Musicalverslag Fame

Algemene gegevens

Titel: Fame
Auteur: Jose Fernandez
Regisseur: Koen van Dijk
Hoofdrolspelers:
Gino Emnes: Tyrone Jackson
Nurlaila Karim: Carmen Diaz
Jim de Groot: Joe Vegas
Smadar Monsinos: Mabel Washington
Eva Poppink: Serena Katz
Samantha Stegeman: Priscilla Kelly
Tom Van den Broeck: David Metzenbaum

en verder:
Dheeraj Asarfi: Goody
Chaira Borderslee: Lana
Cyrille Carreon: Niki Larue
Cystine Carreon: Mika Larue
Mariëlla Constancia: Gypsy
Yolanda Germain: Grace Lamb
Albert Klein Kranenburg: Nick Piazza
Deniz Kumas: Edwin
Angelo Paragoso: Bruce / Swing
Richard Rodermond: Ash
Allison Spalding: Yvonne / Swing
Jacqueline van der Pol: Giselle
Laurie van Iersel: Rafaëla
Kees van Lier: Mr. Seinkoph
Johan van Zon: Boris

Plaats en datum: 03-06-2000 in het Beatrix Theater te Utrecht

Plot

Het verhaal gaat over studenten aan de High School of Performing Arts in New York. We volgen hun belevenissen vanaf het moment dat ze auditie doen tot het moment dat ze afstuderen. Alleen door alles te geven en heel hard te werken, kunnen ze doordringen tot de artistieke top. Het wordt een reis langs mooie en minder mooie kanten van de artiestenopleiding, met de nodige romances en teleurstellingen.
Door de musical heen lopen twee nevenverhalen, die van Tyrone Jackson en Carmen Diaz.
Tyrone is opgegroeid op straat en kan nauwelijks lezen maar heeft veel talent. Hij is het niet eens met de politiek van de school en is daarom erg opstandig en brutaal. Hij besluit te vertrekken, maar komt aan het eind terug en haalt het toch nog.
Carmen wordt door één of andere illustere manager een gouden toekomst beloofd, maar ze eindigt in de goot. Ze raakt verslaafd aan drugs en verdient haar geld als prostituee.
Gelukkig zit er ook veel humor in de musical, die in de meeste gevallen komt uit de richting van Joe Vegas.
In de musical is sprake van meerdere conflicten.

Het toneelbeeld

De voorstelling vond plaats op het zogenaamde ‘lijsttoneel’, het publiek zat in een, vanuit de speelplaats gezien, soort ‘oplopende V-vorm’. Zelf zaten we vooraan, een beetje aan de zijkant.
Dit was niet zo’n fijne plaats omdat je omhoog moest kijken. Ook was het hier moeilijker om het geheel goed te overzien, je zat eigenlijk te dicht erop waardoor de illusie van het spel verloren ging. Dingen die van veraf echt leken, konden we tot in detail zien zodat je wist dat het nagemaakt was. Zo zagen we zelfs bepaalde mensen en voorwerpen aan de zijkanten en achter het decor, die eigenlijk buiten ons gezichtsveld hadden moeten blijven.
Het decor bestond uit trappen, loopbruggen en stellingen. Door bepaalde delen weg te draaien, op te schuiven en in te klappen kon het decor gedurende de voorstelling steeds verandert worden, waardoor het mogelijk werd om verschillende ruimtes te creëren (muziek-, drama- en danslokaal, straat, garderobe met de kluisjes enz.) Als inrichting stonden er tafeltjes en stoelen en nog wat andere meubels.
Er werd veel gebruik gemaakt van lichteffecten. Het licht was medebepalend voor de sfeer in het stuk. In droevige of romantische stukken was minder en ander licht dan bij de vrolijke stukken.
Vooral bij de verschillende liedjes werd er veel met licht gewerkt, ook met verschillende kleuren wat erg mooi was om te zien.
De attributen bestonden vooral uit de muziekinstrumenten en andere spulletjes zoals boeken, snoep e.d. van de studenten. Als afsluiting kwam er een grote gele Amerikaanse wagen het podium opgereden voor het slotlied.
De spelers droegen allen kostuums die bij hun karakter pasten. De kleding werd veel gewisseld, maar iedereen hield zijn eigen stijl. Bij de eindvoorstelling van de derdejaarsstudenten droegen ze allemaal witte, sprookjesachtige kostuums met de tekst ‘De Magie van Theater’; de titel van het lied dat gezongen werd en bij de diploma-uitreiking waren ze typisch Amerikaans, compleet met baret en zo, gekleed.
Het toneelbeeld is bepalend voor de sfeer en de manier waarop de verschillende karakters naar voren komen. Het brengt ook goed in beeld hoe het er op zo’n school aan toe gaat en dat het leven er best moeilijk en hard kan zijn.

Muziek en geluidseffecten

In het stuk kwam veel muziek voor. De muziek paste goed bij de tekst van de liedjes, die veel duidelijk maakte, maar jammer genoeg Nederlandstalig was. Dit vond ik minder aangezien ik van tevoren al veel liedjes in de originele, Engelstalig versie gehoord had. Nu waren de liedjes nieuw en onbekend.
De Nederlandse vertaling was vaak ook niet fantastisch waardoor een deel van deze nagemaakte nummers hun eigenlijke boodschap en overtuiging verloor.
De samenhang met toneel en dans was goed. De dansen waren cool en het toneel kwam goed en realistisch over.

Personages

De belangrijkste personen zijn Carmen Diaz en Tyrone Jackson.
Carmen: Ze heeft een grote mond en gedraagt zich een beetje dellerig. Haar moeder is een heroïnehoertje en zelf gaat ze ook die kant op.
Tyrone: Hij vindt zichzelf erg goed en denkt dat hij elk meisje kan krijgen. Hij heeft veel talent, maar kan niet lezen.
Ze zijn geloofwaardig maar komen soms een beetje gemaakt en overdreven over. Hun daden zijn overtuigend gemotiveerd.
Tyrone en Carmen hebben een tijdje een relatie. Daarna krijgt Tyrone wat met Priscilla en de jaloerse Carmen gaat achter David aan, die ze gewoon gebruikt.
Ik heb het meest meegeleefd met Tyrone. Veel dingen die Carmen deed zou ik anders doen. Tyrone kon ik beter begrijpen.
De spelers zijn allemaal gewone mensen met een eigen persoonlijkheid, mening en achtergrond, maar met hetzelfde doel: de top bereiken en beroemd worden.

Thematiek en interpretatie

De belangrijkste thema’s zijn volgens mij dat het moeilijk is en hard werken om je doel te bereiken, dat de wereld van glitter en glamour, die van buitenaf fantastisch lijkt, in werkelijkheid hard en meedogenloos kan zijn, dat je studie erg belangrijk is; met talent alleen kom je niet zo ver, dat je niet zomaar moet geloven wat iedereen zegt; je moet je hart volgen maar je verstand blijven gebruiken en je moet niet opgeven als er even iets tegenzit maar blijven doorzetten tot het wel lukt.
Deze thema’s hebben voor iedereen betekenis, want ook als je later niets in de showbusiness wilt gaan doen, moet je je staande kunnen houden in deze maatschappij.
Mijn interpretatie is vooral bepaald door de leefwijze van Tyrone en Carmen en hun gevoelens, die naar voren kwamen in sommige liedjes zoals ‘Dansen op het asfalt’. Ook de manier van lesgeven binnen de school heeft deze interpretatie beïnvloed; ze waren best streng, wat achteraf wel tot goede resultaten heeft geleid, en je zag dat de leerlingen hard moesten werken en echt hun best moesten doen om te kunnen slagen.
De visie van de regisseur is waarschijnlijk niet geheel van hemzelf, maar hij heeft deze wel redelijk goed gerealiseerd.
Hij heeft ook veel werk in gestoken en heeft echt belangstelling voor de school.

Boeiende werking

Het boeiende waren vooral de dansen, waar vooral Tyrone in uitblonk, en natuurlijk de vraag: Halen ze het; zullen ze slagen of niet?
De lichteffecten waren ook erg mooi. Hierachter zit een goede computerprogrammatie die veel tijd moet hebben gekost.
Ook de afwisselende muziek en de verschillende karakters zorgden ervoor dat het niet te saai werd. De choreografie was heel goed.

Structuur

Er zat een logische opbouw in de musical en alles was goed te volgen.
De wisselingen van plaats werden gerealiseerd door veranderingen van ruimte. De tijdwisselingen waren over het algemeen wel duidelijk, maar soms ietwat onrealistisch aangezien de tijdsprongen soms heel groot en soms heel klein waren, waardoor je af en toe even de draad kwijt was.

Recensie

Ik vond de voorstelling goed. De ene speler kon niet zo goed zingen, dansen of acteren als de ander en voor velen was dit hun eerste ervaring op het podium, maar over het algemeen was het toch van een hoog niveau. Tyrone en Carmen hebben de meeste indruk op me gemaakt. Met hen heb ik het meest meegeleefd omdat je ze, in tegenstelling tot anderen, goed leert kennen en ze hun gevoelens met je delen. Hun verhalen nemen een groot deel van de musical in beslag, waardoor je veel met hen bezig bent.
De theatrale middelen zijn goed gebruikt. De sfeer in de school werd goed weergegeven, de kleding paste goed bij de verschillende personages en de lichteffecten waren schitterend.
De grapjes zijn zeer geslaagd, en bij het laatste nummer, het welbekende Fame-lied, doet een deel van het publiek mee.
De musical bevat niet echt diepgang en, ondanks de verhalen van Tyrone en Carmen, komen er nagenoeg geen emoties los bij het publiek. Zeker als je de musical vergelijkt met bijvoorbeeld ‘Miss Saigon’ blijft ‘Fame’ ver achter.
Toch zou ik, gezien het totaalbeeld, de voorstelling aanraden. Aangezien ze net als wij studenten zijn, sta je dicht bij ze en kun je je in veel dingen wel inleven. Het onderwerp is niet moeilijk en voor iedereen goed te volgen en te begrijpen. Als je nieuwsgierig bent om te weten hoe moeilijk het is om in die wereld aan de top te komen, moet je zeker naar de musical gaan.