Adoptie

Gezinsonderzoek: Na ongeveer 3 maanden komt er een gezinsonderzoek door de Raad voor de Kinderbescherming, wat nodig is om een goed beeld van het gezin te krijgen. Daarna wordt er een gezinsrapport gemaakt waarin ook staat of je geschikt bent om een kind te adopteren. 98% van de mensen die een gezinsonderzoek ondergaan krijgen een positieve uitslag.

Beginseltoestemming: Als je geschikt bent krijg je na ongeveer een maand verlening van beginseltoestemming door het ministerie van Justitie, wat inhoudt dat de justitie op het eerste gezicht geen bezwaar heeft tegen adoptie. Je krijgt dan een BPK-nummer BPK betekent Buitenlands Pleegkind.

Voorlichting van Bureau VIA: Na ongeveer een jaar krijg je algemene voorlichting van het Bureau Voor Interlandelijke Adoptie, omdat er vaak weinig bekend is over het vroegere leven van het adoptiekind. Het is van belang dat je het gedrag van het kind kunt begrijpen en er goed mee om weet te gaan.

Aanmelden bij een organisatie: Vervolgens kun je je inschrijven op een wachtlijst bij de door jou uitgekozen adoptieorganisatie en kun je je voorkeur geven aan een kind uit een bepaald land. Na ongeveer 2 jaar krijg je een voorstel over het kind dat voor jou geschikt blijkt te zijn.

Plaatsing: Tenslotte wordt het kind geplaatst. Meestal halen de ouders het kind zelf op van het vliegveld of in het land waar het kindje geboren is. Na aankomst in Nederland moet je naar de vreemdelingenpolitie om het kind in te schrijven. Het kind krijgt dan een visum van een jaar. In dat jaar krijg je van de rechter goedkeuring om het kind te laten blijven. Als dit niet binnen een jaar gebeurt moet je het visum laten verlengen. De kinderbescherming zal nog ongeveer een jaar na de aankomst van het kind af en toe een verslag maken van zijn ontwikkeling.

7) PROBLEMEN BIJ ADOPTIE Adoptie brengt natuurlijk ook problemen met zich mee voor het adoptiekind zelf. De meest voorkomende problemen zijn:

Lichamelijke problemen: Voordat een adoptiekind naar Europa komt moet er een medische verklaring worden opgesteld waarin vermeld staat welke ernstige ziektes het kind heeft. Ziektes als AIDS komen niet voor bij adoptiekinderen, want kinderen met AIDS worden niet overgeplaatst. Er kunnen ook problemen ontstaan bij schatting van de leeftijd van het adoptiekind indien deze onbekend is. De oorzaak daarvan is meestal ondervoedheid, maar wat ook nog wel gebeurd is dat er gezegd wordt dat het kind vijf jaar is, terwijl het zes jaar is, omdat een kind van zes jaar niet meer geadopteerd mag worden. Dit lijkt onschuldig, maar het kan grote gevolgen met zich meebrengen, zoals een schijnbaar vervroegde puberteit.

Slaapproblemen: Een voor de hand liggende oorzaak voor slaapproblemen zijn de spanningen die het adoptiekind vooral de eerste dagen ondergaat. Een belangrijkere en minder voor de hand liggende oorzaak voor slaapproblemen is de afwijking van onze slaapgewoonten met die van het adoptiekind. Sommige kinderen krijgen pas na een paar weken of maanden slaapproblemen. Het kan een uitgestelde reactie zijn, omdat het kind direct na aankomst te moe is om niet te kunnen slapen en pas later de fysieke mogelijkheden heeft om wakker te blijven en te overdenken wat er de laatste tijd allemaal gebeurd is. Een andere oorzaak daarvoor kan zijn dat het kind de eerste weken zijn uiterste best heeft gedaan om zich van een zo goed mogelijke kant te laten zien en vervolgens pas zichzelf durft te zijn. Daardoor kunnen spanningen en conflicten ontstaan die door het kind soms moeilijk te verwerken zijn en daardoor tot slaapproblemen leiden.

Taalproblemen: Voor buitenlandse adoptiekinderen is het logisch dat een vreemde taal in het begin moeilijkheden zal geven en dat kan leiden tot driftbuien als het kind niet duidelijk kan maken wat het bedoelt en wantrouwigheid als het kind de gesprekken van anderen niet kan volgen.

Eetproblemen: Bijna 30% van de adoptiekinderen lijkt een enorme behoefte aan voedsel te hebben. Een medische reden hiervoor is het tekort aan bouwstoffen. Een geestelijke reden kan zijn dat het adoptiekind denkt dat hij hier een paar dagen van moet leven. Overigens komt te weinig of niet eten ook voor, wat meestal te maken heeft met medische factoren of een protesthouding.

Hechtingsstoornissen: Alle adoptiekinderen zijn onthecht als ze hier aankomen. Bij hechtingsgestoorde kinderen is er in de eerste fase iets mis gegaan. Dat komt meestal omdat er over de achtergrond van het adoptiekind zeer weinig bekend is, waardoor adoptiefouders het gedrag van het adoptiekind niet altijd begrijpen. 75% van de adoptiekinderen hecht zich wel spontaan, maar een groep van ongeveer 25%, de zogenaamde sensitieve gevoeligen, hechten zich niet.

Discriminatie: Er bestaat een kans dat het adoptiekind slachtoffer wordt van discriminatie. Meestal valt dat wel mee, omdat adoptiekinderen hier al jong ingeburgerd zijn en gewend zijn aan onze Nederlandse cultuur. Soms geven adoptiefouders aan dat hun kind gediscrimineerd wordt, terwijl het kind dat zelf niet vindt.

Dit wil je ook lezen:

Linda (27) werkt in de zorg: ‘Hier kun je het verschil maken’

8) DE EIGEN IDENTITEIT Op welke leeftijd adoptiefouders het beste kunnen beginnen met vertellen over de identiteit van het adoptiekind is nog steeds onduidelijk. Het lijkt erop dat de meeste adoptiefouders ermee beginnen als het kind 4 jaar is. 80% van de kinderen jonger dan 4 jaar bleek niets van de voorlichting te begrijpen. Ook zijn er gevallen waarbij op latere leeftijd gedragsstoornissen ontstonden, omdat het kind nog te jong was. Adoptiefouders die besloten hebben om op latere leeftijd voorlichting aan het kind te geven lopen het risico dat anderen er eerder over beginnen, waardoor de kans groot is dat het kind helemaal in verwarring gebracht wordt. Inmiddels is men tot de ontdekking gekomen dat adoptiekinderen harmonischer opgroeien als er openheid is ten aanzien van de afkomst. Als adoptiekinderen op een leeftijd zijn gekomen dat ze zelf gaan zoeken naar hun eigen identiteit kan dit wel eens leiden tot teruggaan naar het land van herkomst tijdens een vakantie of misschien wel voor altijd. Meestal is er in het land van herkomst niet veel nieuwe achtergrondinformatie te vinden.

9) MIJN MENING OVER ADOPTIE Ik ben voor adoptie, omdat ik vind dat kinderen recht hebben op een goede toekomst, waarin ze niks tekort komen. Als adoptiefouders biologische kinderen hebben mogen die zeker niet voorgetrokken worden en er mag ook absoluut geen sprake zijn van eigenbelang van de ouders, zodat de belangen van het kind op de achtergrond worden geschoven. Verder vind ik adoptie een goede oplossing om overbevolking gedeeltelijk te bestrijden. In combinatie met voorlichting in ontwikkelingslanden over voorbehoedsmiddelen zou het kindertal sterk kunnen dalen. Ook zouden er door het vertrekken van gratis voorbehoedsmiddelen een heleboel ongewenste zwangerschappen voorkomen kunnen worden. Adoptie is wel iets waarover men goed moet nadenken voordat men eraan begint. Veel mensen beseffen niet dat er zo’n 6 á 7 jaar aan vooraf gaat voordat je echt ouder bent van een geadopteerd kindje. Naar mijn mening is het wel goed dat er zo’n lange periode aan vooraf gaat, zodat men er zeker van is dat het kind in een goed gezin terecht komt en de adoptiefouders voldoende voorlichting hebben gehad. Het is wel een nadeel dat je aan bepaalde eisen verbonden bent, de kosten zeer hoog zijn en je van tevoren nooit weet wat voor een karakter het kindje heeft dat je adopteert. Ik denk dat vooral de media er de oorzaak van is dat veel mensen negatief over adoptie denken. Het valt natuurlijk niet te ontkennen dat adoptiekinderen problemen hebben, maar dat is ook niet gek, omdat ze als het ware een stuk van hun leven missen. Uit diverse onderzoeken blijkt dat er bij adoptiekinderen wel vaker problemen zijn, maar niet in grote mate. Bovendien trekken adoptiefouders eerder aan de bel als er wat mis dreigt te gaan, wat meteen de hogere hulpvraagcijfers verklaart.

9) MIJN MENING OVER ADOPTIE Ik ben voor adoptie, omdat ik vind dat kinderen recht hebben op een goede toekomst, waarin ze niks tekort komen. Als adoptiefouders biologische kinderen hebben mogen die zeker niet voorgetrokken worden en er mag ook absoluut geen sprake zijn van eigenbelang van de ouders, zodat de belangen van het kind op de achtergrond worden geschoven. Verder vind ik adoptie een goede oplossing om overbevolking gedeeltelijk te bestrijden. In combinatie met voorlichting in ontwikkelingslanden over voorbehoedsmiddelen zou het kindertal sterk kunnen dalen. Ook zouden er door het vertrekken van gratis voorbehoedsmiddelen een heleboel ongewenste zwangerschappen voorkomen kunnen worden. Adoptie is wel iets waarover men goed moet nadenken voordat men eraan begint. Veel mensen beseffen niet dat er zo’n 6 á 7 jaar aan vooraf gaat voordat je echt ouder bent van een geadopteerd kindje. Naar mijn mening is het wel goed dat er zo’n lange periode aan vooraf gaat, zodat men er zeker van is dat het kind in een goed gezin terecht komt en de adoptiefouders voldoende voorlichting hebben gehad. Het is wel een nadeel dat je aan bepaalde eisen verbonden bent, de kosten zeer hoog zijn en je van tevoren nooit weet wat voor een karakter het kindje heeft dat je adopteert. Ik denk dat vooral de media er de oorzaak van is dat veel mensen negatief over adoptie denken. Het valt natuurlijk niet te ontkennen dat adoptiekinderen problemen hebben, maar dat is ook niet gek, omdat ze als het ware een stuk van hun leven missen. Uit diverse onderzoeken blijkt dat er bij adoptiekinderen wel vaker problemen zijn, maar niet in grote mate. Bovendien trekken adoptiefouders eerder aan de bel als er wat mis dreigt te gaan, wat meteen de hogere hulpvraagcijfers verklaart.