van de technische afdeling weten ze een toneelwerk van grote waarde een extra dimensie te geven in ons cultureel beeld.
De wederopvoering van het stuk Hamlet van Piet Arfeuille is een zeer grote aanrader voor iedereen vanaf 16 jaar. Het geeft weer wat W.Shakespears wilde vertellen aan zijn tijdgenoten, maar dan in een modern kleed. Het stuk eindigt met een prachtige “naaktscène”. De overledenen van de ultieme strijd worden dan overgoten met rode verf. Een prachtig stil moment dat je gezien moet hebben. Het stuk is de moeite waard.
Meer dan vierhonderd jaar geleden schreef William Shakespeare een toneelstuk dat eeuwen zou overleven. Het stuk werd veelvuldig opgevoerd en is wereldbekend door de monoloog van het hoofdpersonage “ to be or not to be”. Ook in 2007 wordt het opgevoerd, bewerkt naar onze eigen tijdsgeest door Piet Arfeuille. Het theaterhuis Het Paleis presenteert inderdaad Hamlet.
De originele versie van het toneel stuk Hamlet, Prins van Denemarken van W.Shakespeare werd in een hedendaags kleed gezet door Piet Arfeuille. Deze bewerking is voor hem geen debuut. Hij maakte al eerder bewerkingen van “Romeo & Julia” en “Oedipus”. Hij plaatste het stuk in onze tijd zonder verlies van de oorspronkelijke waarde. Hij regisseert het stuk ook zelf en hij krijgt hulp van Hans van Dam, die instaat voor de dramaturgie. Arfeuille heeft er voor gekozen om samen te werken met ervaren acteurs.
Zo wordt Hamlet, het hoofdpersonage, door Pepijn Caudron gespeeld. Hij is een gewaardeerde Vlaamse acteur en componist. Hij was al te zien op de Vlaamse televisie in de series “Heterdaad”, “De kotmadam”, “Witse” , “Flikken”, “Aspen” en “Kinderen Van Dewindt”. Binnenkort zal hij ook voor het eerst te zien zijn op het witte doek in de film “Los” van Jan Verheyen. De moeder van Hamlet, Gertrude, wordt gespeeld door Els Olaerts. Ook zij heeft veel acteerervaring. Ze heeft films zoals “De hel van Tanger”, “Verlengd weekend”, “Blinker” op haar naam staan. Ze was ook te zien in enkele afleveringen van “Het eiland” en “Witse”. Wim Danckaert speelt de rol van Claudius, de oom van Hamlet. Hij werd bekend door zijn rol van Kris Geysen in “Flikken”. Verder heeft hij al veel gastenrollen gespeeld. De rol van Polonius, de raadgever van Claudius, wordt gespeeld door Jeroen De Man. Eva Schram speelt Ophelia, de dochter van Polonius. we kennen haar uit “Het geslacht De Pauw”. Laërtes, de zoon van Polonius, wordt gespeeld door Roel Swanenberg. Matijs Jansen, die ook niet nieuw is in het toneelwereldje, speelt de rol van Horatio, de beste vriend van Hamlet. Verder verschijnen er nog twee jeugdvrienden van Hamlet in het stuk. Rosencrantz, gespeeld door Jan Sobrie en Guildenstern, gespeeld door Jan Bollen. De geest van Hamlets wordt afwisselend gespeeld door Araon Defossez en Gilles Van Hecke. Door de uitgebreide ervaringen van alle acteurs leven zij zich zeer geloofwaardig in in hun rol. Ze spelen zeer goed op elkaar in.
Maar het hoofdthema van het stuk blijft de wraak van Hamlet op de moordenaar van de koning, op de moordenaar van zijn vader, op zijn oom!
Hamlets vader, de koning van Denemarken, is dood. Zijn moeder is na twee maanden al hertrouwd met zijn eigen oom, Claudius, de broer van zijn vader. Hamlet rouwt en walgt.
De geest van zijn vader vraagt om wraak te nemen op zijn moordenaar, Claudius, maar om zijn moeder te sparen. Hamlet wil niet dat Claudius te weten komt dat hij de waarheid kent. Daarom besluit hij om zich krankzinnig te gaan gedragen. Zo kan hij ongemerkt een wraakplan bedenken. Maar hij vermoordt niet alleen Claudius. Door de voortvloeiende intriges sterven Polonius en Ophelia en in het ultieme gevecht sterven Laërtes, Gertrude, Claudius en Hamlet.
Hamlet is een tragedie uit de renaissance. William Shakespeare baseerde zich op de Griekse oudheid om zijn stuk op te bouwen, maar hij nam het niet zo strikt als andere tijdgenoten. Arfeuille behoudt de spanningslijn van Shakespeare. Het stuk begint met een inleiding. Het publiek komt in het paleis van het Deense hof te rechtwaar men rouwt voor de plots overleden koning. Je krijgt een zekere schets van de situatie en de personages. Vervolgens verschijnt de geest van zijn vader aan Hamlet. Dit is het motorische element en brengt de personages in beweging. Dit is ook één van de spanningselementen, namelijk retrospectief. De geest vertelt Hamlet wat er gebeurd is voor het toneelstuk begonnen is, voor de eigenlijke actie dus begon. Hamlet zorgt zelf voor intriges. De spanning van het toneelstuk wordt opgedreven door zijn gespeeld krankzinnig gedrag. Het geduld van zijn oom begint op te geraken. Ook zijn relatie met Ophelia laat aanvoelen dat er iets gaat gebeuren. Polonius en Gertrude zorgen ervoor dat de kijker op een gegeven moment kennisvoorsprong heeft op Hamlet. Je weet dat Polonius zich gaat verstoppen achter het gordijn. Als dit niet was, zouden we daar een soort van retarderen hebben. Je zou gehoopt hebben dat het Claudius was die er achter stond, maar de climax zou dan uitgesteld zijn. De climax van het stuk is het ultieme gevecht tussen de twee kampen, het kamp van Hamlet en het kamp van Claudius. Al de personages sterven, behalve Horatio. Hij zorgt ook voor de afloop van het stuk. In een monoloog bespreekt hij de gebeurtenissen die plaats hebben gevonden. Hoe wraak tot zo een tragedie kan leiden. Er wordt tijdens het gevecht ook gebruik gemaakt van auditieve middelen zoals muziek. Dit kwam in het stuk nog een paar keer voor.
Het verhaal wordt verteld met dialogen en monologen. De scène die dit stuk wereldbekend maakte is “to be or not to be”:
“To be, or not to be; that is the question: whether 'tis nobler in the mind to suffer the slings and arrows of outrageous fortune, or to take arms against a sea of troubles, and by opposing end them? To die: to sleep: No more; and, by a sleep to say we end the heart-ache and the thousand natural shocks that flesh is heir to; 'tis a consummation devoutly to be wished. To die; to sleep; to sleep: perchance to dream: aye, there's the rub; for in that sleep of death what dreams may come, when we have shuffled off this mortal coil, must give us pause: there's the respect that makes calamity of so long life; for who would bear the whips and scorns of time, the oppressor's wrong, the proud man's contumely, the pangs of dispriz'd love, the law's delay, the insolence of office, and the spurns that patient merit of th'unworthy takes, when he himself might his quietus make with a bare bodkin? Who would fardels bear, to grunt and sweat under a weary life, but that the dread of something after death—the undiscover'd country from whose bourn no traveller returns—puzzles the will and makes us rather bear those ills we have than fly to others that we know not of? Thus conscience does make cowards of us all, and thus the native hue of resolution is sicklied o'er with the pale cast of thought, and enterprises of great pith and moment with this regard their currents turn awry, and lose the name of action. Soft you now! The fair Ophelia! Nymph, in thy orisons be all my sins remember'd.”
Het decor dat Arfeuille gebruikt voor zijn bewerking is zeer sober. Op het podium staat zeer centraal een tafel, waarop en waarrond, alles gebeurd. Het decor is zeer leeg, maar kan omgevormd worden. Zo wordt de tafel, in de scène waar gefeest wordt, gebruikt als projectiescherm. Er wordt ook niet zeer uitbundig gebruik gemaakt van attributen; een boek, kleren, confetti, … Er wordt niet veel met de belichting gewerkt. Af en toe wel om gebeurtenissen te benadrukken, maar zeker niet overdreven. Bij de eindscène maakt men wel zeer bewust gebruik van licht om een sfeer op te roepen. Dat is zeker en vast goed gelukt.
Horatio is vanaf het begin het personage dat de aandacht van het publiek trekt. Hij opent ook het wereldberoemde stuk. Wanneer het publiek de zaal in komt, zit hij al op het podium. Dan begint hij een monoloog over zelfmoord omdat zijn beste vriend vermoord is. Hij trekt de aandacht onmiddellijk. Verder in het stuk komt hij over als een aanschouwend personage. Hij ziet hoe alles fout loopt aan het Deense hof, hoe zijn vriend zijn eigen dood in de hand werkt. Hij is niet het meest actieve personage. Ook over zijn lichaamstaal valt niet veel te zeggen. Hij komt eerder sloom en ongeïnteresseerd over.
Het stuk is zeer actueel gemaakt. Het is omgezet in meer hedendaagse taal en conversaties, maar het poëtische aspect blijft toch wel kenmerkend. Ook het thema blijft zeer actueel. Deze Hamletbewerking is zeker geen saaie tragedie. Er zitten humoristische kenmerken in een zwaar geladen thematiek!
Piet Arfeuille zet met regie een zeer goed stuk op het toneel. Zijn keuze van acteurs en medewerkers zorgen voor een fantastische hedendaagse versie van Hamlet. Arfeuille wist duidelijk wat hij wou verwezenlijken en lukt daar ook in. Door te kiezen voor een sober decor weet hij dat hij de aandacht van het publiek op het verhaal te houden. Hij weet goed hoe hij welke reactie uitlokt en daar maakt hij gebruik van. Hij weet met zijn verwerking jong en oud te boeien. Door iets meer getinte scènes weet hij dat zijn doelpubliek ouder moet zijn dan 16 jaar. De acteurs spelen allemaal hun rol alsof het hun eigen levensverhaal is dat ze vertellen. Ze weten perfect op elkaar in te spelen. Ze maken gebruik van elkaars ervaringen. Ze hebben elk een lichaamstaal die bij hun personage past die ze vertolken. Samen met de regisseur en de mensen van de technische afdeling weten ze een toneelwerk van grote waarde een extra dimensie te geven in ons cultureel beeld.
De wederopvoering van het stuk Hamlet van Piet Arfeuille is een zeer grote aanrader voor iedereen vanaf 16 jaar. Het geeft weer wat W.Shakespears wilde vertellen aan zijn tijdgenoten, maar dan in een modern kleed. Het stuk eindigt met een prachtige “naaktscène”. De overledenen van de ultieme strijd worden dan overgoten met rode verf. Een prachtig stil moment dat je gezien moet hebben. Het stuk is de moeite waard.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden