Modellen onder een BMI van 18 mogen geen modellenwerk doen.

Superdunne modellen

Sinds dit jaar bestaat er een nieuwe wet voor te dunne modellen. Om de catwalk op te mogen, hebben modellen een doktersbriefje nodig, waarop staat dat ze een gezond gewicht hebben. Ze moeten minimaal een BMI van 18 hebben. Volgens de wet worden niet alleen de modellen verantwoordelijk gesteld voor het promoten van een gezond lichaamsbeeld. Ook moeten media, die foto’s publiceren van dunnere, gephotoshopte modellen deze voorzien van een ‘gemanipuleerd-label’. Bureaus of agentschappen die mensen zonder zo’n verklaring in dienst nemen, riskeren boetes van 75 duizend euro en celstraffen die tot zes maanden kunnen oplopen.

De modellen van tegenwoordig zijn veel te dun en ik vind dat dat moet veranderen. Daarom ben ik het eens met deze wet: modellen onder een BMI van 18 mogen geen modellenwerk doen. 

Ten eerste geven dunne modellen een slecht voorbeeld. De meeste tienermeiden zien modellen als voorbeeld. Bijna de helft (47%) van de meiden, die meededen aan het onderzoek van ‘EenVandaag’, gaven aan dat superdunne modellen veel invloed hebben gehad op hun eigen zelfbeeld, vooral in negatieve zin. Tienermeiden vergelijken zichzelf met een superdun model, waardoor een meerderheid (52%) van de ondervraagde meiden aangeven dat ze onzeker zijn over hun lichaam. Van de jongeren in de leeftijd 12 tot en met 16 jaar stelt maar liefst een kwart (23%) dat de huidige modellen in modebladen een realistisch beeld schetsen van hoe je er als vrouw uit zou moeten zien. Ook zijn er een aantal meisjes die te ver gaan, om op een model te lijken. Wanneer ze eenmaal een aantal kilo’s kwijt zijn, raken ze zo enthousiast dat ze hun doel voorbij streven en doorgaan met afvallen. Veel van deze meiden belanden uiteindelijk broodmager in een kliniek voor eetstoornissen. De diagnose; anorexia Nervosa. En dat brengt veel gevolgen met zich mee, zowel lichamelijk als psychisch.

Bovendien geven dunne modellen een onrealistisch beeld van hoe je er als vrouw uit moet zien. Kate Spicer, journalist van The London Times, besloot aan levende lijve te ondervinden hoe ze aan het ideaalbeeld kon voldoen: in 6 weken tijd wilde de journaliste ‘size zero’ bereiken. Het leverde haar naast een flinke schade aan haar fysieke gesteldheid ook een psychische klap op. Na 10 kg afgevallen te zijn, voelde ze zich nog steeds te dik: “Des te meer ik afviel, hoe vetter ik me voelde, waardoor de drang om af te vallen alleen maar sterker werd. Ik wilde voelen hoe m’n botten uit staken.” Ze raakte in een sociaal isolement. Uiteindelijk heeft ze zichzelf kunnen redden uit haar eigen onderzoek, maar wat bleek achteraf: haar vriendinnen vonden haar toch het mooist toen ze op haar dunst was, hoe slecht Spicer er dan ook geestelijk aan toe was. 

Ook vinden de meeste mensen super dunne modellen niet mooi. In het onderzoek van ‘EenVandaag’ kregen de deelnemers namelijk twee foto’s voorgelegd van hetzelfde model, die op de ene foto erg dun was en op de andere iets voller. In alle gevallen werd door een meerderheid van de deelnemers, zowel mannen als vrouwen, het dunste model afgewezen voor modebladen en catwalks.

Bovendien is het ongezond om zo dun te zijn. De meeste modellen hebben ondergewicht.  Doutzen Kroes, bijvoorbeeld, is 32 jaar, 178 centimeter lang en weegt maar 54,4 kilo. Zij heeft een BMI van 17. En dat is veel te licht voor haar leeftijd, haar lengte en haar gewicht. Een gezond BMI is tussen de 18.5 en 25

Het beeld dat we bij catwalk modellen horen is dat ze lang en slank zijn, net zoals sumo-worstelaars groot en dik horen te zijn. Wij zijn eraan gewend.  Als alle modellen met een ongezond BMI een werkverbod zouden krijgen, zouden heel veel vrouwen geen werk meer hebben, en dus geen inkomen. Ook zouden er andere banen verloren gaan, zoals banen op een modellenbureau. Het hoort bij het werk. Is dit werk het wel waard, om je eigen gezondheid te verwaarlozen? Het is de keus van het model, maar ik zou mijn antwoord wel geweten hebben.

Daarentegen gaat het om de kleding die de modellen dragen en niet om de modellen zelf. De meeste ontwerpers zien hun model als kleerhanger. Alle aandacht gaat naar de kleding. Je kunt je ook afvragen of de aandacht naar het model gaat, wanneer ze veel te dun zijn en of dat ook niet de aandacht afleidt van de kleding. Als het toch om de kleding gaat en niet om het model, kunnen ze toch ook iets vollere modellen gebruiken. Dan kunnen vollere vrouwen in Nederland zien hoe de kleding hun zou staan.

Ik zeg niet dat er, in plaats van te dunne modellen, nu dikke vrouwen met vetkwabben over de catwalk moeten paraderen. Maar ze kunnen toch een mooie vrouw, die wat meer vlees over de botten en mooie ronde vormen heeft uitkiezen als model. Het ziet er in elk geval stukken mooier, eleganter en gezonder uit dan een skelet met een laagje vel erover. En het is nog eens een ‘goed’ ideaalbeeld ook. Want té dikke vrouwen kunnen afvallen tot een gezond uitziende vrouw, en té magere modellen en meiden kunne hierdoor wat aankomen zonder er lelijk uit te gaan zien. En dan zullen ze zien dat én hun uiterlijk én hun prestaties verbeteren.

Kort samengevat: te dunne modellen zijn een slecht voorbeeld voor bepaalde mensen en het geeft een onrealistisch beeld over hoe je er als vrouw uit moet zien. De meeste mensen vinden te dunne modellen niet mooi. En het is ongezond om zo dun te zijn. Kortom, ik blijf bij mijn standpunt dat de modellen van tegenwoordig te dun zijn en dat ze beter een wat vollere vrouw als model kunnen gebruiken