Jeans

Korte inleiding Voor dit verslag heb ik gekozen voor het schrijven van een muziektheater verslag. Eigenlijk was het niet echt een theaterstuk, omdat er geen toneelspel in voorkwam. Het waren allemaal verschillende soorten bekende nummers door 8 mensen uitgevoerd. Hierbij dansten ze en wisselden ze vaak van opvallende kostuums. Eigenlijk was het best lastig dus om dit te behandelen als een muziektheater. Daarom heb ik ook niet alle punten uit het theaterverslag kunnen behandelen. Ik hoop dat het toch goed is uitgevoerd. Algemene gegevens Titel: Jeans 10

Auteur: Het is niet een geschreven stuk. Er was een geluidsontwerper en een choreograaf nodig. Gezelschap: Jeans Compagnie. Artiesten: Chris Tanamal, Gert-Jan Heuvelmans, Geert Jacobs, Edwin Gerritsen, Josine Hartlief, Maedy Tol, Marieke Hulst en Lolkje Smilda. Regie en choreografie: Barrie Stevens
Geluidsontwerp en hoofd geluid: Barak Koren en Bert Stoots
Bandleden: Slagwerk: Anssi Lehtivuori, Basgitaar: Boudewijn Groenhuijzen, Sax/Fluit en Percussie: Carlo Banning, Gitaren: Niels de Lang, Orkestleider/Keyboards: Olaf Windey. Plaats v/d voorstelling: Oosterpoort in Groningen
Datum v/d voorstelling: 17-01-’01 Plot De voorstelling was alleen muziek en dans. Er waren 4 meiden en 4 jongens die het ene nummer naar het andere zongen. Hierbij dansten ze een hele choreografie. Als er 2 aan het zingen waren, was de rest een beetje dingen aan het uitbeelden op de achtergrond. Dit was dus wel een beetje toneel maar er zat verder geen verhaal in. Er was een grote verscheidenheid in het soort nummers dat ze lieten horen. Zo deden ze de mensen na die voor Nederland uitkwamen in het songfestival. Ook deden ze Micheal Jackson en James Bond na. Ook de boybands Take That en de Backstreetboys kwamen aan bod. Er waren ook nummers uit de jaren ’20 te zien. De dans speelde in de nummers een grote rol. Er werd uitbundig en bijzonder gedanst. Ook de kostuums speelden een rol. Sommige nummers werden bij elkaar gemixt in een groot thema. Zo had je dus een gedeelte helemaal over de boybands en een stuk over James Bond. Het toneelbeeld De zaal De ruimte waarin de voorstelling plaatsvond was op zich best bijzonder. Recht voor het podium zat het publiek gewoon recht. Aan de zijkanten waren de stoelen een beetje gedraaid, zodat je je hoofd niet hoefde te draaien om naar het podium te kijken. Er waren balkons de hele zaal rond. De balkons liepen een beetje omhoog. Het zag er al met al een beetje uit als een amfitheater. Voor ons had de plaats waar we zaten zeker effect op de voorstelling. We zaten namelijk op het balkon helemaal rechts in de hoek. We zagen het toneel heel erg van de zijkant. Zo zag je de band, die achterop het toneel stond, niet volledig. Er kwamen ook effecten in voor waarbij ze in een bepaalde vorm stonden, terwijl ze handdoeken omhoog hielden. De bedoeling was dat ze zich dan verscholen achter de handdoeken en dan af en toe met hun hoofd er bovenuit kwamen. Omdat wij aan de zijkant zaten gaf dit voor ons niet het gewenste effect, omdat we alles van de zijkant zagen. Ook kwamen de zangers af en toe langzaam het podium opgelopen via de rechterkant. Als ze hier even stil bleven staan konden we ze niet zien. Soms hadden ze rare pakjes aan en hoorden we de zaal lachen terwijl wij ze nog helemaal niet gezien hadden. Het toneelbeeld Decor: Het decor was niet bijzonder op zich. Achter op het podium was een verhoging gemaakt waar de band elk nummer speelde. Aan een stuk door dus. Verder stonden er pilaren op het podium waar de lichten aan vast gemaakt waren. Boven deze pilaren was een balk waar af en toe een soort schermen verschenen. Later meer hierover. De spelers konden van links en van rechts het podium op en af. Er was een soort verhoogde loopbaan aangelegd wat naar deze uitgangen leidde. Licht: het licht was niet erg opvallend. Er werden niet echt bijzondere effecten vertoond. Als er een vrolijk nummer te horen werd gebracht werden er wat gekleurde lichten gebruikt, die ronddraaiden over het toneel. Ook waren er volglichten die de solozanger in de schijnwerpers zetten. Verder hadden ze wel iets bijzonders: er waren dus witte schermen die op het podium zichtbaar waren (zie decor) en daarop projecteerden de mensen van het licht soms bijzondere figuren op als er een bepaalde rust was in het stuk, waarin de spelers weg waren en alleen de band speelde. Dit waren dus de periodes waarin de spelers zich konden opkleden. Ook deden ze dit na de pauze toen de mensen weer binnenkwamen. Attributen: Er werden niet zo heel veel attributen gebruikt in de voorstelling. Alleen in het begin. Ze voerden toen liedjes op in de sfeer van het strand. Ze gingen hierbij op handdoekjes liggen in bepaalde vormen (zie ‘de zaal’). Ook hadden ze een aantal strandattributen bij zich. Zo hadden ze een netje met nepvisjes. Toen de anderen aan het zingen waren voerden zij hiermee een klein toneelstukje op door het netje bij de mensen op de voorste rij in hun schoot te werpen. Dit toneelbeeld gaf al met al een vrolijke indruk aan de strandscène. Kostuums: In de voorstelling speelden kostuums een grote rol. Als er van kostuums gewisseld werd, kwam er ook een heel ander soort muziek. Zo hadden ze een paar stoere nummers, onder andere een paar nummers van Michael Jackson, in het soort pakjes die ze bij zijn nummer ‘Bad’ ook aan hadden. Gedurende deze nummers hielden ze deze pakjes aan. De meiden uit het stuk hadden ook een tijdje leren katsuites aan. Dit was toen ze bepaalde nummers zongen uit James Bond. Ze hadden ook typerende kleding uit de jaren ’50 en ’20. De pruikentijd kwam zelfs nog voorbij! In het gedeelte dat ze het songfestival deden, was vooral aan de kostuums heel herkenbaar wie ze probeerden uit te beelden.
Muziek en geluidseffecten De hele voorstelling was één grote muziekvoorstelling. Er werd continu, aan een stuk door, muziek gespeeld. Als de spelers van kostuum gingen wisselen kwam de band even in de aandacht en gingen ze solo’s spelen. Een van de spelers speelde tijdens nummers waar hij niet in hoefde te zingen of dansen ook in de band. Er werd geen gebruik gemaakt van geluidseffecten. De muzieksoort die ze opvoerden was duidelijk te zien aan de kostuums en het licht dat erbij was. De muziek speelde in deze voorstelling duidelijk een overheersende rol. Het bestond alleen uit muziek. Er was een goed en duidelijk evenwicht tussen de zang en de dans. De choreografie die gedanst werd was bijpassend bij de muziekstijl. Bij de James Bond-achtige nummers dansten de vrouwen uitdagend en stoer. Bij andere zoete liedjes hadden ze kleine trippelachtige pasjes en speelden ze een spelletje dat het meisje verlegen was voor de stoere jongen, die haar duidelijk leuk vond. Dit was dus wel een soort toneel in het dansen. Personages In het stuk waren geen personages, omdat het geen toneelspel was. De belangrijkste personen waren dus de 8 mensen die de voorstelling deden. Dit waren dus Chris Tanamal, Gert-Jan Heuvelmans, Geert Jacobs, Edwin Gerritsen, Josine Hartlief, Maedy Tol, Marieke Hulst en Lolkje Smilda. Dit zijn hun echte namen en in het stuk hadden ze geen andere namen. Ze hadden wel ongeveer allemaal een beetje hun eigen stijl. Geert Jacobs: Hij was niet zo heel erg opvallend in het stuk. Als hij een solo zong waren dat meestal de wat rustigere nummers. Hij deed gewoon wat hij moest doen. Hij had eigenlijk van alle spelers het minst een kenmerkend karakter. Josine Hartlief: Zij was de gekste van de meiden. Ze danste heel opvallend en trok overal waar het kon gekke bekken bij. Ze zong erg goed en mooi vol. Haar stem was niet erg hoog. Ze was best lachwekkend af en toe. Ze moesten in een scene hele rare hoepeljurkjes met zuurstok kleuren aan. Hierbij had ze een hele rare bril op en trok ze hele gekke bekken. Ze zong niet echt serieuze nummers. Marieke Hulst: Zij zong het meest van de meiden. Ze had een hele mooie stem. Ze kon hoog zingen en laagzingen. Ze kwam heel overtuigend over. Ze was klein en slank en werd voor mijn idee een beetje geadoreerd door de mannen uit het stuk. Ze zong erg veel solo’s. Snel, langzaam, hoog of laag, alles zong ze eigenlijk wel. Zewas erg lenig, dat zag je aan haar manier van dansen. Chris Tanamal: Hij was een kleine jongen die erg showmasterig overkwam. Hij heeft het C.I.O.S gedaan en dat was ook wel te zien. Hij speelde het patsertje. Hij drukte zich af en toe op, voor de show. Ook deed hij tussen door een breakdance act. Gert-Jan Heuvelmans: Hij was heel duidelijk aanwezig. Hij zong met heel veel passie. Hij straalde kracht uit. je zag duidelijk zijn gezichtexpressies. Het was duidelijk te zien dat hij met heel erg veel plezier meedeed aan deze shows. Maedy Tol: Zij was een beetje het stille meisje. Ze zong de rustigere nummers. Er was een heel langzaam nummer die ze zong. Die zong ze heel gevoelig en mooi. Ze was niet erg opvallend en dus is er verder niet veel over haar te vertellen. Lolkje Smilda: Zij viel heel erg op aan haar pakjes. Ze speelde een vrouw in een helemaal goud pak, met goud haar en gouden handschoenen. Ze speelde de James Bond vrouw. Ze zong niet opvallend goed ofzo, maar slecht was het ook zeker niet. Vooral omdat ze langer was dan de rest viel ze wel op. In het begin zong ze heel veel vrolijke nummers solo. Edwin Gerritsen: Hij was de opvallendste jongen. Hij had erg leuke gezichtsuitdrukkingen en je kon heel erg dubbel liggen om hem. Hij was de mafkees van het stuk. Ook speelde hij bij sommige nummers op de trommels in de band. Hij is namelijk gediplomeerd instructeur drumbands. Van de jongens kon ik het meest meeleven met Edwin Gerritsen. Dat kwam omdat je het meest om hem kon lachen en omdat ik zijn stijl van dansen en zingen gewoon erg leuk vond. Van de meiden vond ik Marieke Hulst het meest bijzonder. Dat kwam vooral omdat ze zo geweldig mooi kon zingen en erg goed kon dansen. Ze ging ook heel leuk om met de jongens van het stuk. Thematiek en interpretatie: waar gaat de voorstelling over? De belangrijkste thema’s van de voorstelling zijn verschillende dans en zang soorten uit verschillende tijden. Ik wist niet goed wat ik van tevoren moest verwachten. Ik had van mensen gehoord dat het heel erg leuk was, maar ik wist eigenlijk helemaal niet wat ik moest verwachten. Het begon erg raar vond ik. Het licht ging uit en het begon meteen met een nummer dat ik niet erg leuk vond. Het was een beetje een over-vrolijk Amerikaans achtig nummer. Ik hoopte niet dat de hele voorstelling zo zou zijn. Gelukkig werd mijn interpretatie daarna veranderd doordat ze allemaal verschillende dingen lieten zien en dus ook nummers die ik wel leuk vond. Vooral de muziek speelde hierbij een rol. Ik denk dat het de bedoeling was van de regisseur om een stuk neer te zetten wat vrolijkheid en gezelligheid uitstraalde. Het was de bedoeling dat het overkwam als één groot feest. Dit werd nog eens verduidelijkt met de grote verjaardagstaart die aan het einde het toneel op kwam rijden. Dit stond in het teken van de 10e Jeans. Ik vind muziek en vooral dans erg leuk dus het thema sprak me erg aan. Boeiende werking Wat me boeide in de voorstelling was de manier waarop ze dansten. Ik vond dit erg mooi. Ook straalden ze met z’n alleen een hechte groep uit, die sterk aan elkaar verbonden waren. Ze straalden gezelligheid uit. De nummers die ik niet kende en niet helemaal mijn smaak waren boeiden me minder. Dan dacht ik af en toe dat dat thema wel afgelopen mocht zijn. Maar bij de leuke thema’s vond ik het hartstikke leuk om naar te kijken. Vooral de James Bond pakjes van de dames vond ik leuk. Structuur Het stuk werd flitsend gepresenteerd. Op opbouw van het stuk was per thema. De thema’s waren herkenbaar aan de verschillende kostuums. Er waren wisselingen in de tijd. Er waren recente nummers te horen en ook hele oude. Dit was duidelijk te zien aan de kleding die ze aan hadden. De plaats was de hele tijd hetzelfde.
Recensie Ik vond de voorstelling erg leuk om naar te kijken. In het begin vond ik het dus minder leuk, omdat die nummers me niet zo aanspraken. Ook was het voor mij heel anders om te kijken dan een ouder iemand. Een ouder iemand herkent meer nummers. Omdat ik die nummers niet ken kan ik ook niet om de imitaties lachen en moest ik de hele tijd vragen wie dat waren. Ik vond de spelers erg goed. Ze konden stuk voor stuk goed zingen. Ook dansten ze erg soepel, mooi en overtuigend. Ik vond vooral de variatie van het stuk leuk, omdat alles aan bod kwam. Elke soort muziek. Ik heb geen recensies kunnen vinden. Ik vind Jeans 10 een aanrader voor iedereen. Alleen lijkt het me niet zo geschikt voor jongeren kinderen, omdat die gewoon helemaal geen herkenningspunten hebben in het stuk.