Neil Armstrong

Inleiding

Ik koos het onderwerp ‘Neil Armstrong’ of ‘de eerste mens op de maan’ omdat ik het wel interessant vond wat die man deed. Ik had ook veel interesse in hoe de reis gegaan was; was Armstrong alleen, hoelang duurde de reis, hoe verliep ze,… en vooral, waarom! Ik hoop na dit werk wat meer te weten dan wat ik al weet. Ook wou ik eens iets anders bespreken dan een oude stam of een ontdekker van een oud gebied. Nog een reden is dat ik bijzonder veel respect heb voor Armstrong. In een woord, dit was het eerste onderwerp dat ik wou, dus nam ik het ook. Voor ik begin is het misschien ook nog handig om weten dat het tijdverschil met Amerika 12 uur bedraagt. Als er tussen haakjes ‘Nederlandse tijd’ bijstaat, betekent dit dat het onze tijd is. Staat er niets bij, zal je dit moeten uitrekenen (maar zo belangrijk vind ik de tijd nu ook weer niet).

Water op de maan?

Waarom wou men in godsnaam tot aan de maan vliegen? Het kon een aantal mensenlevens kosten! Om als eerste de maan te bereiken, daarvoor kon de Amerikaanse NASA toch niet zoveel op het spel zetten. Er moesten andere redenen zijn. En inderdaad: voor verder de cosmos uit te kammen moest men water hebben. Het kostte verschrikkelijk veel geld om water van de aarde mee te nemen. Natuurlijk wou de mens ook als eerste de maan betreden, maar ze deden het vooral om dingen te onderzoeken. Men wou bijvoorbeeld een aantal maanstenen meebrengen naar de aarde om ze te onderzoeken. Maar zo waren er nog andere wetenschappelijke redenen.


Wie ging er naar de maan?

Op 9 januari 1969 werden Neil Armstrong, Michael Collins en Edwin E. Aldrin jr. aangewezen om met de apollo 11 naar de maan te vliegen. Armstrong was commandant, Collins was ook commandant, maar dan van het moederschip en Aldrin was aangesteld als bestuurder van de maanlander. Het hele apollo-programma (zo noemde het hele maanprogramma) werd echter ernstig vertraagd door een tragisch ruimteongeval in januari 1967. De apollo 7 en drie astronauten kwamen hierbij om het leven. Aangezien een ramp van gelijkaardige aard niet opnieuw mocht gebeuren, werd de apollo 11 helemaal opnieuw nagekeken.

De voorbereiding:

De voorbereiding van het ‘maanprogramma’ duurde tien jaar en kostte zo’n 24.000.000.000 dollar! De berekeningen waren zeer moeilijk maar verschrikkelijk belangrijk. De afstand tussen de maan en de aarde verandert namelijk. Dit schilt tussen de 405.500 km en 363.000km. Door foute berekeningen miste in 1955 de (gelukkig onbemande) Loena 6 de maan op een afstand van 160.000 km. Deze ruimtecapsule zweeft nog steeds rond in het heelal. Dit betekende, dat als de apollo 11 èèn minuut te laat vertrok, dat hen hetzelfde lot te wachten stond, maar deze keer met bemanning. Er werd beslist dat de apollo 11 op 16 juli 1969 om 9.32 uur zou opstijgen. Vier dagen later (op 20 juli) zou men om 4.23 uur de maan bereiken. De Eagle (Adelaar) zou de Columbia dan verlaten. De Columbia was het ‘moederschip’ en de Eagle was de ‘maanlander’. Armstrong en Aldrin gingen in de Eagle als eerste naar de maan. Armstrong, zo werd gepland, ging dan als eerste de maan betreden, dit op 21 juli. Hij staat er nu nog bekend voor, terwijl hij de reis niet alleen heeft gemaakt. Op onze planeet zouden ze daarna landen in zee, zoals meestal de gewoonte was.

De take-off:

Twee dagen voor het vertrek had men de gezondheid van de drie astronauten gecontroleerd. Ze waren alledrie in orde. Op de ochtend van het vertrek ontbeten ze om 5 uur (Oost-Amerikaanse tijd), kropen om 5.30 uur in hun speciale vliegpakken en om 6.26 uur reden ze in een witte bestelwagen naar het lanceerplatform. Om 6.52 uur werden zij in de apollo vastgebonden. Wat er nu in de wereld gebeurde, was voor die tijd ongelofelijk bijzonder. Iedereen, maar dan ook iedereen, die over de middelen beschikte, volgde dit. De armste mensen, die geen tv of radio hadden, gingen bij buren, vrienden,… om dit schouwspel te bewonderen. Hier zijn enkele (grappige) voorbeelden: de regering van Duitsland verklaarde maandag tot ‘apollodag’ en de schoolkinderen in Beieren kregen die dag allemaal vrij en Paus Paulus de 6e liet speciaal voor deze gebeurtenis een kleuren-tv in zijn zomerresidentie plaatsen Als je geluk had, kon je deze gebeurtenis van zo’n 15 kilometer afstand meemaken. Janet shaeron Armstrong (vrouw van Neil Armstrong) zag de lancering van haar man van op een boot die ze speciaal gehuurd had. Ze wou de pers en het volk ontlopen. Patricia Finnegan Collins (vrouw van Mike Collins) was kort voor de vlucht teruggekeerd; ze bekeek de lancering liever thuis op haar televisie. Joan Archer Aldrin (vrouw van Edwin E. Aldrin jr.) bekeek, net zoals Patricia, de lancering van de apollo 11 thuis.


De landing:

Niet alleen de Amerikanen waren geïnteresseerd in de maan, ook de russen wilden ze verkennen. Ze vonden verscheidene maanverkenners uit. Drie dagen voor de lancering van de apollo 11 lanceerden de russen in geheimzinnige, traditionele sfeer de Loena-15. Dit was een maanverkenner die onbemand was. Maar wat kon men daar in vredesnaam mee doen? De westerlingen konden naar een goede verklaring enkel gissen. De Amerikanen vroegen aan Moskou of de Loena-15 hun niet in de weg zou zitten, maar de Russen stelde hen gerust. Toen op 16 juli de apollo-11 aan de reis naar de maan begon, was de Russische Loena al rond de maan aan het draaien. Een tijdje nadat Armstrong de maan betrad (zie verder), probeerde de Loena-15 af te remmen en te landen op de maan, om met een holle boor honderd gram maangrond mee te nemen. Zo zouden de Russen iets eerder maangrond in hun handen krijgen dan de Amerikanen. Maar natuurlijk faalde de Loena en kantelde om. Zo konden onze drie helden toch nog ietsje sneller aan de ‘maanbodem’ komen dan de Russen. Maar nu keren we even terug naar de landing van Neil Armstrong. Nadat het moederschip een aantal keren rond de maan was gecirkeld, kropen Armstrong en Aldrin perfect volgens schema in hun maanlander de ‘Eagle’, en landden op 20 juli, om 4.23 op de maan! De eerste reacties van de twee astronauten, toen ze op punt stonden te landen:

Neil Armstrong: “Dat opwarrelende stof werd steeds dichter. Het was net alsof je in snelle vlagen grondmist landde”.

Edwin E. Aldrin jr.: “De landing was zachter dan ik had kunnen hopen. Ik voelde alleen maar een lichte schok.”

Toen Armstrong zijn ruimtepak aangetrokken had, begon hij aan de afdaling van de ladder (3.52 uur), regelrecht naar de maan. Het eerste wat hij zei toen hij op de maan was, hield in dat de maan een heel poederige ondergrond had, en dat hij er vanuit de capsule er heel anders uitzag. Toen hij van te trap naar de maan ‘zweefde’, zei hij: dat is een klein stapje voor de mens, maar een geweldige sprong voor de mensheid. Maar volgens mij, was dat ‘klein stapje’, voor Armstrong iets, waar niemand anders ook maar van kan dromen! Als eerste de maan aanraken!!! Ook viel het hem mee dat het ‘stappen op de maan’ heel gemakkelijk ging: het is misschien zelfs makkelijker dan de oefeningen die wij op de grond deden. Armstrong ontdekte ook, dat de vuurstoot van de daalmotor geen enkele afwijking aan de maan had toegebracht.
Van ‘Armstrong op de maan’, zijn geen foto’s gemaakt. De enige foto, is een weerspiegeling van Armstrong (als fotograaf) in de ruimtehelm van Aldrin. Aangezien Armstrong de enige was die in het bezit was van een ruimtecamera, kon men van hem ook geen foto’s nemen. Net toen hij zijn camera had (die hadden ze via een koord aan Armstrong gegeven), zij hij doodnormaal: “ik ga even een wandelingetje maken om foto’s te trekken!” Dit zeggen wij als wij even met de hond gaan stappen, maar dan wel niet op de maan!

Het was niet alleen een zeer historisch moment toen de eerste mens een voet op de maan had gezet, die ene voetafdruk is even belangrijk, in elk boek over deze reis, zijn er van deze afdruk foto’s te zien.
Na een tijdje kwam ook Aldrin naar buiten. Het eerste woord dat hij uitbracht was: Schitterend! Dit was niet alleen de reactie van Aldrin, ook Armstrong had iets in die aard uitgesproken toen hij het landschap van dichtbij zag. Over dit ‘maanlandschap’ zal ik even een korte beschrijving geven:
Volgens Armstrong heeft de maan iets van de hooggelegen woestijnen in de Verenigde Staten. Hij zei er ook nog bij, dat veel van de harde rotsen, de harde rotsmonsters (zo noemde Armstrong ze) net gaatjes aan de buitenkant hebben. Zo zag Armstrong zelfs een stuk steen waar net een kristal in zat.
Armstrong plaatste in de buurt van hun ruimtecapsule de Amerikaanse vlag. Ze beschrijven dat het een zeer raar zicht was: een vlag in de ruimte wappert niet, omdat er in de ruimte geen wind is. Armstrong en Aldrin (Michael Collins zat nog steeds in het moederschip) begonnen daarna aan de opbouw van een ‘maankamp’. Dit waren allerlei instrumenten om experimenten uit te voeren.
Later krijgen ze ook nog radiocontact met de president van Amerika. Hij duidt er op hoe fier hij niet op zijn mannen is en dat het volk dat ongetwijfeld ook is. De twee mannen die zich op de maan bevonden, moesten voortmaken, want veel tijd hadden ze niet. Ze deden verschillende experimenten en schepten een 13 tal kilo’s maangrond op om mee te nemen naar het laboratorium. Eén uur en vijftig minuten nadat Armstrong op de maan was aangekomen, kregen ze oproep uit Houston (daar werd het radiocontact geregeld), dat ze nog maar een paar minuten de tijd hadden. Hun overlevingpakketten waren bijna op. Na een paar spullen op te ruimen, kropen ze net op tijd terug in de Eagle…

Water in zicht:

De terugkeer van de Eagle naar het moederschip de Columbia, verliep zonder noemenswaardige problemen. Om 5.57 uur (Nederlandse tijd), trad de hoofdmotor in actie, die de apollo 11 terug naar de aarde wou brengen. Armstrong zij toen het volgende: “het is tijd om de deuren van de LRL te openen”. In het LRL (het Lunar Receiving Laboratory ofwel maan ontvangst laboratorium), in het Manned Spacekraft Center, zou men de bemanning tot drie weken na hun vertrek naar de maan vasthouden. Dit was een maatregel om te voorkomen dat onbekende ziektes, die van de maan kwamen, zich niet op de aarde konden verspreiden.
Op dinsdag 22 juli om 18.38 uur (Nederlandse tijd) dook de Apollo 11 binnen de zwaartekrachtvelden van de aarde. Toen de snelheid begon toe te nemen was men op 320.000 km. van de aarde verwijderd. Om 17.35 uur Nederlandse tijd verscheen de apollo 11 op 121,6 km van de aarde bij de dampkring. Voor het aanbreken van de dag begon de apollo 11 te dalen, waar de hoofdparachutes bij hielpen.

Om 5.49 uur brak er voor de drie ruimtevaarders op korte tijd weer een groot verschil aan. Deze keer landde ze niet op de maan, maar op de planeet waar ik en ook u leeft, namelijk de aarde! De titel ‘water in zicht’ heeft dus niets te maken met het feit dat men water op de maan vond, maar dat men gewoon in de Stille Oceaan was geland. Op 24 km. van de plaats waar de ruimtecapsule in zee was gevallen, lag het schip ‘de hornet’, waar de bemanning naartoe zou gebracht worden. Na een tiental minuten kwamen er drie helikopters aangevlogen. De bemanning van de apollo 11 moesten allerlei speciale pakken aantrekken als voorbehoedsmiddel om anderen te besmetten. Om 7 uur kwamen zij aan op het schip de Hornet. Doch ze werden niet zo hartelijk ontvangen, eerst trokken ze in een speciale ruimte hun pakken uit en werd elke plek waar zij waren gekomen grondig met betadine bespoten. Ze kregen enkel radiocontact met mensen die ze wilden spreken. Niemand van de drie astronauten had geheimzinnige ziekteverschijnselen opgelopen, wel had een van de drie een lichte oorontsteking gekregen tijdens de landing. Op 12 augustus konden zij hun vrouw en kinderen opnieuw echt vastnemen. Deze reis zal eeuwig uniek blijven, hoeveel ruimtereizen en uitvindingen men ook doet.

Na apollo 11:

Een jaar nadat Armstrong en Aldrin op de maan hadden gewandeld, landde de Loena-16 (Russisch) op de maan en boorde daar een handvol maangrond op en bracht die naar de aarde. Hierna deden de Russen dit nog tweemaal over. In het totaal was dit zo’n drie ons. Terwijl de Amerikanen al ruim driehonderd kilo van deze stenen hadden. Op 14 november 1969 begon men al aan een tweede bemande maanreis met de apollo 12. Deze maanreizen waren in veel opzichten veel interessanter, doch het publiek verloor hier de belangstelling. De reizen gingen voort tot de apollo 17. Men had er nog meer gepland, maar aangezien de politiek en het publiek geen belangstelling meer had, en ook geen subsidies meer gaf aan de NASA, gingen deze drie laatste niet meer door.
Naar water in de ruimte is men nu nog steeds opzoek. Dit kan je zien op de foto die elders in mijn jaarwerk zit. Met die ruimtecapsule wil men op mars naar water gaan zoeken.
Op 1 februari 2003 (niet lang geleden) stortte de Colombia neer. Om verwarring te voorkomen had dit niets te maken met het apolloschip.

Slot:

Het was niet gemakkelijk om aan informatie te komen. In het begin werkte ik met twee boeken. Doch deze waren niet genoeg. Toen ik toevallig in een ander boek keek, stonden daar nog veel meer dingen in. Zowat alles wat hier staat heb ik geleerd door mijn jaarwerk te maken. Maar ook heb ik geleerd om een belangrijk werkstuk op diskette op te slagen. Door een kapotte computer moest ik helemaal opnieuw beginnen. Ik vond het ook moeilijk om de boeken samen te vatten, en zeker met mijn eigen woorden. Maar met wat moeite is het mij dan toch gelukt. Ik vond dit jaarwerk in alle geval zeer interessant en heb ook geen spijt dat ik het gekozen heb.

Literatuurverwijzing:

De voornaamste boeken waren: Rendez-vous op de maan door Richard s.Lewis

Mensen op de maan door N. Armstrong, M.Collins en E. Aldrin (vertaald door Henk Terlingen)
Later werd het volgende boek ook noodzakelijk: De zwaartekracht voorbij door Piet Smolders

Ook via e-mail en internet kwam ik een aantal dingen te weten.