Conny Jannsen Danst met ‘a silence place to rest’
’Een rustige plaats op uit te rusten’
De voorstelling begon helemaal in het donker, later gingen er witte spotlights aan en zag je dansers allerlei snelle, strakke bewegingen maken met de armen en het hoofd. Ze dansten op een soort monotoon getik, echt precies in de muziek en bij ieder uitblinkertje (ander geluid die er ineens doorheen gaat) werd er weer een bepaalde beweging gemaakt. Het stuk kwam in het begin vrij hectisch en mechanisch over. Het accent zit hem dan ook in de armen en het hoofd, af en te heel scherp en dan weer gecombineerd met slow-motion bewegingen, alsof ze in een wereld leven waar het heel druk is en plots komen ze terecht in the middle of nowhere.
Na enkele minuten begonnen de dansers ook echt samen te dansen, er werd gereageerd op elkaars bewegingen en het zag er ook heel erg vloeiend uit. Daarna kwam er ook een gezellig deuntje bij, klonk erg modern (snaar intrument) en merk je echt dat er een ontwikkeling plaatsvindt bij de dansers en de muziek. Snellere muziek, waar steeds meer instrumenten aan worden toegevoegd. Wat betreft ontwikkeling zie je ook dat de benen veel intensiever gebruikt werden, het bovenlichaam begon langzamerhand ook los te komen, en werd de ruimte echt gebruikt. Het leek alsof ze weer terug gingen van waar ze vandaan kwamen. De strakheid was ineens weer helemaal terug en de dansers gaven onderling de impressie alsof er leiders in het spel waren, die bepalen wat de ander moet doen. Ze lieten zich vallen en weer opvangen, waardoor zwaartekracht ook echt van pas kwam, ook werd er veel gedraaid en zag je emoties en het leek alsof die verwerkt werden door in trio’s dansen. Uiteindelijk valt het je op dat het grotendeels om boosheid, oftewel agressie ging. Wanhopig leek het wel, en opeens was het afgelopen.
Ik vond het een heel apart stuk, mede vanwege de vele afwisselingen in de dans en muziek.
Het kwam heel chaotisch over en dat zorgde ervoor dat ik recht op mijn stoel bleef zitten en dat maakte het ook erg interessant. De verhaallijn was niet gemakkelijk te begrijpen. Ik denk dat het komt doordat er weinig standaard emoties in werden getoond, zoals je die vaak in klassieke balletten ziet.
Wat wel jammer was, is dat de dansers over het algemeen niet zo expressief waren, dat maakte het een beetje eentonig om naar hun gezichten te kijken. Misschien hoorde dat ook wel bij het stuk, want ik had in een affiche van Conny Janssen gelezen dat het stuk over geweld op straat ging en een eenling die buiten de groep hoorde, vandaar de gesloten emotie die er niet getoond kon worden omdat er dan misschien nog wel veel meer rake klappen zouden gaan vallen. Het was wel heel inspirerend, omdat je je eigen verhaallijn kon trekken en fantasie kon gebruiken.
Conny Janssen zelf
Conny is geboren in Rotterdam (1958) en heeft haar dansopleiding aan de Rotterdamse Dansacademie gevolgd en is daar op 26 jarige leeftijd afgestudeerd. Daarna is Conny van 1982 tot 1990 danseres bij Djazzex geweest. Tijdens haar danscarriere maakte zij al opvallende choreografieën, zoals The Undertow in 1988. Haar echte doorbraak als choreograaf was in 1991 met het stuk Eloi Eloi.
Haar eigen gezelschap
Het dansgezelschap Conny Janssen Danst werd in 1992, in Rotterdam opgericht.
De rede hiervan was dat zij op deze manier een podium kon creëren om zo haar eigen werk te tonen.
Conny Janssen heeft het gezelschap onder haar artistieke leiding, in binnen en buitenland ontwikkeld tot een begrip van de hedendaagse dans. Conny heeft zeker haar eigen stijl. Het is helder, met geraffineerde muziekkeuze, vormgeving en belichting maar het is ook theatraal, verrassend en ontroerend, dat maakt het origineel. Ze observeert namelijk hoe de mens zich als sociaal dier staande houdt. Ze richt zich op verlangens die diep van binnen zitten en probeert dat te laten zien, het draait haar niet om blote dagelijkse realiteit. In heel veel dingen van het dagelijks leven ziet Conny de poëzie. In allerlei frustraties en dingen die wij meemaken, probeert Conny een uitweg te zoeken, die troost biedt in een wereld die steeds humaner wordt. Haar dansers staan op het toneel van vlees en bloed. Strijdbaar, breekbaar en gepassioneerd.
Door haar eigenheid in bewegingsmateriaal en het evenwicht tussen dans en theatraliteit in haar werk heeft Conny Janssen in 1994 de Aanmoedigingsprijs Choreografie van Stichting Dansersfonds ’79 ontvangen. Dat zegt al weer iets over haar kwaliteit. Dit niet alleen, want in 1998 viel Conny Janssen weer in de prijzen vanwege de voorstelling Vijzel van de Phillip Morris Kunstprijs, categorie dans.
Naast de voorstellingen die Conny Janssen voor haar eigen gezelschap maakt, is zij ook gastchoreograaf bij o.a Dansgroep Krisztina de Châtel, Introdans, Introdans ensemble voor de jeugd, Djazzex, Hogeschool voor de Kunsten Amsterdam, de Rotterdamse Dansacademie en Fontys Dansacademie.
Sinds 2001 is het gezelschap Conny Janssen Danst opgenomen in het Kunstenplan van het ministerie van Onderwijs, Cultuur en wetenschap, dat wil zeggen dat het wordt ondersteund en gestimuleerd door de overheid. Ook de gemeente van Rotterdam draagt zijn steentje bij. Sinds eind 2001 beschikt Conny over haar eigen studio met kantoorruimten, heel handig voor al haar projecten. Er wordt les gegeven en gerepeteerd en het biedt de mogelijk om in eigen huis voorstellingen te geven.
Vanaf 2 maart 2006 gaat de voorstelling Hear Me van start in Schiedam, daarna in Rotterdam, Amsterdam en nog vele andere steden. Conny Janssen heeft voor deze voorstelling een heel bijzondere muzikant uitgenodigd, namelijk componist/trompenist Eric Vloeimans.
De nieuwsgierigheid naar elkaars kennis en ervaring staat vast voor een zeer spannend avontuur, waarin rumoer en verstilling aan bod komen in thema's als het dag en nachtritme van een stad. Zelf ga ik ook naar deze voorstelling op 20 maart en ik kijk er nu al heel erg naar uit, omdat ik het een zeer bijzonder gezelschap vind, die toch zo klein is, maar wel bekend in binnen en buitenland is.
Overigens beschikt Conny Janssen Danst op dit moment over twaalf dansers:
Hilde Elbers opgeleid bij Fontys Dansacademie, Yanaika Holle, Inken Landskroner en Amina Husberg, Lola Mina, Yurika Seto, Konrad Szymanski van de Rotterdamse Dansacademie, Martijn Kappers, Kevin Polak van de Nationale Balletacademie, Froilan Medina Hernandez en Javier Vaquero Ollero uit Spanje en Dario Tortorelli van het Brenda Hamlin Center in Florence (Italië).
’Een rustige plaats op uit te rusten’
De voorstelling begon helemaal in het donker, later gingen er witte spotlights aan en zag je dansers allerlei snelle, strakke bewegingen maken met de armen en het hoofd. Ze dansten op een soort monotoon getik, echt precies in de muziek en bij ieder uitblinkertje (ander geluid die er ineens doorheen gaat) werd er weer een bepaalde beweging gemaakt. Het stuk kwam in het begin vrij hectisch en mechanisch over. Het accent zit hem dan ook in de armen en het hoofd, af en te heel scherp en dan weer gecombineerd met slow-motion bewegingen, alsof ze in een wereld leven waar het heel druk is en plots komen ze terecht in the middle of nowhere.
Na enkele minuten begonnen de dansers ook echt samen te dansen, er werd gereageerd op elkaars bewegingen en het zag er ook heel erg vloeiend uit. Daarna kwam er ook een gezellig deuntje bij, klonk erg modern (snaar intrument) en merk je echt dat er een ontwikkeling plaatsvindt bij de dansers en de muziek. Snellere muziek, waar steeds meer instrumenten aan worden toegevoegd. Wat betreft ontwikkeling zie je ook dat de benen veel intensiever gebruikt werden, het bovenlichaam begon langzamerhand ook los te komen, en werd de ruimte echt gebruikt. Het leek alsof ze weer terug gingen van waar ze vandaan kwamen. De strakheid was ineens weer helemaal terug en de dansers gaven onderling de impressie alsof er leiders in het spel waren, die bepalen wat de ander moet doen. Ze lieten zich vallen en weer opvangen, waardoor zwaartekracht ook echt van pas kwam, ook werd er veel gedraaid en zag je emoties en het leek alsof die verwerkt werden door in trio’s dansen. Uiteindelijk valt het je op dat het grotendeels om boosheid, oftewel agressie ging. Wanhopig leek het wel, en opeens was het afgelopen.
Het kwam heel chaotisch over en dat zorgde ervoor dat ik recht op mijn stoel bleef zitten en dat maakte het ook erg interessant. De verhaallijn was niet gemakkelijk te begrijpen. Ik denk dat het komt doordat er weinig standaard emoties in werden getoond, zoals je die vaak in klassieke balletten ziet.
Wat wel jammer was, is dat de dansers over het algemeen niet zo expressief waren, dat maakte het een beetje eentonig om naar hun gezichten te kijken. Misschien hoorde dat ook wel bij het stuk, want ik had in een affiche van Conny Janssen gelezen dat het stuk over geweld op straat ging en een eenling die buiten de groep hoorde, vandaar de gesloten emotie die er niet getoond kon worden omdat er dan misschien nog wel veel meer rake klappen zouden gaan vallen. Het was wel heel inspirerend, omdat je je eigen verhaallijn kon trekken en fantasie kon gebruiken.
Conny Janssen zelf
Conny is geboren in Rotterdam (1958) en heeft haar dansopleiding aan de Rotterdamse Dansacademie gevolgd en is daar op 26 jarige leeftijd afgestudeerd. Daarna is Conny van 1982 tot 1990 danseres bij Djazzex geweest. Tijdens haar danscarriere maakte zij al opvallende choreografieën, zoals The Undertow in 1988. Haar echte doorbraak als choreograaf was in 1991 met het stuk Eloi Eloi.
Haar eigen gezelschap
Het dansgezelschap Conny Janssen Danst werd in 1992, in Rotterdam opgericht.
De rede hiervan was dat zij op deze manier een podium kon creëren om zo haar eigen werk te tonen.
Conny Janssen heeft het gezelschap onder haar artistieke leiding, in binnen en buitenland ontwikkeld tot een begrip van de hedendaagse dans. Conny heeft zeker haar eigen stijl. Het is helder, met geraffineerde muziekkeuze, vormgeving en belichting maar het is ook theatraal, verrassend en ontroerend, dat maakt het origineel. Ze observeert namelijk hoe de mens zich als sociaal dier staande houdt. Ze richt zich op verlangens die diep van binnen zitten en probeert dat te laten zien, het draait haar niet om blote dagelijkse realiteit. In heel veel dingen van het dagelijks leven ziet Conny de poëzie. In allerlei frustraties en dingen die wij meemaken, probeert Conny een uitweg te zoeken, die troost biedt in een wereld die steeds humaner wordt. Haar dansers staan op het toneel van vlees en bloed. Strijdbaar, breekbaar en gepassioneerd.
Door haar eigenheid in bewegingsmateriaal en het evenwicht tussen dans en theatraliteit in haar werk heeft Conny Janssen in 1994 de Aanmoedigingsprijs Choreografie van Stichting Dansersfonds ’79 ontvangen. Dat zegt al weer iets over haar kwaliteit. Dit niet alleen, want in 1998 viel Conny Janssen weer in de prijzen vanwege de voorstelling Vijzel van de Phillip Morris Kunstprijs, categorie dans.
Sinds 2001 is het gezelschap Conny Janssen Danst opgenomen in het Kunstenplan van het ministerie van Onderwijs, Cultuur en wetenschap, dat wil zeggen dat het wordt ondersteund en gestimuleerd door de overheid. Ook de gemeente van Rotterdam draagt zijn steentje bij. Sinds eind 2001 beschikt Conny over haar eigen studio met kantoorruimten, heel handig voor al haar projecten. Er wordt les gegeven en gerepeteerd en het biedt de mogelijk om in eigen huis voorstellingen te geven.
Vanaf 2 maart 2006 gaat de voorstelling Hear Me van start in Schiedam, daarna in Rotterdam, Amsterdam en nog vele andere steden. Conny Janssen heeft voor deze voorstelling een heel bijzondere muzikant uitgenodigd, namelijk componist/trompenist Eric Vloeimans.
De nieuwsgierigheid naar elkaars kennis en ervaring staat vast voor een zeer spannend avontuur, waarin rumoer en verstilling aan bod komen in thema's als het dag en nachtritme van een stad. Zelf ga ik ook naar deze voorstelling op 20 maart en ik kijk er nu al heel erg naar uit, omdat ik het een zeer bijzonder gezelschap vind, die toch zo klein is, maar wel bekend in binnen en buitenland is.
Overigens beschikt Conny Janssen Danst op dit moment over twaalf dansers:
Hilde Elbers opgeleid bij Fontys Dansacademie, Yanaika Holle, Inken Landskroner en Amina Husberg, Lola Mina, Yurika Seto, Konrad Szymanski van de Rotterdamse Dansacademie, Martijn Kappers, Kevin Polak van de Nationale Balletacademie, Froilan Medina Hernandez en Javier Vaquero Ollero uit Spanje en Dario Tortorelli van het Brenda Hamlin Center in Florence (Italië).
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden