Jeans

Korte inleiding Voor dit verslag heb ik gekozen voor het schrijven van een muziektheater verslag. Eigenlijk was het niet echt een theaterstuk, omdat er geen toneelspel in voorkwam. Het waren allemaal verschillende soorten bekende nummers door 8 mensen uitgevoerd. Hierbij dansten ze en wisselden ze vaak van opvallende kostuums. Eigenlijk was het best lastig dus om dit te behandelen als een muziektheater. Daarom heb ik ook niet alle punten uit het theaterverslag kunnen behandelen. Ik hoop dat het toch goed is uitgevoerd.

Algemene gegevens Titel: Jeans 10
Auteur: Het is niet een geschreven stuk. Er was een geluidsontwerper en een choreograaf nodig. Gezelschap: Jeans Compagnie. Artiesten: Chris Tanamal, Gert-Jan Heuvelmans, Geert Jacobs, Edwin Gerritsen, Josine Hartlief, Maedy Tol, Marieke Hulst en Lolkje Smilda. Regie en choreografie: Barrie Stevens
Geluidsontwerp en hoofd geluid: Barak Koren en Bert Stoots
Bandleden: Slagwerk: Anssi Lehtivuori, Basgitaar: Boudewijn Groenhuijzen, Sax/Fluit en Percussie: Carlo Banning, Gitaren: Niels de Lang, Orkestleider/Keyboards: Olaf Windey. Plaats v/d voorstelling: Oosterpoort in Groningen
Datum v/d voorstelling: 17-01-’01

Plot De voorstelling was alleen muziek en dans. Er waren 4 meiden en 4 jongens die het ene nummer naar het andere zongen. Hierbij dansten ze een hele choreografie. Als er 2 aan het zingen waren, was de rest een beetje dingen aan het uitbeelden op de achtergrond. Dit was dus wel een beetje toneel maar er zat verder geen verhaal in. Er was een grote verscheidenheid in het soort nummers dat ze lieten horen. Zo deden ze de mensen na die voor Nederland uitkwamen in het songfestival. Ook deden ze Micheal Jackson en James Bond na. Ook de boybands Take That en de Backstreetboys kwamen aan bod. Er waren ook nummers uit de jaren ’20 te zien. De dans speelde in de nummers een grote rol. Er werd uitbundig en bijzonder gedanst. Ook de kostuums speelden een rol. Sommige nummers werden bij elkaar gemixt in een groot thema. Zo had je dus een gedeelte helemaal over de boybands en een stuk over James Bond.

Het toneelbeeld De zaal De ruimte waarin de voorstelling plaatsvond was op zich best bijzonder. Recht voor het podium zat het publiek gewoon recht. Aan de zijkanten waren de stoelen een beetje gedraaid, zodat je je hoofd niet hoefde te draaien om naar het podium te kijken. Er waren balkons de hele zaal rond. De balkons liepen een beetje omhoog. Het zag er al met al een beetje uit als een amfitheater. Voor ons had de plaats waar we zaten zeker effect op de voorstelling. We zaten namelijk op het balkon helemaal rechts in de hoek. We zagen het toneel heel erg van de zijkant. Zo zag je de band, die achterop het toneel stond, niet volledig. Er kwamen ook effecten in voor waarbij ze in een bepaalde vorm stonden, terwijl ze handdoeken omhoog hielden. De bedoeling was dat ze zich dan verscholen achter de handdoeken en dan af en toe met hun hoofd er bovenuit kwamen. Omdat wij aan de zijkant zaten gaf dit voor ons niet het gewenste effect, omdat we alles van de zijkant zagen. Ook kwamen de zangers af en toe langzaam het podium opgelopen via de rechterkant. Als ze hier even stil bleven staan konden we ze niet zien. Soms hadden ze rare pakjes aan en hoorden we de zaal lachen terwijl wij ze nog helemaal niet gezien hadden.

Het toneelbeeld Decor: Het decor was niet bijzonder op zich. Achter op het podium was een verhoging gemaakt waar de band elk nummer speelde. Aan een stuk door dus. Verder stonden er pilaren op het podium waar de lichten aan vast gemaakt waren. Boven deze pilaren was een balk waar af en toe een soort schermen verschenen. Later meer hierover. De spelers konden van links en van rechts het podium op en af. Er was een soort verhoogde loopbaan aangelegd wat naar deze uitgangen leidde.

Licht: het licht was niet erg opvallend. Er werden niet echt bijzondere effecten vertoond. Als er een vrolijk nummer te horen werd gebracht werden er wat gekleurde lichten gebruikt, die ronddraaiden over het toneel. Ook waren er volglichten die de solozanger in de schijnwerpers zetten. Verder hadden ze wel iets bijzonders: er waren dus witte schermen die op het podium zichtbaar waren (zie decor) en daarop projecteerden de mensen van het licht soms bijzondere figuren op als er een bepaalde rust was in het stuk, waarin de spelers weg waren en alleen de band speelde. Dit waren dus de periodes waarin de spelers zich konden opkleden. Ook deden ze dit na de pauze toen de mensen weer binnenkwamen.

Attributen: Er werden niet zo heel veel attributen gebruikt in de voorstelling. Alleen in het begin. Ze voerden toen liedjes op in de sfeer van het strand. Ze gingen hierbij op handdoekjes liggen in bepaalde vormen (zie ‘de zaal’). Ook hadden ze een aantal strandattributen bij zich. Zo hadden ze een netje met nepvisjes. Toen de anderen aan het zingen waren voerden zij hiermee een klein toneelstukje op door het netje bij de mensen op de voorste rij in hun schoot te werpen. Dit toneelbeeld gaf al met al een vrolijke indruk aan de strandscène.

Kostuums: In de voorstelling speelden kostuums een grote rol. Als er van kostuums gewisseld werd, kwam er ook een heel ander soort muziek. Zo hadden ze een paar stoere nummers, onder andere een paar nummers van Michael Jackson, in het soort pakjes die ze bij zijn nummer ‘Bad’ ook aan hadden. Gedurende deze nummers hielden ze deze pakjes aan. De meiden uit het stuk hadden ook een tijdje leren katsuites aan. Dit was toen ze bepaalde nummers zongen uit James Bond. Ze hadden ook typerende kleding uit de jaren ’50 en ’20. De pruikentijd kwam zelfs nog voorbij! In het gedeelte dat ze het songfestival deden, was vooral aan de kostuums heel herkenbaar wie ze probeerden uit te beelden.

Muziek en geluidseffecten De hele voorstelling was één grote muziekvoorstelling. Er werd continu, aan een stuk door, muziek gespeeld. Als de spelers van kostuum gingen wisselen kwam de band even in de aandacht en gingen ze solo’s spelen. Een van de spelers speelde tijdens nummers waar hij niet in hoefde te zingen of dansen ook in de band. Er werd geen gebruik gemaakt van geluidseffecten. De muzieksoort die ze opvoerden was duidelijk te zien aan de kostuums en het licht dat erbij was. De muziek speelde in deze voorstelling duidelijk een overheersende rol. Het bestond alleen uit muziek. Er was een goed en duidelijk evenwicht tussen de zang en de dans. De choreografie die gedanst werd was bijpassend bij de muziekstijl. Bij de James Bond-achtige nummers dansten de vrouwen uitdagend en stoer. Bij andere zoete liedjes hadden ze kleine trippelachtige pasjes en speelden ze een spelletje dat het meisje verlegen was voor de stoere jongen, die haar duidelijk leuk vond. Dit was dus wel een soort toneel in het dansen.