Inleiding
“Generaal De Gaulle kwam naar Caïro om degenen die in Bir Hakeim waren geweest persoonlijk te bedanken. Het succes van de Vrije Fransen in Bir Hakeim had er meer toe bijgedragen dan welke gebeurtenis tijdens de oorlog ook dat hij als politicus serieus werd genomen. Toen hij Koenig en Amilakvari het Vrijheidskruis uitreikte, zei hij tegen onzen mannen: ‘onder leiding van de onbevreesde generaal Koenig hebben jullie vijftien dagen en vijftied nachten de steeds fellere aanvallen van de vijand afgeslagen… Noch de zee van tanks, noch het donderen van de Stuka’s kon jullie moed doen verslappen, en jullie hebben de verdediging niet gestaakt tot jullie daar bevel toe kregen.’Pierre verklaarde: ‘Bir Hakeim is een Franse overwinning. Ik groet onze doden, onze wapenbroeders die in de strijd zijn gesneuveld, wier gezegende nagedachtenis ons in de toekomstige strijd zal sterken’. Op voorspraak van zowel Koenig als Amilakvari kreeg ik het Croix de Guerre en de ordre du Corps d’Arme voor mijn bijdrage.”
Uit: Een liefde in Afrika, door Susan Travers & Wendy Holden
Hoofd- & deelvragen
Hoofdvraag:
Hoe kon het zijn, dat een machtig en groot land als Frankrijk, zich zo opsplitste, zich bij de vijand aansloot en tegen hun eigen volk vocht en wat heeft het gesplitst Frankrijk uiteindelijk voor een rol gespeeld in WO2?
Deelvragen:
- Wie waren de Vichy-Fransen?
- Wie waren de Vrije-Fransen?
- Welke personen speelden in deze periode een grote rol in Frankrijk?
- Hoe kwam het dat Engeland de Franse vluchtelingen hielp bij het verzet tegen de Duitsers en het Vichy-regime?
- Wie waren de Maquisard?
- Hoe verliep de ontwikkeling van de oorlog door de tegenstrijd van de Vrije Fransen in Afrika?
Deelvraag 1
Wie waren de Vichy-Fransen?
Het Vichy-regime is een regime dat Frankrijk beheerste tijdens de periode van 1940-1944 in de Tweede Wereldoorlog. Deze tijdelijke regering stond onder leiding van Philippe Pétain. De regering noemde zich État Français, Franse Staat, en vestigde zich in de stad Vichy, in het zuidoosten van Frankrijk. Het Vichy-regime is bekend vanwege hun samenwerking met nazi-Duitsland en de Italiaanse fascisten.
Na de Slag om Frankrijk op 16 juni 1940 dwong Pétain de toenmalige Franse premier Reynaud af te treden en volgde hem op als nieuwe Premier. Op 22 juni werd door hem een wapenstilstand ondertekend met nazi-Duitsland, welke onder leiding van Hitler stond. Deze afspraak veroorzaakte veel chaos en vijandelijkheid in de Franse regering, waardoor de opdeling van Frankrijk begon. Duitsland bezette al snel het noorden en westen van Frankrijk en de kust aan de Atlantische Oceaan.Italië nam kleine delen in het oosten in beslag. De rest (2/5 deel) en de Franse Koloniën zouden worden bestuurd door de Franse regering, met Vichy als hoofdstad. De Franse marine moest blijven of zich begeven naar havens die in vredestijd hun thuisbasis bleven, ook al lagen die in bezet gebied. Duitsland wilde geen risico lopen dat de Engelsen (die verzet toonden) de Franse marine in hun handen kregen. Alle Fransen joden moesten worden overgebracht aan Duitsland. Het Franse leger werd flink verkleint en alle Franse krijgsgevangenen bleven gevangen. Daarbij moesten de Fransen ook de kosten van de Duitse bezetting betalen. Wel mochten de Fransen het gebied Elzas-Lotharingen behouden (waar men al decades strijden om vocht). Maar wat de Vichy- regering uiteindelijk maar overhield om te regeren was alleen maar een klein stukje Frankrijk; het zuidoosten en de koloniën. De Duitsers waren allang blij dat ze de kust van Frankrijk bezaten, want zo hadden ze een direct front aan de kust recht tegenover Engeland.
In die tijd waren de Britten ook betrokken bij deze oorlog. Ze wilden liever niet zien dat de grote Franse marine ( de op één na grootse in de wereld) in Duitse handen zou vallen. Op 8 juli 1940 stelde de Britse Royal Navy ( de militaire vloot van het Verenigd Koninkrijk) de marineschepen van Frankrijk, die op dat moment in de Algerijnse haven Mers-el-kabir lagen, de keuze: Voeg zich bij het Verenigd Koninkrijk of kies voor de dood. Het liep uit op een strijd, waarbij 1000 Fransen het leven lieten. De Britten wonnen en zowel Frankrijk als Duitsland leed hierbij een enorm verlies.
Op 10 juli 1940 stemde de Franse parlement ervoor dat de Derde Republiek zou worden opgeven (dit was de republiek die werd uitgeroepen na de Franse nederlaag in de Frans-Pruisische oorlog van 1870 tot 1871 tegen Pruisen). Hiervoor in de plaats kwam dus het Vichy-regime onder leiding van maarschalk Pétain. Deze kreeg ook het recht om een nieuwe grondwet te schrijven. Pétain stelde meteen het parlement buiten werking en gaf zichzelf dictatoriale bevoegdheden (dat wil zeggen dat hij alleen alle wetgevende, besturende en uitvoerende macht had in het land). Pierre Laval en Français Darlan werden uitgeroepen tot vice-premiers. Het motto gelijkheid,vrijheid en broederschap,dat nog stamde uit de tijd van de Franse revolutie, werd vervangen door Travail,Famille, Patrie (werk,gezin,vaderland).De Francisque werd het nationaal symbool. Maurice Papon, wie later als oorlogsmisdadiger veroordeelt zou worden, werd benoemd tot secretaris-generaal in Bordeaux, in 1942. Pétain stelde zijn eigen groep om zich heen en regeerde als een echte dictator. Gelukkig kwam er ook verzet. De officier Charles de Gaulle, die in de laatste regering van de Derde Republiek even staatssecretaris van defensie was, had zijn vlucht uitgebreid naar Engeland. Vanuit daar riep hij via de radio op 18 juni 1940 op tot voortzetting van de strijd, onder zijn leiding. Dit zou het begin zijn van het verzet onder de naam Vrije Fransen. Door dit verzet van de Gaulle werd hij ontnomen van zijn Franse nationaliteit en ter dood veroordeelt. Het zou nog een lange tijd duren voordat hij een werkelijke dreiging zou zijn voor de Vichy-Fransen.
Deelvraag 2
Wie waren de Vrije Fransen?
De beweging van de Vrije Fransen of Vrije Franse Strijdkrachten werd opgericht door generaal Charles de Gaulle en ontstond uit Franse oorlogsstrijders, officieren en burgers. Deze groep besloot om de As-mogendheden (alliantie met als Kern Duitsland,Italië en Japan) te bevechten na de inval van de Duitsers tijdens de Tweede Wereldoorlog en de daaropvolgende Franse overgave. De Vrije Fransen stonden recht tegenover het Vichy-regime, dat heulde met de Duitse nazi’s en Italiaanse fascisten en een eigen historische staat had. Zo ontstond er een tweestrijd tussen het Vichy-regime en de Vrije Fransen, wat de geallieerden moesten oplossen in de loop van de strijd tegen de As-mogendheden.
In meid 1940 viel Nazi-Duitsland onder leiding van Hitler buurland Frankrijk binnen. Dit wordt de Slag om Frankrijk genoemd. Na deze slag begon maarschalk Pétain op 16 juni 1940 te onderhandelen met de As-mogendheden. Generaal Charles De Gaulle, lid van het Franse oorlogskabinet tijdens de Duitse invasie, was met Paul Reynaud, de voorzitter van het Franse kabinet en enkele andere leden hiervan sterk tegen elke onderhandeling met de Duitsers en Italianen. Paul Reynaud zond Charles De Gaulle op een missie naar Groot-Brittanië waar De Gaulle nog steeds was toen de Franse regering viel. Op 18 juni sprak Generaal de Gaulle de Franse bevolking toe via een BBC-radiouitzending. Het Britste ministerkabinet probeerde deze uitzending nog te stoppen, ook al had De Gaulle toestemming van Winston Churchill. Tijdens zijn appel du 18ième juin vroeg Charles De Gaulle de Franse soldaten en burgers de oorlog voort te zetten en startte zo de beweging van de Vrije Franse Strijdkrachten of Vrije Fransen. De uitzending van 18 juni werd niet overal in Frankrijk gehoord, maar via heruitzendingen werd bijna iedereen in Frankrijk op de hoogte gebracht. Ondanks de oproep van De Gaulle tekende Pétain op 22 juni 1940 toch de overgave met de As-mogendheden en werd zo de president van Vichy-Frankrijk, als een marionet van Hitler. Op 28 juni 1940 erkende Winston Churchill De Gaulle als de leider van de Fransen die de oorlog voortzetten. Charles De Gaulle werd door de Vichy-regering veroordeeld tot de doodstraf wegens hoogverraad. De Gaulle vond van zichzelf dat hij de laatste afgevaardigde was van de Reynard-regering ( de regering voor de Vichy-regering) en zag Pétain en de Vichy-regering als een niet-grondwettelijke regering. De Vichy-regering werd erkend door de Verenigde Staten, de Sovjet-Unie, Italië en nazi-Duitsland. De Vrije Fransen bestonden in juli 1940 uit ±7000 leden. Ze hadden vijftig schepen tot hun beschikking en 3600 manschappen vormden de hulptroepen van de Britse koninklijke marine. Om te voorkomen dat de schepen van de Vichy-regering in Duitse handen zouden vallen, viel de Britse marine de Franse marine aan op 3 juli 1940 in Mers El Kébir en Dakar. Bij deze aanval kwamen honderden Fransen om het leven en de actie ontmoedigden vele Fransen om zich aan te sluiten bij de
Vrije Fransen in Groot-Brittannië. Op 7 augustus 1940 tekenden Groot-Brittannië en Charles De Gaulle het Akkoord van Chequers, waardoor de Britten zich inzetten om alle Franse bezittingen te redden en de onafhankelijkheid van Frankrijk te bewerkstelligen. De Britse regering financierde eveneens de Vrije Fransen in hun onkosten, die voor het einde van de Tweede Wereldoorlog werden terugbetaald door De Gaulle.
De poging in Dakar om de Vichy-aanhangers voor de Vrije Fransen te winnen
mislukte in juli 1940, maar in de herfst van 1940 sloten de Franse koloniën Kameroen, Tsjaad, Congo-Brazzaville en Oubangui-Chari zich aan bij het kamp van De Gaulle. De koloniën Nieuw-Caledonië, Wallis en Futuna, Frans-Polynesië, Saint-Pierre en Miquelon (24 december 1941) en de Nieuwe Hebriden volgden later. Frans Indo-China en de koloniën Guadeloupe en Martinique bleven onder het gezag van de Vichy-regering. In september 1941 richtte Charles De Gaulle het Nationaal Frans Komitee (Frans: Comité National Français - CNF) op, die de Franse regering vertegenwoordigde in ballingschap. Op 24 november 1940 gaven de Verenigde Staten van Amerika hun akkoord in de ondersteuning van de CNF via de Leen- en Pachtwet (de zgn.lend-lease act, de wet die zorgde dat andere landen bij nood geld konden leven van Amerika). De Vrije Franse Strijdkrachten namen deel aan sommige van de geallieerde militaire operaties. Tijdens de luchtgevechten in Groot-Brittannië, beter bekend als de Slag om Engeland, vochten Vrije Franse piloten aan de zijde van de Britten en de Britse koninklijke marine kreeg vele Vrije Fransen erbij. In de Noord-Afrika campagne dropte deze marine in Libië zijn eerste luchtlandingstroepen achter de linies van de As-mogendheden en in Egypte vocht Generaal Marie Pierre Koenig met zijn 1e Brigade van Vrije Fransen in juni 1942 bij Bir Hakeim en vertraagde zo de opmars van het Afrika Korps van Erwin Rommel, waardoor de wederopbouw van het Britse 8e Leger bij El Alamein mogelijk was. De Vrije Fransen vochten ook tegen de Italiaanse troepen in Abessinië (Ethiopia) en Eritrea en stonden tegenover de Vichy-legers in Syrië en Libanon. Op 3 juni 1943 werd de CNF, Comité National Français, gevestigd te Londen, en de Burgerlijk en Militaire Kommandatuur, gevestigd te Algiers, omgevormd tot het CFLN (Frans: Comité Français de la Libération Nationale, gevestigd te Algiers. De CFLN werd geleid door Charles de Gaulle en Henri Giraud.
Deelvraag 3:
Welke personen speelden in deze periode een grote rol in Frankrijk?
Philippe Pétain
Maarschalk Pétain was een groots militair en staatshoofd tijdens het Vichy-regime. In 1876 trad hij in dienst bij het Franse leger, en vocht mee in vele oorlogen (net zoals Hitler).Hij bestuurde ook de vele oorlogen de Frankrijk gevochten had en kwam tot de conclusie dat het gaat om de tactiek bij het vechten. Dit ruïneerde zijn carrière bij het leger, want in Frankrijk was de strijdkreet immers: aanvallen tot het uiterste. In de Eerste Wereldoorlog stond Pétain net op het punt af te treden, maar vanwege de oorlog werd hij gepromoveerd tot brigadegeneraal en daarna tot commandant van de Franse troepen bij Verdun. Bij de aanval op Verdun wist hij de Duitsers te laten omkeren, en werd hierna de held van Verdun genoemd. In het voorjaar van 1917 ontstonden er muiterijen binnen het Franse leger, en hele eenheden weigerden dienst. Het liep totaal uit de hand, totdat Pétain werd bevorderd tot opperbevelhebber. Hij praatte met de soldaten en liet het tij keren. Hij stond bekend als de generaal met hart voor zijn leger. In deze tijd speelde Pétain ook een grote rol bij de ontwikkelingen van Franse tanks, namelijk de FT-17 en de Char 2C. Later werd Pétain benoemd tot maarschalk, en 1934 zelfs minister van oorlog.
In 1940, op 84-jarige leeftijd, werd hij benoemd tot staatshoofd van Vichy-Frankrijk, dat onder leiding stond van de Duisters. Onder leiding van Pétain begonnen de jodenvervolgingen. Nadat de geallieerden in 1944 in Normandië waren geland moesten Pétain en de andere leden van het Vichy-regime gedwongen naar het Duitse Sigmaringen verhuizen. Kort daarna trad hij af als staatshoofd. In april 1945 kwam hij terug naar Frankrijk, waarna hij werd gearresteerd en beschuldigt van hoogverraad. Hij werd schuldig verklaart en ter dood veroordeelt, maar vanwege zijn leeftijd en zijn inzet in de Eerste Wereldoorlog werd het vonnis veranderd door Charles de Gaulle in levenslang. Daar stierf Pétain uiteindelijk op 95-jarige leeftijd. Het is nooit precies duidelijk geworden waarom Pétain precies samenwerkte met de As-mogendheden.Wel word beweerd dat hij vanwege zijn hoge leeftijd niet meer precies wist wat hij deed.
Charles de Gaulle
Charles de Gaulle was een Frans militair en politicus. Hij was de leider van het Franse verzet in de Tweede Wereldoorlog en de eerste president van de Vijfde Republiek, die na het Vichy-regime kwam.
Hij studeerde af aan de militaire school en in 1913 voegde hij zich bij de legereenheid die onder leiding stond van de toenmalige kolonel Pétain. Tijdens de Eerste Wereldoorlog vocht de Gaulle in het leger als luitenant, totdat hij werd opgesloten in 1916. Na de oorlog ging hij bij de tanktroepen van de infanterie (letterlijk:voetvolk) en kreeg daar de reputatie een man met tactiek te zijn. Hij schreef verscheidene boeken over de tactiek van het oorlog voeren waaronder Le fil de 'l' épée (het scherp van de snede) waarin hij erop wees hoe belangrijk het was dat er leiders werden gevormd en dat wat voor invloed de toevallige omstandigheden hebben in de strijd. Hij argumenteerde over de formatie van pantserdivisies, waarmee vuurkracht en beweeglijkheid beter gecombineerd konden worden. In Vers l'Armée de Métier ("Naar een Beroepsleger") (1934) argumenteerde hij over de oprichting van een professioneel gemotoriseerd kernleger,gemaakt in vredestijd, om een mogelijke verrassingsaanval vanuit Duitsland af te slaan. Later bleek dit vooruitzicht van de Gaulle te kloppen. Toch kreeg hij in Frankrijk niet de nodige aanhang. Uiteindelijk bleek dat hij minder op had met parlementaire democratie en meer met een sterk monarchaal regime.
In de Tweede Wereldoorlog kreeg hij het bevel over een reserve pantserdivisie waarmee hij vocht tegen de Duitsers in de Ardennen. Vlak voor de totale instorting van het Franse Rijk werd hij bevorderd tot brigadegeneraal. Op 6 juni kreeg hij de post van onderminister van defensie in het kabinet van president Paul Reynard. Hij nam deel aan de besprekingen met de Engelsen tijdens de laatste fases van de Duitse opmars in juni 1940. Toen bleek dat maarschalk Pétain in juni 1940 een wapenstilstand met de Duitsers ging sluiten, stapte de Gaulle in een Brits vliegtuig en ontkwam zo, en vloog richting Londen. Hier kondigde hij op 18 juni via de Britse radio aan dat hij voor het echte Frankrijk de strijd tegen Duitsland zou voorzetten. Het Vichy-regime veroordeelde hem ter dood wegens desertie(afvalligheid).
Na zijn vlucht organiseerde De Gaulle de Vrije Franse Strijdkrachten, het lukte hem om sommige Franse koloniën over te halen naar zijn kant. Hij kreeg het bestuur in Syrië en Libanon in handen toen de Britten deze gebieden veroverden van de Vichy-troepen. Dit kostte veel moeite, want de Gaulle probeerde toch de waardigheid van Frankrijk te verdedigen, ook al had hij niet erg veel macht. De Britse premier Churchill had zeker respect voor de de Gaulle, maar de V.S. wantrouwde hem. Toen Amerikaanse en Britse legers in november 1942 Franse gebieden in Noord-Afrika binnenvielen, gaven de Amerikanen het bestuur van deze gebieden niet in handen van de Vrije Fransen, maar aan de Franse generaal Henri Giraud, die eerder aanhanger was van het Vichy-regime. Toch had De Gaulle flinke aanhang, ook in bezet Frankrijk, en in juni 1943 vond men een compromis: De Gaulle en Giraud werden samen voorzitters van een Frans Comité van Nationale Bevrijding in Algiers. Na enkele maanden schoof de Gaulle Giraud aan de kant en vormde in juni 1944 een voorlopige regering van de Franse republiek. Ook het heel binnenlandse verzet stond achter de Gaulle. Bij zijn terugkeer in Frankrijk was hij een held en op 26 augustus vestigde hij zijn eigen regering in Parijs, die ook door de geallieerden werd erkend.
Henri Giraud
Henri Giraud kreeg in 1940 opdracht met het zevende leger naar Nederland op te rukken om daar de Duitsers aan te vallen. De generaal werd gevangen genomen. In 1942 ontsnapte hij.Hierna werd hij opperbevelhebber in Frans Noord-Afrika. Samen met generaal Charles de Gaulle richtte Henri Giraud in 1943 in Algiers het Comité van Nationale Bevrijding op.Maar Giraud werd al snel door De Gaulle aan de kant gezet.Hij overleed in maart 1949 in Dijon.
Erwin Rommel
Erwin Rommel was een Duitse veldmaarschalk die in 1910 koos voor een militaire loopbaan. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd Rommel wegens zijn militaire gaven en betoonde moed onderscheiden met een hoge militaire onderscheiding. Hij diende in Frankrijk, Roemenië en Italië. In 1940 voerde hij het bevel over de 7e pantserdivisie, waarmee hij snel de Franse kanaalkust bereikte.In 1941 werd hij tot bevelhebber van het Duitse korps in Afrika benoemd. Rommel moest daar de Italianen te hulp komen,
die in Libië aan het verliezen waren. Rommel rukte met zijn patserdivisie op tot El Alamein. Tijdens de Tweede slag om El Alamein werd Rommel gedwongen zich terug te trekken tot in Tunesië. Erwin Rommel was zo belangrijk omdat hij met zijn pantserdivisie de Italianen meehielp die tegen de Vrije Fransen vochten. Door hem kwamen er veranderingen in de plannen van de Gaulle, en werden er aan de kant van de Vrije Fransen toch wel wat verliezen geleden.
Paul Reynaud
Paul Reynaud was een Frans politicus. Op 21 maart 1940 volgde hij Daladièr op als president van Frankrijk. Na de Slag om Frankrijk in 1940 leek de toestand zo hopeloos dat hij werd gedwongen af te treden. Pétain kwam in zijn plaats. Reynaud vluchtte naar Noord-Afrika, waar hij door Pétain werd gearresteerd en naar Frankrijk werd teruggebracht.Hier werd hij veroordeeld wegens hoogverraad en gevangen gezet in Duitsland tot 1945.
Winston Churchill
Winston Churchill was een Brits staatsman en een schrijver. Churchill was een van de belangrijkste staatslieden van de 20e eeuw, vooral door zijn optreden als minister van marine en premier van het verenigd koninkrijk in de Tweede Wereldoorlog. Hij was belangrijk omdat hij de grootste steun was van de Vrije Fransen, die in zij land hun campagne startten en omdat hij De Gaulle erkende als degene die de oorlog met het Franse Volk voortzette.
Marie-Pierre Kœnig
Marie-Pierre Kœnig was een Frans generaal en politicus. In de Eerste Wereldoorlog diende hij als kapitein in het vreemdelingenlegioen in Marokko, en in de Tweede Wereldoorlog keerde hij terug naar Frankrijk.Daar werd hij benoemd tot kapitein van een compagnie om tegen de Duitsers te vechten. Dit liep uit op een nederlaag, waarna Kœnig vluchtte en zich in Engeland bij de Vrije Fransen aansloot. Kœnig werd bevorderd tot kolonel stafchef van de 1e divisie van de Vrije Fransen. In 1940 nam hij deel aan de Slag om Gabo en de Slag bij Keren, en in 1941 vocht hij tijdens de Libanon-Syrië campagne tegen de troepen van de Vichy-Fransen. In Juni 1941 waren de troepen van de Vichy-Fransen verslagen en waren de landen voor de Geallieerden. Later werd Kœnig bevorderd tot generaal. Van maart tot juni 1942 nam hij deel aal de Slag om Bir-Hakeim(in Libië). Zijn eenheid moest zich op 9 juli 1942 gedwongen terugtrekken. Het aantal slachtoffers aan de kant van As-mogendheden was groter dan aan de kant van de Vrije Fransen. Later werd Kœnig afgevaardigde van de Vrije Fransen bij het Geallieerde hoofdkwartier van generaal Eisenhower, en in 1944 was hij bevelhebber van de Vrije Fransen die deelnamen aan de landing in Normandië. Kort na de invasie werd hij bevelhebber van de Franse Binnenlandse Strijdkrachten en moest hij verschillende Franse verzetsgroepen verenigen. Op 21 augustus 1944 benoemde generaal De Gaulle hem tot militair gouverneur van Parijs. Kœnig ontving na en tijdens de Tweede Wereldoorlog meer dan 18 onderscheidingen.
Deelvraag 4
Hoe kwam het dat Engeland de Franse vluchtelingen hielp bij het verzet tegen de Duitsers en het Vichy-regime?
De verhoudingen tussen Engeland en Frankrijk zijn door de vele eeuwen i sterk verandert.Ze waren eerst gezworen vijanden en later nam Engeland Franse vluchtelingen aan. De vraag was eerder waarom de 2 ruzie hadden?
In de middeleeuwen waren Frankrijk en Engeland beide machtige koningshuizen. Door erfenis was het op een gegeven moment zo gekomen dat stukken van Engeland eigenlijk in het bezit waren van de Franse Koning. Maar natuurlijk wilde de Engelsen dit niet, waardoor er gedurende de middeleeuwen heel vaak strijd was tussen die twee staten.
Dit probleem verdween echter met de onthoofding van de Franse koning tijdens de Franse Revolutie. Er was geen Franse koning meer om Engels land te claimen, dus was er geen directe meer tot conflict.
Tijdens de WO 1 waren Engeland en Frankrijk ook al bondgenoten geweest tegen Duitsland en Oostenrijk-Hongarije, dus logisch dat ze bij WO2 ook samen vochten, ook al was het maar met een vluchtelingen groep van Frankrijk en niet de Franse regering.
Deelvraag 5
Wie waren de Maquisard?
Maquis is een naam in verbinding staat met de Franse verzetsbeweging die tijdens de Tweede Wereldoorlog actief was.Ze staan ook wel bekend als het résistance. Met wapens en tactieken pleegden zij verzet tegen de Duitsers. De Maquisard zat ondergedoken in het platteland van Frankrijk, zo komen ze aan hun naam.
De Maquisard hebben als geheim leger een grote rol gespeeld bij het verslaan van de Duitsers. Ze vernietigden de belangrijke infrastructuur van de Duitsers bij de voorbereiding van D-day. De Maquis droeg de baskische baret.Maar omdat deze groep ook in het zuiden handelde en de bevolking daar deze baret ook droeg, waren ze niet te onderscheiden van de gewone bevolking. Soms werd een Maquisard aanval groots aangepakt. Zo vielen ze in april 1944 onder leiding van Nancy Wake( een special operations executive agente, een organisatie die door Engeland werd opgericht om Europa in ‘vuur en vlam’ te zetten tegen de Duitse bezetter) met 7000 Maquisard soldaten een Duits SS-garnizoen van 20.000 soldaten aan.
Er vielen bij deze aanval zeker 1400 slachtoffers. Aan beide kanten werden niet vaak gevangen gemaakt. Maquisards die in Duitse handen vielen werden bij ondervragingen gemarteld of verdwenen in de concentratiekampen. De Maquisard terroriseerden de Duitse bezetter en het Vichy-Regime waar ze maar konden.
Politiek gezien waren de Maquisard een verzameling van alle mogelijke politieke stromingen (van rechts nationalistisch tot communist), maar er mocht niet aan politiek gedaan worden binnen de Maquis als groep.
Deelvraag 6
Hoe verliep de ontwikkeling van de oorlog door de tegenstrijd van de Vrije Fransen in Afrika?
Frankrijk vocht in Afrika samen met de Britten. Beide hadden grote delen van Afrika gekoloniseerd en ze gebruikten het continent om zichzelf economisch sterker te maken.
Meer dan 200.000 Italiaanse troepen vielen in op 13 september 1940 Egypte binnen. Als hun missie zou slagen dan zouden de eerder genoemde As-mogendheden de macht hebben over het Suezkanaal en de Arabische olievelden. Ondanks dat ze in de meerderheid waren leden ze al snel grote verliezen en de Duitsers moesten de beruchte leiden van de Italianen, Mussolini, te hulp schieten. Het Afrikakorps (het Duitse leger onder leiding van Rommel) dreef de Britten terug tot in Tobroek (in oost-Libië) en na de Slag bij Gazala werd deze stad ingenomen. Onder leiding van Montgomery slaagden de Britter er alsnog in om Rommel en zijn troepen in 1942 bij El Alamein te verslaan. Daarna zouden de Britse, Amerikaanse en de troepen van de Vrije Fransen de Duitsers uit Noord-Afrika drijven. Dit wordt operatie Toorts genoemd. In mei 1943 gaven de laatste Duitsers en Italianen in Afrika zich over.
De Campagne in Noord-Afrika. Zo word de strijd tussen de geallieerden en de As-mogendheden in Noord-Afrika tijdens de Tweede Wereldoorlog genoemd.
Deze campagne begon in 1940, toen Italië deel nam aan de Tweede Wereldoorlog en eindigde op 13 mei 1943 met de overgave van de laatste Duitse en Italiaanse troepen in Tunesië. De Campagne was er één die Hitler nooit heeft gewild of gezocht, voor hem was het Europese continent en de strijd tegen Engeland en Rusland veel belangrijker dan ‘de zandbank in Noord-Afrika’.
Toen Italië aan de Duitse zijde aan de oorlog deelnam, grensde Libië(door Italië gecontroleerd) aan het Britse protectie gebied Egypte. Strijd op dit gebied was onvermijdelijk. De Britse generaal Wavell nam het heft in handen. Met de beperkte troepen die hij tot zijn beschikking had, liet hij generaal O’Connor Libië binnenvallen. Drie maanden later had deze grote delen van het land onder controle. Mussolini liet het hier absoluut niet bij zitten en deed een beroep op Duitsland voor assistentie. Hitler beloofde twee divisie, maar dit werd later 1 pantserdivisie. Generaal Rommel kreeg de leiding, hij doopte zijn eenheid tot het Afrikakorps. Met zijn divisie en de restanten van de Italiaanse divisies vatte hij onmiddellijk de stier bij de horens en nam de Britten beet. Hij dreef de Britten, van wie de sterkte was toegenomen (het vormde inmiddels al het Britse 8e leger) terug naar het oosten. Hij deed dit zo effectief dat hij op 10 april 1941 het beleg voor Tobroek kon verslaan. De geallieerde zijde stond nu onder leiding van Auchinleck, die minder briljant in woestijnoorlogvoering bleek te zijn dan O’Conner. Toen O’Conner terugkeerde voor adviserend bezoek werd hij door de Duitsers verrast en gevangen genomen. Rommel kreeg dankzij zijn optreden van zijn tegenstanders de naam Woenstijnvos. Door de sterkte verdediging van Tobroek door vooral de Australiërs bleef het front vrij onveranderd tot december 1941. Hierna trok Rommel zich terug. In het voorjaar viel hij opnieuw aan en nam Tobroek wel in, op 21 juni 1942.
Rommel rukte nu verder op naar het oosten, richting het gevreesde Suez-kanaal. In Berlijn werd er van gedroomd van een Midden-Oosten dat zich bij Duitsland voegde. Dit was niet onmogelijk, want een deel van de bevolking van Syrië en Irak was positief voer de Duitsers. Wanneer het Suez-kanaal in handen zou vallen van de As-mogendheden zou dat een groot probleem vormen voor de geallieerde aanvoer en communicatie: elk transport zou om Afrika heen moeten varen.
Generaal Auchinlech trok terug naar El Alamein, een dorpje in Egypte, op ongeveer 175 kilometer van Alexandrië. Hier werd hij vanuit het noorden gedekt door de Middellandse ze, terwijl aan de zuidzijde de Qattare depressie (rivier) elke omsingeling belemmerde. Deze hellingen die zich bij de rivier bevonden konden niet worden genomen door gemotoriseerde voertuigen.
Rommel viel op 1 juli aan, maar slaagde er in de Eerste slag bij El Alamein niet in door de Britse linie te breken. Churchill beval een tegenaanval, maar meerdere achtereenvolgende tegenaanvallen liepen stuk op de Duitse en Italiaanse verdediging. Toen Auchinleck meerde maanden tijd opeiste voor hij tot nieuwe aanvallen overging,verving Churchill in augustus 1942 het hele opperbevel in Noord-Afrika. Sir Harol Alexander werd opperbevelhebber in het Midden-Oosten en generaal Montgomery kreeg de leiding over het Britse 8e leger. Montgomery nam nog meer tijd dan Auchinleck voor de voorbereiding van de aanval. Pas op 23 oktober, toen hij 200.000 man en meer dan 1000 tanks tegenover Rommels 100.000 man en 500 tanks kon stellen, viel het Britse Achtste leger aan. Ook omdat Rommel afwezig was bij het begin van de Tweede Slag om El Alamein, en omdat Montgomery heer en meester in de lucht was, won het Britste leger deze veldslag. De veldslag was beslissend: erna bleek dat de Duitsers slechts 50 van hun 500 tanks overhadden, terwijl de geallieerden er 500 hadden overgehouden.
Rommel trok zich meesterlijk terug, hij leed tijdens de terugtocht geen verliezen meer.
De geallieerde landing in Marokko, Algerije en Tunesië betekende een versnelling van het einde. De aftocht van de As-mogendheden in Noord-Afrika was nu beslist.
In de Slag om Kasserinepas brachten de Duitsers de Amerikanen nog ernstige verliezen toe, maar dit kon niks veranderen. Rommel werd vervangen door von Arnim. Deze vocht een goede campagne in Tunesië. De Amerikanen herstelden zich snel onder leiding van generaal Patton.
Op 13 mei 1943 gaven de laatste troepen van de As-strijdkrachten in Noord-Afrika zich over.
De campagne in Noord-Afrika werd door beide partijen als ‘schone’ campagne gezien. Beide kampen hadden respect voor hun tegenstanders en vermeden oorlogsmisdaden. Wapenstilstanden voor de afvoer van gewonden werd door beide partijen geaccepteerd.
Al met al heeft de Strijd van Noord-Afrika een normale rol gespeeld. Hitler vond het niet belangrijk en bemoeide zich er verder ook niet mee, dus voor de strijd in Europa maakte het geen verschil. Wel gaf het blijk van de kracht en de sterkte die de Vrije Fransen samen met de Britten en de geallieerden bezat, en hierdoor kregen ze wel het respect van het verzet in Europa.
Beantwoording Hoofdvraag:
Hoe kon het zijn, dat een machtig en groot land als Frankrijk, zich zo opsplitste, zich bij de vijand aansloot en tegen hun eigen volk vocht en wat heeft het gesplitst Frankrijk uiteindelijk voor een rol gespeeld in WO2?
De oorzaak dat Frankrijk zich opsplitste was omdat Pétain onder druk stond van Duitsland. Frankrijk lag aan de kust, wat een ideale positie was voor Duitsland omdat ze zo met Engeland konden vechten wanneer er tegenstrijd zou zijn.Dit was natuurlijk ideaal voor Hitler. Hij wilde het liefst snel een definitieve vrede met Frankrijk en Engeland, en hij dacht dat wanneer hij mild zou zijn tegen de eerste, het tweede land wel zou toegeven.
Daarom besloot hij maar een deel van Frankrijk te bezetten. Bij te strenge eisen zou er misschien muiterij instaan in de koloniën of de Franse vloot zou ontsnappen: er was echt een werkende Franse regering nodig en daarom moest een gedeelte van Frankrijk onbezet blijven. Toen Pétain eenmaal benoemd werd tot premier, zagen de Duitsers daar natuurlijk kansen in. Zo kwam het ook dat op 22 juni 1940 er een wapenstilstand werd ondertekend, in naam van Pétain. In die overeenkomst stond dat Frankrijk een deel moest afstaan aan Duitsland, het westen en noorden en het stuk aan de Atlantische Oceaan, waardoor Hitler zijn zin kreeg en zo de kust.
Daarna werd Frankrijk hard behandeld: alle al gevangen genomen Fransen troepen werden voor zolang de oorlog duurde gevangen gehouden in Duitsland en Elzas-Lotharingen moest meteen weer aan Duitsland worden afgestaan. De onzijdigheid van Vichy-Frankrijk was daarbij bedenkelijk: het land was geen volledige soevereine staat omdat de wapenstilstandsbepalingen aan Duitsland en Italië vergaande inspectiebevoegdheden toekenden, zodat ze zware wapens mogen controleren en vernietigen. De Franse vloot mocht de havens niet zonder toestemming verlaten, en dit leidde in Engeland tot grote angst dat die vloot in Duitse handen zou vallen. Al met al had Pétain het niet gemakkelijk, hij stond onder grote druk.
Frankrijk speelde uiteindelijk toch een grote rol in de Tweede Wereldoorlog omdat Hitler de Franse vloot overheerste, de Franse ‘regering’ en de kust die recht tegenover Engeland lag. Dit zorgde voor enorm veel mogelijkheden en ook beperkingen voor de Britten: wanneer zij hun vloot naar Amerika wilden sturen moesten ze langs Frankrijk, en dit zorgde voor complicaties. Hitler kon een van zijn grootste vijanden zo goed in de gaten houden. Daarbij zorgden de opsplitsing van Frankrijk voor het verzet waardoor de geallieerden in actie kwamen. Al met al speelde Frankrijk en Pétain een grote rol in de geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog.
Conclusie:
Frankrijk heeft dus een grote rol gespeeld in de Tweede Wereldoorlog. Niet alleen Vichy-Frankrijk, ook het bezette deel en de Vrije Fransen in Engeland en Afrika. De naam Pétain is niet erg bekend voor mensen wier kennis niet verder reikt dan die van Hitler, nazi’s en jodenvervolgingen, maar hij was een belangrijk persoon voor het hele Franse land en ook wel de rest van de wereld. Wie weet wat er zou zijn gebeurd als Pétain niet gecapituleerd had? Triple Entente opnieuw? In ieder geval dolven uiteindelijk de Duitsers en ook Pétain het onderspit, en kreeg Frankrijk een nieuwe regering. De strubbelingen in Duitsland gingen nog voor lange tijd door, maar Frankrijk had met de Gaulle voorlopig een sterke regering en een kans op een nieuwe opbouw.
REACTIES
1 seconde geleden
H.
H.
deelvraag 4-Grote delen van Frankrijk behoorden aan Engeland,
Daardoor is de 100 jarige oorlog ontstaan.
Dus corrigeren.
14 jaar geleden
AntwoordenM.
M.
Beste Haikes,
Dat is niet waar,en ook totaal niet relevant bij dit werkstuk. Ik studeer momenteel geschiedenis, en als we zo ver moeten teruggaan naar de 100- jarige oorlog, dan moeten we nog verder terug naar de tijd van 1066, naar de beloften van Harold aan Willem de Veroveraar en het tapijt van Bayeux, waarbij Frankrijk recht had op delen van Engeland. Je uitspraak is hier voor deze context totaal niet relevant.
14 jaar geleden
Antwoorden