TACITUS.
Publius Cornelius Tacitus leefde van ongeveer 55 tot 120 n. C. Tacitus wordt vaak gezien als de grootste Romeinse schrijver, historicus en redenaar.
Tacitus studeerde retorica en werd advocaat, in 77 na Christus trouwde hij met de dochter van Gnaeus Julius Agricola. Agricola was een belangrijke politicus en gouveneur van Groot-Brittanië. Omdat de schoonvader van Tacitus zo'n vooraanstaande politicus was, werd Tacitus in 79 aangenomen als quaestor, dit is de persoon die de toespraken voor de keizer schrijft en voorleest. Een aantal jaren later werd Tacitus opgenomen in het senaat onder het gezag van keizer Domitianus. Als deze in het jaar 96 wordt vermoord is Tacitus benoemd tot consul, dit is de hoogste persoon in het rechtelijk apparaat. Als de nieuwe keizer, keizer Trajanus aan de macht komt, wordt Tacitus ex-consul en behoort hij weer tot de senatoren. In die tijd begint hij met geschiedschrijving.
Tacitus heeft een heleboel geschreven, maar omdat het al zo lang geleden is zijn veel van zijn werken niet meer bewaard gebleven. Ik zal nu een aantal korte samenvattingen geven van zijn meest bekende werken.
Zijn eerste werk heet Argricola en is geschreven in 98 na Christus. Dit boek is een biografie over het leven van zijn schoonvader, die hiervoor ook al genoemd is, Gnaeus Julius Agricola. Toch is het niet een traditionele biografie, want Argricola’s levensverhaal wordt gebruikt ter illustratie van keizer Domitianus’ tirranieke gedrag. En zo wordt juist de toenmalige regerende keizer lof toe gezongen.
Het tweede werk van Tacitus heet Germania en gaat over de levenswijze van de bewoners van Germania en over de verschillende Germaanse stammen. Tacitus heeft zijn werk vooral gebaseerd op verhalen van reizigers en literaire bronnen. Het is het enige bewaarde geschrift over dit volk uit die tijd en vormt daarom nu nog een unieke bron voor onderzoekers.
Dialogus de oratoribus is het derde werk van Tacitus geschreven in 102 na Christus. Het is geschreven als een soort gesprek tussen een dichter en een redenaar. En het gaat over het verval van de redekunst, in het boek wordt geconcludeerd dat literair begaafden zich niet meer bezig houden met de redekunst maar alleen maar met poëzie. Vaak wordt dit werk van Tacitus beschouwd als de verklaring voor het stopzetten van zijn carrière als retoricus. Tacitus besluit vanaf die tijd zich alleen nog maar met geschiedschrijving bezig te houden.
Het eerste grote en grootste historische werk van Tacitus is ‘Historiae’. Van de twaalf of veertien geschreven boeken zijn er nog slechts 4 over. Deze boeken gaan over de periode van de dood van keizer Nero (68n.C.) tot de dood van keizer Domitianus (96n.C.).
Het laatste boek ‘Annales’ gepubliceerd tussen 115 en 117 n.C. is het 2de historische werk. Hierin beschrijft Tacitus de Romeinse geschiedenis vanaf de dood van keizer Augustus (14n.C) tot de dood van keizer Nero (68n.C). Ook zijn er, net als bij ‘Historiae’ van deze 16 of 18 geschreven boeken slechts enkelen bewaard gebleven.
Tacitus heeft voor al zijn werken veel gebruik gemaakt van mondelinge bronnen, en het is zeker dat hij veel brieven heeft geschreven naar mensen met wie hij bevriend is om informatie op te vragen. Omdat Tacitus als senator en ex-consul heeft gewerkt, heeft hij waarschijnlijk ook toegang gehad tot de archieven van het senaat, waar officiële verslagen werden bewaard.
Tacitus vond het vaak erg vervelend dat zijn voorgangers het in hun geschiedschrijving niet altijd even nauw namen met de waarheid. Zelf beweerde hij altijd zonder vooroordelen te schrijven, dat blijkt uit zijn woorden ‘sine ira et studio’ (zonder vooroordeel). Maar soms hield Tacitus zich niet aan zijn woord, dit is vooral terug te zien in het eenzijdige negatieve beeld dat hij geeft van sommige keizers. Een verklaring hiervan zou kunnen liggen in de slechte ervaringen die hij met deze keizers had en bovendien was hij een echte republikein. Hij wilde dus liever een staatsvorm waarbij de macht bij meerdere personen lag. Hij wilde de macht van de keizer dus het liefst zo laag mogelijk houden. In zijn werken schrijft Tacitus dus vaak over de politieke gebeurtenissen in Rome. Sociale en economische feiten, het dagelijks leven, cultuur en godsdienst komen bij hem nauwelijks aan bod.
Tacitus is wat betreft schrijfstijl een van de origineelste auteurs uit de Latijnse literatuur. Hij probeert zo veel mogelijk te zeggen met zo weinig mogelijk woorden. Wat ook kenmerkend is aan de schrijfstijl van Tacitus is dat hij vaak bewust met onzuiver taalgebruik en onritmische zinnen schrijft.
Het belang van Tacitus is vooral de belangrijke betekenis die hij heeft gehad voor de ontwikkeling van de nationale talen en hun literaturen na de Middeleeuwen. Toen vanuit Italië en Frankrijk een beweging op gang kwam die vond dat belangrijke literatuur ook in de landstaal te lezen moest zijn. Zijn over het algemeen de verhalen van Tacitus als eerste vertaald in de landstaal.
En natuurlijk heeft Tacitus er vooral met zijn 2 laatste historische werken voor gezorgd, dat wij nu meer weten over het Romeinse keizerrijk en de Romeinse keizers die in de tijd van Tacitus hebben geregeerd. Ook is zijn werk ‘Germania’ een belangrijke bron voor onderzoekers naar de geschiedenis van het Germaanse volk. Dit komt omdat het werk van Tacitus het enige bewaard gebleven werk over dit volk uit die tijd is. Er is door de werken van Tacitus dus een beter beeld te schetsen van het oude Rome.
Publius Cornelius Tacitus leefde van ongeveer 55 tot 120 n. C. Tacitus wordt vaak gezien als de grootste Romeinse schrijver, historicus en redenaar.
Tacitus studeerde retorica en werd advocaat, in 77 na Christus trouwde hij met de dochter van Gnaeus Julius Agricola. Agricola was een belangrijke politicus en gouveneur van Groot-Brittanië. Omdat de schoonvader van Tacitus zo'n vooraanstaande politicus was, werd Tacitus in 79 aangenomen als quaestor, dit is de persoon die de toespraken voor de keizer schrijft en voorleest. Een aantal jaren later werd Tacitus opgenomen in het senaat onder het gezag van keizer Domitianus. Als deze in het jaar 96 wordt vermoord is Tacitus benoemd tot consul, dit is de hoogste persoon in het rechtelijk apparaat. Als de nieuwe keizer, keizer Trajanus aan de macht komt, wordt Tacitus ex-consul en behoort hij weer tot de senatoren. In die tijd begint hij met geschiedschrijving.
Tacitus heeft een heleboel geschreven, maar omdat het al zo lang geleden is zijn veel van zijn werken niet meer bewaard gebleven. Ik zal nu een aantal korte samenvattingen geven van zijn meest bekende werken.
Het tweede werk van Tacitus heet Germania en gaat over de levenswijze van de bewoners van Germania en over de verschillende Germaanse stammen. Tacitus heeft zijn werk vooral gebaseerd op verhalen van reizigers en literaire bronnen. Het is het enige bewaarde geschrift over dit volk uit die tijd en vormt daarom nu nog een unieke bron voor onderzoekers.
Dialogus de oratoribus is het derde werk van Tacitus geschreven in 102 na Christus. Het is geschreven als een soort gesprek tussen een dichter en een redenaar. En het gaat over het verval van de redekunst, in het boek wordt geconcludeerd dat literair begaafden zich niet meer bezig houden met de redekunst maar alleen maar met poëzie. Vaak wordt dit werk van Tacitus beschouwd als de verklaring voor het stopzetten van zijn carrière als retoricus. Tacitus besluit vanaf die tijd zich alleen nog maar met geschiedschrijving bezig te houden.
Het eerste grote en grootste historische werk van Tacitus is ‘Historiae’. Van de twaalf of veertien geschreven boeken zijn er nog slechts 4 over. Deze boeken gaan over de periode van de dood van keizer Nero (68n.C.) tot de dood van keizer Domitianus (96n.C.).
Het laatste boek ‘Annales’ gepubliceerd tussen 115 en 117 n.C. is het 2de historische werk. Hierin beschrijft Tacitus de Romeinse geschiedenis vanaf de dood van keizer Augustus (14n.C) tot de dood van keizer Nero (68n.C). Ook zijn er, net als bij ‘Historiae’ van deze 16 of 18 geschreven boeken slechts enkelen bewaard gebleven.
Tacitus heeft voor al zijn werken veel gebruik gemaakt van mondelinge bronnen, en het is zeker dat hij veel brieven heeft geschreven naar mensen met wie hij bevriend is om informatie op te vragen. Omdat Tacitus als senator en ex-consul heeft gewerkt, heeft hij waarschijnlijk ook toegang gehad tot de archieven van het senaat, waar officiële verslagen werden bewaard.
Tacitus vond het vaak erg vervelend dat zijn voorgangers het in hun geschiedschrijving niet altijd even nauw namen met de waarheid. Zelf beweerde hij altijd zonder vooroordelen te schrijven, dat blijkt uit zijn woorden ‘sine ira et studio’ (zonder vooroordeel). Maar soms hield Tacitus zich niet aan zijn woord, dit is vooral terug te zien in het eenzijdige negatieve beeld dat hij geeft van sommige keizers. Een verklaring hiervan zou kunnen liggen in de slechte ervaringen die hij met deze keizers had en bovendien was hij een echte republikein. Hij wilde dus liever een staatsvorm waarbij de macht bij meerdere personen lag. Hij wilde de macht van de keizer dus het liefst zo laag mogelijk houden. In zijn werken schrijft Tacitus dus vaak over de politieke gebeurtenissen in Rome. Sociale en economische feiten, het dagelijks leven, cultuur en godsdienst komen bij hem nauwelijks aan bod.
Tacitus is wat betreft schrijfstijl een van de origineelste auteurs uit de Latijnse literatuur. Hij probeert zo veel mogelijk te zeggen met zo weinig mogelijk woorden. Wat ook kenmerkend is aan de schrijfstijl van Tacitus is dat hij vaak bewust met onzuiver taalgebruik en onritmische zinnen schrijft.
Het belang van Tacitus is vooral de belangrijke betekenis die hij heeft gehad voor de ontwikkeling van de nationale talen en hun literaturen na de Middeleeuwen. Toen vanuit Italië en Frankrijk een beweging op gang kwam die vond dat belangrijke literatuur ook in de landstaal te lezen moest zijn. Zijn over het algemeen de verhalen van Tacitus als eerste vertaald in de landstaal.
En natuurlijk heeft Tacitus er vooral met zijn 2 laatste historische werken voor gezorgd, dat wij nu meer weten over het Romeinse keizerrijk en de Romeinse keizers die in de tijd van Tacitus hebben geregeerd. Ook is zijn werk ‘Germania’ een belangrijke bron voor onderzoekers naar de geschiedenis van het Germaanse volk. Dit komt omdat het werk van Tacitus het enige bewaard gebleven werk over dit volk uit die tijd is. Er is door de werken van Tacitus dus een beter beeld te schetsen van het oude Rome.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden