The Hash, Marihuana and Hemp Museum in Amsterdam

CKV-verslag III : The Hash, Marihuana and Hemp Museum

Het is zondag 8 april 2007, half vijf ’s middags. Ik ga vandaag een keer alleen met mijn moeder naar Amsterdam. Eerder deze dag ben ik al naar Bodies geweest in de Beurs van Berlage. Het is dus echt een culturele trip.

Ik ben goed gehumeurd vandaag. Het is stralend weer. Het is half vijf en ik wil nog een culturele activiteit scoren, dat is uiteindelijk het wietmuseum geworden. In het hart van het Red Light District gelegen, blijk ook het hele museum ingericht op toeristen. Alles in het Engels, zelfs de kaartjesverkoper is een Amerikaan.

Ik vind het van tevoren zeker de moeite waard om er eens naar toe te gaan. Je zit toch in Amsterdam en dit is het eerste museum ter wereld dat volledig gewijd is aan de hennepplant. Ik ben in zekere zin wel benieuwd wat een dergelijk museum mij zou kunnen leren over de hennepplant.

Het museum is heel klein, ongeveer 50 m². Het is gelegen in een hoog smal grachtenpand en alleen de benedenverdieping is voor bezoekers toegankelijk. Het museum is als volgt ingedeeld. Bij binnenkomst volgt eerst een uiteenzetting over de eigenschappen van de hennepplant. Zo leer ik dat alleen de vrouwelijke plant hasj produceert, marihuana produceren ze allebei. Hasj is de hars van de vrouwelijke plant. Marihuana zijn de bladeren. Daarna volgt in vogelvlucht de geschiedenis van de het gebruik van de hennepplant door de eeuwen heen. Zo zijn er voorbeelden van henneptouw, van heel fijn tot heel dik en zwaar, tot kleding geweven van hennepvezels.

Het museum beschikt over een vaste collectie die een goed beeld geeft van de rol die deze belangrijke plant heeft gespeeld door de geschiedenis heen. De plant is uiterst veelzijdig, zo zijn hennepvezels zijn erg geschikt voor het maken van touw of kleding. De Amerikaanse grondwet is geschreven op papier dat van hennep gemaakt is. De bladeren van de plant werden in 2737 voor Christus al gebruikt door Keizer Shen van China om haar geneeskrachtige werking. Nu schrijven artsen het nog soms voor bij mensen met MS of terminale patiënten. Het heeft ook een religieuze dimensie, de Rastafarians beweren dat het in de Bijbel staat beschreven als een heilige plant.

Het museum laat eeuwenoude rookartikelen zien, zoals pijpen en waterpijpen om de hasj op een prettige manier op te roken. Het water zorgt namelijk dat de rook wat zachter aanvoelt.

Het meest spectaculaire onderdeel van het museum vind ik de mini-hennepkwekerij achterin het museum op een binnenplaatsje. De planten worden door krachtige lampen die veel licht en warmte afgaven beschenen. Er wordt uitgelegd hoe je zelf hennepplanten kan kweken. Hennepzaad is er ook te koop. Er staat duidelijk aangegeven dat het museum deze planten cultiveert voor educatieve doeleinden en niet mensen probeert op het idee te brengen tot criminele activiteiten over te gaan. Hasj en wiet worden in het museum niet verkocht. Daarvoor word je doorverwezen naar een van de honderd coffeeshops in Amsterdam.

Er worden bij de uitgang allerlei souvenirs verkocht zoals sjaals en T-shirts van hennepvezel. Ook zijn er allerlei rekwisieten voor het gebruik van hasj en wiet zoals vloeitjes en filters om joints te draaien. Daarnaast is bakmeel voor hash brownies te koop.

Bij het vertrek nemen wij nog wat informatiemateriaal mee, o.a. een pleidooi genaamd ‘Get wise, legalize!’ van de stichting ‘Legalize!’. Deze stichting pleit voor legalisatie van drugs, ze menen dat ieder mens zelf verantwoordelijk is voor zijn/haar eigen lichaam en dat het beter is te legaliseren dan dat het op grote schaal illegaal gebeurt. Ook ligt er een reclamefolder van een growshop, Sensi Seeds, die vele soorten hennepzaad op de markt brengt. Zie bijlage.

Al met al vind ik het museum een teleurstelling. Zeker als je kijkt naar de prijs van het toegangskaartje (5,70 Euro, voorheen fl. 12,50). Dat het weinig indruk op mij heeft gemaakt komt grotendeels door het feit dat ik Nederlander ben en het zien van een hennepplant niet erg shockerend vind. Voor vrijwel alle buitenlandse toeristen en zeker de Amerikanen – in Amerika bestaat een extreme afkeer van drugs – is het erg spectaculair. Er was vrijwel niets te ‘doen’ in het museum, het was vooral kijken. Erg vervelend is de extreme hitte die door de lampen wordt veroorzaakt. Voor wie het Engels niet machtig is valt er helemaal weinig te beleven omdat alles in het Engels is.

Een ander nadeel toch wel was het gebouw dat gewoon niet groot genoeg was om comfortabel rond te kijken. Deze zomer verhuist het museum naar een groter pand, negen panden naast het huidige adres aan de Oudezijds Achterburgwal.