Hoofdstuk 3: Werk

Soorten werkloosheid zijn: · Frictiewerkloosheid: max. 3 maanden zonder werk door wisselen van baan of schoolverlating; · Seizoenswerkloosheid: beroepen die seizoensgebonden zijn. · Conjucturele werkloosheid: de vraag naar arbeid is er niet. Conjuctuur: de golfbeweging in de economie, de economie groeit en krimpt. · Structurele werkloosheid: banen verdwijnen voorgoed door automatisering of bedrijven die verhuisen naar lageloonlanden. Maatregelen die de overheid tegen werkloosheid kan nemen: · De mogelijkheid geven om eerder met pensioen te kunnen gaan (VUT); · Arbeidsduurverkorting (ATV); · Financiële prikkels, het verschil tussen lonen en uitkeringen vergroten. · Loonbelasting en sociale premies verlagen -> arbeid geodkoper; · Subsidies voor bedrijven die nieuwe activiteiten doen; · Producten en diensten kopen van de bedrijven. Oorzaken van de vergroting van de dienstensector: · Door schaalvergroting, mechanisering en automatisering is het aantal mensen in de primaire en secundaire sector verminderd. Dit geldt vooral voor de laag- geschoolden; · Door het verplaatsen van de fabrieken naar de lageloonlanden is het aantal mensen in de secundaire sector verminderd. De ontwikkeling van nieuwe industriële producten blijft wel in Nederland -> laaggeschoolde mensen geen werk, hooggeschoolde mensen wel werk; · Door de toegenomen welvaart is er meer vraag naar diensten; · Door informatisering is het werk veranderd, er zijn nieuwe functies in de dienstensector ontstaan. Flexibele arbeidskrachten: arbeiders met een tijdelijk contract. De voordelen voor een werkgever van flexibele arbeidskrachten: · Langere proeftijd van de nieuwe flexibele werknemer; · Het ontslaan van een flexibele werknemer gaat makkelijker; · Onzekere financiën. Als een bedrijf niet zeker weet of ze een werknemer lang in dienst kunnen houden vanwege geldproblemen, is het makkelijker om een tijdelijk contract te geven. Groepen met een zwakke positie op de arbeidsmarkt: · Laag- en ongeschoolden, vervangen door machines, of oudere mensen die te duur worden voor de werkgevers, want jongeren zijn geodkoper; · Vrouwen; · Allochtonen, oorzaken zijn: lager opgeleid, discriminatie, allochtonen zoeken hun werk vaak via kennissen; · Flexibele arbeidskrachten. Diploma-inflatie: het diploma wordt minder waard, omdat er meer hoger opgeleide mensen zijn worden de laag opgeleide mensen niet meer aangenomen. ID-banen (=In- en Doorstroombanen): de ID’ers krijgen een baan in de quartaire sector met de bedoeling dat ze na verloop van tijd doorstromen naar een vaste baan. Marginale arbeidsplaatsen: werk aan de rand of marge van de arbeidsmarkt.

§4 Liberalen zijn voor een vrijemarkteconomie, mechanisme van vraag en aanbod. De overheid moet zich zo min mogelijk bemoeien met het bedrijfsleven. De overheid moet zich op andere terreinen terughoudend opstellen. Zij vinden ook dat grote inkomensverschillen moet kunnen. Sociaal-democraten zijn voor een gemengde economie, zowel de overheid als de markt doet zijn werk. De overheid moet zich vooral met de nadelen van de vrijemarkteconomie bemoeien. Zij vinden dat lage inkomens sneller moeten steigen dan hoge inkomens. Christen-democraten zijn voor een macro-economie. De overheid heeft een tussenpositie, een beperkte rol, ze grijpt pas in als de zwakkeren in verdrukking dreigen te komen. Ze streven altijd naar een compromis, en gezamelijke verantwoordelijkheid. Ecologen zijn voor een duurzame economische ontwikkeling. Dus met behoud van het milieu. Dit vereist een sterk sturende overheid. Nachtwakersstaat: een staat waarin de overheid zich vooral beperkt tot het handhaven van de rechtsorde.

Dit wil je ook lezen:

Online oplichting

De redens waarom de staat moest ingrijpen in de 19e eeuw: · De confessionele wilden de zwakkeren een betere bescherming bieden; · De sociaal-democraten wilden sterkere positie van de arbeider; · De liberalen wilden minder criminaliteit, die kwam door de armoede. Dus kwamen er socialen wetten, die waren als volgt: · Vanaf 1854 konden mensen onder bepaalde voorwaarden beperkte steun krijgen (Armenwet); · In 1874 werd kinderarbeid verboden (het Kinderwetje van Van Houten); · Er kwamen wetten om de arbeidsomstandigheden te verbeteren en de duur van de arbeidsdag werd wettelijk bepaald. Loonpolitiek: de regering beslist hoe hoog de lonen mochten zijn. De Nederlandse overheid is betrokken bij de overheid op de volgende manieren: 1. De overheid produceert zelf collectieve goederen en voorzieningen, daardoor is dat de grootste werkgever in ons land; 2. De overheid voert een sociaal-economisch beleid: zij stuurt de economie via allerlei wetten en regelingen, en voert onderhandelingen met de sociale partners. Collectief belang: een gemeenschappelijk belang, zoals goede gezondheidszorg. Verzorgingsstaat: een staat waarin de overheid zich verantwoordelijk stelt voor het welzijn van de burgers. Een verzorgingsstaat heeft de volgende elementen: · De overheid streeft naar volledige werkgelegenheid en een aanvaardbare inkomensverdeling; · De overheid garandeert bestaanszekerheid door een stelsel van sociale zekerheid, bv: bij ziekte gewoon doorbetaald, bij VUT goed doorbetaald en een uitkering.; · De overheid is verantwoordelijk voor collectieve welzijnsvoorzieningen, bv: kinderbijslag, ziekenfonds, maatschappelijk werk helpt mensen met problemen, studiebeurzen, huursubsidie.

Sociale verzekeringen: zijn verzekeringen die voor iedereen verplicht zijn, men betaald een premie om zich te verzekeren tegen een bepaald risico. Sociale verzekeringen zijn te verdelen in werknemersverzekeringen en volksverzekeringen. Werknemersverzekeringen worden betaald door werknemers en werkgevers, de uitvoering ervan wordt ook meestal door werknemers en werkgevers gedaan. Hier zijn 5 werknemersverzekeringen: 1. De werkloosheidwet (WW), verzekerd van een uitkering indien onvrijwillig werkloos; 2. De wet uitbreiding loondoorbetalingsplicht bij ziekte (WULBZ); 3. De ziektewet (ZW); 4. De ziekenfondswet (ZFW), die vergoedt de medische kosten; 5. De wet op de arbeidsongeschiktheid (WAO). Basisuitkeringen: voor iedereen gelijk. Hier zijn 3 volksverzekeringen: 1. De algemene ouderdomswet (AOW), recht vanaf 65 jaar op pensioen; 2. De algemene nabestaandenwet (ANW), voorziet inkomen van weduwen. 3. De algemene kinderbijslagwet (AKW), alle ouders met kinderen onder de 18 krijgen een tegemoetkoming. Sociale voorzieningen: zijn regelingen voor situaties waarvoor geen verzekeringen bestaan. Het geld voor de voorzieningen komt van de belasting. Hier zijn 2 sociale voorzieningen: 1. De algemen bijstandswet (ABW), voor mensen die te weinig geld hebben. Algemen bijstand bestaat uit geld voor noodzakelijke bestaanskosten, zoals onderdak en eten. Bijzondere bijstand is een tegemoetkoming, bv: als iemand te weinig geld heeft om een bril te betalen dan wordt dat betaald. 2. De toeslagenwet (TW), dat is een toeslag die erbij komt als de WW te laag is om van rond te komen. In de jaren ’70 en ’80 werd de verzorgingsstaat een probleem, want: · Financiële problemen, de politici had het aantal mensen met een uitkering onderschat. · Sociale problemen, de burgers hadden een hoge uitkering en dus waren er niet genoeg prikkels om te gaan werken; · Fraude, er werd veel misbruik gemaakt van de sociale verzekeringen. De sociaal-democraten vonden dat de verzorgingsstaat moest blijven. De liberalen vonden dat het een te groot nadeel werd voor de zwakkeren. En de christen-democraten waren het eens met de liberalen, het was meer de taak van de familie. De overheid deed uiteindelijk aan de problemen: · Bezuinigingen en strengere controle; · Versterken van de eigen verantwoordelijkheid; · Stimuleren van het bedrijfsleven. Voorbeelden van de acties zijn: maar een aantal jaar uitkering en dan in de bijstand, een werkloze moet eerder een baan accepteren, toelating tot WAO strenger, uitkeringen stijgen niet meer met de lonen mee en de controle strenger. De overheid probeerde meer mensen aan een betaalde baan te helpen door: 1. Loonmatiging, dit werd goed overlegd-> poldermodel; 2. Door privatisering van bedrijven, zoals KPN. De nadelen zijn dat de koopkracht verminderde. Sommige mensen zijn zelfs onder de armoedegrens gekomen. Privatisering kan leiden tot hogere prijzen, zoals bij de NS.

Sociale verzekeringen: zijn verzekeringen die voor iedereen verplicht zijn, men betaald een premie om zich te verzekeren tegen een bepaald risico. Sociale verzekeringen zijn te verdelen in werknemersverzekeringen en volksverzekeringen. Werknemersverzekeringen worden betaald door werknemers en werkgevers, de uitvoering ervan wordt ook meestal door werknemers en werkgevers gedaan. Hier zijn 5 werknemersverzekeringen: 1. De werkloosheidwet (WW), verzekerd van een uitkering indien onvrijwillig werkloos; 2. De wet uitbreiding loondoorbetalingsplicht bij ziekte (WULBZ); 3. De ziektewet (ZW); 4. De ziekenfondswet (ZFW), die vergoedt de medische kosten; 5. De wet op de arbeidsongeschiktheid (WAO). Basisuitkeringen: voor iedereen gelijk. Hier zijn 3 volksverzekeringen: 1. De algemene ouderdomswet (AOW), recht vanaf 65 jaar op pensioen; 2. De algemene nabestaandenwet (ANW), voorziet inkomen van weduwen. 3. De algemene kinderbijslagwet (AKW), alle ouders met kinderen onder de 18 krijgen een tegemoetkoming. Sociale voorzieningen: zijn regelingen voor situaties waarvoor geen verzekeringen bestaan. Het geld voor de voorzieningen komt van de belasting. Hier zijn 2 sociale voorzieningen: 1. De algemen bijstandswet (ABW), voor mensen die te weinig geld hebben. Algemen bijstand bestaat uit geld voor noodzakelijke bestaanskosten, zoals onderdak en eten. Bijzondere bijstand is een tegemoetkoming, bv: als iemand te weinig geld heeft om een bril te betalen dan wordt dat betaald. 2. De toeslagenwet (TW), dat is een toeslag die erbij komt als de WW te laag is om van rond te komen. In de jaren ’70 en ’80 werd de verzorgingsstaat een probleem, want: · Financiële problemen, de politici had het aantal mensen met een uitkering onderschat. · Sociale problemen, de burgers hadden een hoge uitkering en dus waren er niet genoeg prikkels om te gaan werken; · Fraude, er werd veel misbruik gemaakt van de sociale verzekeringen. De sociaal-democraten vonden dat de verzorgingsstaat moest blijven. De liberalen vonden dat het een te groot nadeel werd voor de zwakkeren. En de christen-democraten waren het eens met de liberalen, het was meer de taak van de familie. De overheid deed uiteindelijk aan de problemen: · Bezuinigingen en strengere controle; · Versterken van de eigen verantwoordelijkheid; · Stimuleren van het bedrijfsleven. Voorbeelden van de acties zijn: maar een aantal jaar uitkering en dan in de bijstand, een werkloze moet eerder een baan accepteren, toelating tot WAO strenger, uitkeringen stijgen niet meer met de lonen mee en de controle strenger. De overheid probeerde meer mensen aan een betaalde baan te helpen door: 1. Loonmatiging, dit werd goed overlegd-> poldermodel; 2. Door privatisering van bedrijven, zoals KPN. De nadelen zijn dat de koopkracht verminderde. Sommige mensen zijn zelfs onder de armoedegrens gekomen. Privatisering kan leiden tot hogere prijzen, zoals bij de NS.