The goat, of wie is Sylvia

The goat, of: Wie is Sylvia

Waar: De speeldoos, Baarn
Acteurs: Linda van Dyck, Rik Launspach, Sjoerd Pleijsier, Marcel Osterop
Regie: Gijs de Lange
Tijdsduur: 2 uur
Waarom deze voorstelling: Mijn vader zou eigenlijk met zijn vriendin naar deze voorstelling gaan, maar omdat hij zelf moest optreden (in Kwadijk, met de toneelvereniging ‘van kunst naar kracht’) kon hij niet mee. Toen ben ik mee gegaan, ik wist van te voren dus helemaal niet waar ik naartoe zou gaan en wat ik er van zou moeten verwachten.
Type voorstelling: het was een toneelvoorstelling.

Kenmerken:

Tekstgebruik: het tekstgebruik was vrij grof. Ze gebruikten veel scheldwoorden en schreeuwden ook vaak heel hard.
Licht: van het licht werd niet zo heel veel gebruik gemaakt, het stond eigenlijk de hele tijd hetzelfde afgesteld.
Geluid: Er werd niet erg veel verschil gemaakt van verschillende geluiden. Er was geen tape met muziek of iets dergelijks. Alleen werd er af en toe een bel geluid, als teken dat er iemand binnenkwam. Wat wel opviel was dat ze zonder microfoon acteerden.
Kostuums: Er waren geen speciale kostuums, ze hadden gewoon ‘dagelijkse’ kleding aan.
Decor: Het decor was de woonkamer van de familie. Je kon wel heel duidelijk zien dat de man (Martin) architect was, ze hadden echt een art-deco huis.
Samenspel: het ging bij deze voorstelling heel duidelijk om het samenspel, vooral omdat het maar door 4 mensen gedaan werd. Dit ging echt heel erg goed. Vooral de mannelijke hoofdrol was erg moeilijk om te spelen omdat hij zo goed als de hele tijd op het toneel was.

Inhoud:

De voorstelling gaat over Martin en Stella, ze zijn gelukkig getrouwd. Martin wint prijzen, komt op tv en ze hebben een zoon (Paul), die is dan wel homoseksueel, maar dat geeft toch eigenlijk helemaal niets.
Als Martin dan op een mooie dag door het land rijdt en een leuk boerderijtje ziet, neemt hij een optie op het huis en belt met zijn vrouw, Stella. Stella weet nog niet zeker of ze het wel allemaal wil en ze wil er nog even over nadenken. Als ze hebben opgehangen gaat Martin naar een heuveltje toe en gaat daar even staan kijken, als hij zich omdraait ziet hij haar. Ze kijkt hem aan met haar mooie ogen, en hij is opslag verliefd. Dat is haar, dat is Sylvia, een geit.
Als Martins’ beste vriend Ron hem komt interviewen, zodat Martin aan de rest van de wereld kan vertellen hoe het voelt om 50 te worden, komt alles uit. Martin vertelt aan Ron dat hij een verhouding heeft met een geit. Ron besluit dat hij dit wel aan Stella móet vertellen en schrijft haar een brief.
Natuurlijk gelooft Stella het eerst niet, dat is natuurlijk ook niet iets wat je meteen zal geloven; je man een verhouding met een geit? Dat is meer iets voor een slechte grap, een 1 april grap die te vroeg is. Maar je man die écht een verhouding met een geit heeft? Nee, dat verwacht je niet.
Stella en Martin krijgen natuurlijk ontzettende ruzie, die zelfs zo ver komt dat ze bijna elke meubel in het huis omver gooien, de erfstukken kapot gooien en zelfs de tijdschriften vliegen over de 1e en 2e rij van het theater. Ook komt Paul zich er nog even mee bemoeien en die begint eigenlijk met het schelden. Woorden als ‘Geitenneuker!’ vliegen je om je oren.
Uiteindelijk gaat Stella weg uit het huis en komt Paul weer van zijn kamer. Paul vraagt zich af waar Stella is en probeert het bijna letterlijk uit zijn vader te trekken. Dan komt Stella het toneel weer op, met een jas vol bloedvlekken, een mes in haar hand. En achter zich aan sleept ze… de geit.

Mening:

Ik vond dit een erg leuke voorstelling. Toen ik aankwam bij het theater De Speeldoos, waren er bijna alleen maar mensen van 60+. Daarom dacht ik dat het niet zo’n erg leuke voorstelling zou worden. Ik verwachtte een saaie voorstelling, zonder al te veel verhaal. Toen ik eenmaal in de zaal zat, bleek de voorstelling toch wat meer voor ‘jonger publiek’ en begreep ik eigenlijk niet waarom er zo weinig jongere mensen waren.
Ik vond vooral de stukken met de zoon erg leuk, omdat het er toen vaak erg heftig aan toe ging, met het gooien van spullen, schelden, huilen etc.
Wat ik wel een zwakker punt vond was dat het af en toe wat langdradig was, maar dat heeft niet mijn mening veranderd. Het was gewoon een heel erg leuke voorstelling die je eigenlijk gezien moet hebben!