Krisztina de chatel

Krisztina de Chatel ( Staunch ) Op dinsdag 11 december ben ik naar de dansvoorstelling Staunch, uitgevoerd door de dansgroep Krisztina de Chatel, in de Lawei in Drachten geweest. De dansers van Krisztina de Chatel zijn Raoul Dumas, Kenji Imukai, Nicolas Delamotte Legrand, Oerm Matern en Benjamin Petitjean. Omdat de dansgroep Krisztina de Chatel dit seizoen 25 jaar bestaat komt de dansgroep opnieuw met deze voor haar een van de meest succesvolle voorstellingen. Mede door deze choreografie kreeg Krisztina de Chatel in 1987 de Sonia Gaskellprijs. Het toneelbeeld van Peter Vermeulen is een vierkant speelvlak met drie hoge wanden die steeds op een andere wijze worden belicht. Aan de voorkant zit een doorzichtige wand. Toen de voorstelling begon leek het of er één man met een klein omslag rokje op het podium stond tussen vier bomen met kleine bladeren. Toen de spots aangingen stonden er vijf geklede mannen verdeeld opgesteld op het toneel. In het begin begon één danser langzame bewegingen te maken. Toen die zijn bewegingen had gemaakt, begon nummer twee en daarna ook de andere dansers. Eerst deden ze dansbewegingen in tweetallen. Het was als het ware een warming-up met vrij langzame ritmes. Langzamerhand werd het tempo opgevoerd en wat daarbij vooral op viel was dat er veel oefeningen met de schouders en armen werden uitgevoerd. De muziek begon steeds heftiger en ritmischer te worden en de dansers maakten nu oefeningen met benen, romp en schouders en armen. De kracht en de aardsheid van de Afrikaanse dans is daar goed in te herkennen. Dit komt ook omdat de Amerikaan John Mc. Dowell een ritmische en opzwepende compositie voor Afrikaanse percussie, saxofoon, piano, cello en marimba heeft gemaakt. Krisztina de Chatel is op dit thema gekomen door haar reis naar Senegal en Ghana. De wanden worden tijdens de voorstelling steeds verschoven waardoor de dansers hun bewegingen in een kleinere ruimte moeten maken en dat ze daarvoor als het ware moeten vechten. De patronen van hun bewegingen veranderen daardoor steeds. Dan weer een solodanser en dan weer vijf synchroon bewegende dansers. De lijnen veranderen steeds. De dansers zweten enorm; het lijkt of er achter de doorzichtige wand een enorme hitte hangt. Op een gegeven moment is er alleen pianomuziek en worden de bewegingen weer langzamer. Maar naar het einde toe wordt het ritme weer iets opgevoerd. Ik vind dat de dansers een topprestatie hebben geleverd door een uur lang constant aan het dansen en bewegen te zijn geweest. Zelf vond ik het middenstuk het leukst omdat dat het meest spannend en ritmisch was, mede door de muziek. Het begin en eindspel vond ik iets te langdradig en te langzaam met soms te veel dezelfde bewegingen. Dat vond ik zelf het enige minpuntje van deze voorstelling. Kort samengevat vond ik het heel knap dat ze zo lang achter elkaar gedanst hebben maar ik had in de voorstelling liever wat meer verhaal gezien ook al waren de patronen erg mooi! Enkele recensies uit de krant: “ Een fascinerend innerlijk gevecht “ “ Kracht en zinderende intensiteit “ “ Een veldslag met ruimte, tijd en kracht “ De laatste spreekt mij het meeste aan omdat de dansers soms binnen een kleine ruimte toch de oefeningen goed uitvoeren en dat straalt kracht uit!