Dekolonisatie en koude oorlog in Vietnam

Hoofdstuk 1 Vlak na de tweede wereldoorlog was er al weer spanning aanwezig tussen de geallieerden. Dit had te maken met een aantal dingen; • De macht over de wereld was niet eerlijk verdeeld. Er waren twee grote ‘supermachten’ na de oorlog namelijk de Sovjet-Unie en de VS. In Azië hadden deze twee landen nauwelijks problemen met elkaar. In Azië was de VS gewoon de baas en in Japan konden ze ook gewoon doen wat ze wilden omdat ze op eigen kracht Japan hadden verslagen. Maar dit was buiten Europa. In Europa zelf had de Sovjet-Unie het oosten van Europa bevrijd, en de VS het westen van Europa, de twee legers van de supermachten hadden elkaar ontmoet in het midden van Duitsland. Niemand wist dus wie de macht over Duitsland zou krijgen. Dit veroorzaakte dus grote spanningen. • Nog een reden van de spanningen tussen beide landen was dat de Sovjet-Unie communistisch was en de VS kapitalistisch. • Eerst maakte de kapitalisten zich daar nog niet zo’n zorgen om. Totdat Stalin in de gebieden die zijn leger had bevrijd het communisme invoerde. Hij wou dus dat heel Oost-Europa communistisch werd. Waarom deed Stalin dit? Stalin voelde zich onveilig. Dat kwam omdat in 1941 de Duitsers onverwacht binnenvielen. Binnen een paar weken hadden de Duitsers alles al bezet tot aan Moskou. Hij had dus een kwetsbare grens en hij was ook erg bang voor een herhaling van dit delict, alleen dan van de westerse bondgenoten. Stalin verplaatste daarom ook zijn grens een stuk naar het westen toe, hij maakte daarbij Estland, Letland, Litouwen en het oosten van Polen en Roemenië communistisch. Doordat Duitsland vlak na de oorlog in vier bezettingszones was verdeeld en de afspraken onderling tussen de landen die Duitsland bezetten mislukt was viel Duitsland in 1949 uiteen. Drie van de vier bezettingszones werden democratisch en één deel van de bezettingszones werd communistisch en werd daarom ook helemaal afgezonderd van de andere drie stukken. Dit deden ze doormiddel van het ijzeren gordijn. Stalin was eigenlijk een beetje hopeloos. Niemand zou namelijk vrijwillig aan zijn plannetjes mee willen werken, hij moest het daarom wel zo agressief doen. Daarbij kwam ook nog dat veel mensen de VS veel sympathieker vonden, dat kwam omdat de VS na de oorlog voorstelde een groot deel van Europa te helpen heropbouwen met behulp van de zogenaamde Marshallhulp. Ieder democratisch land nam het aanbod dankbaar aan, zelfs Tsjecho-Slowakije wilde het voorstel aannemen terwijl deze in de communistische invloedssfeer lag. Dit mocht uiteraard niet van Stalin omdat hij vond dat je de VS dan invloed gaf. In 1948 was Tsjecho-Slowakije helemaal in de hand van Stalin. Bijna heel Europa was bevrijd door de Sovjet-Unie of de VS, behalve Griekenland, Deze was bevrijd door de Britten. In 1947 deelden de Britten mee dat ze geen geld meer hadden om het land te beschermen. Amerika zag dit als een seintje en kwam in actie, president Truman besloot Griekenland en Turkije financieel te steunen, maar een ding wat heel belangrijk was is dat hij het volk zou moeten overtuigen van de noodzaak. Dit deed hij door middel van zijn congres in het Amerikaanse parlement. In dit congres vertelde hij dat het niet alleen om Griekenland of Turkije ging, maar om de toekomst van de hele wereld. Hij beloofde het volk de politiek van de wereld wijde containment (indamming) van het communisme. Truman dacht dat als hij gewoon lang genoeg door zou gaan met het indammen van het communisme het vanzelf wel zou verdwijnen. Door de containment politiek begon de koude oorlog. De wereld was in twee delen verdeeld, twee groepen ook die nooit rechtsreeks oorlog met elkaar zou voeren, daarom deden ze dit met andere middelen. De twee supermachten hebben nooit een echte oorlog gehad met vechten enz., maar er ontstond wel een wapenwedloop dat wil zeggen dat ze een soort van wedstrijdje deden met wie de grootste en sterkste wapens had. In 1945 had de VS twee atoombommen afgeworpen boven Japan, dit had een diepe indruk gemaakt op de Sovjet-Unie. De Sovjet-Unie had gelijk de opdracht gegeven aan deskundigen om er ook eentje voor hun te maken. In september 1949 voerde de Sovjet-Unie een geslaagde proef uit, deze maakte weer veel indruk op de VS. In 1960 hadden beide supermachten zoveel kernwapens gemaakt dat als ze die zouden afvuren ze de hele wereld zouden kunnen vernietigen. Door de wederzijdse afschrikking van beide landen werd de kans op een wereld oorlog steeds kleiner, allebei de landen beseften dat ze maar zouden moeten leren leven met elkaar. De opvolger van Stalin, Chroestjov voerde een politiek van vreedzame coëxistentie. Hij vond dat de strijd afgelopen moest zijn tussen communisme en kapitalisme. Amerika was zich daar ook van bewust en ze probeerden beiden de vijandschap en de wapenwedloop te beperken. Tot de tweede wereld oorlog hadden veel landen uit Europa koloniën in Afrika en Azië.Afrika was min of meer verdeeld tussen Frankrijk en Engeland en een groot deel van Azië was vooral bezet door Japan, de rest van Japan was bezet door Engeland, Frankrijk en Nederland. Engeland ; • Brits-Indië • Birma • Maleisië Nederland ; • Nederlands-Indië Frankrijk ; • Indochina • Laos • Cambodja
Door de tweede wereld oorlog hadden veel landen met koloniën veel verloren, ze hadden daarom ook geen zijn en geen mensen om de kolonie van hun te houden. Door dit voorval hadden de koloniën in Azië en Afrika opeens heel veel macht, en onder dit machtsvacuüm riepen de koloniën de onafhankelijkheid uit. De Sovjet-Unie was niet zo geïnteresseerd in de kolonies buiten Europa. Hij was vooral gericht op Europa zelf. Er waren wel koloniën die communistisch waren, maar daar hadden ze weinig belangstelling in, omdat ze dachten dat deze mensen zwak waren om de macht te grijpen. Ze hadden meer interesse in de arbeidersklasse. In China was een burgeroorlog tussen de communisten en de nationalisten. Mao Zedong was een communist, een van de nationalisten was Chiang Kai-shek. Stalin was door de overwinning van Mao verrast maar hij deed alsof hij er gelukkig mee was. China (Mao) en de Sovjet-Unie (Stalin) konden nu de taken verdelen om tegen het westerse imperialisme te gaan vechten. Ze gingen samenwerken, omdat ze allebei bang waren voor de VS. China nam het voortouw in Azië en de Sovjet-Unie nam het voortouw in Europa. De Chinezen steunden de Aziatische onafhankelijkheidsbeweging met; • Troepen • Wapens • Adviezen

De Sovjet-Unie zou op de achtergrond materiële steun en adviezen geven. Amerika schrok van de overname van China. Deze gebeurtenis kwam nog harder aan doordat de Sovjet-Unie (die samenwerkt met China) net die atoomproef had gedaan. Amerika besloot de containment politiek wereldwijd toe te passen. Om het Sovjet design* te voorkomen moest de VS haar bondgenoten snel bewapenen en de bedreigde regering gaan helpen. *De hele wereld communistisch onder Russische leiding. In het jaar 1950 viel Noord-Korea, Zuid-Korea binnen. De VS had gelijk door dat het een deel van het plan was en sloeg gelijk terug. De Amerikanen kwamen tot aan de Chinese grens, waarop de Chinezen de Amerikanen weer aanvielen. Dit was de Korea-oorlog. De derde wereld steunde de VS om het anticommunisme tegen te gaan door middel van; • Economische hulp (Populariteit van Amerikaanse regimes te vergroten) • Politieke hulp (Regering in het zadel houden) • Militaire hulp
Na de dood van Stalin ontstond de breuk tussen de Sovjet-Unie en China. China liet zich niks voorschrijven omdat ze zelf aan de macht waren gekomen. Chroestjov was het hier niet mee eens. Nu ontstond er tussen China en de Sovjet-Unie een strijd om het leiderschap van het communisme. Hoofdstuk 2 Het volk uit Vietnam was erg strijdbaar. Ze hebben eeuwenlang hun land zelfstanding weten te houden. Maar hoe strijdbaar ze ook waren tegen de Fransen konden ze niet op. Dit kwam omdat Vietnam economisch niet zo ver ontwikkeld was. Wat deed Frankrijk daar eigenlijk ; • Het ging ze inde eerste plaats om de macht en de eer. • Indochina was nog vrij als kolonie, de rest van de landen waren al bezet door Engeland en Nederland. • Het bezit van een kolonie was in economisch belang voor de Europeanen. (Grondstoffen) Saigon groeide uit tot een bloeiend handels en bestuurscentrum, waar duizenden Chinezen en Fransen woonden. In dit Parijs van het oosten ontstond ook een inheemse elite, die sterk op de Fransen gericht was. Deze elite was rooms-katholiek en welvarend en stuurde zijn kinderen naar Franse scholen. De elite werkte eigenlik niet zo. De meeste Vietnamezen waren namelijk boeddhistisch en agrarisch. In het minder vruchtbare midden en noorden waren de Fransen minder sterk aanwezig. Deze delen van het land waren ook armer. Hier was ook het verzet tegen de Fransen sterker, maar de Fransen maakten zich ook niet echt populair. De koloniale bestuurders waren autoritair en arrogant. Ze behandelden de bevolking brutaal en zelfs ook wreed. Het verzet was gelukkig voor de Fransen erg plaatselijk dus ze konden het goed in de hand houden. Het enige wat een bedreiging vormde voor het koloniale gezag was het communisme. De leider van de Vietnameze communisten was de man die later bekend zou worden onder de schuilnaam Ho Chi Minh (1890-1969). Toen hij klein was haatte hij het kolonialisme al. Hij was de gene die dacht dat de VS na de oorlog wel een einde zou maken aan het kolonialisme, maar dat gebeurde niet. Hij was daarom ook best teleurgesteld in Amerika, door deze gebeurtenis raakte hij onder invloed van het communisme. Ho Chi Minh
Rond 1920 was de Sovjet-Unie nog het enige communistische land. Er was dus ook nog geen sprake van de latere onderdrukking. In 1923 ging Ho naar Moskou. Vanuit daar stuurden ze hem naar Zuid-China waar Ho aanhangers voor het communisme moest winnen. Dit leidde in 1930 tot de oprichting van de Indonesische communistische Partij. Tweeduizend partijleden werden geëxecuteerd, er bleven dus nog maar 400 leden over. En 50 duizend aanhangers werden gevangen genomen. Maar Ho was nog in China. Er was dus niks met hem gebeurd. Hier bleef hij gewoon zijn partij leiden. In februari 1941 keert hij na 30 jaar weer terug naar zijn vaderland. Hier sticht hij de Vietminh op, dit is een nationale bevrijding beweging. Hierbij was nationale onafhankelijkheid het eerste doel, pas daarna zou de communistische revolutie komen. Ho, deed erg zijn best de relatie met de VS goed te houden. Zo gaf hij tijdens het uitroepen van de onafhankelijkheid de Amerikaanse gasten een ereplaats en liet hij het Amerikaanse volkslied spelen. Hij vertelde tegen niemand dat hij communist was. De naam Ho Chi Minh gebruikte hij ook pas voor het eerst in 1939, niemand wist daarom ook dat hij voorheen achter de communistische partij zat. In 1946 kwam er een openlijke oorlog tussen de Fransen en de Vietminh-regering. De Fransen en de Amerikanen wisten namelijk wel degelijk dat de Vietminh communistisch was en Ho ook. Maar zoals Ho al voorspelde waren de Fransen niet opgewassen tegen hun guerrillatactiek. De Fransen beheersten de steden en hadden daar ook redelijke controle, maar op het platteland in het noorden lukte het allemaal niet zo. In directe gevechten waren de Fransen uiteraard sterker, maar de Vietnamezen vermeden deze directe gevechten en sloegen onverwachts toe. Zo’n oorlog ging jarenlang zo door, met veel bloed. Tot 1950 hebben de Vietminh het helemaal op eigen kracht gedaan. Tot de machtsovername van China. China wilde haar Vietnamese vrienden maar al te graag een handje helpen ook Stalin had opééns belangstelling voor Azië. Nadat China de Vietnamezen erkende gingen ze gelijk wapens en adviseurs leveren aan hen. Twee weken nádat China Vietnam had erkend kwam Stalin ook en beloofde materiële steun die China niet te bieden had. Frankrijk stond nadat dit gebeurde natuurlijk een beetje hopeloos te kijken en besloten de VS een beetje te vriend te houden. Daarom hadden ze in 1949 de Vietnamese regering geïnstalleerd en Vietnam erkend als zelfstandige staat. Dit onafhankelijk verklaren was alleen voor de show want in de praktijk werkte het absoluut niet zo. Frankrijk bleef de macht houden. De VS begon hierna Frankrijk te steunen met geld en wapens. Communisme moest nou eenmaal gestopt worden. In der loop der tijd liep de Amerikaanse steun erg op. In 1954 betaalde de Amerikanen al meer dan 80% van de Franse oorlogsinspanningen. Het hielp alleen niet zoveel. Eind 1953 waren er aan de Franse kant al 150 duizend doden gevallen en aan de kant van de Vietminh al een half miljoen doden. Niemand had meer echt zin in de oorlog, omdat voor beide partijen nog geen overwinning in zicht was. Daarom besloten ze een vredesconferentie te houden in Genève. Beide partijen wilden het nog niet zo makkelijk opgeven en besloten nog even door te vechten, aan beide kanten vielen weer duizenden doden. Toen de Fransen beseften dat ze niet meer konden winnen vroegen ze aan de Amerikanen om Luchtsteun. De VS had hier niks op tegen, alleen ze wilden niet alleen dit uitvoeren. Amerika’s beste bondgenoot Engeland weigerde mee te doen aan de aanvallen. Diem Bien Phu viel op 6 mei 1954. Dit was een dag vóór de conferentie in Genève. Frankrijk had totaal geen zin meer om te vechten en Vietminh stond er goed voor, voor hun was het alleen nog maar een kwestie van tijd voordat de Fransen zich zouden overgeven. Eisenhower van de VS wilde alleen ABSOLUUT niet dat heel Vietnam communistisch zou worden. Hij vertelde daarom dat ze nog een tijdje door moesten vechten en dat het als een dominorijtje om zou vallen. Eerst Indochina, daarna zouden Birma, Thailand, Maleisië en Indonesië volgen. Dit was niet nieuw, het was eigenlijk gewoon de containmenttheorie, alleen nu heette het de dominotheorie. Conferentie in Genève; Op de conferentie in Genève liep het voor de VS niet slecht af. Er werd afgesproken het land (Vietnam) een tijd te verdelen, en de Vietminh zou zich terugtrekken tot de 17de breedtegraad, de Fransen en hun Zuid-Vietnamese hulptroepen zouden ten zuiden daarvan bivakkeren. Er zou dan wel een wapenstilstand moeten komen en de Fransen zouden binnen twee jaar moeten zijn. Vietnam mocht zich niet meer aansluiten bij een militair bondgenootschap, mochten hun leger niet versterken en geen buitenlandse troepen op hun grondgebied toelaten. In juli 1956 zouden er verkiezingen komen waarna het land zou worden herenigd. Ho was niet tevreden met deze afspraken, hij had net een grondgebied gewonnen en moest het nu weer afstaan aan de Fransen. Maar jammer voor hem had hij geen andere keus dan te gehoorzamen. Maar eigenlijk maakte het achteraf ook allemaal niet uit omdat er binnen twee jaar een verkiezing zou worden gehouden waarin hij toch nog kans maakte Vietnam communistisch te maken. Wat alleen wel een beetje jammer was dat Amerika het met alle afspraken eens was, BEHALVE dat er opnieuw verkiezingen zouden komen. Ze waren vastberaden de verkiezingen niet door te laten gaan en daarom ondertekende ze de slotverklaring niet. Zuid-Vietnam doet een aanbod om over de verkiezingen te praten in 1955. Zij zijn er van overtuigd dat de verkiezing wél eerlijk zal verlopen en willen dus dat het doorgaat. Aan beide kanten van Vietnam werd een nieuwe natie opgebouwd. Noord-Vietnam was een eenpartijstaat. Het opbouwen van de economie ging ontzettend langzaam. Veel Vietnamezen zijn naar het Zuiden gevlucht er werd al campagne gevoerd op het platteland. Op de Vietnamese conferentie in Genève was Ngo Dinh Diem tot nieuwe premier van Zuid-Vietnam benoemt. Hij was fel anticommunistisch, fel nationalist en fel tegen het Franse kolonialisme. Hij was een katholiek die niets met de Fransen of met de Vietminh te maken wilde hebben. De VS gaven miljarden aan steun om Zuid-Vietnam te steunen, maar hij stak het in een plan om een politiestaat van Vietnam te maken. Er waren dankzij Diem nog maar weinig communisten in Vietnam. Voor de VS was hij een held. Hoofdstuk 3 In 1950 besefte Noord-Vietnam dat ze alleen naar vrijheid konden streven als ze geweld zouden gebruiken. Maar ze waren het er ook over eens dat het te vroeg was om gelijk naar de wapens te grijpen. Bovendien als ze naar de wapens zouden grijpen zou de VS ook militair weer ingrijpen en dat is wel het laatste waar ze zin in hadden. In 1959 besloot Noord-Vietnam zonder overleg de strijd te hervatten. Ze vonden de situatie zowel gevaarlijk als kansrijk. Gevaarlijk; Communisten werden met de totale vernietiging bedreigd. Kansrijk; de haat tegen het Diem-regime nam snel toe. Het plan van de Noord-Vietnamezen; Noord-Vietnam besloot het verzet tegen Diem in het geheim steunen en leiden. In het begin begonnen ze in het geheim wapens en infiltranten naar het Zuiden te sturen. Via de Ho Chi Minh route (een honderden kilometer lang pad uitgehakt) zouden in de oorlog de hele tijd infiltranten binnen komen. Ook werd er een nieuwe politieke organisatie in het Zuiden gemaakt. Het moest zoiets als de Vietminh worden. Dit zou alleen een andere naam krijgen namelijk de Vietcong. Het plan begon langzamerhand te werken. De Vietcong kreeg delen van het platteland. Bij het aanvallen van de Zuid-Vietnamezen kregen ze ook Amerikaanse wapens in handen. En wat nog belangrijker was dat ze de steun van de Zuid-Vietnamezen boeren kregen door de landheren te vermoorden en de boeren hun land te geven. Het Diem-regime begon al minder populair te worden. Ze bouwden versterkte dorpen om de boeren tegen het communisme te beschermen. De boeren werd een beter leven beloof en ze kregen i.p.v bamboe-huisjes stenen huizen. Deze dorpen waren ook omringd door prikkeldraad, lemen, muren en grachten. Het ideale beeld van de versterkte dorpjes was alleen niet zo populair. Veel boeren werden verplicht erheen te verhuizen. Het waren overigens meer kampen dan een woonomgeving. Het was meer om de Vietnamezen onder controle te houden. In 1963 werd het Diem-regime niet alleen in de dorpjes op het platteland gehaat, maar ook in de steden begon de haat langzaam te ontwikkelen. Diem kon het allemaal niet meer aan en opende het voor in de stad Hue op 8 mei 1963. Het gevolg hiervan was dat er overal rellen ontstonden. Wat het Diem-regime ook probeerde, het werd alleen maar erger. Er kwam protesten en het kwam op z’n hoogtepunt toen een boeddhistische monnik zichzelf op een druk kruispunt in brand stak. Diems schoonzus sprak van een boeddhistische barbecue, Amerika reageerde vol afschuw en vond dat het niet langer meer kon doorgaan. In Januari 1961 kwam J.F.Kennedy aan de macht in de VS. In deze tijd speelde het van Vietnam nog niet. Het was een beetje een vergeten conflict doordat de media er geen aandacht aan besteedde. Kennedy werd uiteraard wel geïnformeerd over alles door zijn voorganger Eisenhower, alleen het conflict in Vietnam is toen niet genoemd. De eerste maand van Kennedy was al gelijk een alarmerend bericht binnengekomen. Maar Kennedy had onbeperkt vertrouwen in Amerika. Kennedy zag niks in troepen sturen en ook niet in een diplomatieke oplossing. Hij wou het anders aanpakken. Hij besloot het aantal adviseurs in Vietnam te verhogen van 800 man naar 3000 man. Hij stuurde ook helikopters en stond het gebruik toe van ontbladeringsmiddelen en napalm toe. Zijn doel was het Zuid-Vietnamese leger beweeglijker maken. Door ontbladeringsmiddelen te gebruiken zou het woud afbranden met de vijand erin. De adviseurs die Kennedy had gestuurd hadden de opdracht het leger te trainen. Maar in feite gingen de adviseurs in het geheim meevechten en zo nam het Amerikaanse leger tóch toe. In november 1963 werd Kennedy vermoord . De Amerikanen maakte zich steeds meer zorgen over de onhandelbaarheid van het Diem-regime. Op 1 november 1963 bezetten opstandige legereenheden de belangrijkste punten van Saigon en Diem sloeg hiervoor op de vlucht. Diem nam contact op met de staatgreep en wilde het land uit. De volgende ochtend werd hij opgehaald in een pantserwagen en onderweg naar het vliegveld werd de dictator vermoord. Drie weken na Diem werd Kennedy dus ook vermoord. Zijn opvolger was Lyndon B. Johnson. Hij vertelde het volk dat hij het plan van Kennedy zou voortzetten. Lyndon tekende een verdrag waarin stond dat hij Vietnam zou helpen met het bestrijden van het communisme in het land. Er was alleen een grote vraag… HOE?; Na de verdwijning van Diem was Zuid-Vietnam helemaal niet meer stabiel. De mannen onderling vochten om de macht en de Vietcong leek even vergeten te zijn. Waarom zou Amerika eigenlijk een land steunen die helemaal niet gesteund wilde worden? Veel mensen vroegen zich dat af en stemde voor een vredesovereenkomst met Noord-Vietnam. President Johnson had drie mogelijkheden; • Kernwapens inzetten • Zich terugtrekken • Gevechtstroepen sturen » Johnson vond het gebruik van kernwapens te ver gaan. » Terugtrekken vond de Amerikaanse regering niet reëel. Johnson vond dat hij moest vasthouden aan de dominotheorie, een congres kon pas als er een stabielere regering in Saigon zat. De enige oplossing voor Johnson was dus gevechtstroepen sturen. Hij kon niet anders vond hij zelf. Hij beperkte het wel zo lang mogelijk. Hij zorgde dat Zuid-Vietnam net niet instortte maar wees bijna alle acties van het leger af. Johnson was ondertussen ook bezig met de rassendiscriminatie in eigen land. Hij wilde dat iedereen een gelijke plaats in het land had. Hij was in feite dus bezig met 2 belangrijke dingen tegelijk. Hij vond het bestrijden van rassendiscriminatie in eigenland alleen wel belangrijker. Maar hij wou niet opgeven in Vietnam omdat hij niet als een mietje gezien wou worden. Na het Tonkinincident werd er een belangrijk besluit genomen. Johnson kreeg de bevoegdheden om maatregelen te nemen in belangrijke situaties. De oorlog kwam dus steeds dichter bij. Johnson begon direct met aanvallen op een paar havens in Noord-Vietnam. Maar Vietnam liet zich niet intimideren en ging de strijd aan. Op 7 februari 1965 viel de Vietcong het Zuid-Vietnamese Pleiku aan. Ze doodden 8 Amerikanen, verwondden er 126 en vernietigden 10 Amerikaanse toestellen (helikopters). De Amerikanen sloegen direct toe door middel van luchtaanvallen op Noord-Vietnam. Er was geen oorlogsverklaring en die zou er ook nooit komen, maar in de praktijk was de oorlog begonnen. Een paar dagen na de aanvallen stuurt president Johnson grondtroepen naar Vietnam. Hij gaf de opdracht operatie rolling thunder. Dit was het systematisch bombarderen van Vietnam. De Amerikanen waren te optimistisch geweest en het ging steeds slechter, Johnson bleef steeds maar nieuwe grondtroepen sturen. De Amerikanen waren druk bezig met bommen gooien. Er was zelfs een record aan bommen gegooid in die paar dagen. Ondanks dit record bleef Amerika volhouden dat ze een beperkte oorlog aan het voeren waren. De tactiek van de Amerikanen was nu search-and-destroy ze deden aan bodycount. De Amerikanen hadden de taktiek dat als ze zoveel mensen om zouden brengen dat ze communisten wel op moesten geven omdat ze geen leger meer hadden. De Amerikanen waren lekker op dreef en gooide napalm in de bossen zodat de Vietcong zicht niet meer kon verstoppen en gebruikte ontbladeringsmiddel dat agent orange werd genoemd. Dit omdat het gif in de oranje vaten werd vertopt. Na veel bombardementen lag de overwinning voor de Amerikanen voor het oprapen. De Vietnamezen waren vrijwel uitgeput. Hoofdstuk 4 4 februari 1968. Dit is een dag die nooit zal worden vergeten! Nguyen Ngoc Loan, de chef van de Saigon schoot midden op straat een gevangen genomen jongen dood. Dit was schokkend nieuws voor over de hele wereld, overal stonden foto’s in kranten, en het was op elk nieuws te zien. Vooral de Amerikanen, die in een anti-oorlogsstemming zaten, waren diep geshockeerd. Door deze beelden werden de Zuid-Vietnamese militairen en politie als barbaren gezien. Later is Loan een lange tijd bevriend geweest met de fotograaf, Eddie Adams. Loan vertelde Adams wat zijn ingeving was om de jongen te vermoorden. Adams raakte er van overtuigd dat Loan de waarheid sprak, en dat die jongen werkelijk een Vietcongstrijder was die kort voordat hij neergeschoten werd, vrouwen en kinderen zou hebben vermoord. Maar het beeld van de foto zat er natuurlijk sterker in dan wat er gezegd werd. Door de foto kwam ook dat de VS zich zonder overwinning terugtrok uit Vietnam. 1968: Amerika was erg optimistisch over de oorlog: het ging goed in Vietnam, de militaire situatie was sterk verbeterd en het einde van de oorlog begon in zicht te komen. President Johnson vertelde dat de vijand steeds elk gevecht verloor. Het Tet-offensief: Tet is het traditionele Vietnamese nieuwjaar. Normaal is dit een periode waar een gevechtspauze is. Maar op 30 januari 1968 drongen communistische commando’s de Amerikaanse ambassade in Saigon binnen. Er werd dus wel degelijk gevochten, ook op andere plekken in de stad werden aangevallen. De Amerikanen waren totaal verrast, ze hadden het niet goed ingeschat: ze hadden het eigenlijk helemaal niet onder controle. Het was nergens meer veilig, overal had de Vietcong verzetskernen opgebouwd. Toch kregen de Amerikanen weer best snel de touwtjes in handen. De communisten verloren 40duizend strijders terwijl genreaal Giap, de leider van de communistische strijdkrachten had gehoopt op een overwinning. De Amerikanen, en dan vooral generaal Westmoreland, had het zwaar. Hij had nooit gedacht dat de Vietcong zo sterk offensief zou hebben. Hij had het Tet-offensief vreselijk onderschat. Hierdoor was de toekomst een stuk minder zonnig, en moest Westmoreland toegeven dat er nog meer inspanningen nodig waren om te overwinnen. Die inspanningen waren 200duizend man. Maar Johnson vond dat niet nodig. Hij zag dat de oorlog misschien wel helemaal niet gewonnen zou kunnen worden, zeker niet binnen een korte periode. Maar omdat Westmoreland niet kon garanderen dat die 200duizend genoeg was en dat de zwaardere bombardementen op Noord-Vietnam misschien geen effect zouden hebben, gaf Johnson geen toestemming. Op 31 maart werden de bombardementen op Noord-Vietnam gestaakt, en Johnson gaf aan dat hij wilde onderhandelen over vrede. Hij zei ook dat hij zich niet herverkiesbaar zou stellen. 13 mei. De eerste keer dat Amerika en Noord-Vietnam bij elkaar zaten. Helaas, ging men alleen maar harder vechten. Zo kon je een betere positie in de onderhandeling krijgen. In augustus gaf Johnson het signaal dat de bombardementen weer konden beginnen. Richard Nixon en zijn plannen
Richard Nixon, een republikein, werd de nieuwe president. Voor het Tet-offensief was hij voor hardere maatregelen, maar nadat iedereen zich tegen de oorlog keerde, stelde hij zich op als de man van vrede. Nixon geloofde ook niet meer in een overwinning, maar het laatste wat hij wilde is het verliezen. Dan zou iedereen het vertrouwen in Amerika verliezen (dominotheorie), én dan was hij de eerste Amerikaanse president die een oorlog verloor. Nixon wilde de oorlog vietnamiseren, hij zou Amerikaanse troepen terugtrekken en tegelijkertijd die van Zuid-Vietnam versterken. Want het leger van Zuid-Vietnam was een hulpleger, het waren veel mensen, maar hadden weinig kracht. De Amerikanen gingen meer vanuit de lucht aanvallen, om zo de Noord-Vietnamezen bang te maken, ze moesten Nixon zien als een gek, die tot alles in staat is. Bovendien wilde Nixon dat Noord-Vietnam op hun knieën om vrede zouden komen smeken. Januari 1969, de echte vredesbesprekingen begonnen in Parijs. Noord-Vietnam had drie eisen: • alle Amerikaanse troepen weg • de Vietcong in een nieuwe Zuid-Vietnamese regering • nationale verkiezingen (die in 1956 niet door waren gegaan) Noord-Vietnam zei niks over wat ze zelf moesten doen, ze trokken hun Vietcongtroepen niet terug en ze ontkenden dat er troepen waren in Zuid-Vietnam. Nixon had wrede plannen als er niet gedaan werd wat hij zei. Hij stelde een wapenstilstand voor en daarbij moesten alle troepen, van beide partijen, uit het zuiden zich terugtrekken. En de Vietcong moest Zuid-Vietnam ook met rust laten. Alleen dan zou Amerika de communisten met rust laten. Nixon’s plannen als er niet geluisterd werd: - Hanoi bombarderen - De havenstad Haiphong bombarderen - Grote overstromingen veroorzaken dmv dijken kapot te maken - Hij overwoog Noord-Vietnam, Laos en Cambodja binnen te vallen - En dacht eraan om kernwapens te gooien op de Ho-Ch-Minhroute

Uiteindelijk liet hij alleen Laos&Cambodja bombarderen, en stuurde er grondtroepen heen. Hiermee wilde hij de Vietcong afsnijden met de aanvoer van wapens. De Vietcong hield zich hierbij rustig, en de Amerikaanse troepen begonnen zich terug te trekken. De vredesonderhandelingen lagen al jaren muurvast, de dreigementen hielpen niet. Nixon verbeterde de relatie met China&SU om zo Noord-Vietnam bang te maken. De band werd beter, maar het hielp niets. 1972: 120duizend man stormden met Sovjettanks Zuid-Vietnam binnen. Nixon reageerde met zware bombardementen, mijnen in Haiphong en de spoorwegen bombarderen bij de Chinees-Vietnamese grens. Oktober 1972: er werd opgewekt verteld dat de vrede in zicht was, maar het liep toch nog mis: de Amerikanen hadden op verzoek van Zuid-Vietnam nieuwe voorstellen gebracht, hierdoor was Noord-Vietnam boos. Rond kerstmis: de zwaarste bombardementen door de Amerikanen van die oorlog. Het doel was om Noord-Vietnam terug te laten komen voor onderhandelingen. En dat deden ze! 23 januari 1973. de Parijse Vredesakkoorden werden getekend. Maar meteen toen de Amerikaanse troepen weg waren, kwamen er opnieuw gevechten tussen Vietcong en het Zuid-Vietnamese leger. 1975: Vietcong startte een offensief wat uiteindelijk leidde tot de val van Saigon. 2 jaar nadat de Amerikaanse troepen waren vertrokken, werd er vrede gesloten. Zuid-Vietnam ging op in de Democratische Republiek Vietnam: Amerika had voor niet gevochten. China en de Sovjet-Unie hielpen Noord-Vietnam heel erg. China met voedsel, wapens, munitie en mankrachten (arbeiders). De SU gaf Noord-Vietnam straaljagers, tanks, luchtdoelraketten en andere hoogwaardige wapens. Als de Vietnam-oorlog geen onderdeel was geweest van de Koude Oorlog, dan had Amerika het onder controle kunnen hebben. Want dankzij de Koude Oorlog had Noord-Vietnam deze vrienden. Amerika wilde ook een rechtstreekse confrontatie met China en de SU voorkomen. Daarom droeg johnson zijn troepen op, om als het ware ‘met één hand op de rug te vechten’. Waar kwam de anti-oorlogsstemming vandaan? - de protestebeweging - de media - de groeiende verdeeldheid in de politiek
Rond 1960 kwam er een massale groep jongeren: ze noemden zich de protestgeneratie. Ze moesten niets hebben van de oorlog en van de oudere generaties. Ze vonden het materialisme, het arbeidsethos en de gezagsgetrouwheid van Amerika maar niks. Hierbij brachten ze ook de hippie-style: rockmuziek, drugs etc. Ze waren zelfs voor Ho Chi Minh en Ché Guevara. Ze vonden de angst voor het communisme belachelijk. Ze vonden dat Amerika niks te zoeken had in Vietnam, en daar juist zelf de bevolking onderdruktenen terroriseerde. Hun afkeer werd versterkt door het feit dat ze misschien zelf er naartoe moesten: dienstplicht was weer ingevoerd. Vietnamprotest
Overal in de VS werden teach-ins gehouden: een informele, openbare discussiebijeenkomst. De jongeren werden steeds agressiever en begonnen te vechten met de politie en schreeuwden leuzen over president Johnson. Veel anti-oorlogsliederen werden gezongen door beroemde artiesten. Het was het teken dat het volk niet achter de oorlog stond. Nixon besloot na een tijdje om de dienstplicht te beperken en geleidelijk troepen terug te trekken. Zo koesterden de jongeren een beetje, en werd alles wat rustiger. Het nationale protest op 15 oktober 1969 had veel impact. Maar toen de politie bij een betoging in Ohio vier studenten van een universiteit doodschoot, liep de situatie uit de hand: honderden universiteiten moesten vanwege protesten worden gesloten. En in Washington moesten veiligheidstroepen een woedende menigte bij het Witte Huis tegenhouden. De Vietnamoorlog was over de hele wereld bekend. Je kon het elke dag volgen op televisie. Alles wat er gezegd werd was pro-Amerikaans. Er waren weinig gruwelijke beelden te zien. De stadsgevechten leverden vreselijke beelden op en ook het Tet-offensief was niet erg vrolijk. Men kon alles letterlijk zien en volgen wat er allemaal gebeurde. Walter Cronkite, de meest gezagshebbende televisiejournalist vertelde dat de oorlog niet te winnen was. De journalisten hadden meer oog voor de slachtoffers, en de reportages werden negatiever. Zo versterkte de media het verzet tegen de oorlog. Veel Amerikanen gaven de media de schuld van alle problemen en ze zeiden dat de media verraad pleegde. Hoofdstuk 5 Door de oorlog werd het normale dagelijkse leven ook beïnvloed. Het dagelijkse leven ging zich ook grotendeels onder de grond afspelen. Mensen werkten in fabrieken en het land werd vooral ’s nachts bewerkt. Er kwamen ook overal schuilplaatsen. Do communistische regering kon nog steeds dienstplichtigen oproepen. Deze konden via de Ho Chi Minh route worden vervoerd. Vrouwen en Chinezen hielden de economie draaiende. Sommige vrouwen vochten zelfs mee. De bevolking werd gevoed via het bonnensysteem. de normale bevolking kreeg net genoeg om niet te verhongeren. Om de strijdlust te vergroten kregen de mannen en vrouwen uit het leger net ietsje meer. De meeste slachtoffers zijn toch wel in Zuid-Vietnam gevallen. 90% van de bommen viel namelijk op het Zuiden. Ondanks dit allemaal maakte Zuid-Vietnam toch een welvarendere indruk dan Noord-Vietnam. Dat kwam omdat de Zuid-Vietnamezen meestal beter gekleed en gevoed waren. Door de Amerikanen hebben de Zuid-Vietnamezen toch wel banen gekregen die zonder de Amerikanen er nooit waren geweest. De tabaksteelt bijvoorbeeld was in die tijd opeens heel belangrijk. Ook de horeaca, gokwezen en de prostitutie waren een groot succes. Doordat de dienstplicht er nog was in die tijd werden veel Amerikaanse jongens als versterking naar Vietnam gestuurd. Niet iedereen ging vrijwillig mee. De midden en de hogere klassen doken onder of weigerden naar het buitenland te gaan. De boeren en de lagere klassen vonden het een eer dat ze voor hun vaderland zouden mogen vechten. Het leger van de Amerikanen in die tijd was een van de jongste legers ooit de gemiddelde leeftijd van het leger was 21. Er zijn in Vietnam zelfs mannen gestorven van 20 jaar of jonger. Iedere jongen ging met moed en zin de oorlog in, maar dat ging al snel over. Niemand zag meer echt het nut van de oorlog. In 1971 waren er 40 duizend van de 300 duizend mannen verslaafd aan heroïne, dit leidde ook tot racisme. In het slagveld moesten de blanke en de zwarte soldaten zij aan zij vechten, maar in de basis begon de ellende. De blanke soldaten werden gewelddadig. Pas in 1968 toen Martin Luther King werd vermoord sloegen de zwarte soldaten toe. Deze strijd duurden weken. De bekendste aanval van de Amerikanen was tijdens het Tetoffensief. Dit was een aanslag op driehonderd ongewapende burgers in My Lai. Er werden veel vrouwen ook verkracht voordat ze werden doodgeschoten. Veel soldaten die na de Vietnamoorlog weer thuis kwamen, waren doodongelukkig. Veel van hun belandde in een psychiatrische kliniek en velen van hun pleegden ook zelfmoord. Sommige waren zwaar verminkt en sommige leek niks te mankeren maar kregen na een tijdje kanker of diabetes. Als bij mensen dit soort dingen werden geconstateerd werd het ‘het Vietnamsyndroom’ genoemd. Veel mensen zijn er gelukkig ook bovenop gekomen en zijn een normaal leven gaan leiden. Sommige mensen moeten de oorlog zelfs dankbaar zijn. Door deze oorlog hebben mensen banen gekregen die ze zonder die oorlog nooit hadden gekregen. In de oorlog was Amerika een ware held voor Europa. De VS had Europa bevrijd van het fascisme en beschermd tegen het communisme. Ieder land wou Amerika wel zijn. Maar dit beeld hield op toen Saigon viel. Van adoreren ging het naar irriteren. Toen Johnson aftrad stopte ook zijn plan voor de great society. Er was namelijk ook geen geld meer. Kortom de Amerikaanse economie belandde sinds jaren in een enorme teruggang. Amerika was geen held meer. Europa was nu zelf ook welvarend en was dus een concurrent van de VS geworden. Veel jongeren zagen Amerika als het grote kwaad. Vooral de kerstaanslag in 1972 wekten verontwaarding. Begin 1968 ontdekte Fullbright dat de Amerikanen het Tonkinincident zelf hadden uitgelokt. En in 1971 kreeg de regering een nog grotere schok, toen de Pentagon papers uitlekte. Dit waren 7000 pagina’s dikke studie van het ministerie van defensie naar de Amerikaanse politiek in Vietnam. Deze papieren lieten zien hoe Johnson de oorlog gemanipuleerd had. Deze papieren waren vrijgekomen door een defensie medewerker. Nixon vertrouwde al niemand, maar nu wist hij zeker dat er samenzweringen waren. Hij had zelfs mensen betrapt die afluisterapparatuur aan het ophangen waren. In het proces dat volgde kwam boven water dat Nixon zich schuldig had gemaakt een omkoping en intimidatie. Om niet weggestemd te worden trad Nixon zelf af in 1974. In 1976 kozen ze een nieuwe president.; Jimmy Carter. Ze kozen deze man omdat hij geen contacten had met wie dan ook. Hij was een volledige buitenstaander. Na al deze ellende konden de Amerikanen zich moeilijk als een bevrijder en beschermer zien. De Vietnamoorlog was één grote trauma. Hoe ging het na de oorlog met Vietnam? Toen de oorlog in Amerika was afgelopen ging het in Vietnam in de hoofden van het volk verder. Honderden mensen hadden verwanten verloren. Velen waren verminkt en miljoenen waren gevlucht. Vooral Zuid-Vietnam was er slecht aan toe. Na het vertrek van de Amerikanen verdween ook de financiële hulp, en Zuid-Vietnam stortte in. Daarbij kwam ook nog dat Hanoi direct het communistische systeem invoerde. De situatie verslechterde nog verder toen Vietnam in oorlog kwam met China en Cambodja. Vietnamezen werden hierin vermoord en verjaagd. Vanaf 1977 deden de rode khmer (leger van aanhangers van Pol Pot, een communist uit Cambodja) aanslagen ook net over de grens in Vietnam. Als reactie hierop vielen de Vietnamezen Cambodja binnen, ze joegen Pol Pot de jungle in en vestigden een marionettenregering in Cambodja. China daarentegen viel als reactie op de inval in Cambodja Vietnam weer binnen. In Vietnam keerde het regime zich nu tot de Chinese minderheid. Veel Chinezen mochten tegen betaling in bootjes op zee worden gebracht waar ze zichzelf maar moesten redden. Veel chinezen maar ook veel Vietnameze deden dit. Het kopen van vrijheid. Tienduizenden van deze mensen verdronken. In 1979 ging het zo slecht in Vietnam dat er een hongersnood uitbrak. Uiteindelijk kwam het regime tot inkeer en verzachtte het communisme. Tijdens de grensoorlog met China zocht Hanoi toenadering tot de VS. Toen Vietnam China kwijt was, lagen ze helemaal in handen van de Russen. Om losser te komen van hun probeerden de zonderhandelingen met de VS zoeken, maar de VS had geen haast. Ze hadden de Nederlaag nog niet echt verdrongen en wilden de Vietnamezen absoluut niet helpen. Er was een uitzondering, als de Vietnamezen zouden helpen met het opsporen van vermiste Amerikanen zouden ze de relatie verbeteren. Pas in 1990 stelden de VS zich verzoeningsgezind op. Vanaf 1993 gingen ze Vietnam ook weer steunen. Tientallen Amerikaanse bedrijven vestigden zich in Vietnam waaronder Nike. Amerika heeft zeker geholpen met het heropbouwen van Vietnam. Ze konden in 2000 zelfs stoppen met voeding geven, dat konden ze nu zelf. Vietnam is nog steeds arm. Dat komt omdat het land zich nog niet zo snel ontwikkeld. Vietnam heeft de oorlog achter zich gelaten en ziet Amerika opnieuw als voor de oorlog het land van de beloftes.