Acrorap

Algemene gegevens: De voorstelling bestond uit twee delen. Het eerste deel heette "Razana- Racines". De choreograaf daarvan was 'Eric Mezino'. Hij danste zelf ook in het stuk. De andere dansers in dit deel waren: Bouba Landrille, Sébastien Vela Lopez, Rodrigue Glombard en Aurelien Kairo. Het tweede deel heette "Prière pour un fou". In dat deel is de choreografie van Kader Attou, ook hij is een danser in zijn eigen stuk. De andere dansers waren: Abdenour Belalit en Habib Benziane. Plot: Het stuk bestond dus uit 2 delen. In het eerste stuk stonden eerst vier mensen. De ene was 'de baas' en die gaf de andere drie de opdracht om te gaan dansen. Ze begonnen om de beurt en daarna gingen ze alledrie dansen. Op een gegeven moment kwam de laatste danser erbij. Hij was al de hele voorstelling op het toneel opgerold in een soort mat van houten latjes. Dat was wel grappig, want niemand had door dat er daar nog iemand in zat. En op een gegeven moment begon die te bewegen. De soort dans was breakdance en hiphop. In het tweede deel waren er ook vier dansers. Eén van de dansers zong er ook bij. Dat was een soort Turkse muziek. Op de achtergrond, in het decor ingebouwd, zat een vrouw cello te spelen. Er stond een grote zwarte pop op het toneel. Dat moest de dood voorstellen. De dansers dansten hier ook weer breakdance en een soort hiphop. Aan het einde van dit deel ging er een speler dood. Hij begon heel raar te doen en viel aan het einde op de grond. Ik heb eerlijk gezegd niet echt goed op het verhaal gelet, ik vond het dansen veel leuker. Aan het einde gingen alle dansers samen dansen. Dat was superleuk. Ze improviseerden een beetje en deden allemaal rare dingen. Dat vond ik eigenlijk het leukste deel.
Het toneelbeeld: De dansvoorstelling werd gegeven in de schouwburg. Het publiek zit dan dus voor het toneel. Je kan alles heel goed zien Het decor was in het ene deel niet zo erg bijzonder, vond ik. Er stond een soort grote kooi van hout. Daarin zat 'de baas'. Daarin stonden bakjes met zand en met verf, waarmee hij aan aantal mannen beschilderde. Het licht was wel goed. Als de ene aan het dansen was, dan waren de andere spelers niet verlicht. Alles was daardoor heel goed te zien. De kleding die ze droegen was eigenlijk niet zo bijzonder. Het was gewoon kleding waarin je lekker kan bewegen. Ook hadden sommige een petje op. Dat was omdat ze op hun hoofd moesten draaien. In het tweede deel was het decor iets uitgebreider. Er stond een soort wand. Volgens mij moest dat een soort wagen voorstellen. Hij werd 'getrokken' door een hele grote, zwarte pop. Dat moest de dood voorstellen. In die wagen zat een vrouw cello te spelen. Het licht was hier hetzelfde als in het eerste deel. Ook de kleding was hier makkelijk en lekker om in te dansen. Muziek en geluidseffecten: De muziek was in het eerste deel Afrikaans. Daardoor kreeg je het idee dat je daar ook echt was. In het tweede deel werd de hele tijd gezongen door één zo'n danser. Dat was Turkse muziek. Ook werd er op een cello gespeeld. Da dans was verder niet echt Turks ofzo. Boeiende werking: In deze voorstelling boeide mij vooral het dansen. Het verhaal wat er gespeeld werd vond ik niet zo interessant. Daar heb ik ook niet echt op gelet. Ik vond het heel knap hoe ze dansten. Het minst boeiend vond ik het gezang van die Turkse man. Ik houd daar totaal niet van. Structuur: Er waren eigenlijk twee verschillende verhalen. Ik vond het best verwarrend. Het was net of je naar twee verschillende voorstellingen bent geweest. Voor de pauze was het ene verhaal en na de pauze het andere. Recensie: Ik vond de voorstelling heel leuk om naar te kijken. Er gebeurde de hele tijd wel wat. Het dansen was heel erg mooi en knap. Het verhaal op zich vond ik niet echt veel aan. Zonder die dans was het ook niet leuk geweest, denk ik. De spelers vond  ik ook goed. Ze konden allemaal heel goed dansen. Sommige deden echt hele rare dingen. Eén kwam er bijvoorbeeld aanglijden op zijn hoofd. Ik zou deze voorstelling zeker aanraden aan andere mensen. Ik vond het gewoon heel erg leuk.