Computers-mens

Essay 1 Filosofie: Stelling Computers Er komt een generatie computers die emoties toont, die gevoel voor humor heeft, die blijdschap en verdriet kent, kortom die zich als een mens gedraagt. Deze stelling ga ik bestrijden, dus ik geloof dat deze ontwikkeling maar deels tot niet zal plaatsvinden. “Bicentannial man,” een film die precies over deze stelling gaat, is een goed voorbeeld over wat er met dit onderwerp bedoeld wordt. Computers zijn volledig programeerbaar. Dat is zo, en je kunt computers ook laten leren, dus dat ze aan de hand van een situatie leren, hoe ze een volgende keer beter kunnen reageren. Maar hier blijft het bij, zo denk ik. Want de mens zelf is niet te programmeren. Wij zijn voorspelloos. Wij hebben wel een instinct, dat in sommige situaties een reactie op een situatie voorschrijft, maar toch blijven we voorspelloos. Je weet bijvoorbeeld nooit of een mens nou linksaf zal gaan, of rechtsaf. Er zullen vast mensen zijn die hierop zeggen dat die onvoorspelloosheid ook te programmeren is, maar toch kom je nooit bij een echt, menselijk karakter. Deze stelling ligt heel diep, eigenlijk of je monolist of dualist bent. Daarom zal de ene groep het nooit eens zijn met de ander. Maar wat ik denk is dat ‘gevoelens / emoties’ geen elektrische impulsen door zenuwbanen of iets dergelijks zijn. Het is iets anders. Iets dat niet is na te bouwen door een mens, maar alleen door de natuur, door god of waar de energie ook vandaan komt. De computer zal dus geen ‘ziel’ hebben, dat emoties voelt. Wel kan hij ze tonen doordat de mens tijdenlang allemaal menselijke reacties heeft ingeprogrameerd en de computer laat reageren, zoals wij dat ook zouden doen. Deze computers zullen er komen, niet zozeer omdat het in de stelling zo staat, maar gewoon omdat er een grote behoefte naar is. Bij personen die geen menselijk contact hebben bijvoorbeeld, geen vrienden kunnen maken, of iemand nodig hebben om hun allerdiepste geheimen mee te delen, of gewoon de trouwste vriend ooit, die nacht en nacht voor hen klaarstaat. Dus deze computer komt vast, ik zou het zelf ook leuk vinden om zo’n vriend te hebben, maar toch zou dit heel anders zijn doordat ik weet dat een computer niet écht met je meeleeft. Hij zal huilen, lachen, blozen, geïrriteerd zijn op command van de programmatuur, niet van zijn ‘ziel.’ Nee, de computer met een ingeprogrameerd karakter komt wel zeker, maar is niet te vergelijken met een mens zoals die in werkelijk is. Hij mist de ziel. Hij mist de oorzaak van de gevoelens, maar hij heeft een teveel aan programmatuur en reactieanalyzes. Dit is het belangrijkste argument uit dit essay.