Belofte aan de wereld

Cultureel Activiteit 6: 2 verhalen uit 'Belofte aan de wereld' De beste manier om iets te vangen door Fouad Laroui
Het verhaal gaat over een jongetje, Sami, dat tegen niemand praatte, alleen met de dwerg in de tuin. Sami vroeg hem van alles en de kabouter gaf antwoord. Maar op een dag werd de dwerg een gewone tuinkabouter, die geen antwoorden meer gaf op Sami's vragen. Sami begon de kabouter te vergeten en ging op zoek naar planten en vroeg zijn vader hoe ze heetten. Er was ook een plant bij waarvan vader ook niet wist wat de naam was. Toen werd het de 'faren-fan-Sami'. Vervolgens ging hij naar de vogels kijken, maar om te weten wat voor één het is, moet je 'em vangen. Zijn vader zei:" de beste manier om iets te vangen is met woorden." Daarom ging Sami alle woorden leren die er maar waren. En zo is hij schrijver geworden. Maar dat is een ander verhaal. Sami leeft helemaal in z'n eigen wereld en heeft z'n eigen taaltje, het is voor hem een hele verandering om in mensentaal te spreken. Over de schrijver Fouad Laroui werd in 1960 geboren in Oujda, Marokko. Hij bezocht een Franstalige middelbare school in Casablanca. Op zijn negentiende ging hij naar Frankrijk om verder te studeren. Hij studeerde af in wis- en natuurkunde en daarna in civiele engineering. Hij werkte een paar jaren als ingenieur in Marokko, maar vertrok opnieuw. Hij ging economie studeren en promoveerde in dit vak in Parijs. Hoewel hij vervolgens drie jaar in Engeland doorbracht (in Cambridge en York), voelde hij zich in Nederland het beste thuis. Hij vestigde zich definitief in Amsterdam en verwierf in 1995 de Nederlandse nationaliteit. Momenteel is hij directeur van een onderwijsprogramma bij de Vrije Universiteit. Hij is de auteur van vier romans, twee bundels korte verhalen en een bundel gedichten. In 2001 verscheen tijdens de Boekenweek zijn eerste direct in het Nederlands geschreven publicatie, het humoristische essay Vreemdeling: aangenaam. Laroui ontving de prestigieuze Prix Albert-Camus voor zijn in 1996 verschenen debuutroman Les dents du topographe. Verbannen woorden is zijn debuut als dichter in het Nederlands taalgebied, deze bundel werd in 2002 genomineerd voor C.Buddinghprijs
Mening Ik vond het een leuk verhaal. Sami leeft helemaal in z'n eigen wereld en heeft z'n eigen taaltje, het is voor hem een hele verandering om in mensentaal te spreken; ik kan me voorstellen dat een kind echt zo denkt. Heel knap dat een volwassene dit zo kan schrijven. De radio door Kader Abdolah Dit verhaal gaat over een jongen, Ismaiel, wiens oom een imam van een grote moskee is. Ze hebben in tegenstelling tot veel andere gezinnen geen radio. Ismaiel mag, als z'n oom in de badkamer is, bij hem komen zitten en naar hem luisteren. In de bibliotheek staat een spiegel waarvoor de oom, Sjeeg Saberie, zijn preek oefent. Ismaiel moet erbij zitten en naar hem kijken, want hij is de opvolger. Een radio hebben ze niet nodig, want de Sjeeg vertelt prachtige verhalen. De jongste oom van Ismaiel komt op bezoek met z'n verloofde. De Sjeeg overnacht die nacht bij een andere geestelijke, hij wil niet met die oom in één huis zijn. Bij de verloofde zie je haar benen door het nylon heen, meteen in huis doet ze haar chador af en ze kijkt Ismaiel recht aan. De oom gaat met z'n verloofde in de bibliotheek slapen, terwijl het een heilige plaats is. Ismaiel gaat kijken en ziet hoe ze 'zoenen' en later radio luisteren. Ismaiel helpt een oude kruidenier met de administratie en in ruil daarvoor mag hij de radio mee naar huis nemen. Als hij 17 is, koopt hij er zelf één waarmee je ook iemands stem kunt opnemen. Hij neemt de preek van z'n oom op en laat het hem later horen. Hij wil de radio niet aanraken, maar zo kan hij horen wat er beter moet. Zo neemt Ismaiel het 2 jaar lang iedere donderdagavond voor z'n oom op. Als Ismaiel het huis uit gaat, geeft hij z'n oom handschoenen en zo kan hij de radio toch zelf bedienen. Jaren later krijgt hij het laatste bandje toegestuurd met daarop de laatste preek van Sjeeg Saberie. Over de schrijver Kader Abdolah is het pseudoniem van Hossein Sadgadi Ghaemuraghami Farahani. Hij schrijft wekelijks een column in 'De Volkskrant' onder dit pseudoniem. Kader Abdolah (12 november 1954) groeide op in een streng religieus milieu in Arak, in het noorden van Iran. Hij studeerde natuurkunde aan de universiteit van Teheran en studeerde in 1977 af. Na zijn studie ging hij bij de marine. Hij werkte twee jaar op het vlaggeschip 'Pahlavi's Ship'. Hij werd leraar natuurkunde in Genave. Na de komst van Khomeiny werd hij ontslagen. Hij vluchtte naar Koerdistan en zwierf hier rond. In deze tijd hield hij reisdagboeken bij. Het boek 'Wat willen de Koerden zeggen' werd in Iran illegaal uitgegeven. Kader Abdolah is de naam van een gesneuvelde vriend. In Iran schreef hij twee illegale verhalenbundels. Kader Abdolah vluchtte in 1985 via Turkije uit Iran (hij was actief in de studenten-oppositie, in de illegale Fadaian-hgroepering - Fadaian betekent letterlijk 'volksmartelaar') en woont sinds 1988 in Nederland. Kader Abdolah kwam in Nederlands in een asielzoekerscentrum in Apeldoorn. Hij leerde Nederlands door 'Jip en Janneke' van Annie M.G. Schmidt te lezen. Hieruit leerde hij ook de Nederlandse volksaard kennen. Hij is in zijn eerste jaar in Nederland bij Annie M.G. Schmidt op theevisite geweest. Vluchtelingen leren nu Nederlands via zijn verhalen. In zijn Nederlandse debuut 'De adelaars' doet hij verslag van de gruwelen in Iran en van zijn ervaringen als vluchteling. Kader Abdolah schrijft direct in het Nederlands. Kader Abdolah woont in Zwolle. 'De Koffer' werd door de provincie Overijssel in de boekenweek 2001 geschonken aan alle leerlingen van 3 vmbo, 4 havo en 5 vwo en aan alle cursisten Nederlands in Overijssel. Mening Ik vond dit een heel goed verhaal. Ismaiel wordt heel behoudend opgevoed. Maar door z'n jongste oom ziet hij een heel andere manier van leven en ook een heel andere vrouw: een vrouw die je aankijkt. Ismaiel wordt heen en weer geslingerd tussen twee culturen en dat vindt hij moeilijk. Dat met die radio vind ik heel grappig: de Sjeeg vind het een vreselijk ding, maar als Ismaiel 'em aanraakt is het wel goed. Dat is natuurlijk hartstikke maf, maar ik denk wel dat dat daar zo zou kunnen gaan.