De naam van de voorstelling: Tragic Torso
Waar: Lantaren/Venster
Muziek: Sound Abuse, gecomponeerd en live uitgevoerd: Greg Smith, geproduceerd door Mark Burger, Cello: Kumi Kondo, Zang: Linda Bloemhart
Assistentie techniek: Edwin Frosters
Medegecreëerd en gedanst door Dominique Cardito, Jens van Daele, Yanaika Holle, Martijn Kappers, Marie-sophie Kluger, Tabea Martin, Rob Peters, Reinier Schimmel, Suet-Wan Tsang en Goran Turnsek
Voorpublicatiefoto: Rob 't Hart
Foto's flyer en affiche: Tim Esthuis en Reinout van den Bergh
Scènefoto's: Sophie van Schouwen
Website: Janine Dijkmeijer
Grafische vormgeving: Opera, Breda
Met dank aan: Theatergroep Aluin en Kees Visser
Regisseur/choreograaf:Piet Rogie
Hoelang: 75 minuten
Verwachtingen: Ik had 2 kaartjes gewonnen via een prijsvraag en ik kwam erachter dat het niet goedkoop was eigenlijk, ik verwachtte een heel spektakel en dat het heel erg mooi zou zijn! Ik was nooit eerder naar een dansvoorstelling geweest ik was erg nieuwsgierig. Ik was ook nieuwsgierig naar Lantaren/Venster omdat ik daar nog nooit was geweest. Het type voorstelling is Dans. Er wordt geen tekst gebruikt. Alleen schreeuwt een danseres een keer "Hey!". Er wordt gebruik gemaakt van volgspots, blauwe en oranje lichten, er worden personen uitgelicht. Dit werd gedaan om de nadruk op bepaalde personen te leggen en om een speciale sfeer te kweken. Snel rondvliegende lichten zorgen ervoor dat de actie en spanning erin blijft. Halverwege de voorstelling slingert er opeens een lamp over het podium en dan denkt het publiek dat er iets mis gaat maar het was juist de bedoeling dat hij losraakte. Hij slingert heen en weer waardoor de dansers die er precies onder staan allemaal een keer in dat witte licht staan. Soort volgspots. Als hij stil hangt staan er 2 krukjes onder en gaat er iemand in het licht zitten. De muziek is ondersteunend maar het neemt wel een belangrijke rol in. Het is soms elektronisch. Het is niet alleen muziek, er zijn ook veel geluidseffecten, bijvoorbeeld gehijg van een man, en een soort oorlogsgeluiden bij de climaxen van emoties. Het geluid stond het grootste gedeelte van de show redelijk hard, maar bij ongeveer driekwart van de show was er tien minuten helemaal geen geluid, en er was een moment, ik weet niet meer wanneer, maar toen stond het geluid zo hard dat je het gevoel kreeg doof te worden. Gelukkig hield dat na een minuutje op! De dansers dragen zwarte kledingstukken, iedereen heeft iets anders aan, wel in dezelfde stijl. De kostuums zijn strak en op sommige plaatsen doorzichtig. Ze zijn speciaal gemaakt voor de show maar je kan zou deze kleding ook kunnen dragen op feesten of in het dagelijks leven. Behalve als het niet zo leuk vindt om er een beetje anders uit te zien. In het begin van de show heeft iedereen alles aan maar na een tijdje doen de mannen hun bovenkleding uit waardoor hun borstkas bloot is. De vrouwen dansen pas de laatste 10 minuten in alleen hun bikini/ondergoed. Het decor speelt alleen aan het eind een grote rol aan het eind want dan komt het naar beneden. Waardoor het podium in tien vakjes is verdeeld en ieder in één vakje staat. Het decor is speciaal voor de voorstelling gemaakt. Ik kan me niet voorstellen dat je om een andere reden 10 (nagemaakte?) koeienhuiden ergens ophangt! Behalve bij kledingfabrieken of iets dergelijks. Er vinden geen decorwisselingen plaats. De personen zijn naturel opgemaakt. Misschien iets zwaarder dan normaal omdat anders de mensen in het publiek het niet goed kunnen zien. Er valt niks aan op. Iedereen heeft het in dezelfde mate. Het gaat niet om hoe de personen eruit zien, de nadruk ligt op de dans. Er is een geleidelijke spanningsopbouw. Elke keer komt er net geen climax. Ik weet niet of het aan mij ligt maar dat geeft een onbevredigend gevoel omdat je verwacht dat de dansers uit elkaar gaan klappen, maar dat gebeurd niet, dan beginnen ze met een andere dans. Dat vond ik erg frustrerend! Ik heb geen idee of dat de bedoeling was. De muziek speelde een grote rol daarin, van sommige geluiden kreeg ik het echt benauwd. De verhouding tussen de personen is heel goed. De duo dansen gingen goed, het sloot moeiteloos op elkaar aan. Ze waren goed op elkaar ingespeeld. Alleen toen ze met z'n tienen of met z'n vijven iets tegelijk moesten doen.. dat ging niet altijd even goed. Er staan steeds andere dansers op de voorgrond, er is niet één iemand die over de hele voorstelling een belangrijke rol speelt. Het is telkens iemand anders. Waar Tragic Torso over gaat is te lezen in het bijgevoegde blad, dat stond in het overzicht welke voorstelling er in januari waren. Dit was duidelijk voor mij want ik had het voor de show gelezen. Mijn verwachtingen zijn uit gekomen, het was heel erg mooi. Dat mensen zo ontzettend goed kunnen dansen! Daar heb ik echt heel veel bewondering voor! Emoties op zo'n manier verbeelden, het was erg mooi om te zien hoe ze dat deden. Ik herkende de meeste dingen, het interesseerde me tot het eind. Ik had het gevoel dat ze steeds net iets te vroeg stopten met een bepaalde emotie. Ik lees net in een recensie van het Eindhovens Dagblad dat dat ook de bedoeling was. Om de grenzen te laten zien. Ik vond het leuk om naar Tragic Torso te kijken, het was diepgaand, dat trok me wel.
Waar: Lantaren/Venster
Muziek: Sound Abuse, gecomponeerd en live uitgevoerd: Greg Smith, geproduceerd door Mark Burger, Cello: Kumi Kondo, Zang: Linda Bloemhart
Assistentie techniek: Edwin Frosters
Medegecreëerd en gedanst door Dominique Cardito, Jens van Daele, Yanaika Holle, Martijn Kappers, Marie-sophie Kluger, Tabea Martin, Rob Peters, Reinier Schimmel, Suet-Wan Tsang en Goran Turnsek
Voorpublicatiefoto: Rob 't Hart
Scènefoto's: Sophie van Schouwen
Website: Janine Dijkmeijer
Grafische vormgeving: Opera, Breda
Met dank aan: Theatergroep Aluin en Kees Visser
Regisseur/choreograaf:Piet Rogie
Hoelang: 75 minuten
Verwachtingen: Ik had 2 kaartjes gewonnen via een prijsvraag en ik kwam erachter dat het niet goedkoop was eigenlijk, ik verwachtte een heel spektakel en dat het heel erg mooi zou zijn! Ik was nooit eerder naar een dansvoorstelling geweest ik was erg nieuwsgierig. Ik was ook nieuwsgierig naar Lantaren/Venster omdat ik daar nog nooit was geweest. Het type voorstelling is Dans. Er wordt geen tekst gebruikt. Alleen schreeuwt een danseres een keer "Hey!". Er wordt gebruik gemaakt van volgspots, blauwe en oranje lichten, er worden personen uitgelicht. Dit werd gedaan om de nadruk op bepaalde personen te leggen en om een speciale sfeer te kweken. Snel rondvliegende lichten zorgen ervoor dat de actie en spanning erin blijft. Halverwege de voorstelling slingert er opeens een lamp over het podium en dan denkt het publiek dat er iets mis gaat maar het was juist de bedoeling dat hij losraakte. Hij slingert heen en weer waardoor de dansers die er precies onder staan allemaal een keer in dat witte licht staan. Soort volgspots. Als hij stil hangt staan er 2 krukjes onder en gaat er iemand in het licht zitten. De muziek is ondersteunend maar het neemt wel een belangrijke rol in. Het is soms elektronisch. Het is niet alleen muziek, er zijn ook veel geluidseffecten, bijvoorbeeld gehijg van een man, en een soort oorlogsgeluiden bij de climaxen van emoties. Het geluid stond het grootste gedeelte van de show redelijk hard, maar bij ongeveer driekwart van de show was er tien minuten helemaal geen geluid, en er was een moment, ik weet niet meer wanneer, maar toen stond het geluid zo hard dat je het gevoel kreeg doof te worden. Gelukkig hield dat na een minuutje op! De dansers dragen zwarte kledingstukken, iedereen heeft iets anders aan, wel in dezelfde stijl. De kostuums zijn strak en op sommige plaatsen doorzichtig. Ze zijn speciaal gemaakt voor de show maar je kan zou deze kleding ook kunnen dragen op feesten of in het dagelijks leven. Behalve als het niet zo leuk vindt om er een beetje anders uit te zien. In het begin van de show heeft iedereen alles aan maar na een tijdje doen de mannen hun bovenkleding uit waardoor hun borstkas bloot is. De vrouwen dansen pas de laatste 10 minuten in alleen hun bikini/ondergoed. Het decor speelt alleen aan het eind een grote rol aan het eind want dan komt het naar beneden. Waardoor het podium in tien vakjes is verdeeld en ieder in één vakje staat. Het decor is speciaal voor de voorstelling gemaakt. Ik kan me niet voorstellen dat je om een andere reden 10 (nagemaakte?) koeienhuiden ergens ophangt! Behalve bij kledingfabrieken of iets dergelijks. Er vinden geen decorwisselingen plaats. De personen zijn naturel opgemaakt. Misschien iets zwaarder dan normaal omdat anders de mensen in het publiek het niet goed kunnen zien. Er valt niks aan op. Iedereen heeft het in dezelfde mate. Het gaat niet om hoe de personen eruit zien, de nadruk ligt op de dans. Er is een geleidelijke spanningsopbouw. Elke keer komt er net geen climax. Ik weet niet of het aan mij ligt maar dat geeft een onbevredigend gevoel omdat je verwacht dat de dansers uit elkaar gaan klappen, maar dat gebeurd niet, dan beginnen ze met een andere dans. Dat vond ik erg frustrerend! Ik heb geen idee of dat de bedoeling was. De muziek speelde een grote rol daarin, van sommige geluiden kreeg ik het echt benauwd. De verhouding tussen de personen is heel goed. De duo dansen gingen goed, het sloot moeiteloos op elkaar aan. Ze waren goed op elkaar ingespeeld. Alleen toen ze met z'n tienen of met z'n vijven iets tegelijk moesten doen.. dat ging niet altijd even goed. Er staan steeds andere dansers op de voorgrond, er is niet één iemand die over de hele voorstelling een belangrijke rol speelt. Het is telkens iemand anders. Waar Tragic Torso over gaat is te lezen in het bijgevoegde blad, dat stond in het overzicht welke voorstelling er in januari waren. Dit was duidelijk voor mij want ik had het voor de show gelezen. Mijn verwachtingen zijn uit gekomen, het was heel erg mooi. Dat mensen zo ontzettend goed kunnen dansen! Daar heb ik echt heel veel bewondering voor! Emoties op zo'n manier verbeelden, het was erg mooi om te zien hoe ze dat deden. Ik herkende de meeste dingen, het interesseerde me tot het eind. Ik had het gevoel dat ze steeds net iets te vroeg stopten met een bepaalde emotie. Ik lees net in een recensie van het Eindhovens Dagblad dat dat ook de bedoeling was. Om de grenzen te laten zien. Ik vond het leuk om naar Tragic Torso te kijken, het was diepgaand, dat trok me wel.
-cover-80.jpg)
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden