Fragmentarium

A. Algemeen deel

1. Plaats en datum van beschouwing: 05.01.05, Van Abbemuseum te Eindhoven.
Maker en titel: Job Koelewijn, het Fragmentarium.

2. Het Fragmentarium is een cilinder van ongeveer 2 ½ meter hoog, met een doorsnede van circa 3 meter. Deze cilinder is gevormd door plastic plaatjes die door middel van ijzerdraadjes aan elkaar bevestigd zijn. Je kunt niet zomaar door deze plaatjes heen kijken. Als je naar buiten kijkt zul je door sommige plastic plaatjes niets zien, andere vervagen, verdraaien, of spiegelen de werkelijkheid. De bodem en de bovenkant zijn van steviger materiaal gemaakt. Dat is ook wel nodig want je kunt in het Fragmentarium staan. Anders zou je natuurlijk ook niet naar buiten kunnen kijken.

Het Fragmentarium vind ik bepaald geen vrijheid uitstralen. Als je in het kunstwerk staat, komen de muren dichter naar je toe. Dit geeft je een zeer beknellend gevoel. Het laat je zintuigen werken, want je bent zeer op je hoede.

Ik denk dat Job Koelewijn wil dat de mens anders naar de wereld gaat kijken. Hij laat ons dus iets geks zien, maar tegelijkertijd heeft hij iets mooi gemaakt. In het van Abbe museum is het echt een blikvanger. Het leuke is dat je er ook echt in mag staan, daardoor kun je je optimaal oriënteren.

B. Keuze deel

Twee kinderhanden op het glas
Laat me toch naar buiten gaan
Ik zie delen van de grote wereld
En de rest die ik verkennen wil

Twee ogen vol met water
Die mij beletten om te kijken
Voor jou genoeg om in te verdrinken
Wat dit kind niet wil

Met mijn neus tegen de wand van deze cilinder aan
Waar het benauwde gevoel me omringt
Zie ik soms niets, soms alles verkeerd
Eigenlijk nooit normaal

Binnenin schreeuw ik het uit van angst en woede
Mijn woorden hebben geen geluid
Mijn mond staat even open
Teleurgesteld wordt hij weer gesloten

Met mijn lippen druk ik een kus op die wand
Die mooie kleine liefdevolle afdruk

Die jou alles zou moeten zeggen
Mama laat me gaan!

JvH