Verborgen Labyrint

Inleiding

In eerste instantie had ik me niet opgegeven voor deze voorstelling, maar een vriendin van mij kreeg de middag voor de voorstelling te horen zij zich wel had opgegeven al dacht ze zelf van niet. Zij had geen zin om er alleen heen te gaan en vroeg of ik zin had om met haar er heen te gaan. Dus heb ik thuis meneer Kaper opgebeld om te vragen of er nog kaartjes over waren en die waren er nog en ben ik er ook heen gegaan.
Ik had echt geen idee wat ik er van moest verwachten, want het was een jongerendans en ik was nog nooit eerder naar een jongerendans geweest.

Analyse

Er werd vooral op sportschoenen gedanst, omdat ze veel over de vloer sleepten met hun voeten. In sommige stukjes dansten ze heel even op bloten voeten, maar dat ging wat rustiger.
Ze gebruikten eigenlijk heel het toneel en bewogen ook een gedeelte over de vloer en dan vooral rollen maar ook zitten en gewoon stil liggen.
De dansers waren niet echt in groepjes verdeeld, maar het was wel heel duidelijk te zien dat een meisje elke keer weer terug ging naar dezelfde jongen omdat ze hem leuk vond.
Het ging tijdens de voorstelling het meest om de muziek en de dansen. Het decor, de kostuums en de belichting waren niet zo belangrijk.
Het geluid dat je hoorde was moderne muziek en het speelde best wel een belangrijke rol in de voorstelling, want ze dansten er veel op en zonder die muziek zou het niet zo leuk zijn denk ik. De muziek werd ook vaak live gespeeld.
De ene keer volgde de dans wel de muziek, maar de andere keer begonnen ze al te dansen en kwam later pas de muziek of de muziek was al even bezig. De muziek werd soms erg hard versterkt.
Tijdens het dansen zag je dat het niet allemaal vloeiende bewegingen waren die de dansers maakten en dat paste ook goed bij het stuk. Ze moesten zich ook goed inspannen om alles goed en op tijd te doen, want soms ging het allemaal zo snel achter elkaar dat je wel goed geoefend moet hebben anders lukt het je niet. Of dat de voorste rij wat anders deed dan de achterste rij. Als achterste rij moet je dan ook goed weten hoe je moet bewegen.
Er hoorde wel een verhaal in het stuk te zitten, maar ik vond niet echt duidelijk wat het verhaal nou eigenlijk was.
De dans toonde vooral menselijke relaties en emotie. Ze beelden veel dingen uit in een dans.

De muziek die je hoorden was een soort mengeling van allemaal zelf gemaakte muzieksoorten. Ik kon er niet duidelijk uithalen wat voor soorten muziek ik heb gehoord.
Het stuk had verschillende emoties. Er zat een somber stukje in maar ook een vrolijk stuk. Verder nog dreigend, rustig en intiem en het zag er af en toe een beetje chaotisch uit.
Van de muziek was het denk ik de melodie die soms ook de stemming bepaalde, want als de melodie somber klonk werd er niet een heel vrolijk stukje gespeeld.
Het was niet echt een concert, maar het had er wel wat van weg. Alleen zat je op stoelen en was iedereen tijdens de voorstelling stil.
Er werd niet zo veel gesproken tijdens het stuk, maar wat er gezegd werd ging wel redelijk met de muziek mee vond ik.
De muziek was hier een uiting van algemeen herkenbaar levensgevoel en als ontspanning.

Korte inhoud

Het begint met een klein groepje jongeren op een verlaten industrie terrein telkens kwam er eentje bij met de openingszin: “Is dit uuuhh….”, waar de groep ‘ja’ op antwoordde.
Het industrie terrein lag in het plaatsje Lollum. Niemand had daar ooit eerder van gehoord. Het was wel heel zielig om in een plaatsje te wonen waar nog nooit iemand van had gehoord.

Uiteindelijk bestond de groep uit acht mensen (vier meiden en vier jongens).
Die acht mensen konden in het begin helemaal niet met elkaar opschieten en kregen daardoor ruzie.
Een meisje die er al even was, leek “de baas”, want zij stond iedere keer vooraan en antwoordde iedere keer als iemand wat vroeg. Een ander meisje, die er nieuw bij was gekomen, vond een jongen leuk die er al even was. Zij liep de hele tijd rond hem te dwarrelen. Die jongen vond haar niet leuk en liet later ook goed merken dat hij het niet leuk vond. Daarna hield het meisje toch maar op ook al wou ze dat niet graag.

De acht mensen gingen op het industrie terrein op zoek naar zichzelf.

Conclusie

Ik vond het een leuke voorstelling alleen kon ik er niet echt een verhaal uit opmaken. Maar omdat ik van tevoren al even een stukje uit het boekje had gelezen wist ik ongeveer waar het over moest gaan. Je kon het niet echt uit het stuk halen.
Het was meestal heel vrolijke muziek en dat maakt het samen met de verschillende soorten dansen die er in voor kwamen leuk om naar te kijken, vind ik.

Recensie’s

Nooit van Lollum gehoord zeker? Het bestaat echt. Alleen niemand weet het. God, wat moet dat treurig zijn, om in een plaats te wonen waar niemand ooit van gehoord heeft. Wat moet er van je terechtkomen als je leven al zo begint. In Lollum.
'Verborgen Labyrint' gaat over de leegte wanneer je je losmaakt van thuis, maar er nog niets anders is. Over niemand willen teleurstellen en daarmee iedereen tekort doen, vooral jezelf. In 'Verborgen Labyrint' zijn acht jonge mensen op zoek naar een eigen identiteit. Dit is vallen en weer opstaan, er moeten taboes worden doorbroken en er worden nieuwe gecreëerd.
In een snel tempo flitsen de gevolgen van gemaakte keuzes, de conflicten en hilarische momenten aan je voorbij. 'Verborgen Labyrint' is een collage van dans, muziek en spel waarin DOX-ers, professionele dansers en een muzikant spelen.
Theatergroep DOX is een bontgekleurd gezelschap van jongeren tussen 17 en 25. Met professionele regisseurs en choreografen werken de acteurs aan theatrale dynamische dansvoorstellingen op hoogwaardig niveau. De werkwijze van DOX is erop gericht de spelers vanuit hun eigenheid en culturele bagage onderwerpen te laten aandragen en die tot theater te vertalen. In de thematiek onderscheidt DOX zich niet opvallend van andere jongerengroepen, maar de theatrale vorm en de beeldtaal zijn verrassend. In plaats van rauwe scènes en de geijkte dansmuziek uit de hiphopcultuur, met dj's en vj's op het toneel, kiest DOX voor onverwachte kwetsbaarheid, originele vormen en een keur aan muziekstijlen. Over het vacuüm waar je in terechtkomt wanneer je je losmaakt van thuis, maar er nog niets anders is. Over het verlangen bij een groep te horen die een nieuwe identiteit bevestigt. Over nieuwe opgelegde regels en grenzen. Over de functie van taboes en de vraag of vrijheid tot individualiteit leidt. Over niemand willen teleurstellen en daarmee jezelf tekort doen. Een danstheatervoorstelling in hoog tempo waarin slagwerkinstrumenten een grote rol spelen.
'Verborgen Labyrint' is de derde voorstelling van Sassan Saghar Yaghmai, huischoreograaf van DOX. Zijn eerste voorstelling 'Zijn en zwijgen' won de aanmoedigingsprijs van het Amsterdamse Fonds voor de Kunst. Zijn tweede voorstelling 'The space between us' is enthousiast ontvangen door zowel jongeren als volwassenen.
Bijna alle dansers in Verborgen Labyrint zijn jong en durven dat ook te tonen. In het schemergebied tussen spel en werkelijkheid zoeken ze zichzelf door de ander te bestuderen. Ze bevinden zich in die o zo kwetsbare periode 'tussen servet en tafellaken'. Te groot voor het kinderspel, te jong voor de liefde, maar rijp voor alles. "Het enthousiasme van het jonge publiek werkt aanstekelijk: even waan je je weer zestien" (Volkskrant).