Lang theaterverslag. (Concert)
Ik ben naar Jeans 12 geweest.
Jeans 12 is een voorstelling waarin een groep zangers en zangeressen oude, bekende nummers zingt. De show wordt begeleid door een band en de zangers en zangeressen dansen ook een beetje. Ik weet niet precies hoe ik het moet noemen, aangezien het geen echt concert was: het is geen popgroep of klassieke groep die zijn eigen nummers ten gehore brengt. Ook is het geen muziektheater, omdat men er daar van uit gaat dat er een verhaal in het stuk zit. Dit was niet zo. Tenslotte was het ook geen dansshow, omdat er maar beperkt in werd gedanst.
Uit eindelijk vind ik ‘concertverslag’ nog het meest passen en zal ik die gaan behandelen.
1. Algemene gegevens
Titel: Jeans 12, We will rock you.
Zangeressen: Josine Hartelief, Renske Hoeksma, Annemarie Libbers, Eileen Schilder
Zangers: Ivar Costenoble, Hein Gerrits, Edwin Gerritsen, Sebastiano Zafarana
Bandleden: Olaf Windey (orkestleider + keyboard), Herman Onnen (gitaar), Bram Bosman (basgitaar), Martijn Bosman (saxofoons/klarinet/fluit), Jean-Louis Beeren (slagwerk)
Datum van uitvoering: 16 januari 2003
Plaats van uitvoering: Goudse Schouwburg, Gouda
Jaartal, land van herkomst: 2002/2003; Nederland
Grondgenre van de opvoering: Niet te zeggen, zeer veel muziekstromingen.
2. Het programma
- Er waren verschillende blokken met nummers die bij elkaar pasten. De blokken volgden elkaar op, met af en toe een los nummer ertussen.
Het begon met een blok vol bekende, Engelstalige nummers. Het daarop volgende blok waren nummers met de sfeer van Grease. De zangers en zangeressen hadden ook kleding aan die bij die tijd hoorde.
Het blok daarna bestond uit bekende, Nederlandse nummers. Het publiek werd aangespoord om mee te zingen en te gaan staan en diverse hits uit de jaren ’70 passeerden.
Vervolgens kwam nog een aantal bekende, rustige nummers, zoals ‘Waarom nou jij’ van Marco Borsato. Het laatste blok voor de pauze stond in het teken van Gospel. De artiesten hadden allemaal de kleding aan die priesters in Amerika dragen bij een dienst. Grote, lange paarse gewaden maakten het erg grappig en swingend.
Na de pauze begon er een groot blok vol persiflages op Duitse Schlager nummers. Weer speelde de kleding een grote rol, omdat de artiesten allemaal op kwamen, verkleed als bekende Duitse artiesten. Zo waren Heintje en Heino van de partij en nog velen anderen. Het geheel zag er erg komisch uit, waardoor ook het merendeel van het publiek mee ging zingen.
Na dit Schlagerblok (zo werd het genoemd, maar eigenlijk waren het ook andere Duitse nummers) volgde een blok met wat romantischere nummers. Een man achter een piano ging een serenade houden voor een vrouw. Ook werd er klassiek gedanst.
Het laatste blok was een blok met nummers als ‘I will survive’ waarbij iedereen moest gaan staan en mee moest zingen. Het waren allemaal nummers die in de laatste 40 jaar grote hits zijn geweest.
- De reden om deze volgorde aan te houden, was volgens mij dat ze een bepaalde sfeer wilde bereiken, die zich wel afwisselde. Bekende, swingende nummers zorgden voor een enthousiaste sfeer en rustige en romantische nummers waren er vooral om te luisteren naar de mooie muziek. De Duitse nummers en de Gospel was vooral bedoeld als komische act, hoewel deze toch ook de enthousiaste sfeer van de bekende nummers bereikten.
3. Ambiance
- De voorstelling was in de Goudse Schouwburg; in de grote zaal. Dit zorgde er in het begin voor dat mensen niet meteen opgingen staan en luidkeels mee gingen zingen. Normaal gesproken doe je dat toch niet echt in een schouwburg. Toch veranderde dit gauw, toen de artiesten het publiek er toe aanspoorden en men dus doorkreeg dat dat juist de bedoeling was.
Ik denk niet dat er echt een betere plaats is voor zo’n voorstelling, omdat je toch ook rustig moet kunnen zitten en kunnen luisteren naar de nummers.
Bovendien geeft een relatief kleine ruimte (in vergelijking tot theaters of hallen) een gezelligere sfeer.
- Ik kon mijn jas goed kwijt, aangezien er gewoon een garderobe was. Het maakt overigens niet veel uit, want je kon je jas ook gewoon op je stoel leggen en er vervolgens op gaan zitten.
4. De uitvoering
- De kwaliteit van het spel vond ik erg hoog. Ze konden allemaal verschrikkelijk goed zingen, ook als ze er naast ook moesten dansen. Er waren wel personen die ik beter of slechter vond, maar dat lag aan andere aspecten. Zo was er iemand die heel de voorstelling lang een lach op haar mond had die nogal nep leek. Ook dacht iemand tijdens het zingen dat ze constant elk stukje dat ze zong moest bevestigen door ‘ja’ te knikken. Dit was niet echt storend, maar toch vond ik daardoor de anderen beter. Daar leek het veel natuurlijker te gaan allemaal.
- Ik kende maar weinig liedjes die werden opgevoerd. Dit was erg jammer, maar wel te verwachten. De voorstelling is voornamelijk voor mensen van 40 jaar en ouder, omdat zij al deze nummers uit hun jeugd kennen. Slechts enkele nummers kende ik ook, omdat die later nog eens terug zijn gekomen in de hitparades met een beat eronder (dubbelgangers!) of omdat ik die thuis wel eens hoorde. Toch had ik verwacht dat ik er iets meer zou kennen, omdat ik vrij veel oude nummers hoor thuis en er toch ook nog best wat op de radio langskomen.
De rest van de voorstelling was juist beter dan dat ik had verwacht. Er zat nog best een show omheen voor wat betreft de kleding die werd gedragen en de belichting. Dit viel dus erg mee, omdat ik eigenlijk voornamelijk zang verwachtte.
- De belichting was erg van belang. Om het hele toneel waren grote witte platen gehangen die soms oplichtte. Dit kon zijn in verschillende kleuren, doordat er een bepaalde spot op stond gericht, maar ook omdat er speciale draden in de platen zaten die licht gaven. Ook waren er erg veel spots. Het maximale aantal verschillende spots die op hetzelfde moment branden die ik telde waren er 11, toen er ook 11 personen op het toneel stonden. De kleuren van de spots konden alle kleuren van de regenboog krijgen, leek het wel. Eigenlijk werd er bijna nooit ‘normaal’ licht gebruikt, er waren constant volgspots.
Ook de kleding versterkte te voorstelling, maar dit heb ik al aangegeven. Vooral in het Duitse blok was het heel erg belangrijk.
Er waren verder geen andere speciale aspecten.
5. Het doel van het concert
- Het doel van het concert was vooral het vermaken van het publiek. Dat blijkt ook duidelijk uit de keuze voor wat betreft het opvoeren. Men kiest nummers die veel mensen kennen om een gezellige sfeer te creëren. Ook de persiflage op de Duitse nummers was duidelijk om het publiek te vermaken.
Toch kan het ook zijn dat het doel is om wat bekendheid te krijgen in de hoop door te breken. De artiesten kunnen namelijk erg goed laten zien wat ze in huis hebben, met alle verschillende stijlen die langs komen.
6. De boeiende werking
- Ik zou de voorstelling voor wat betreft de belichting en het geluid niet anders maken. Het was erg mooi hoe het was en kan denk ik niet beter. Het programma mocht van mij nog wel iets bekender, maar dat ligt aan mijn leeftijd. De mensen om mij heen leken bijna alle liedjes wel te kennen, dus eigenlijk is het programma gewoon goed voor de doelgroep waarvoor het bedoelt is.
7. Recensie
- Ik vond het een leuk concert/voorstelling om te zien, maar ik zou leeftijdsgenoten afraden om er ook heen te gaan. Het is nou eenmaal een stuk minder leuk om naar een show te gaan die bedoeld is om mee te zingen en te genieten van oude nummers, wanneer je die niet kent.
Het geheel is wel heel professioneel en of je de nummers nou kent of niet: het is toch wel leuk om te zien.
Ik heb op internet een recensie gevonden van Jeans 12. Helaas stond er niet bij uit welke krant het komt of van wanneer het artikel is. Ik heb het gevonden op www.jeanscompany.nl
De recensie voeg ik als bijlage bij dit verslag.
Ik ben het wel eens met de recensie. Er wordt eigenlijk vooral achtergrond informatie gegeven over wie er in eerdere producties meewerkten en wie de kleding verzocht, maar toch de stukjes die daadwerkelijk over de show zelf gaan, kloppen wel.
Recensie van Jeans 12.
Swingen bij muziekshow Jeans 12
Wat loopt er in onze regio toch veel talent rond. Daar moest ik aan denken bij het zien van Jeans 12, waarin ook Eileen Schilder uit Weesp - met nog zeven anderen - zingt en danst op een manier die bijna niet bij te houden is. Het publiek in Laren kwam meer dan eens uit de stoelen omhoog om mee te zingen en mee te klappen. De toeschouwer zag prachtige kostuums, ook al van iemand uit de regio: Frank Fokken uit Eemnes.
Jeans is een stichting die jonge mensen de kans geeft om voor een breed publiek op te treden. Inmiddels vijftien jaar bestaat deze club en er zijn al grote namen uit voortgekomen. Wat te denken van Bastiaan Ragas en Antje Monteiro, maar ook onze eigen Jurgen Stein uit Almere. Na de eerste show is Lenette van Dongen geen onbekende gebleven, evenals Tony Neef, Laura Vlasblom en de in het Gooi geboren Annick Boer. Mede-organisator Dick van den Ende (geen familie van, maar heeft wel een even groot theaterhart) schept er genoegen in om jongeren een kans te geven in de Jeans-productie, al weet hij maar al te goed dat ze na verloop van tijd uitvliegen. En dat is ook net de bedoeling, want zo krijgen meer jonge zingende dansers of dansende zangers de kans om door de zware auditieronde te komen en voor publiek op te treden.
Voor Eileen Schilder was dat een moeilijke periode, die auditieronde. Al zingt zij al sinds haar twaalfde. "Ik heb op het Goois Lyceum gezeten en als brugpieper heb ik meegedaan aan de soundmixshow. Ik werd eerste, voor vijfhonderd man publiek. Het applaus en de aandacht, ik vond het geweldig."
Ze heeft vervolgens nog eens meegedaan aan een soundmixshow en aan drie musicals op school. Het werd de geboren en getogen Weespse duidelijk dat theater haar passie was. "Nu weet ik dat ik 120 voorstellingen voor de boeg heb. Ik zal in het begin best wel eens uitgeput zijn, maar straks komt de routine en kun je beter je krachten verdelen." In de ruim twee uur durende voorstelling vol glitter en glamour moet ze zich twaalf keer verkleden. En voor een snelle verkleding staat niet meer dan dertig seconden. Volgens Dick van den Ende is dat een kenmerk van Jeans: alles volgt elkaar in een razendsnel tempo op.
Wie daar alles van weet is Frank Fokken. Hij is sinds de tweede editie van Jeans verantwoordelijk voor de kostuums. Maanden achtereen zit hij achter zijn naaimachine en maakt het ene na het andere kledingstuk. Het resultaat is verbluffend. "Nu bijna alles achter de rug is, hoef in eindelijk die naaimachine even niet aan te raken. Want ik word er soms tureluurs van."
De Eemnesser zit vanaf april, als even daarvoor de redactie de verschillende blokken met liedjes heeft gevuld, achter zijn machine. Zeker voor de Schlagerparade, waarbij de muziek van onze oosterburen op komische wijze op de hak wordt genomen, heeft Frank Fokken zich kunnen uitleven. "Ik stem de kleding altijd af op de liedjes, stuur vervolgens een staalboek naar de mensen van het licht. Zij maken dan een passend lichtontwerp."
Wie denkt dat Frank Fokken nu eindelijk 's avonds zijn benen kan strekken, heeft het mis. Want hij reist tot 1 april volgend jaar mee met de productie. Omdat je het zo gezellig vindt? "Nee, niet alleen daarom. Samen met een collega ben ik verantwoordelijk voor de vele kledingwissels. Omdat de tijd zo kort is, helpen we de cast in andere kleding. Dat oefenen we uitvoerig, je weet dan waar de pijnpunten zitten. Die lossen we op."
"En we maken afspraken", zo vult Eileen Schilder aan, "over welke kleding je zelf kunt uit- en aantrekken. Zo kun je afspreken dat je zelf de knoopjes dichtmaakt en dat Frank mijn schoenen strikt. Daardoor kun je een halve minuut later weer het podium op."
REACTIES
1 seconde geleden