Titel: Lord of the Rings: The Two TowersGenre: FantasieSpeelduur: 3u09Regie: Peter JacksonActeurs: Elijah Wood, Ian McKellen, Viggo Mortensen, Sean Astin, Billy Boyd,Liv Tyler, John Rhys-Davies, Christopher Lee, Brad Dourif, Orlando Bloom, Cate Blanchett
Voor het tweede jaar op rij wordt de decembermaand gedomineerd door het wachten op, en het genieten van, de verfilming van J.R.R. Tolkiens The Lord of the Rings. Meer nog dan vorig jaar, zo lijkt het, zijn alle ogen gericht op Peter Jackson en zijn ontelbare cast en crewleden. Terecht. The Two Towers is een verre van perfecte film, maar heeft wel de uitstraling van een echt ouderwets epos, iets wat formulewerkjes als de Harry Potterfilms en 99% van de doorsnee fantasy/avonturenfilms heden ten dage moeten ontberen. The Two Towers gaat logischerwijs verder waar The Fellowship of the Ring eindigde. Na een korte flashback naar het belangrijkste moment uit de eerste film, de dood van Gandalf, vervolgen we met de reis die Frodo en Sam maken op weg naar Mount Doom alwaar zij die ene ring dienen te vernietigen. Onderweg komen ze een karakter tegen dat naar onze volle overtuiging een revolutie zal ontketenen binnen de wereld van de digitale effecten. Het gaat hier uiteraard om Gollum, het door de ring verteerde wezen dat in deel één al sporadisch te bewonderen was. Dit karakter is aan de hand van een menselijke acteur die model stond geheel door de computer geanimeerd. En met verve. Gollum haalt de titel 'beste cgi ooit' met gemak binnen. Dat komt niet door de halsbrekende toeren die hij uithaalt, maar juist door het ontbreken daarvan. Gollum staat volledig in dienst van het verhaal en blinkt daarom uit. De huid van het wezen, zijn bewegingen en de interactie met de echte acteurs: het is foutloos. Iemand die niet zou weten dat hij tijdens de opnames niet aanwezig was (en niet op de hoogte is van het ontbreken van een dergelijk wezen op onze planeet) zou daar ook tijdens het bekijken van The Two Towers niet achterkomen. Gollum is bovendien een karakter dat diepe interne strubbelingen doormaakt en ook deze emoties komen helder en overtuigend over. Waarschijnlijk zelfs beter dan wanneer hij door een mens was neer gezet. De vrijheid van beweging en het eigenaardige uiterlijk maken hem 'anders' en dat draagt bij aan de vervreemdende indruk die hij achterlaat. Gollum is niet alleen een triomf voor de makers, maar ook het meest functionele special effect sinds de Titanic zonk, alweer bijna 5 jaar geleden . Toch is niet alles koek en ei in Midden-aarde. Nadat we Frodo en Sam hebben terug gezien worden deze al snel naar de achtergrond verdreven om plaats te maken voor de overige verhaallijnen. Wat gebeurt er met de gevangen genomen Merry en Pippin? Worden ze gevonden door Aragorn, Gimli en Legolas? Dit zijn echter niet de belangrijkste gebeurtenissen in The Two Towers. Er komen nieuwe zaken aan het licht waarvan de ontmoeting van de drie eerder genoemde heren met het volk van Rohan het belangrijkste is, maar zeker niet het enige. Hier stuiten we op het voornaamste probleem van de film; in de eerste helft moeten er zo ongelooflijk veel nieuwe personages en verhaallijnen worden geïntroduceerd dat het mechanisme van deze opbouw enigszins zichtbaar wordt. Zeker wie de het boek nog niet gelezen heeft kan in deze fase in verwarring worden gebracht door de enorme hoeveelheid informatie. Ook is deze opbouw vanwege het zakelijke karakter (Peter Jackson leek zich bewust van het probleem en probeert de introductie snel achter zich te laten) niet altijd even interessant. The Fellowship of the Ring leed in mindere mate aan ditzelfde euvel, wat in de extended dvd edition goeddeels werd opgelost. Het zal opnieuw aan de toch al niet geringe speelduur liggen dat de eerste akte zoveel mogelijk is ontdaan van opsmuk. Om alle negatieve aspecten maar direct de revue te laten passeren: de special effects zijn gemiddeld genomen van een minder hoog niveau dan vorig jaar. Dat is natuurlijk grotendeels te wijten aan de hogere moeilijkheidsfactor van de creaties in The Two Towes. Op Gollum is niets aan te merken, maar de eerder genoemde openingsscène waarin we Gandalf volgen tijdens zijn gevecht met de Balrog is hopelijk het dieptepunt van de LOTR-trilogie. Niet eens zozeer vanwege de Balrog, die we vanwege het uitgekiende camerawerk nauwelijks in zijn geheel te zien krijgen, maar vanwege Gandalf. De waarschijnlijk computergeanimeerde versie van de tovenaar ziet er uit als een playmobil-poppetje en valt in deze shots totaal uit de toon. Ook de Ents zien er niet overtuigend uit. Dat wil zeggen: op de creaturen zelf is erg weinig aan te merken, het zijn vooral de achtergronden die de geloofwaardigheid van deze scènes de das omdoen. Deze zijn slecht belicht en wijzen overduidelijk op het gebruik van de bluescreen techniek. Wie de schrik inmiddels goed te pakken heeft, kunnen we gelukkig geruststellen: Ondanks tekortkomingen is The Two Towers een waardig middenstuk van Peter Jacksons filmproject. Na de moeizame eerste akte schakelt de film een tandje hoger en dan dienen meer memorabele scènes zich aan. Het is een schot voor open doel om te zeggen dat de slag bij Helms Deep het absolute hoogtepunt is, maar we doen het toch. Het tempo van deze scène en de perfect getimede schakeling tussen verschillende locaties in het tweede gedeelte zorgden ervoor dat ondergetekende voor anderhalf uur zijn eigen bestaan vergat. En dat is zo'n beetje het grootste compliment dat we de makers kunnen geven. Verder zijn er natuurlijk een aantal constante factoren die in deze film opnieuw terugkomen. De gekozen cinematografie is opnieuw niet minder dan adembenemend en komt hier door de opgevoerde hoeveelheid totaalshots nog beter tot zijn recht. Zeker de 'vliegende' shots, die zonder het gebruik van computertechnologieën onmogelijk waren geweest, geven de film een energiek en dynamisch karakter. Verder zijn ook de acteurs die we uit deel één kennen natuurlijk nog steeds perfect gecast. Velen van hen hebben minder screentime dan in Fellowship, op één uitzondering na: Viggo Mortensen. Het is bekend dat Jackson eerst een andere, jongere acteur voor deze rol in gedachten had en pas op het laatste moment voor de nu 44-jarige Mortensen koos. Dat is, zoals ze in het voetbal zouden zeggen, een 'gouden wissel' gebleken. De gedrevenheid van de acteur tijdens de opnames betaalt zich dubbel en dwars uit in zijn energieke portret van 'rider' Aragorn, naar onze bescheiden mening het interessantste personage in Tolkiens wereld. Verder valt ook Legolas op door de twee mooiste stunts in de film voor zich op te eisen. Het slechte nieuws is dus dat dit tweede deel van de Lord of the Rings-trilogie niet de beste film ooit is, en ook niet van de afgelopen vijf jaar. Er is echter ook goed nieuws: de tweede helft bestaat uit de 90 meest enerverende minuten film in lange, lange tijd. The Two Towers is niet alleen een film die boven elke kritiek verheven is (een recensent die de illusie heeft van belang te zijn voor het succes van de film is rijp voor het gesticht), het is vooral ook een film die ondanks de genoemde gebreken gemakkelijk overeind blijft. Wie de aanlokkelijke gedachte dat we hier met de perfecte (ver)film(ing) te maken hebben loslaat wacht een prachtig, duister epos dat artistiek gezien gehakt maakt van elke andere blockbuster die dit jaar uit de Hollywoodkoker kwam.
Voor het tweede jaar op rij wordt de decembermaand gedomineerd door het wachten op, en het genieten van, de verfilming van J.R.R. Tolkiens The Lord of the Rings. Meer nog dan vorig jaar, zo lijkt het, zijn alle ogen gericht op Peter Jackson en zijn ontelbare cast en crewleden. Terecht. The Two Towers is een verre van perfecte film, maar heeft wel de uitstraling van een echt ouderwets epos, iets wat formulewerkjes als de Harry Potterfilms en 99% van de doorsnee fantasy/avonturenfilms heden ten dage moeten ontberen. The Two Towers gaat logischerwijs verder waar The Fellowship of the Ring eindigde. Na een korte flashback naar het belangrijkste moment uit de eerste film, de dood van Gandalf, vervolgen we met de reis die Frodo en Sam maken op weg naar Mount Doom alwaar zij die ene ring dienen te vernietigen. Onderweg komen ze een karakter tegen dat naar onze volle overtuiging een revolutie zal ontketenen binnen de wereld van de digitale effecten. Het gaat hier uiteraard om Gollum, het door de ring verteerde wezen dat in deel één al sporadisch te bewonderen was. Dit karakter is aan de hand van een menselijke acteur die model stond geheel door de computer geanimeerd. En met verve. Gollum haalt de titel 'beste cgi ooit' met gemak binnen. Dat komt niet door de halsbrekende toeren die hij uithaalt, maar juist door het ontbreken daarvan. Gollum staat volledig in dienst van het verhaal en blinkt daarom uit. De huid van het wezen, zijn bewegingen en de interactie met de echte acteurs: het is foutloos. Iemand die niet zou weten dat hij tijdens de opnames niet aanwezig was (en niet op de hoogte is van het ontbreken van een dergelijk wezen op onze planeet) zou daar ook tijdens het bekijken van The Two Towers niet achterkomen. Gollum is bovendien een karakter dat diepe interne strubbelingen doormaakt en ook deze emoties komen helder en overtuigend over. Waarschijnlijk zelfs beter dan wanneer hij door een mens was neer gezet. De vrijheid van beweging en het eigenaardige uiterlijk maken hem 'anders' en dat draagt bij aan de vervreemdende indruk die hij achterlaat. Gollum is niet alleen een triomf voor de makers, maar ook het meest functionele special effect sinds de Titanic zonk, alweer bijna 5 jaar geleden . Toch is niet alles koek en ei in Midden-aarde. Nadat we Frodo en Sam hebben terug gezien worden deze al snel naar de achtergrond verdreven om plaats te maken voor de overige verhaallijnen. Wat gebeurt er met de gevangen genomen Merry en Pippin? Worden ze gevonden door Aragorn, Gimli en Legolas? Dit zijn echter niet de belangrijkste gebeurtenissen in The Two Towers. Er komen nieuwe zaken aan het licht waarvan de ontmoeting van de drie eerder genoemde heren met het volk van Rohan het belangrijkste is, maar zeker niet het enige. Hier stuiten we op het voornaamste probleem van de film; in de eerste helft moeten er zo ongelooflijk veel nieuwe personages en verhaallijnen worden geïntroduceerd dat het mechanisme van deze opbouw enigszins zichtbaar wordt. Zeker wie de het boek nog niet gelezen heeft kan in deze fase in verwarring worden gebracht door de enorme hoeveelheid informatie. Ook is deze opbouw vanwege het zakelijke karakter (Peter Jackson leek zich bewust van het probleem en probeert de introductie snel achter zich te laten) niet altijd even interessant. The Fellowship of the Ring leed in mindere mate aan ditzelfde euvel, wat in de extended dvd edition goeddeels werd opgelost. Het zal opnieuw aan de toch al niet geringe speelduur liggen dat de eerste akte zoveel mogelijk is ontdaan van opsmuk. Om alle negatieve aspecten maar direct de revue te laten passeren: de special effects zijn gemiddeld genomen van een minder hoog niveau dan vorig jaar. Dat is natuurlijk grotendeels te wijten aan de hogere moeilijkheidsfactor van de creaties in The Two Towes. Op Gollum is niets aan te merken, maar de eerder genoemde openingsscène waarin we Gandalf volgen tijdens zijn gevecht met de Balrog is hopelijk het dieptepunt van de LOTR-trilogie. Niet eens zozeer vanwege de Balrog, die we vanwege het uitgekiende camerawerk nauwelijks in zijn geheel te zien krijgen, maar vanwege Gandalf. De waarschijnlijk computergeanimeerde versie van de tovenaar ziet er uit als een playmobil-poppetje en valt in deze shots totaal uit de toon. Ook de Ents zien er niet overtuigend uit. Dat wil zeggen: op de creaturen zelf is erg weinig aan te merken, het zijn vooral de achtergronden die de geloofwaardigheid van deze scènes de das omdoen. Deze zijn slecht belicht en wijzen overduidelijk op het gebruik van de bluescreen techniek. Wie de schrik inmiddels goed te pakken heeft, kunnen we gelukkig geruststellen: Ondanks tekortkomingen is The Two Towers een waardig middenstuk van Peter Jacksons filmproject. Na de moeizame eerste akte schakelt de film een tandje hoger en dan dienen meer memorabele scènes zich aan. Het is een schot voor open doel om te zeggen dat de slag bij Helms Deep het absolute hoogtepunt is, maar we doen het toch. Het tempo van deze scène en de perfect getimede schakeling tussen verschillende locaties in het tweede gedeelte zorgden ervoor dat ondergetekende voor anderhalf uur zijn eigen bestaan vergat. En dat is zo'n beetje het grootste compliment dat we de makers kunnen geven. Verder zijn er natuurlijk een aantal constante factoren die in deze film opnieuw terugkomen. De gekozen cinematografie is opnieuw niet minder dan adembenemend en komt hier door de opgevoerde hoeveelheid totaalshots nog beter tot zijn recht. Zeker de 'vliegende' shots, die zonder het gebruik van computertechnologieën onmogelijk waren geweest, geven de film een energiek en dynamisch karakter. Verder zijn ook de acteurs die we uit deel één kennen natuurlijk nog steeds perfect gecast. Velen van hen hebben minder screentime dan in Fellowship, op één uitzondering na: Viggo Mortensen. Het is bekend dat Jackson eerst een andere, jongere acteur voor deze rol in gedachten had en pas op het laatste moment voor de nu 44-jarige Mortensen koos. Dat is, zoals ze in het voetbal zouden zeggen, een 'gouden wissel' gebleken. De gedrevenheid van de acteur tijdens de opnames betaalt zich dubbel en dwars uit in zijn energieke portret van 'rider' Aragorn, naar onze bescheiden mening het interessantste personage in Tolkiens wereld. Verder valt ook Legolas op door de twee mooiste stunts in de film voor zich op te eisen. Het slechte nieuws is dus dat dit tweede deel van de Lord of the Rings-trilogie niet de beste film ooit is, en ook niet van de afgelopen vijf jaar. Er is echter ook goed nieuws: de tweede helft bestaat uit de 90 meest enerverende minuten film in lange, lange tijd. The Two Towers is niet alleen een film die boven elke kritiek verheven is (een recensent die de illusie heeft van belang te zijn voor het succes van de film is rijp voor het gesticht), het is vooral ook een film die ondanks de genoemde gebreken gemakkelijk overeind blijft. Wie de aanlokkelijke gedachte dat we hier met de perfecte (ver)film(ing) te maken hebben loslaat wacht een prachtig, duister epos dat artistiek gezien gehakt maakt van elke andere blockbuster die dit jaar uit de Hollywoodkoker kwam.
REACTIES
1 seconde geleden
M.
M.
HOI
9 jaar geleden
Antwoorden