De Actaone

WERKVERTALING DE ACTAEONE

Op het midden van de dag sprak de buitengewone jager zijn vrienden zo toe: “Gezellen (nou ja, ‘maten’ of zo klinkt beter), de netten en werpspiesen zijn al nat door het bloed van de wilde dieren. Aangezien de zon brandt en de dag al voldoende gunstig was, laten we het begonnen werk onderbreken en de netten verzamelen. Morgen zullen we het werk hervatten.” De mannen hielden op met het werk. Maar de kleinzoon van Cadmus liet zijn maten achter, want hij wilde de streek verkennen. In dezelfde streek lag (letterlijk: was) een vallei gewijd aan Diana, waar een bron in het bosje klaterde. Hier was de godin van de bossen gewoon samen met de nimfen haar maagdelijke ledematen met koud water te overgieten.

Toevallig waste Diana zich daar op dat moment, toen Actaeon door het onbekende bos daar(heen) kwam. Zodra de naakte nimfen de man bemerkten, vulden ze het hele bos met plots geroep (gilletjes) en beschermden de godin met hun eigen lichamen. Toch was de godin zelf groter dan hen en stak ze met haal hals boven allen uit; en het kleur van de purpuren dageraad vulde/kleurde (letterlijk: was) (in) het gezicht van Diana, toen/omdat ze gezien was zonder kledij. Aangezien ze haar pijlen niet kon grijpen, schepte de gekrenkte godin water (uit) en sprenkelde het in het gezicht van de man, terwijl ze hem dit toewierp: “Het is je al toegestaan te vertellen dat ik, nadat mijn kledij was afgedaan/neergelegd, gezien ben, als je tenminste zal kunnen vertellen.”

En ze dreigt niet meer <dingen>, maar ze voegt aan zijn voorhoofd de hoorns (het gewei) van een hert toe, verlengt zijn nek en maakt de uiteinden van zijn oren scherp; ze verandert zijn handen in voeten en bedekt zijn huid met een gevlekte pels; toegevoegd is ook de angst.