Allemaal willen we de hemel door Els Beerten

Allemaal worden we gek

Recensie van ‘’allemaal willen we de hemel”

‘Allemaal willen we de hemel’ is een boek, geschreven door Els Beerten. Het boek gaat over oorlog,  liefde en verraad, maar vooral over leugens. Het boek hangt vol met leugens, waarvan de lezer in het begin zelf niet eens weet dat het leugens zijn. Het boek is vrij lastig, maar zeer mooi geschreven. Eenmaal begonnen is het moeilijk weg te leggen.

Eerst ga ik het hebben over de personages in het verhaal. De hoofdpersoon is Jef. Een jongen die hoop heeft om een echte held te worden, samen met zijn beste vriend Ward.  Ward speelt Saxofoon als geen ander. Ward is op zijn beurt weer het vriendje van Renée, de zus van Jef.  Dan heb je ook nog het kleine broertje van Jef en Renée,  Remi. Die word zo veel mogelijk overal buiten gehouden, want hij is nog te jong om iets van de oorlog te begrijpen. De ouders van Jef willen het liefste helemaal niets met de oorlog te maken hebben.

De tijd is iets wat het boek erg lastig te volgen maakt. Het verhaal begint ver na de oorlog, als iedereen zijn zaakjes op orde heeft. Dat wil zeggen, de mensen die dan nog leven. Maar in het 2de hoofdstuk is de oorlog nog niet eens begonnen. Dit wisselt continu af. Soms zit je in de oorlog, soms erna, en soms is het slechts een korte flashback. Je moet je goed concentreren op het verhaal, anders ben je zo de draad kwijt. Persoonlijk vond ik dit soms erg vervelend worden. Vooral aan het einde van het boek, als alle puzzelstukjes op zijn plaats vallen. Steeds komen er flashbacks, wat de climax erg uitstelt.

Ook het perspectief is niet makkelijk. Het verhaal word geschreven uit het perspectief van zowel Ward, als Renée, Jef én Remi. Het probleem is alleen dat een nieuw hoofdstuk gewoon begint. Je leest bijvoorbeeld vanuit Jef, na de oorlog. En ineens word er geschreven vanuit Ward, in de oorlog. Ik had vaak dat ik begon met een hoofdstuk en dat ik me afvroeg of ik een paar bladzijdes over had geslagen. Na een bladzijde kom je er vaak pas achter vanuit wie er geschreven word. Een positief aspect aan de verschillende perspectieven is dat het verhaal objectiever word, omdat je niet slechts één mening leest.

Maar het taalgebruik zelf is niet heel ingewikkeld. Als je eenmaal weet wanneer en vanuit wie je leest, lees je het zo weg. Doordat de hoofdpersonen rond de leeftijd van 15 zijn, spreken ze geen intellectuele, hoogstaande taal. Wel worden er soms wat Vlaamse woorden gebruikt. ‘’met rust laten’’ is bijvoorbeeld ‘’gerust laten’’. Maar de zinnen zijn niet heel lang, en wel duidelijk.  Verder worden er geen woorden gebruikt die moeilijk zijn. Het verhaal word geschreven vanuit kinderen, en dat merk je terug in de taal.

Kortom, het boek is niet makkelijk te volgen, maar de taal duidelijk. Ook is het boek erg knap geschreven. Om de haverklap blijken dingen die eerst verteld werden niet waar te zijn. Of het boek wekt gedachten op. Zo vertoont Jef aan het eind van het boek homoseksuele tekenen, waardoor je je af gaat vragen of hij aan het eind van het boek misschien wel een man trouwt. Verder ga je je over andere dingen ook vragen stellen. Je probeert er zelf achter te komen wat waar is en wat niet. Het boek is spannend tot de laatste bladzijde, pas dan word alles duidelijk. Oftewel, Allemaal willen we de hemel is wat we allemaal willen!