Ik vond dit een mooi boek, onder andere door de opbouw van dit verhaal. Die vond ik erg goed vanwege de wisselende tijden. Het ene hoofdstuk speelde zich in het heden af, het andere hoofdstuk dertig jaar geleden, wat je dan dus in terugblikken ziet. Ik vond dat leuk om te lezen, vooral omdat ik de hoofdstukken die zich in het heden afspeelden af en toe nogal langdradig vond en dan waren de hoofdstukken over het verleden een leuke afwisseling. Ook vond ik het leuk omdat je zo steeds meer te weten kwam over het verleden dat Jacques met Moniek heeft gehad en zo de reden waarom hij haar opzocht in Australië te weten kwam. Er waren ook grappige verbanden in het boek, tussen het heden en verleden. In hoofdstuk drie komt Jacques steeds meer te weten over hoe Moniek had geleefd in die dertig jaar, en zo lees je dus dat Moniek in 1964 aan de Olympische Spelen in Tokio mee had gedaan (ze was twee keer voorlaatste), en in hoofdstuk 8 lees je dan weer over het verleden en dat Moniek dan tegen Jacques zegt dat ze over vier jaar in 1964 Olympisch Kampioene wordt in Tokio. De stukken die zich in het heden afspeelden vond ik af en toe wel saai om te lezen, maar toch had het iets waardoor ik wel door wilde lezen. Het wekte toch een bepaalde spanning bij me op. Bovendien vond ik de stukjes over het verleden wel heel leuk om te lezen. Het einde vond ik helemaal niet leuk, ik had eigenlijk gehoopt dat hij ontsnapte aan Moniek en Sonja opzocht, omdat hij toch aldoor nog aan haar bleef denken. Op een gegeven moment leek het ook alsof hij dat zou doen, maar toen kwam Moniek weer opdagen. Dit was voor mij dus weer geheel onverwacht (wat ik trouwens wel weer leuk vind aan een boek; dat het verrassend is) maar dat ze zichzelf toen doodschoot en hij vlak daarna werd opgepakt vond ik stom. Ik wil altijd dat een verhaal goed afloopt anders heb ik eigenlijk gelijk geen goed gevoel over het boek als ik het dan heb uitgelezen. Zeker toen ik dat laatste hoofdstuk las. Ik vond het echt een rotstreek van die Moniek. Maar ik vond het op zich wel een goede afsluiting van het boek. Verder vond ik het leuk dat het boek vrij realistisch was. Ik kan me dan beter inleven in een boek. Ik hou wel van fantasieboeken, maar het is toch een stuk moeilijker om je in te leven in een elf als in de personen in een realistisch boek. Want ik kon me het verhaal gewoon goed voorstellen: fraude plegen en dan op de vlucht slaan. Al was het natuurlijk wel toevallig dat hij op zoek gaat naar z’n vakantieliefde van dertig jaar geleden, en haar ook nog vindt. Ik ergerde me op een gegeven moment wel heel erg aan Jacques. Zijn vliegtuig had vertraging en hij zocht Moniek op om de tijd doden, maar blijft bij haar, wat eigenlijk niet z’n bedoeling was van tevoren. En in die tijd dat hij dan bij haar is, besluit hij telkens om weg te gaan maar doet het niet. Ik vond het boek verder heel leuk om te lezen door de mooie zinnen die Tim Krabbé af en toe formuleerde, en de mooie vergelijkingen die hij maakte. Zoals bijvoorbeeld: “Toen was het makkelijk om verliefd te zijn, wat nog niet gevormd is past altijd. Nu hebben wij een leven, nu past niet alles meer. Als wij nu verliefd zijn, dan is het iets waard.” en “Het was vreemd om over een Moniek te lezen die zich er niets van had aangetrokken dat ze alleen in zijn gedachten had bestaan; die van alles had gedaan waar hij geen weet van had, als een kind dat beloofd heeft op de stoep te blijven maar dat een maanreis heeft gemaakt.” Ook vond ik het stuk dat ze die brief krijgen over dat Fort Madness onder water wordt gezet heel mooi. Dat ze er dan weg moeten maar besluiten te blijven. Al was ik wel blij dat Jacques dan toch midden in de nacht wegsloop. Dat was wel een opluchting.