Triomfboog Titus

Triomfboog Titus

Triomfbogen werden gebouwd om overwinningen van de Keizers in beeld te zetten. Een van die overwinningen was die van keizer Titus in 70 n.C. tegen de opstandelingen in Judea. Daarom werd in 81 n.C er door keizer Domitianus (de broer van Titus) een triomfboog gebouwd ter ere Titus en de tocht naar Jeruzalem. De triomfboog van Titus ligt op het hoogste punt van de Via Sacra en geldt zo’n beetje als de inkompoort van het Forum Romanum.

Vespasianus de vader van Titus had de leiding van de tocht naar Judea. Eerst stelde hij het leger op. Hij koos voor drie legioenen het 5e Macedonia, het 10e Fretensis en het 15e Apollinaris dat onder leiding stond van zijn zoon Titus. Samen bestond dit legertje uit 40000 man maar hij kreeg nog wat hulptroepen bij, en zo kwam het aantal tot 55000 man.
Ze veroverde Judea stad voor stad totdat ze bij de hoofdstad Jeruzalem kwamen, maar daar kreeg Vespasianus een bericht dat keizer Nero zelfmoord had gepleegd. Daarom wachtte hij een jaar lang de gebeurtenissen af. Nadat jaar ging hij zelf naar Rome om keizer te worden en liet de taak om jeruzalem te veroveren aan zijn zoon Titus. Titus nam de stad Jeruzalem in. In de herfst van 70 n.C. en verwoeste de stad en de tweede tempel (waarvan nog een muur standhield: de klaagmuur) en nam de kostbare schatten mee zoals de Memorah waarmee hij het Colosseum mee betaalde.

Titus (Flavius Vespasianus) werd geboren op 30 december 39 n.C. en is gestorven op 13 september 81 n.C Na een succesvol optreden in Judea waar hij de belegering van Jeruzalem succesvol had afgerond keerde hij terug naar Rome. Hij werd door zijn vader in de regering betrokken, werd samen met hem 7 keer consul, bezat de bevoegdheid van volkstribuun en werd aangesproken als “Imperator” Maar de belangrijkste functie die hij onder het bewind van zijn vader kreeg is wel die van commandant van de keizerlijke garde. Titus deed alles wat zijn vader wilde; hij schakelde vertrouwelingen van zijn vader uit tegen wie maar de geringste verdenking bestond. Zo liet hij de oud-consul Aulus Caecina executeren. Door dit optreden werd hij zeer impopulair. Zijn reputatie leed nog meer schade door omgang met schandknapen en eunuchen en door zijn grote liefde voor koningin Berenice, een telg uit een joods koninklijk geslacht. Sommigen zagen hem zelfs als een tweede Nero. Maar toen hij op 24 juni 79 zijn vader als keizer opvolgde werd hij een ander mens. In twee jaar en bijna drie maanden dat hij keizer was, ontpopte hij zich als een van de beste keizers die Rome heeft gehad. Zijn wreedheid was omgeslagen in zachtaardigheid, zijn spilzucht in behulpzaamheid. Dat toonde hij ook wel: toen de Vesuvius uitbarstte en Pompeji en Herculaneum van de aardbodem verdwenen, hij bood hulp waar hij kon, Dat deed hij ook toen in Rome delen van de stad door een felle brand werden verwoest. Hij stierf op 13 september 81 n.C. kort nadat hij het colosseum geopend had op een leeftijd van 41 jaar.