Bomen en Planten.

BOMEN:

Naam: Haagbeuk
Familienaam: Berkenfamilie
De haagbeuk wordt ook wel steenbeuk of witbeuk genoemd en behoort met de hazelaar, de els en de berk tot de familie der Betulaceae.
Het is een vrij traag groeiende boom met een korte stam en een brede kroon waaruit de takken tot op de grond neerhangen. Vanwege de regelmatige kroonvorm wordt hij veel aangeplant in parken en plantsoenen. De boom verdraagt veel schaduw en kan zeer sterk worden gesnoeid. Het wordt daarom veel toegepast als strak geschoren haag. Vanwege deze eigenschap werd het vroeger veel gebruikt als geriefhout, waarbij het regelmatig tot de grond werd omgehakt of geknot. De twijgen en takken gebruikten men voor het stoken van ovens, bonenstaken en houtskool dat o.a. werd gebruikt bij de bereiding van buskruit.

De twijgen groeien horizontaal. Haagbeuken worden dan ook vaan zo gesnoeid dat ze een haag vormen.
Groeiplaatsen: Loofbossen, houtwallen, hakhout, hagen, struwelen, beekoerwallen.
Maximumleeftijd: ongeveer 150 jaar.
Gemiddelde hoogte: 20m.
Bloeimaanden: april - mei.
Levensduur: overblijvend.
Lengte: 6,00-25,00

Naam: Esdoorn

Latijnse familienaam: Aceraceae
Vanaf de 17e eeuw is de esdoorn vanuit de heuvels van Zuid Limburg aan zijn opmars door ons land begonnen. De esdoorn is veel aangepland als laan- en sierboom. De boom kan veel schaduw verdragen en komt dan ook in de donkerste bossen voor. De "Gewone Esdoorn" is in staat de zilte zeewind te verdragen. Deze "Gewone Esdoorn" kan tot 200 jaar oud worden en maximaal 35 meter hoog. De vruchten zijn voorzien van 2 vleugeltjes om het zaad op de wind ver genoeg van de boom te brengen.

Esdoorns, vooral de Japanse soorten, vertonen een grotere verscheidenheid van bladvormen en kleuren dan welke andere boom ook. Het nationale symbool van Canada is afkomstig van de "Rode Esdoorn". Het hout van de esdoorn wordt o.a. gebruikt voor meubelen, parket, muziekinstrumenten, fineer, snij- en draaiwerk. In Amerika wordt van de "Suikeresdoorn" sap afgetapt om er suiker en siroop van te maken, de bekende maple-sirup.

Latijnse familienaam: Taxus
De taxus geldt als de oudste naaldboom en stamt uit het tertiair. De boom kan een hoogte bereiken van 15 tot 20 meter en een respectabele leeftijd: 1000 jaar en ouder. In Schotland staat een taxus waarvan men zegt dat de oudste delen 3000 jaar oud zijn.

De taxus wordt ook wel venijnboom genoemd omdat de naalden, zaden, schors en takken (bijna de hele boom dus) behoorlijk giftig, soms zelfs dodelijk, kunnen zijn voor mens en dier. De stof taxine komt er namelijk in voor en deze heeft nogal wat negatieve effecten op o.a. de ademhaling en het hart. Daarom wordt de stof in lichte dosering tegenwoordig ook als medicijn gebruikt. Van de taxus is slechts de zaadmantel van de rode vruchtjes niet giftig. Het duurt ongeveer 20 jaar voordat de taxus in staat is zich door zaad te vermeerderen.

De taxus beschermt het huis tegen heksen en heel vroeger tegen de geesten in de lucht. Bij de Kelten was de taxus een heilige boom die niet gekapt mocht worden. Wel gebruikten zij de bessen om hun pijlpunten mee te vergiftigen. Bij zowel de Grieken als de Romeinen was de taxus de boom des doods. Later ging men de taxus overigens zien als symbool van het eeuwige leven, evenals trouwens de thuja en cypres.

Het hout van de taxus is redelijk hard en duurzaam met lange vezels. Het is geschikt voor snijwerk, gravures, tandwielen, assen en muziekinstrumenten. Vroeger werd het hout gebruikt om er bogen voor boogschutters van te maken.

Breed tot zeer breed, kegelvormig, met één stam of onregelmatig breed met meerdere stammen. Takken stevig, horizontaal of wat opgericht, soms is er geen echte stam, maar
meerdere knobbelige, kronkelige dikke takken, bedekt met uitlopers. Vooral jonge bomen en struiken geven een slordige indruk.
Soms kan de taxus uitgroeien tot een boom, maar meestal wordt het een 2 a 3 meter hoge struik.
Maximale hoogte: 18 m
Naalden zijn altijd groen, spiraalsgewijs ingeplant op rechte takken, aan de zijtakken schijnbaar tweerijig. Lijnvormig, scherp toegespitst, 2 à 4 cm lang en tot 3 mm breed. Bovenaan diep donkergroen, uitstekende middennerf, onderaan bleek, geelgroen en dof.
De knop is zeer klein, eivormig en groen.

Naam: Tamme kastanje

De tamme kastanje is geen inheemse boom. Hij is ingevoerd uit Zuid-Europa. Vaak staat hij alleen. Dan heeft hij een dikke korte stam en een brede bladerkroon.
Maximum leeftijd: 300 jaar
Gemiddelde hoogte: 25 m
Tamme kastanje bloeit in juni - juli aan het eind van jong lot. Bloei en vruchtzetting beginnen pas vanaf het vierde jaar van de boom/struik. De mannelijke bloeiwijze is het meest opvallend. Mannelijke bloeiwijzen bestaan uit lange aarvormige, stuifmeel dragende draden met een stervormige opbouw. Er zijn veel mannelijke bloeiwijzen ten opzichte van de weinige vrouwelijke bloeiwijzen. De vrouwelijke bloeiwijze zit aan de voet, van waaruit de mannelijke bloeiwijzen ontspruiten. Aan de rijpe vrucht blijft dikwijls de mannelijke aarvormige bloeiwijze zitten.

Naam: Acacia

Van acacia is de gewone acacia (Robinia pseudoacacia) het bekendst. Deze soort groeit graag op steile hellingen en in losse grond.
In juni kun je een bos met gewone acacia al op afstand ruiken. De wit bloeiende struiken of bomen verspreiden een honingzoete geur, iets wat bijen ook weten. Acaciahoning heeft zijn eigen karakteristieke smaak.
Boom met grillige kroon, laat veel licht door. Wordt vaak toegepast in de tuin als bolvormige boom (bol- of knotacacia).
Gemiddelde hoogte: 25m
Maximum leeftijd: 100 jaar (bij ons)
Samengesteld blad, bestaat uit meerdere kleine blaadjes (9 tot 19)

PLANTEN

Naam: Vlier

De vlier is een struik die bijna overal kan groeien: in bossen, in de duinen, in rivierdalen, en daarbuiten is ze vooral te vinden in de buurt van woningen.
De gewone vlier is een bloeiende heester met lichtgrijs tot bruine schors, aan de jonge twijgen grijsgroen, met talrijke opvallende poriën, diep gegroefd en kurkachtig.
Gemiddelde hoogte: 5 oneven geveerd, 5-7 blaadjes, gezaagde rand
De gewone vlier is een struik die vrij algemeen in Nederland voorkomt, vooral op voedselrijke grond. Het blad van de Gewone vlier is geveerd, en bestaat uit 5-7 delen met een gezaagde rand. De witte bloemen verschijnen vanaf half mei. Het opvallende, donker gekleurde bessen zijn rijp rond de eerste week van augustus.
De datum van de start van de bloei is de dag waarop op de verst ontwikkelde bloeiwijze tenminste 50% van de bloemen zich hebben geopend.

Naam: Klimop

Bijna iedereen kent de gewone klimop. Muren, schuttingen of de bodem kunnen ermee zijn bedekt. Het maakt de struik niet veel uit of hij in schaduw of zon moet groeien. Het is in het algemeen een snelle groeier, die het meest wordt gebruikt om lelijke situaties te camoufleren. De angst bestaat dat klimop gevels kan ontwrichten, omdat hij zich stevig hecht aan muren. Of dat klimop een bron van ongedierte zou zijn. Het is gewoon niet waar.

Er zijn veel soorten klimop en nog meer interessante variëteiten, die nauwelijks worden gebruikt, omdat 'men' ze gewoon niet kent. Naast de bekendere mogelijkheden om klimop te gebruiken lenen sommige zich om als solitaire plant te worden gebruikt. Alle soorten en variëteiten van klimop zijn wintergroen. Sommige bloeien en krijgen bessen. Hedera behoort tot de familie van de klimopachtigen (Araliaceae).
Klimop laat zich gemakkelijk verjongen door eens in de drie tot vier jaar de uitgegroeide beplanting met een heggenschaar terug te knippen tot ongeveer vijftien centimeter boven de grond.