De leesclub - Renate Dorrestein 3 pt.
Renate Dorrestein
Renate Dorrestein werd op 25 januari 1954 in Amsterdam geboren. Ze groeide op in een rooms-katholiek gezin. Haar vader was advocaat, haar moeder voor haar huwelijk onderwijzeres. Al op de lagere school begon ze met schrijven.Hoewel ze zich aanvankelijk vooral op journalistiek gebied liet gelden, wilde Renate Dorrestein het liefst romans schrijven. Nadat ze jaren tevergeefs had geprobeerd haar boeken gepubliceerd te krijgen, ontdekte een uitgeverij in 1983 eindelijk haar talent en verscheen haar debuutroman Buitenstaanders. Deze roman werd een succes en haar naam als schrijfster was gevestigd.
Dorrestein deinst er niet voor terug om in haar romans over maatschappelijke kwesties te schrijven en dit maakt haar werk vrij uniek. Mede daardoor vinden haar romans een steeds groter publiek. Met ‘de leesclub’ wilde Renate laten zien dat je tijdens het lezen van een literair boek ook kan lachen. Volgens haar zou je het boek op moeten vatten als een grap. Dit boek is voortgekomen uit het wachten in een langdurige file en de inspiratie vanuit een ander gelezen boek wat draaide om een reis door twee vrienden waarna ze zich afvroeg hoe dit eruit zou zien als dit met een groep vrouwen gedaan zou worden.
Het verhaal wordt verteld in de zij-vorm. Waarschijnlijk is de verteller een van de zeven vrouwen uit de leesclub maar wie dit nu dat werkelijk doet, is moeilijk te bepalen. Het hele verhaal speelt zich af tijdens een hoorzitting bij de onderzoeksrechter waar de verteller vertelt wat er zich precies tijdens hun reis heeft afgespeelt. Tijdens haar verhaal wordt er over ieder lid van de leesclub verteld, en wordt er ingegaan op opmerkingen van de onderzoeksrechter waarbij de opmerking zelf niet aan bod komt maar je als lezer alleen het antwoord leest wat de verteller hierop geeft.
Het verhaal van de vrouwen begint op het moment dat een van hen een cruise heeft geregeld, geleid door een van hun favoriete schrijvers, Gideon de Wit, genaamd ‘in de geest van Moby Dick’. De zeven vrouwen besluiten de reis te boeken en zodoende vertrekken ze met zijn allen richting Schotland, hoewel, ze hadden toch liever gezien dat Barbara deze reis zou overslaan. Zij had namelijk nog heel wat uit te leggen. Met haar acties is ze een beetje buiten de groep komen te staan, onder andere door iets wat te maken heeft met een gouden pistool.
Ondertussen is het duidelijk dat het om een groep vrouwen van middelbare leeftijd gaat, die allemaal te maken krijgen met de bekende ouderdomskwaaltjes. Ook deze worden uitgebreid besproken en dan met name omdat ze het gevoel hebben dat deze in boeken te weinig naar voren komen.
De reis begint met de overtocht van Nederland naar het Verenigd Koninkrijk. Al vanaf IJmuiden heeft de groep bijna alleen maar volop regen gehad. De overtocht met de veerboot wordt daarom rustig binnen afgewacht. Op de veerboot krijgt Martha een berichtje van Gideon waarin staat dat hij helaas niet in staat is om hen zelf op te halen maar dat dit gedaan zal worden door SIr Eigg. Hij zou hen na de overstap brengen naar de schotse havenplaats waar Gideons boot op hen ligt te wachten.
Deze tocht gaat niet zonder slag of stoot. Sir Eigg is een enorm Stugge man met een soms onverstaanbaar accent en een roekeloze rijstijl. Het lijkt wel alsof hij enorme haast heeft om de buien voor te blijven of iets dergelijks, de vrouwen hebben in ieder geval een onstuimige rit achter de rug. Eenmaal aangekomen op bestemming gaan de zeven vrouwen aan boord waar ze Gideon treffen. Hij komt uit de machine kamer, net iets gerepareerd. Op dat moment komt de groep erachter dat er buiten hem om, geen andere bemanningsleden aan boord zijn wat op zijn zachtst gezegd wat argwaan wekt. Gideon verteld dat er wel bemanningsleden geweest zijn, maar deze vonden de boot niet zeewaardig en verklaarde het ding zelfs vervloekt.
Tijdens de eerste lezing op de boot maakt de schrijver een opmerking. Hij meent Barbara te herkennen. Hieruit kunnen we de conclusie trekken dat wat Barbara ook gedaan heeft, behoorlijk publiekelijk geweest is als zelfs al een schrijver, afgezonderd van de buitenwereld, meent te weten wie zij is.
Uiteindelijk, nadat het schip uitgevaren is, haalt de bui vanuit IJmuiden hen weer in. Het schip begeeft het aan alle kanten en ondanks een tevergeefse poging van Gideon om de boot te redden is hij de eerste die overboord slaat. De vrouwen besluiten achter hem aan te gaan waarna de Maizena zinkt. Even later spoelen zij alle zeven aan op een onbewoond eiland. Gelukkig spoelde er met hen ook nog wat inventaris vanuit de boot aan, waaronder een aantal flessen van The Famous Grouse en het kookgerei van Tillie. Bijna waren ze hem vergeten maar de groep besluit te gaan zoeken naar Gideon die al snel gevonden wordt. Hij heeft een grote hoofdwond, een waarschijnlijk gebroken been en is buiten bewustzijn. Ze leggen hem onder een zelfgemaakte overkapping maar later merkt Willemien op dat zijn been ontsteekt en de enige manier om hem te redden amputatie is. Dit wordt gedaan, met oud gereedschap en met behulp van de leren broek van Gideon weliswaar, maar na anderhalf uur is het been er dan eindelijk af.
Ondertussen komt het verhaal van Barbara naar boven. Ze heeft het tien miljoenste exemplaar van een literaire thriller “Blauwe Bonen” gekocht en dat was eigenlijk per ongeluk. Ze krijgt daarvoor een gouden klapperpistool en is enkele weken lang te gast in de media. Ze houdt niet eens van thrillers en had het boek ook niet gelezen, maar ze had haar 15 “minutes of fame” dankbaar benut. Dat hadden de leesclub-vriendinnen haar kwalijk genomen. Ze spreken bij dergelijke boeken niet meer over een boek maar over een “oek.’ Barbara had hun code doorbroken en zich hier nooit voor verontschuldigd.
Uiteindelijk wordt dit opgelost met een glaasje van The Famous Grouse maar of dat alles nog niet erg genoeg was, sloeg de bliksem in. Hun afdakje vatte vlam en uitgerekend op dat moment was de regen bijna gestopt. Terwijl Gideon er nog onder lag brande alles af. Wonder boven wonder overleeft hij de brand, maar als de vrouwen hem laten afkoelen in de zee blaast hij zijn laatste adem uit. Ze besluiten hem een zeemansgraf te geven en moeten het vanaf dan doen met een dode schrijver en een eiland zonder inventaris.
Hier stopt de verteller haar verhaal, totdat de onderzoeksrechter vraagt hoe zij zelf eigenlijk van het eiland afgekomen zijn. Het bleek dat de buschauffeur van eerder, Sir Eigg, zelf ook een toeristische vaartocht verzorgde. Zo wordt de leesclub uiteindelijk toch nog van het eiland bevrijd.
REACTIES
1 seconde geleden