Hundertwasser, honderdvijf en meer Hermans Willem Frederik
Uit de verhalenbundel: Een wonderkind of een Total Loss
Richard is vijfenzestig geworden. Hij heeft een bedrijf: Rare Earths’ Agents, een bedrijf dat handelt in zeldzame stoffen. Het bedrijf heeft nauwelijks afname. Aan geld heeft Richard geen gebrek. De vorige eigenaar heeft ooit eens een deal met Travers & Downson gemaakt. Het komt erop neer dat Richard ieder jaar een bepaald bedrag krijgt gestort. “Een verschuldigde commissie onder dankbetuiging”. Travers & Downson had in een grijs verleden cerium geleverd aan Tsjecho-Slowakije.
Rare Earths’ Agents kantoor bevindt zich in een groot gebouw. Om zijn kantoor, wat uit drie delen bestaat, zitten nog veel meer andere kantoren. Op Richards kantoor is hij het enige personeel samen met de de conciërge en zijn vrouw. Het enige wat Richard hoeft te doen in een jaar, is het uitzoeken van een gepast relatiegeschenk.
Zijn vrouw heet Cilly. Vrienden heeft hij niet. De laatste vriend die hij had, was Kees Stennevoort.
Mondo Cane is de film waar Richard helemaal gek van is. “De wereld waar ik altijd bij het woord ‘wereld’ aan denk”. Het gaat over de vele gruwelijkheden die zich in onze wereld afspelen.
Als hij een keer op het strand aan het ronddwalen is, is hij eerst lege flessen en schelpen aan het verzamelen. Aan het eind van zijn toch komt hij een dode zeehond tegen. Hij wil er iets van mee naar huis nemen. Eerst rukt hij de hele onderkaak eraf. Door de stank haalt hij het vel en vlees eraf. De stank die dan vrijkomt, is zo erg dat hij verdergaat met vier tanden van het dier. Als hij weggaat van het strand, gooit hij vervolgens alles weg.
Op het laatst bevindt hij zich in een ziekenhuis. Hem wordt verteld dat hij een te sterk lichaam heeft voor deze tijd. Met de voorzieningen die er tegenwoordig zijn, is het niet meer nodig om een sterk lichaam te hebben, je kunt d.m.v. de techniek in ziekenhuizen lang genoeg in leven gehouden worden. Hij is onderhand honderdvijfenzestig. Zijn vitale ingewanden zijn vervangen voor apparaten die hem nu in leven houden.
Uit de verhalenbundel: Een wonderkind of een Total Loss
Richard is vijfenzestig geworden. Hij heeft een bedrijf: Rare Earths’ Agents, een bedrijf dat handelt in zeldzame stoffen. Het bedrijf heeft nauwelijks afname. Aan geld heeft Richard geen gebrek. De vorige eigenaar heeft ooit eens een deal met Travers & Downson gemaakt. Het komt erop neer dat Richard ieder jaar een bepaald bedrag krijgt gestort. “Een verschuldigde commissie onder dankbetuiging”. Travers & Downson had in een grijs verleden cerium geleverd aan Tsjecho-Slowakije.
Rare Earths’ Agents kantoor bevindt zich in een groot gebouw. Om zijn kantoor, wat uit drie delen bestaat, zitten nog veel meer andere kantoren. Op Richards kantoor is hij het enige personeel samen met de de conciërge en zijn vrouw. Het enige wat Richard hoeft te doen in een jaar, is het uitzoeken van een gepast relatiegeschenk.
Mondo Cane is de film waar Richard helemaal gek van is. “De wereld waar ik altijd bij het woord ‘wereld’ aan denk”. Het gaat over de vele gruwelijkheden die zich in onze wereld afspelen.
Als hij een keer op het strand aan het ronddwalen is, is hij eerst lege flessen en schelpen aan het verzamelen. Aan het eind van zijn toch komt hij een dode zeehond tegen. Hij wil er iets van mee naar huis nemen. Eerst rukt hij de hele onderkaak eraf. Door de stank haalt hij het vel en vlees eraf. De stank die dan vrijkomt, is zo erg dat hij verdergaat met vier tanden van het dier. Als hij weggaat van het strand, gooit hij vervolgens alles weg.
Op het laatst bevindt hij zich in een ziekenhuis. Hem wordt verteld dat hij een te sterk lichaam heeft voor deze tijd. Met de voorzieningen die er tegenwoordig zijn, is het niet meer nodig om een sterk lichaam te hebben, je kunt d.m.v. de techniek in ziekenhuizen lang genoeg in leven gehouden worden. Hij is onderhand honderdvijfenzestig. Zijn vitale ingewanden zijn vervangen voor apparaten die hem nu in leven houden.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden