Liefdesdood door Oscar van den Boogaard

Op een zonnige dag speelt Vera, de 8-jarige dochter van Oda en Paul, in het zwembad van buurvrouw Inez. Alles gaat goed, totdat Inez haar even uit het oog verliest en ze vol verbazing niets meer hoort buiten. Niets. Deze ultieme angst die elke ouder heeft, wordt waarheid in ‘Liefdesdood’, de nieuwste roman van Oscar van den Boogaard. Hij debuteerde in 1990 met ‘Dentz’. Sindsdien zijn er nog enkele romans verschenen, onder meer ‘Fremdkörper’en ‘De heerlijkheid van Julia’. In ‘Liefdesdood’ beschrijft hij de gevoelens die opborrelen bij een dramatische dood van een jong meisje. Dat doet hij op een geheel eigen manier: korte zinnen, poëtisch taalgebruik en perspectiefwisselingen. De korte zinnen zorgen voor een afwachtend effect. Je moet als het ware er zelf achter zien te komen wat er nou precies gebeurt. De werkelijkheid ligt verscholen achter de zinnen. Dit vergt een bepaalde creativiteit van de lezer. Dat is fijn, want een boek lezen waarin alles je wordt voorgekauwd is niets aan. Ieder personage beleeft Vera’s dood op een andere manier. Door ze elk aan het woord te laten, wordt het verhaal helderder. Erg goed gedaan. Van den Boogaard heeft geprobeerd een onderwerp op professionele wijze te beschrijven. Hij is daarin wel geslaagd, want juist door het verhaal simpel te beschrijven krijgt het boek een luchtig karakter, waardoor het te begrijpen is en fijn leest. Het boek begint met ‘er was eens…’, zodat het oogt als een vrolijk sprookje. Maar dan komt direct de ommekeer, die er voor zorgt dat je als het ware wordt vastgegrepen in het drama. Het heeft een effect van een thriller. De mening van Arjan Peters kan ik daarom ook delen. Na de dood van Vera proberen Oda en Paul hun leven weer op te pakken. Hun verdriet kunnen ze niet gemakkelijk verwerken, omdat ze elkaar geen liefde en steun kunnen geven. Oda zoekt daarom haar geliefde Emile (Pauls kameraad in het leger) op en Paul gaat als militair in de tropen werken. Kort na Pauls terugkomst breekt er brand uit bij de buren. De logé Daisy van Inez en Hans komt daarom tijdelijk ben hen wonen. Zij zorgt voor een wat ontspannende sfeer binnenshuis. De herinnering aan Vera wordt weer springlevend. Net als Oda en Paul hun geluk een beetje terug hebben gevonden, vertrekt Daisy naar haar echte ouders. Het lijkt alsof Oda een tweede dochter verliest. De mislukking loopt als een rode draad door het boek. De illusies die de personages hebben worden niet werkelijkheid. Oda zoekt geluk in haar leven, maar kan het noch vinden bij Paul noch bij Emile. Vera’s dood werpt overal een inktzwarte schaduw over. Paul heeft het er ook moeilijk mee, want hij ziet zijn vrouw steeds verder van zich verwijderen. Verwoede pogingen om haar terug te winnen, hebben geen resultaat. Emile had altijd een goede band met Oda, Paul en Vera. Hij hoopte maar al te graag dat Vera ooit zijn dochter kon worden. Ook dit bleef bij een droom. Het thema waar Oscar van den Boogaard zich aan gewaagd heeft, is uitzonderlijk. Je ziet het voornamelijk in films. In ‘Liefdesdood’ heeft hij het beschreven op een manier waardoor het lijkt alsof het hem zelf is overkomen. Prachtig.