D-day

Inleiding
Een algemeen woord over D-day D-day is niet alleen de slag om Normandië, maar als je het woord zou moeten vertalen staat het voor, decision day. De dag dat de beslissing valt. Het was namelijk niet zeker wanneer de Verenigde Staten zouden gaan aanvallen. 6 juni 1944 zou de beslissende dag zijn dat de VS, de Fransen en de Britten zouden gaan aanvallen. Met een troepenmacht van 176.000 soldaten zou er aangevallen worden, door voornamelijk soldaten uit de Verenigde Staten, Engeland en Canada. De stranden van Normandië in het noorden van Frankrijk zouden gevuld gaan raken met deze soldaten en het was meteen de grootste invasie vanuit de zee in de geschiedenis. Het was een verrassingsaanval, want de Duitsers verwachten de aanval veel noordelijker waar de afstand kleiner was tussen Engeland en Frankrijk. Na een hevige strijd en veel doden zouden de geallieerden aan het einde van de dag alle stranden in handen hebben. Zij zouden de winnaars gaan worden van de slag om Normandië. Wat ging vooraf aan D-day? De Tweede Wereldoorlog begon natuurlijk niet zomaar, om naar de oorzaak te gaan moeten we terug naar de Eerste Wereldoorlog naar 1918. Duitland had de Eerste wereldoorlog verloren van de Geallieerden. Deze nederlaag voor de Duitsers werd verzegeld met het “Verdrag van Versailles”. Dit verdrag was zwaar en vernederend voor de Duitsers en de te betalen oorlogsschadevergoeding was bijna onbetaalbaar. Door dit verdrag meende men te voorkomen dat Duitsland ooit nog in staat zou zijn zo’n verschrikkelijke oorlog te voeren. De economische toestand van Duitsland was in de jaren twintig en dertig erg slecht, er was veel werkloosheid en ontevredenheid. De Duitse keizer was naar Nederland gekomen om zijn eigen land te ontvluchtten en het te laten voor wat het was. Duitsland kende daarna nog een paar zwakke regeringen. De vraag naar een man met macht was groot, iemand die Duitsland weer kon laten opbloeien tot een welvarend rijk wat het ooit was geweest. Op 20 april 1889 werd in een stadje in Oostenrijk in Braunau een klein jongetje geboren genaamd Adolf Hitler. Dit zou eens die machtige man worden waar Duitsland zo naar verlangde. In de Eerste Wereldoorlog diende hij het Duitse leger en hij werd uiteindelijk korporaal. Op 14 september 1919 sloot hij zich aan bij de Duitse Arbeiderspartij en in 1920 veranderde de naam van deze partij in ‘Duitse Nationaal Socialistische Arbeiders Partij’ later de Nazi Partij genoemd. Hitler werd leider van deze partij. Hij had een hekel aan communisten, joden en andere rassen dan het Germaanse ras. Hij had een duidelijke politieke boodschap en al snel had hij hulp van zogenaamde bewakingsafdelingen ook wel S(torm) A(fdelingen) genoemd. Deze traden streng op tegen iedereen die het niet eens was met het Nazi-standpunt. Zijn partij groeide snel en in 1923 volgde de ‘Bierhal-Opstand’ in München. Deze poging tot macht mislukte en in de gevangenis schreef hij het boek ‘Mein Kampf’. Dit werd later het handboek van de Nazi’s. Hitler ging door, en in 1933 werd hij rijkskanselier en 1934 benoemde hij zichzelf tot president omdat president Hindenberg was overleden. Hij kreeg steeds meer macht en ook internationaal werd rekening met hem gehouden. In 1936 sloot hij een verband met het fascistische Italië onder leiding van Mussolini. Er werd gesproken van de As-mogendeheden en later sloten deze weer een verbond met Japan, dit verdrag was er alleen om te streven tegen het communisme en om een wereldmacht te worden. In 1937 viel Japan China binnen. Hitler had in die tijd tegen de raadgevingen van zijn generaals, het Saargebied en Rijnland bezet met Duitse troepen, zonder enig ingrijpen van Frankrijk en Engeland. Na deze overwinning werd Oostenrijk in 1938 gedwongen zich bij het Duitse rijk aan te sluiten. In september 1938 werd ook het Tsjechische rijk gedwongen zich aan Duitsland over te geven en het verloor hierdoor zijn onafhankelijkheid. Hoewel Hitler in München het tegendeel vertelde zette hij de wil om zijn gebied uit te breiden door. Hij wilde van Polen twee gebieden terug hebben, Danzig en de Poolse Corridor. Dit was de directe aanleiding voor de Tweede Wereldoorlog. Op 1 september 1939 vielen de Duitse troepen Polen binnen, en op 3 september verklaarde Engeland en Frankrijk Duitsland de oorlog. Duitsland had inmiddels een niet-aanvalsverdrag met de Sovjet-Unie gesloten. In april 1940 bezette de Duitse troepen Denemarken en Noorwegen en in mei 1940 waren Nederland, België en Luxemburg aan de beurt. In juni 1940 volgde Frankrijk en via Duinkerken kon het Engelse expeditieleger nog net Engeland bereiken. Augustus 1940 de ‘Battle of Braitain’ de slag om Engeland, maar ondanks de zware bombardementen won Hitler deze keer niet. Ook begon in die tijd de duikbootoorlog. Ondanks allerlei verdragen trok Duitsland op 22 juni 1941 Rusland binnen. De Duitse troepen kwamen tot Moskou en tot diep Oekraïne, en de Balkanlanden werden door de Duitsers bezet. In 1941 en 1942 streden de Duitsers en Italianen met veel succes in Noord-Afrika. De Verenigde Staten van Amerika die eigenlijk buiten de oorlog wilden blijven en alleen steun gaven aan Engeland, werden op 7 december 1941 bij Pearl Harbor. Amerika verklaarde Japan de oorlog. Zowel de Nazi’s als Japan boekten grote successen maar 1942/ 1943 begon dat de veranderen. In juni 1942 werd de Italiaans-Duitse opmars in Noord-Afrika bij

El Alamein door de Geallieerden tot stilstand gebracht. Na nog geen jaar waren de Italiaanse en Duitse troepen daar weg. De Amerikanen, Engelsen en de Vrije Franse Troepen vochten in die tijd bij Oran en Dakar de strijd in het westen uit. Eind 1942 vielen de Geallieerden Sicilië en Italië binnen en dit betekende het einde van de macht van Mussolini. De Duitsers konden in Rusland niet verder komen door de nieuwe opstelling van het leger en door de aanvoer van Amerikaans oorlogsmateriaal. En toen kwam ook nog de Russische winter waarin vele Duitse soldaten doodvroren. Bij Stalingrad werd het Duitse leger teruggedrongen. Japan had ondertussen de Filippijnen, Nederlands Oost-Indië, Malakka, Birma en de eilanden in de Stille Oceaan bezet. In augustus 1942 veroverden de Amerikanen het Guadacanal. In 1944 begonnen de Geallieerden de opmars tegen het westelijk deel van Europa. 6 juni 1944 in de vroege morgen, na zware bombardementen trokken grote groepen landingboten naar de kust van Normandië. D-day………. De grote voorbereiding op D-day Al vanaf 1943 was men bezig met de planning van de lang verwachte Geallieerde invasie van Europa, en in mei 1944 stonden er zoveel mannen en materieel in Zuid-Engeland dat het hele gebied op een groot legerkamp leek. De manschappen en het materiaal waren in sommige plaatsen zo uitgebreid dat het tot in de woonwijken stond te wachten tot ze het sein kregen tot inscheping. Vanaf 1942 bleven er vanuit Amerika in het kader van de invasie troepen en materieel in Engeland aankomen. Vanwege de dreiging van aanvallen door Duitse onderzeeërs in de Atlantische Oceaan verliep de troepenconcentratie traag, maar in het begin van 1944 werden duizenden troepen in handelsschepen en omgebouwde passagiersschepen naar de andere kant van de Oceaan vervoerd. In mei 1944 lagen er meer dan 1,5 miljoen Amerikaanse soldaten in Groot-Brittannië. Ter ondersteuning van de Geallieerde onderneming werd meer dan 5 miljoen ton voorraden en wapens verscheept. Sherm an tanks. In december 1943 werd eindelijk beslist wie de opperbevelhebber van operation 'OVERLORD', de landing in Normandië, zou worden: Dwight D. Eisenhower. Andere belangrijke bevelhebbers waren Sir Trafford Leigh-Mallory (opperbevelhebber van de geallieerde luchtmacht), Sir Bertram Ramsay (opperbevelhebber van de geallieerde marine), en generaal Sir Bernard Montgomery (opperbevelhebber van de geallieerde grondtroepen). Nadat de generaals in overleg waren gegaan, werd duidelijk dat het originele invasieplan, om de Franse kust over een 30 kilometer breed front te bestormen, bijna niet uitvoerbaar was. Het front was te smal om een bruggenhoofd te vormen. Met besloot dan ook het landingsgebied tot 95 kilometer te verbreden. In grote lijnen kwam het invasieplan erop neer dat de Geallieerden de kust van Normandië op drie plaatsen zouden aanvallen: - De Amerikanen zouden in het zuidwesten van het Schiereiland Cotentin landen, ten noordwesten van de monding van de Vire. Deze kuststrook kreeg de codenaam UTAH. - Een tweede Amerikaanse landing zou plaatsvinden ten oosten van de Vire, op een strand dat de codenaam OMAHA kreeg. - Ongeveer 16 kilometer ten oosten van OMAHA zouden Britse en Canadese troepen aan land worden gebracht op een kuststrook van 39 kilometer breed. Deze stranden kregen respectievelijk de namen GOLD, JUNO en SWORD waarbij GOLD en SWORD door de Britten zouden worden bezet. De landingen vanuit zee zouden in de nacht voorafgegaan worden door een invasie vanuit het luchtruim door drie luchtlandingsdivisies, twee Amerikaanse en een Britse. Deze werden uitgevoerd om ervoor te zorgen dat de Duitsers geen hulptroepen konden sturen naar de stranden, ook de wegen werden veilig gesteld. De vloot die door Geallieerden werd ingezet, was de grootse vloot die de mensheid ooit gekend heeft. Ze bestond uit 6.500 vaartuigen, waarvan viervijfde afkomstig was van de Britten en Canadezen. De invasievloot bestond uit 1.000 oorlogsschepen, 4.000 landingsschepen met soldaten en (pantser)voertuigen en de rest bestond uit hulp- en koopvaardijschepen. De vloot werd in twee delen gesplitst: de 'Eastern Task Force' (die naar de Brits/Canadese stranden ging) en de 'Western Task Force', die naar de Amerikaanse stranden ging. Op de dag van de landing werden meer dan 100.000 troepen ingezet en ongeveer 14.000 tanks. Nadat het bruggenhoofd gevormd was, zouden nog eens 3.250.000 manschappen en 300.000 tanks ingezet worden. Een enorm invasieleger dat zich een weg moest banen naar Nazi-Duitsland. Terwijl alle voorbereidingen op de invasie aan Geallieerde kant klaar waren en de invasievloot ook paraat was, was er slechts een factor waarover de Geallieerden geen controle hadden: het weer. Juist op de dag vóór de geplande invasie sloeg het weer om. Het was de hele maand mei mooi rustig zomerweer geweest, geschikt voor een invasie, maar nu op de dag voor de invasie, zondag 4 juni, was het stormachtig weer met laaghangende wolken. De verslechterde weersomstandigheden plaatsten de bevelhebbers voor een verschrikkelijk dilemma. Eisenhower kon niet anders dan de invasie 24 uur uitstellen. De invasie kon echter niet uitgesteld blijven worden. De troepen, opgepept voor de strijd, konden niet eeuwig opgesloten blijven zitten in de kleine ruimten van hun landingsvaartuigen. Nog meer uitstel en zij zouden de krijgslust en de motivatie, die zo belangrijk waren voor het slagen van de operatie, verliezen. Het laatste weerbericht van die dag bracht echter hoop. Er was een omslag in het weer te verwachten. De volgende dag zou er een korte periode met mooi weer zijn, die waarschijnlijk tot de middag van 6 juni zou aanhouden. Hierna zou het weer slecht worden. In de ochtend van 5 juni kwamen de bevelhebbers bijeen om de beslissing te bevestigen. De weersverwachting was nog steeds gunstig, hoewel de zee onrustig was geworden. Inmiddels was de gehele legertop optimistisch over het weer en men vond dat men deze kans maar beter kon aanpakken. De invasie werd ingeluid met het simpele zinnetje van Eisenhower: 'OK. We'll go' Wat is de Atlantikwall Al in december 1941 beseften de Duitsers dat het westelijk deel van Europa kwetsbaar was. Terwijl het grootste deel van het Duitse leger aan het oostfront tegen de Russen vocht, moest aan de andere kant een kustgebied verdedigd worden dat zich uitstrekte van het noorden van Noorwegen, via de stranden van Denemarken, Nederland en België tot aan de Frans-Spaanse grens. Later zou hier ook nog de Franse kust aan de Middellandse Zee aan worden toegevoegd. In totaal strekte dit kustgebied zich uit over een lengte van 4800 kilometer. De Atlantikwall bestond uit een serie van zware fortificaties die vanaf Nederland, via de kust van Het Kanaal tot aan de kust van de Middellandse Zee in Zuid-Frankrijk reikte. Hitler had opdracht gegeven tot de bouw van 15000 permanente verdedigingswerken, die door een troepenmacht van 300000 man bemand zou worden. Deze verdedigingspunten, waarvan hij er zelf veel ontwierp. Met de bouw werd officieel in het voorjaar van 1942 begonnen. De nadruk lag op de verdedigingswerken langs het Nauw van Calais, tussen Nederland en Le Havre in Normandië. Twee jaar achtereen waren een kwart miljoen arbeiders er dag en nacht mee bezig. Er werd meer dan een miljoen ton staal in verwerkt en er werd meer dan 20 miljoen kubieke meter beton voor gestort. Bijna elke Duitser had in de Atlantikwall het grootste vertrouwen. Toch waren er nog wat critici, zoals de opperbevelhebber voor het westen, veldmaarschalk Gerd Von Rundstedt betwijfelde of die muur alleen genoeg zou zijn om een geallieerde aanval te stoppen. Veldmaarschalk Erwin Rommel, noemde de Atlantikwall een "verzinsel uit Hitler’s droomwereld". Toen hij later tot inspecteur van de westelijke kustverdediging werd benoemd, begon hij de linie toch te versterken. Langs de open strandstroken liet hij met mijnen verbonden hinderpalen aanbrengen en grote oppervlakten van het achterland liet hij onder water zetten. De kanonnen stonden bijna allemaal achter de kust, zodat de stranden met zwaar geschutsvuur belaagd konden worden. De atlantikwall is grotendeels door dwangarbeiders gebouwd. Om de Duitse arbeidskrachten te vervangen die in de oorlogsindustrie en het leger waren opgenomen, werden burgers en krijgsgevangenen in de Organisation Todt samengebracht om aan de kustverdediging te werken. Op het hoogtepunt van de bedrijvigheid, in 1943, bestond 90 procent van de Todtarbeiders uit geronselde werkkrachten uit andere landen. De arbeiders werden scherp bewaakt en maakten de hele week 12-urige werkdagen. Ze kregen niet meer dan 10 minuten tot een half uur pauze voor het middagmaal. De voeding was ontoereikend voor het zware werk en ook werd er geen werkkleding verstrekt. Eenmaal per maand kregen de arbeiders een halve zondag vrij. Voor het merendeel werden de geronselde arbeidskrachten bij de grootste en de meest bewerkelijke stukken van de Atlantikwall ingezet. Dat waren de betonnen onderkomens voor de Duitse onderzeeboten. Wie het werk niet meer aankon werd vervangen. Eind 1943 belastte Hitler Rommel met de taak de verdedigingswerken van de Atlantikwall nauwgezet te inspecteren, maar het rapport dat Rommel terugstuurde was voor Hitler een zware klap. Rommel had veel kritiek op de anti-invasie maatregelen. Von Rundstedt was een officier van de oude stempel. Hij had weinig vertrouwen in de fortificaties van de Atlantikwall. Hij zag meer in troepen-concentraties in de meest kwetsbare gebieden van de kust. Daarnaast wilde hij een sterke mobiele macht, inclusief zijn belangrijkste pantserdivisies, als reserve ver landinwaarts houden. Dit zag je ook in de film “The longest day”. Rommel was het met deze strategie oneens. Hij was ervan overtuigd dat er slechts één manier was om een invasie tegen te houden, namelijk door de vijand al in het begin terug de zee in te drijven. Hij wilde dat de kustverdediging verzwaard zou worden, zodat de aanvallers, als ze kwamen, geen vaste voet zouden krijgen en hij wilde dat er vlak achter de stranden pantserdivisies werden geplaatst, die de vijand, nog voordat ze voet aan land hadden gezet, zouden verpletteren. Later zou je als conclusie kunnen hebben getrokken dat Rommel gelijk had, want als de pantserdivisies waren dan konden de geallieerden misschien gestopt worden. Wat gebeurde er op de stranden van Normandië De invasie werd niet alleen gevoerd door de Amerikanen, maar ook door de Britten en de Canadezen. Deze troepen vielen ieder apart de stranden van Normandië aan, maar ook soms door middel van samenwerking. In de nacht van 5 op 6 juni werden deze geallieerden troepen doormiddel van parachutes boven Normandië gedropt. Hun missies waren de belangrijkste door de Duitsers ingenomen bruggen te veroveren en stand te houden totdat de versterking vanaf de stranden zou komen. We gaan nu hieronder de stranden bespreken waar werd gevochten tussen de geallieerden en de Duitsers
Omaha Beach: In de ochtend van 6 juni kwamen er landingsvaartuigen die bij de eerste aanvalsgolf op Omaha Beach hoorden. De lengte van Omaha was ongeveer 10 kilometer en het ongeveer 30 kilo meter breed en dit was daarom het grootste stuk strand dat door een leger tijdens D-day werd bestormd. De Amerikanen dachten door dit strand te nemen dat ze het het makkelijkste zouden hebben en de minste verliezen zouden lijden. Dit was dus helemaal niet het geval. Ze hadden het zwaarst bewaakte strand gekozen. Er waren maar 5 uitwegen van het strand, die flink verdedigd werden. Dit gebied was maar zwak beschoten door de Amerikanen, omdat ze vanwege het slechte weer niet veel konden zien en daarom op hun instrumenten af moesten gaan. Ook hielden de Duitsers zich stil, zodat de marine niet wist waar ze op moest schieten. Ook lieten de Amerikanen hun tanks te ver van de kust uit de vaartuigen rijden waardoor deze door de golfslag zonken. Doordat de soldaten op het strand hierdoor geen tankgeschut kregen werden er veel soldaten al voordat ze het land bereikte neergeschoten. Ook waren de soldaten verkeerd getraind, omdat er werd beweerd dat de stalen kruizen op het strand weggehaald zouden zijn, dit was echter niet het geval. Deze stalen kruizen waren zeer vervelende obstakels voor de tanks, omdat deze moeilijk te vernietigen waren. De meeste geallieerden kwamen zeeziek aan wal, omdat ze 19 km door de woeste zee in landingsvaartuigen hadden gevaren. Om het strand over te steken was veel moed nodig, maar als je het niet probeerde wist je wel zeker dat je de dood zou vinden. Er waren wel altijd een stuk of 10 Duitsers die met een geweer op een geallieerde zaten te mikken. Er landden een aantal divisies op de verkeerde plek. Hierdoor had de tweede aanvalsgolf het extra moeilijk. De Amerikanen zaten drie dagen op het strand vast voordat ze landinwaarts konden trekken. Deze divisies die verkeerd waren geland moesten de Duitsers uitschakelen

die zich landinwaarts bevonden, zodat de geallieerden die zich op het strand bevonden zonder oponthoud verder het land in konden. Nu moesten de legers nog St. Laurent, Colleville en Vierville bevrijden want deze dorpen waren nog in handen van de Duitsers. Op Omaha waren ongeveer 3000 doden gevallen. Utah Beach: De eersten die op Utah, een Amerikaans landingsstrand, zouden landen waren de mannen van de 8e regimentsgevechtseenheid van de 4e infanteriedivisie onder leiding van de divisiecommandant brigadegeneraal Teddy Roosevelt. Hij was de zoon van oud-president Theodore Roosevelt. Dit strand was met zijn 5 kilometer lengte kleiner dan Omaha Beach en het lag bijna helemaal aan de andere kant van Normandië. De verdediging bij dit strand was vrij slecht, omdat de Duitsers hier, in de buurt van de drassige terreinen geen landing verwachtten. Op dit strand maakte de Amerikanen dezelfde fout als op Omaha Beach. Deze fout werd doordat het strand twee keer zo klein was snel verbeterd. De Amerikanen leden hier ook grote verliezen maar het duurde minder lang voordat ze landinwaarts konden trekken, bijvoorbeeld werden patrouillevaartuigen, die de belangrijke taak hadden om de soldaten naar juiste strand te brengen, getroffen door een Duits salvo en zonken daardoor samen met de soldaten. Een salvo is een gelijktijdige losbranding van vuurwapens. Door de sterke stroom was een landingsboot ongeveer 2 kilometer ten zuiden van de geplande plek terechtgekomen, tegenover ‘La Grande Dune’. De verdediging in dit gebied was vrij slecht, omdat de Duitsers hier, in de buurt van de drassige terreinen geen landing verwachtten. Hierdoor was het makkelijk voor de troepen de Duitsers uit te schakelen en konden verder Normandië binnen gaan zonder dat zij een man waren verloren. Tevens kwamen achter deze geallieerden soldaten 32 tanks, waarvan er maar 28 aan land kwamen Hierdoor werd het nog makkelijker voor de geallieerden om in dit gebied de Duitser uit te schakelen. De Duitsers kwamen er pas na 3 uur er achter dat deze Amerikaanse troepen door de stroming waren afgeweken naar het zuiden van het strand en bleven dus vuren op een leeg strand. In het noorden hadden veel troepen die daar waren geland het heel moeilijk want hier lag veel moeras. Veel parachutisten die hier waren geland zakten weg in het moeras en verdronken. De aanval op Utah beach was dus wel geslaagd want bijvoorbeeld het 4e infanteriedivisie had op D-day 23.250 manschappen en 1742 voertuigen. Er vielen 43 doden en 63 gewonden. De helft van de van de 43 doden was te danken aan de moerassen die daar in de gebieden lagen
Pointe du Hoc: Pointe du Hoc was een groot stuk land dat uitstak in Het Kanaal. Dit strand was ook door de Amerikanen bestormd. Pointe du Hoc lag 5 kilometers ten westen van Omaha Beach en 10 kilometer ten oosten van Utah Beach. Pointe du Hoc bestond uit een 30 meter hoge muur die de Amerikanen moesten beklimmen. Dit werd met touwen, ladders en palen gedaan. Boven op de muur zat het vol met Duitsers die de touwen doorknipten en de ladders en palen omver duwden.. Dit strand werd bestormd door 2 bataljons dat de Rangers werden genoemd. Deze Rangers werden opgericht in mei 1942 naar voorbeeld van de Britse commando’s. Zij moesten ook de kanonnen uitschakelen die zich bovenop de op de berg bevonden, want de troepen die op Omaha beach en Utah beach landen werden beschoten door deze kanonnen. Deze kanonnen bevonden zich ongeveer 100 meter landinwaarts en deze ook nog waren gecamoufleerd. Het lukte een paar Rangers om boven te komen. Deze schoten de Duitsers dood waardoor de rest naar boven konden klimmen. De geallieerden leden niet veel verliezen. De Rangers konden het gebied niet verlaten omdat ze omringd waren door Duitsers en bedreigd werden door tegenaanvallen. Pas op 8 juni werden de Rangers bevrijd door het 5e Ranger bataljon dat hen vanuit Omaha bereikte. Op D-day vielen er ongeveer 40 doden en de dagen erna nog eens 95. Juno Beach: Juno Beach werd bestormd voor een groot deel door de Canadezen, maar ook door een aantal Britten.Dit strand was ongeveer 10 kilometer lang, maar het minst streng bewaakt, omdat dit strand eigenlijk geen strand genoemd kon worden, want het strand was rotsachtig en de klippen liepen soms door tot in zee. De Duitse obstakels onder water veroorzaakten een ravage voor de landingsvaartuigen, zoals mijnen die onder water lagen. De Canadezen en de Britten waren al snel landinwaarts. Omdat veel gepantserde voertuigen het land binnen kwamen wonnen de Canadezen en de Britten al snel zo’n 13 kilometer van het vaste land. De Canadezen leden weinig verliezen. De Canadezen moesten Caen gaan bevrijden. Één van de zwaarst bewaakte dorpen van Normandië. Tijdens de inval op dit strand waren 21.400 soldaten aan land gekomen. Op de dag zelf vielen 340 doden, 574 gewonden en werden 74 man krijgsgevangen genomen. Sword Beach: Sword Beach werd bestormd door de Britten. Dit strand was 8 kilometer lang en in tegenstelling tot Juno Beach was dit strand heel erg streng bewaakt. De Britten maakten niet dezelfde fout als de Amerikanen, zij lieten hun tanks dichter bij de kust landen waardoor de soldaten veel tank ondersteuning kregen. Sword beach had maar een smalle kuststrook van maar 1,5 kilometer. De Britten hadden zich ook geconcentreerd op een smalle kuststrook. Doordat het strand zo streng bewaakt was leden de Britten veel verlies. Maar door de tank ondersteuning hadden de Britten minder verliezen dan de Amerikanen. Nadat de Britten het strand hadden veroverd trokken de meeste Britten naar Ouisterham en een klein deel ging de Canadezen helpen in Caen. Een belangrijk doel was om ervoor te zorgen dat men de luchtlandingstroepen die de brug over de rivier de Orne bezet hadden, af te lossen. Deze mannen die al meer dan 12 uur achtereen gevochten hebben om de Pegasus bridge vast te houden, werden na die 12 uur eindelijk afgelost door een Schots bataljon. De schotten werden bijna altijd geleid door een doedelzak. De Duitse tanks lieten zich voor het eerst op D-day zien op Sword beach. De geallieerden kregen het moeilijk, want de Duitse tanks waren niet makkelijk om uit te schakelen. Omdat de Duitse tanks zich ook in Caen bevonden werd er wekenlang gestreden om Caen. Tijdens de inval op Sword Beach kwamen 28.845 man aan land en stierven ongeveer 400 geallieerden. Gold Beach: Gold beach was net als Sword Beach 8 kilometer lang en door de Britten bestormd. Gold Beach was niet zo streng bewaakt als Sword Beach maar toch was hij ook wel aardig streng bewaakt. Toen de Britten ook dit strand hadden veroverd trokken ze landinwaarts waar een deel naar Bayeux ging om dat te bevrijden en ook gingen delen naar Cherbough en Caen. Onderweg kwamen de Britten in gevecht met de Duitsers die nog het dorpje Le Hamel in bezit hadden. Deze strijd duurde niet lang, maar veel Britten sneuvelde hier. Op Gold Beach waren 24.970 mannen aan land gegaan en van hen stierven er ongeveer 1000. Waarom werd juist een tegenaanval aan de kust van Normandië gehouden Om duidelijk te maken waarom nou juist in Normandië de aanval werd gehouden moet je weten wat het doel was en welke plek geschikt was om aan te vallen. Met plek bedoel ik of je beter bij een klif kan aanvallen of bij een strand. Het doel van de Verenigde Staten en de alliantie kun je opsplitsen in het hoofddoel en wat ze er erna wilden doen. 1. Het hoofddoel was om op een plek te beginnen wat ervoor zou zorgen dat Duitsland zich op twee plaatsen zorgen zou moeten maken en dat ze er niet snel nieuwe troepen konden stationeren. Duitsland had op dat moment problemen in Rusland, want ze hadden daar net een harde winter gehad wat voor veel verliezen had geleden. De Russen gingen nou ook nog terug vechten en doordat de Duitsers in de rest van Europa de Duisters in Rusland niet konden helpen zouden ze die slag verliezen. Ze hadden nou dus een probleem met het verdelen van hun troepen. Ze moesten in Rusland troepen sturen, omdat ze die strijd op tijd zouden verliezen en ze hadden niet genoeg troepen in de rest van Europa. Dat het zo fout ging in Rusland is mede te danken aan de slag om Stalingrad. Er vielen daar 146.000 doden aan de Duitse kant en er werden 96.000 Duitsers gevangen genomen. Daar zijn de Duitse troepen gescheiden geraakt van de rest en zo kon rusland terugvechten en in het voorjaar van ’44 was Leningrad na jarenlange bezetting bevrijd van de Duitsers. Daarom lijkt mij Frankrijk een goede plek om te beginnen, want het licht niet al te dicht bij Rusland waar een ander gevecht plaatsvond. 2. Ook nog een reden dat in Normandië de aanval werd gehouden was, omdat ze vanuit daar heel Europa met gemak konden bereiken. En Duitsland lag niet zo ver weg vanaf Frankrijk als wanneer je in Rusland was begonnen. Ze konden dus verder optrekken. Dus de afstand naar andere delen in Europa speelden een rol en waar de troepen van Hitler op het moment het meest waren. Of het een goed gebied was om aan te vallen vind ik moeilijk te zeggen, want van de foto’s die ik heb gezien zag het er niet moeilijk uit, maar ik heb ook de film “Saving Privat Ryan”gezien en daar vond ik het er heel moeilijk uitzien. Ook al is dat dan wel weer een film die op de waarheid gebaseerd is, dus niet alles wat er in de film gebeurd is, is ook echt gebeurd. Dat het er moeilijk uitzag kwam vooral, omdat je de soldaten uit de amfibieën zag stappen en ze werden meteen neer geknald en er waren geen plekken waar ze zich achter konden verschuilen. Dus als ik er een conclusie uit moet trekken dan zou ik zeggen dat ze beter een ander plek hadden moeten uit kiezen. Maar als je dan logisch nadenkt kun je ook tot een andere conclusie komen. Juist omdat het een moeilijk gebied is en de afstand tussen England en Frankrijk daar het grootst is zullen de Duitsers het daar niet snel verwachten en zal er minder tegenstand zijn. Gezien de hele situatie in Europa en de vrij bergachtige kust van westelijk Frankrijk lijkt Normandië me toch een goede keuze, vanwege het verrassingselement dat de geallieerden hadden. Ik denk dat de geallieerden daarom ook die keuze hebben gemaakt. Wat was het gevolg van D-day Ondanks de verliezen van de geallieerden tijdens de invasie van Normandië hadden de geallieerde commandanten besloten om de vijand te achtervolgen. Hitler wist zelf al wanneer het de geallieerden lukt om Frankrijk binnen te komen door middel van de invasie van Normandië zou de oorlog voor de Duitsers al verloren zijn. Hitler gaf dit na het slagen van de invasie van Normandië niet toe. Er werd hard gestreden door de Duitsers, want de Duitsers moesten stand houden totdat ze werden doodgeschoten anders hadden ze kans zelf doodgeschoten te worden. Op 16 augustus 1944 werd heel Normandië bevrijdt van de Duitsers, maar nu was de rest van Frankrijk nog in handen van het Duitse rijk. De strategie van de Duitsers was nu vooral gericht op het in stand houden van de frontlinies. De geallieerden mochten hoe dan ook deze linies niet bereiken of passeren. Maar het lukte de geallieerden steeds verder Frankrijk binnen te komen. De Führer vond dat de hoofdstad Parijs moest worden behouden. Hij liet de Duitsers een verdedigingslinie bouwen zodat de geallieerden niet Parijs konden innemen. Maar het lukte de geallieerden toch om Parijs binnen te vallen en het op 25 augustus 1944 te bevrijden van het Duitse leger. Maar de geallieerden hadden na de strijd om Parijs wel wat man verloren en ook veel voorraden, waaronder munitie en wapens. De Duitsers hadden het heel zwaar, want ze werden door twee fronten aan gevallen. De druk werd op een gegeven moment zo groot dat Hitler een tegenaanval ging plannen. Hij ging deze tegenaanval voeren bij het zwakst bezette front in de Ardennen. Na een snelle oversteek van de Maas was het einddoel om de haven van Antwerpen in te nemen. Hitler wilde dit Ardennenoffensief in november laten plaatsvinden. De weersomstandigheden waren in die maanden als slecht voorspeld en daarom werd het moeilijker voor de geallieerde luchtmacht om haar toestellen te benutten. Dit was dus in het voordeel van Hitler, want hij kon daarom bijna niet door luchtaanvallen worden gebombardeerd. Het hele Ardennenoffensief werd in het geheim voorbereid. Maar ondanks de verrassing werd het Ardennenoffensief een mislukking. Hitler had zijn eigen leger veel te veel overschat. De opmars van de gepantserde eenheden over de smalle en besneeuwde wegen verliep veel te langzaam. Toen het weer beter werd op 23 december konden de geallieerden de luchtmacht inzetten en dit leidde al gauw tot stilstand van de Duitse troepen. Ook al was de planning in het geheim gepland, toch was deze planning niet perfect. De snelle en doeltreffende acties van Eisenhower zorgden ook voor de mislukking. De Amerikanen verdedigden de belangrijke verkeers- knooppunten alsof hun leven ervan afhing. De Amerikanen gaven het niet op. Na ruim twee weken was de aanval voorbij. De geallieerden hadden hun aanvalsplannen zes weken moeten uitstellen. De Duisters hadden in ruil voor deze tijdswinst hun reserves verbruikt. De strijd tussen de geallieerden en de Duitsers tijdens het Ardennenoffensief was in de buurt van de Nederlandse grens. Daarom was Nederland al snel het volgende land dat bevrijdt ging worden door de geallieerden. Al snel werd Nederland bevrijdt. Op 30 April 1945, toen Duitsland de oorlog had verloren, schoot Hitler zichzelf dood.Enkele dagen na Hitlers dood gaf zijn opvolger, admiraal Donitz, zich over aan de geallieerden, die duitsland bezetten. De belangrijkste medewerkers van Hitler lieten zij arresteren en berechten in Neurenberg. Velen werden ter dood veroordeeld. Was de invasie op Normandië wel geslaagd De invasie op Normandië moet wel een succes zijn geweest, want anders zouden de geallieerden wel de slag verloren hebben. Maar de mate waarin de invasie een succes was valt te beoordelen. Gezien de omstandigheden en de plekken waarop de geallieerden zijn geland verbaast het me dat het een succes is geworden, maar het verbaast me juist ook weer niet. Je zult ook moeten kijken naar wat er vooraf aan is afgegaan. De weersomstandigheden spelen een grote rol met het bepalen van de dag van aanval. De geallieerden hadden al gepland de aanval veel eerder te doen, maar toen kon het niet. En toen moesten ze gaan wachten, want het weer sloeg om naar noodweer en het regende dat het goot. Ze moesten dus op schepen zitten en trainen in noodweer terwijl het moreel van de soldaten steeds meer zakte. Toen het weer wat meer op klaarde gingen ze aanvallen, in de morgen van 6 juni. Je kunt ook nog nagaan op welke plek ze hebben aangevallen en vanaf het vertrekpunt van de geallieerden en de plek waar ze landen is Normandië de grootste afstand. Dit was een groot risico, want de kans dat ze betrapt zouden worden is veel groter op een grote afstand. Het had natuurlijk ook een voordeel, want de Duitsers zouden nooit verwachten dat de geallieerden dat risico zouden nemen. In de film "The longest day" zie je dat er een Duitse generaal is die denkt dat er juist op de kust van Normandië wordt geland, maar er is bijna niemand die hem gelooft. Je moet er ook naar kijken wat er gebeurde voor ze met schepen op de kust landen. Er werden namelijk in de nacht van 5 op 6 juni aangevallen met paratroepers. Die ervoor probeerde te zorgen dat er al het een en ander onschadelijk gemaakt kon worden. Er werden ook nog nep-poppen gebruikt die moesten zorgen voor een afleiding. Dat waren poppen die op mensen leken alleen dan veel kleiner en als die op de grond landen dan hoorde je het geluid van een mitrailleur en dat moest dan voor afleiding zorgen. Die afleiding moest ervoor zorgen dat Duisters tijdelijk verward waren en zelfs door de verwarring eigen soldaten dood schieten. Toen de echte aanval begon werd het behoorlijk bloedig, want de geallieerden liepen als het ware in een val. Nog voor de amfibieën op de stranden landen waren er grote "Destroyers" die de stranden beschoten met hun grote kogels en zo best veel schade maakten aan de bunkers. Toen de amfibieën eenmaal waren geland kwamen de troepen eruit. Ze hadden natuurlijk goed afgesproken hoe ze aanvielen en wie wat moest doen, maar toen ze uitstapten werden ze meteen onder vuur genomen en dat ging nog door tot op de stranden en zo werden heel veel soldaten gedood. Als ze eenmaal op het strand waren dan waren ze er nog niet, want ze moesten de cliffs op zien te komen en ze moesten betonnen muren op blazen die wel meters dik waren. Toen ze dat eenmaal hadden bereikt was het dodenaantal heel erg hoog opgelopen. Om te zeggen of dit bedoeld was en of de operatie uitgevoerd werd zoals het moest, dat is niet makkelijk te zeggen, want je kunt niet zeggen als er minder als 75.000 doden zijn dan is de operatie gelukt. Ik denk dat de geallieerden wisten dat het gevaarlijk zou gaan worden en dat er veel doden zou gaan vallen. De operatie is gelukt en de Duitsers zijn aan de kust verslagen. Het zal waarschijnlijk komen doordat de Duisters verrast werden en er konden geen tanks gestuurd worden, dus hoe dan ook de operatie is geslaagd en ik denk dat het een succes is.