Van Osmanlý Ýmparatorluðu naar Türkiye Cumhuriyeti (Van Ottomaanse Rijk naar Turkse Republiek)

Beoordeling 7
Foto van een scholier
  • Profielwerkstuk door een scholier
  • 5e klas havo | 6166 woorden
  • 5 maart 2009
  • 29 keer beoordeeld
Cijfer 7
29 keer beoordeeld

Taal
Nederlands
Vak
Van Osmanlý Ýmparatorluðu naar Türkiye Cumhuriyeti
Inhoudsopgave
Inleiding 3, 4
Hoofdvraag & Deelvragen 5
1.1 Abdulhamid II 6, 7
1,2 Jong – Turken 8
2.1 Wat waren de oorzaken van de participatie van Turkije aan de WOI 9, 10
2.2 Turkije in de WOI 11, 12
2.3 Wat waren de gevolgen van de WOI voor Turkije 13, 14
2.4 Mustafa Kemal Ataturk in de WOI 15, 16
3.1 Mustafa Kemal Atatürk en de onafhankelijksheidstrijd 17, 18
4. De positie van Turkije tussen Europa en Azië 19, 20

Conclusie 21
Bibliografie 22

Inleiding

´´Op hun beurt hadden ook de Turken een moeilijke dag. Zij waren verrast door de landing, en hadden te weinig troepen ter plekke om het schiereiland te kunnen behouden. Hun commandant Mustafa Kemal (later Attatürk) wist echter de benodigde tijd te winnen om versterkingen aan te rukken, door met de beperkte hoeveelheid manschappen die hem ter beschikking stond een tegenaanval te organiseren. Met de woorden: 'Ik beveel jullie niet om te vechten, maar om te sterven, opdat versterkingen hierheen kunnen worden gebracht om de vijand te bevechten. Een nieuw leger, een nieuwe commandant zal hier de overwinning behalen' beval hij zijn regimenten een suïcidale tegenaanval in te zetten. Het was echt een hopeloze aanval, die volgens de Turkse geschiedschrijvers door geen van de aanvallers werd overleefd. Maar het was wel voldoende om de Australiërs te doen besluiten eerst maar eens een goede verdedigingslinie te graven voor ze meer terrein zouden veroveren, om eventuele nieuwe tegenaanvallen af te kunnen slaan. De Turken wisten met hun legendarische opoffering de Australische opmars lang genoeg tot staan te brengen om versterkingen aan te voeren, en keerden zo (voorlopig) het lot van hun land. Beide partijen groeven zich in, en een dodelijke loopgravenstrijd ontbrandde, die 200 dagen zou duren. Ten koste van grote verliezen zouden nog heuveltoppen worden veroverd en heroverd, en de Britten zouden nog een derde landing uitvoeren, maar in grote lijnen zou er weinig meer veranderen aan de situatie die op de eerste dag was ontstaan.´´
(Slag om Gallipoli)

Dit werkstuk heeft na veel overwegingen het onderwerp: ‘het Ottomaanse rijk’ gekregen.

De informatie die over dit onderwerp te vinden was, was soms onvolledig of subjectief. De informatie was dus vanuit verschillende standpunten, waaronder nationalisten en anti-Turken.

Nog een factor in het kiezen van dit onderwerp was dat we samen vonden dat er over deze gebeurtenis zo weinig is vermeld in de geschiedenislessen of ander media.

Een grootmacht heeft een grote invloed op de loop van de toekomst (de Europese Unie), dus is het waard om te kijken naar het verleden. Vooral de ondergang van zo’n grote rijk en waarbij je dus ook kan voorspellen wat er met de huidige machten kan gebeuren.

In de geschiedenis kan je zien dat bijna elk volk vergaan is tot stof en dat bijna elk rijk uit elkaar is gevallen. De tweede vonden wij interessant en daarom wilden wij weten, wat de veranderingen waren tijdens het uiteenvallen van het Ottomaanse rijk.

Van het Ottomaanse rijk zijn zoveel bronnen gevonden waardoor men bewust is over de leefwijze van de Ottomanen en de organen van het rijk. De samenstelling van het werkstuk zal dan niet te ver ingaan op onderwerpen die weinig invloed hebben gehad van de overstappen naar de Turkse republiek.

Ook hebben we besloten om alle gebeurtenissen van het Ottomaanse rijk tot aan de oprichting van Turkije te behandelen. Daarom hebben wij besloten om als hoofdvraag te nemen: Welke invloed heeft de WOI gehad op de ontwikkelingen in Turkije.
Onze hoofdvraag wordt uitgelegd d.m.v van onze deelvragen. De deelvragen zijn als volgt:

1
. Welke ontwikkelingen maakte Turkije door tussen 1876 en 1914
2. Welke ontwikkelingen maakte Turkije door tussen 1914 en 1918
3. Welke ontwikkelingen maakte Turkije door tussen 1918 en 1923
4. De positie van Turkije tussen Europa en Azië
-----------------------------------------------------------------------------------
Van Osmanlý Ýmparatorluðu naar Türkiye Cumhuriyeti
Hoofdvraag:
Welke invloed heeft de WOI gehad op de ontwikkelingen in Turkije?

Deelvragen:
1 Welke ontwikkelingen maakte Turkije door tussen 1876 en 1914?

1.1 Abdulhamid II
1.2 Jong-Turken
2 Welke ontwikkelingen maakte Turkije door tussen 1914 en 1918?
2.1 Wat waren de oorzaken van de participatie van Turkije aan de Eerste wereldoorlog?
2.2 Turkije in de Eerste wereldoolog
2.3 Wat waren de gevolgen van de Eerste wereldoorlog voor Turkije?
2.4 Mustafa Kemal Atatürk
3 Welke ontwikkelingen maakte Turkije door tussen 1918 en 1923?
3.1 Mustafa Kemal Ataturk / Onafhankelijkheidsstrijd
4 De positie van Turkije tussen Europa en Azië

1 Welke ontwikkelingen maakte Turkije door tussen 1876 en 1914?
1.1 Abulhamid II
De laatste Sultan met de absolute macht die het Ottomaanse rijk heeft gekend is Abdulhamid II. Abdulhamid II wou terug naar het oude regeringssysteem, het systeem waar het islamitische karakter voor op staat. Dit wou hij omdat hij bang was, voor het afbrokkelen van het rijk en te veel westerse invloed door het Tanzimat. Tanzimat hield in dat alle volkeren in het rijk evenveel te zeggen hadden, dus ook niet-moslims. Om dit tegen te gaan schafte hij de grondwet, die hij zelf had ingevoerd af en riep zichzelf uit tot kalief, dus de leider van alle moslims op de hele wereld. Hij zag dat het westerse imperialisme als maar dreigender werd en dreigde met de Jihad.

Het bankroet van de staat had geleid tot de afzetting van sultan Abdulaziz door een machtige groep ambtenaren en officieren in 1875. Na korte regeerperiode van Murad V werd in 1876 Abdulhamid II (1876 – 1909) als nieuwe sultan geïnstalleerd door de invloedrijke plegers van de staatsgreep in 1875. Achter de schermen dwongen zijn Abdulhamid II enkele maanden na zijn aantreden een zeer nieuwerwets idee te introduceren: een grondwet volgens parlementair model.

Met deze grondwet zou de macht van de sultan en zijn bestuur verminderd worden en een absolustische bestuur voorkomen worden. De oude Ottomaanse grondwet werd dus in 1876 afgekondigd en als (logische) gevolg werd er in 1877 in Istanbul een parlement opgericht. Hierdoor werd het Ottomaanse rijk een parlementaire monarchie. Een parlementaire monarchie is een vorm van monarchie waarbij de macht van de monarch of regent wordt geregeld door de grondwet. Abdulhamid II voelde niks voor zo een systeem en liet het parlement buiten werking na een verloren oorlog tegen Rusland en grote gebiedsverliezen op de Balkan en in de Kaukakus. Hij had hier volgens de grondwet recht op. Deze grondwet heeft eigenlijk weinig betekend tijdens de regeringsperiode van Abdulhamid II omdat hij gewoon de Ottomaanse staatpolitiek heeft doorgezet. Dus eigenlijk had Abdulhamid II nu gewoon weer de absolute macht.

Het buiten werking laten van de grondwet en parlement wilde niet zeggen dat er geen modernisering was. Op het gebied van onderwijs heeft hij een grote hervorming doorgevoerd door meisjes naar school te sturen en extra scholen voor hun te bouwen. Op het gebied van infrastructuur heeft hij ook veel betekend. Hij liet bijvoorbeeld spoorwegen aanleggen tussen Istanbul - Ankara en Istanbul – Bagdad. Die van Istanbul – Ankara werd in tegendeel tot de spoorwegen tussen Istanbul – Bagdad gefinancierd door het islamitische rijk. Met het islamitische rijk worden de conservatieve elites bedoeld van die tijd in het Ottomaanse rijk. Verder investeerde hij op de Posta Telgraf Teskilati in 1877 door het van de staat te maken. Dit was zeg maar een postmaatschappij. Dit werd in de loop der tijd uitgebreid en er werden zelfs in 1881 telefoons naar het rijk gehaald. Dit was 5 jaar nadat het in Europa werd gebruikt en vormde een belangrijke punt. Want tijdens de Eerste wereldoorlog en andere oorlogen is hier natuurlijk veel gebruik van gemaakt om te communiceren. Op economisch gebied werden er ook hervormigen gevoerd. Aan het volk werden bijvoorbeeld westerse producten geïntroduceerd en de belastingpacht werd afgeschaft. Cukurova rond Adana en de dal van Menderes hadden zich bijvoorbeeld heel snel aangepast aan deze hervorming.

1.2 Jong-Turken

Ondertussen groeide het Turkse nationalisme op het eiland Anatolie. Een van de belangrijkste theoretici was Ziya Gokalp. Hij was voor het overstappen naar een westerse samenleving, maar hij vond wel dat de Turken zichzelf moesten ontdekken en moesten weten wat het Nationalisme nou echt inhield. Gokalp wou helemaal niks meer te maken hebben met een samenleving waar andere volkeren evenveel te zeggen hadden als de Turken. Zijn doel was dan ook een nieuwe natie oprichten met alleen maar Turkssprekende volkeren, dus vooral geleerde mensen want in die tijd kwam het niet vaak voor dat mensen Turks konden spreken. Dit wordt ook wel de ‘turkificatie’ genoemd en het begin van de panturkisme.

Ook de officieren van het Ottomaanse leger zaten niet stil. Zij begonnen zich te ergeren aan de gang van zaken in het Ottomaanse rijk. Het hof verviel zo wat bijna en het rijk begon een beetje voor beetje af te brokkelen. Ze twijfelden geen moment en besloten om een geheim genootschaap op te richten: het Comite van Eenheid en Vooruitgang: de Jong Turken. De dingen die de Jong Turken dan ook terug wilden hebben in de samenleving waren: modernisering van de staat, een parlementaire democratie, herstel van de grondwet die de sultan buiten werking had gesteld en afschaffing van voorrechten voor groepen buitenlanders (Tanzimat). De Jong-Turken werden geïnspireerd door Japan (Tshushima) die aan het einde van de negentiende eeuw zich binnen ‘No time’ moderniseerde.

De Jong-Turken waren dan nationalistische officieren, echte patriotten met een gepeperde haat tegen de Europese opdringerigheid en overheersing: Tetgrijk bewonderden zij de westerse techniek en vooruitgang . In 1908 was het dan zover, toen pleegden de officieren een staatsgreep. De sultan had helemaal geen troepen meer dus was genoodzaakt om zich over te geven. Door het weer in werking te stellen van de grondwet verloor de sultan nu zijn absolute macht. Na een mislukte contrarevolutie werd Abdulhamid II vervangen door zijn broer Mehmed de V. Mehmed was sultan, maar had niks te zeggen aangezien de Jong-Turken alle macht hadden gegrepen. Een korte tijd hierna liep het heel erg mis. Er kwam een militaire driemanschap aan de macht, dat in plaats van een gemoderniseerde staat een militaire dictatuur creëerde. Ze wilden niks meer te maken hebben met nationalistische groepen in het volk zoals de Albanezen en Armeniërs omdat zij naar een onafhankelijk land streefden. Dit zou dus grondverlies voor het rijk betekenen.

2 Welke ontwikkelingen maakte Turkije door tussen 1914 en 1918?
2.1 Wat waren de oorzaken van de participatie van Turkije aan de Eerste wereldoorlog?
Het Ottomaanse rijk ondertekende op 2 augustus 1914 een geheime verdrag waarin stond dat het met Duitsland aan de eerste wereldoorlog zou meedoen. Dit was geheim gehouden omdat het Ottomaanse rijk zich niet had voorbereid voor de eerste wereldoorlog, beter gezegd, ze hadden die mogelijkheden niet.

Op 10 augustus voerden twee Duitse oorlogsschepen, op de vlucht voor de Britse vloot, de Turkse havens binnen. Maar Turkije mocht volgens een verdrag dat in 1841 getekend was, buitenlandse oorlogsschepen niet toelaten tot de Middellandse Zee. Om neutraal te kunnen blijven kocht Turkije toen de beide schepen en werden ze, samen met de bemanningen, aan de Turkse vloot gevoegd. De twee oorlogsschepen werden uiteindelijk op 16 augustus 1914 onder de namen Yavuz en Midilli aan het Ottomaanse leger toegevoegd. Maar aan boord van de twee oorlogsschepen had je nog altijd Duitse soldaten staan en wanneer zij op 27 oktober 1914 de Russische havens bombarderen verklaren het Britse rijk en Rusland het Ottomaanse rijk de oorlog. Misschien was dit wel een spel van de Duitsers om Turkije in het oorlog te betrekken. Wie weet ...

In het begin van de twintigste eeuw maakte het Ottomaanse rijk, de zieke man van Europa twee rampen mee: Tripolitaanse Oorlog en de Balkanoorlogen.

De Tripolitaanse Oorlog was een oorlog tussen het Ottomaanse rijk en Italië. Het begon op 29 september 1911 en eindigde op 18 oktober 1912. Italië droomde toen van een koloniaal rijk en liet zijn oog vallen op de Turkse provincies Tripolitanie, Fezzan en Cyrenaica. Ze wisten natuurlijk ook dat het Ottomaanse rijk heel zwak was en verklaarden het Ottomaanse rijk de oorlog. De Italianen waren dus sterker dan de Turken en veroverden Tripoli dan ook op 5 november 1911. Met de Vrede van Lausanne werden de andere provincies ook ingelijfd en deze drie gebieden werden toen Libië genoemd.

Het rijk was door de Tripolitaanse oorlog nog erger verzwakt. Voor de Balkan-landen was dit de juiste tijd om oorlog te voeren tegen het rijk. Op 8 oktober 1912 verklaarde Montengro dan ook de oorlog aan het rijk. De andere landen volgden hierna. Het rijk verloor bijna alle Europese gebieden in minder dan twee maanden. Op 3 december 1912 leek het een beetje minder te zijn omdat ze een wapenstilstand tekenden met Servië, Montenegro en Bulgarije. Maar Griekenland weigerde dit te tekenen en ging door met oorlog voeren. Uiteindelijk werd er op 30 mei in Londen een vredesbepaling opgesteld. Het rijk zou zich hiermee uit Europa trekken.

In beide oorlogen was het Ottomaanse rijk veel grond kwijtgeraakt, vooral tijdens de Balkanoorlog. Het rijk stond op het gebied van politiek en economie op een grote achterstand en inmiddels moest het rijk ook gemoderniseerd worden. Maar dit kon natuurlijk moeilijk gedaan worden omdat ze in de laatste jaren heel veel macht hadden verloren.

De Ottomaanse bestuurders wisten als vanaf het begin van de negentiende eeuw dat de grote Europese landen het rijk onder elkaar wilden verdelen en ze wisten natuurlijk ook dat het niet uitmaakte of ze zouden deelnemen of niet want het rijk was de laatste tientallen jaren heel zwak geworden en had dus geen kracht om te ‘’concurreren’’ met zijn vijanden en de vijanden hadden al een oogje op het Ottomaanse rijk. Dus besloten ze voor bondgenootschappen en hoopte hiermee op een goed resultaat. Maar werd het nou de geallieerden of de ‘centralen’?

Het rijk zou zich moeilijk kunnen aansluiten bij de geallieerden. Want onder de geallieerden had je landen waar de verdeling van het rijk niet slecht klonk, ondanks dat ze het rijk ook hadden geholpen im sommige gevallen, het Suezkanaal bijvoorbeeld. Maar ze probeerden het rijk vooral te verdelen en met name Rusland.

Aan de andere kant stonden de ‘centralen’, waarvan Duitsland het sterkste land was. Duitsland, dat al sinds de tijd van Abdulhamid II de vetrouwen had gewonnen van de Ottomaanse bestuurders (waarbij de intelligentie van Baron Marsal een hele grote rol speelde), was volgens het rijk de ideale bondskandidaat. Een ander land dat ook aan de kant stond van de ‘centralen’ was Oostenrijk-Hongarije, waarmee het rijk niet meer begrensd was. Hierdoor vonden de bestuurders van het rijk een bondgenootschap met Duitsland en Oostenrijk-Hongarije veel beter klinken.

Uiteindelijk waren de bestuurders van het rijk het over de volgende twee punten eens.
Een verdrag sluiten met Duitsland waarin staat dat Duitsland het rijk moet helpen en
een verdrag sluiten met de landen die gevaarlijk zouden kunnen zijn voor het rijk want het dagelijkse leven in het rijk draaide met leningen van Frankrijk en als het rijk Frankrijk tegenover zich zou nemen, zou het veel meer macht verliezen. Je had natuurlijk ook nog Engeland en Rusland die het rijk wilden verdelen. Dus het rijk wilde voor alle zekerheid met deze twee landen ook een bondgenootschap sluiten. Vandaar ook dat het rijk niet eerst naar Duitsland ging voor samenwerking maar naar Engeland, Frankrijk en Rusland. Dit werd afgewezen omdat het heel van houden het rijk niet meer van belang was omdat Engeland en Frankrijk al samenwerkten met Rusland (het rijk had de geleden jaren gediend als muur tussen Rusland – Engeland en Frankrijk). Verder zou een samenwerking met het rijk niet voordelig zijn op economisch gebied want de geallieerden moesten dan ook economische steun geven aan het rijk (bijvoorbeeld voor de modernisering van het leger) en dat zou natuurlijk heel veel geld kosten.

Uiteindelijk werd het rijk dus afgewezen door de geallieerden. Dus ging het steun zoeken bij Duitsland, die het rijk al had geholpen met het aanleggen van de Bagdad-spoorlijn. Dat was voor beide landen van belang, want zo kon de afstand sneller afgelegd worden, dus munitie etc. konden sneller veroverd worden.

Nadat de oorlog was begonnen en Duitsland al op de eerste dagen verlies begon te lijden sloot het een bondgenootschap met het Ottomaanse rijk op 2 Agustos 1914. Dit deed Duitsland vooral om tijd te winnen tegen de geallieerden.

2.2 Turkije in de Eerste Wereldoorlog

Het rijk zou dus aan de kant van de Centralen staan. De oorlog zou dan op vier fronten uitgevochten worden.
- Kaukakus (1914-1918), tegen Rusland
- Syrie/Palestina (1914-1918), tegen Engeland
- Dardanellen (1915), vooral tegen Engeland, Anzacs (Australian and New Zealand Army Corps, de naam waaronder Australische en Nieuw-Zeelandse troepen gingen vechten in de Eerste wereldoorlog) en Fransen
- Irak (1914-1918), tegen Engeland
Dat Turkije samen met de centralen zou vechten, verontrustte Rusland echter, omdat er in het Kaukakusgebied veel moslimvolkeren waren. Enver Pasa nam op 21 december 1914 de leiding van het Derde Leger op zich en zette een grote offensief op de toen Russische grenzen gelegen Koprukoy en Eleskirt om als doel Sarikamis te veroveren. Op de Allahüekber gebergte in januari 1915 liep het leger een grote nederlaag op. Van de 100.000 militairen waren er 60.000 al overleden. Er wordt beweerd dat er ongeveer 30.000 militairen van de kou waren overleden en 10.000 gevangen waren genomen. Het Russische leger onder leiding van Granduk Nikola ging na een jaartje wachten, dus op 13 januari 1916 in actie. Op 16 februari werd Erzurum veroverd, op 3 maart Bitlis en Mus, op 18 april Trabzon en op 24 juli Erzincan. Maar na de regime van de Bolsjewieken en de uiteenvallen van het Russische leger in januari 1918, verklaarde het leger van Armenië onder leiding van Andranik dat die gebieden vanaf heden van Armenië waren. Maar het Turkse leger wist de gebieden terug te veroveren. Op 26 februari 1918 werd Erzincan veroverd. Erzurum en Van volgden hierna. Met de Vrede van Brest-Litovsk (3 maart 1918) accepteerde Rusland om terug te gaan naar de grenzen van 1878. Turkije zag de kans en veroverde gebieden op de Kaukakus. Maar met het verdrag van Mondros dat Turkije had ondertekend moesten ze die gebieden afstaan.
Cemal Pasa en zijn troepen vielen op 28 januari 1915 het Suezkanaal aan met als doel het veroveren van Egypte. De eerste aanval op het Suez-Kanaal verliep goed. De Engelsen hadden veel manschap verloren. De tweede aanval was op 27 juli en die verliep ook goed af voor de Turkse kant. Na deze slechte resultaten besloot Engeland één van zijn beste generaals naar Egypte te sturen: Edmund Allenby. Plan van Allenby was het verzwakken van het leger door een tegenaanval en met T. E. Lawrence ervoor zorgen dat de Arabieren in opstand komen. Dit lukte ook. De Arabische stammen kwamen in opstand en sommige van hen riepen hun onafhankelijk uit. Een andere punt was, zoals bovengenoemd een tegenaanval. Dit begon op 8 maart 1917 en ging door tot 21 februari 1918 waarbij de Engelsen goed werk hadden verricht door bijna alles te veroveren. In 1919 zetten de nederlagen van het rijk zich voort.

In 1915 besloten de geallieerden om Rusland te helpen door een aanval in de Dardanellen want het Turkse leger was toch al zwak, dus zonder moeite kon er gewonnen worden, dachten ze. Op 19 februari 1915 begonnen de geallieerden dan ook met de zeeaanval. Maar door communicatieproblemen werd de aanval uitgesteld. Op 25 februari 1915 werden de aanvallen herhaald en werd er slechts 1 fort vernietigd. Maar de Turken wisten wel drie schepen van de geallieerden te beschieten. Lord Kitchener dacht dat bij het verschijnen van de Britse vloot, de Turken op de vlucht zouden slaan. Maar dat gebeurde niet. In de nacht van 24 en 25 april werden ongeveer 75.000 soldaten op Gallipoli gezet en gingen de geallieerden op twee punten de offensief starten: Cape Helles en Maidos. De Anzacs werden op de verkeerde plaats afgezet en ook gelijk afgemaakt door de Turken. Intussen waren er al op 5 verschillende plaatsen landingen begonnen van de geallieerden. Het zwakke Turkse leger had zich al versterkt en bestond nu uit 14 divisies (eerste bestond het uit 6 divisies). De acties van de geallieerden werden voortgezet maar het leverde niks op. Op 15 november 1915 stuurde Lord Kitchener dan ook een telegram naar minister-president Asquith waarin hij toegaf dat het onmogelijk was om Gallipoli in te nemen. De slag die volgens de geallieerden in 48 uur afgelopen moest zijn, duurde 8.5 maanden en kostte 250.000 geallieerden het leven. De Turken leden ook verlies: 284.000 soldaten. Maar zij (jongeren van 16/17 en zelfs vrouwen) hadden tenminste hun land met succes verdedigd.

In 1915 begon commandant Suleyman Askeri met een ongeorganiseerde leger aanvallen te plegen op de Engelsen. Hierop ging Generaal Townshend in mei met zijn troepen richting Bagdad om het te veroveren. Maar dat lukte niet. Op 29 april 1916 gaf Townshend zich over nadat hij omsingeld was door maarschalk Von der Goltz (was in dienst van het Turkse leger) en zijn troepen. De Engelsen zagen de kans om Bagdad terug te veroveren toen het Turkse leger naar Iran werd geschoven en veroverden Bagdad op 11 maart 1917. In de maanden hierop volgden andere steden van Noord-Irak, behalve Mosoel.

2.3 Wat waren de gevolgen van de Eerste Wereldoorlog voor Turkije?
De grootste gevolg van de Eerste wereldoorlog voor Turkije was dat het Ottomaanse rijk uit elkaar viel. Toen de Eerste wereldoorlog op gang was hadden de geallieerden het Ottomaanse rijk al onder elkaar verdeeld. Het Verdrag van Mondros was een vervolg hiervan. In het verdrag waren de volgende punten verwerkt.

• de geallieerde landen mochten zonder toestemming langs de Dardannelen varen en de beheersing van de controleposten zouden overgelaten moeten worden aan deze landen
• het leger zou beperkt worden
• de geallieerde landen mochten gebruik maken van de havens en scheepwerven
• het rijk mocht de oorlogsschepen niet meer gebruiken
• de geallieerde landen hadden het recht om een plaats te veroveren als ze vonden dat dat plaats gevaarlijk was
• Erzurum, Elazig, Bitlis, Van, Diyarbakir en Sivas. Als er in deze steden het volk in opstand zou komen, zouden deze gebieden veroverd worden. Dit was een strategisch belangrijk punt voor de Armeniërs. Want in deze steden leefden vooral Armeniërs en bij een opstand zouden deze steden ingenomen worden en kon de ‘’grote Armenië’’ project waargemaakt worden.

Dit was eigenlijk al het einde van het Ottomaanse rijk. De verbindingen tussen Rumeli en Anadolu waren verbroken en het rijk had met de punten 7 en 24 in het verdrag geaccepteerd dat het onder bezetting was. Na het verdrag hebben de Britten, Fransen, Italianen, en Grieken vele delen veroverd en waren daar dus ook aan de macht.

Vrijwel in iedere hoek van het Ottomaanse Rijk werd er strijd gevoerd met een ander land. In het zuiden met de Engelsen, die probeerden de Arabische gronden van het Ottomaanse Rijk te veroveren, in het westen probeerden de Geallieerden bij de Dardanellen binnen te komen, in het oosten waren bij Sarikamis de Russen bezig Ottomaans grond in te nemen. Met andere woorden, aan de grenzen vans het Rijk was het overal strijd en oorlog, het rijk was bovendien ontzettend arm en zwak vergeleken met andere landen. In deze periode werden de Armenen gedwongen te verhuizen.. Tijdens deze verhuizing zijn er Armeniërs dood gegaan en wordt dit gezien als een genocide door vele Armeniërs. Door de Turken wordt het weer gezien als een grote ongeluk en/of propaganda van de Armeniërs. Volgens sommigen is het dus propaganda en volgens anderen weer genocide. Deze kwestie komt nog steeds voor in onze dagelijks leven en vandaar dat het een heel belangrijke gevolg is.

De Eerste wereldoorlog had ook sociale gevolgen voor het Ottomaanse rijk. Er waren 400.00 mensen gedood, waaronder kinderen van 16/17 en vrouwen en meer dan 500.000 mensen waren gewond geraakt, waarvan de meesten na de oorlog niet meer fysiek en psychologisch in staat waren om wat te betekenen voor de maatschappij. Daarnaast waren er heel veel doktors, docenten, leerlingen en andere mensen die belangrijk functies uitoefenden gestorven. Het skelet van het rijk was dus eigenlijk verzwakt. De belangrijkste gevolgen hiervan werden eigenlijk gezien bij de hervormingen die Ataturk voerde na de vrijheidsoorlog. Want hij streefde naar een Westers-Turkije en hierbij waren hoogopgeleide mensen van zeer belang, maar die had hij dus nauwelijks.

Een andere belangrijke gevolg was de opkomst van Mustafa Kemal Ataturk. Hij begon aan de Eerste wereldoorlog als luitenant-kolonel en door zijn vele successen, kreeg hij complimenten van Liman Von Sanders, een Duitse generaal die in dienst was van de Ottomanen. Na zijn succes op ‘’Conkbayiri’’ werd Mustafa Kemal Ataturk benoemd tot luitenant. Meer informatie over hem volgt in 2.4

2.4 Mustafa Kemal Ataturk in de Eerste Wereldoorlog

In de lente van 1881 werd Mustafa geboren in het Osmaanse Thessaloniki. Zijn vader Ali Riza was overleden toen hij nog een kind was. Mustafa zat eerst op een religieuze school, maar hij wilde op eigen wens naar een openbare school, Efendi school. Op twaalf jarige leeftijd begon hij aan de militaire school, waar hij de bijnaam Kemal kreeg, perfectionist.

Na vijf jaar ging hij naar de militaire academie in Istanbul. Daar sloot hij zich aan de bij de Jong-Turken. Hij deed actief mee met de Jong-Turken en werd na een actie zelfs gearresteerd. Hij wist wel zijn diploma te halen in 1905. Tijdens de revolutie van 1908-1909 was hij een van de leiders en heeft daarna in vele fronten gevochten.

Tijdens de Eerste wereldoorlog, in juni 1915, werd Mustafa Kemal Ataturk naar Turkije teruggeroepen. Hij moest de leiding nemen van de 19de divisie, die eigenlijk heel zwak en ongeorganiseerd was. In korte tijd maakte hij van deze divisie een sterke en kant en klare divisie van. Een divisie die klaar was om naar het kritieke en bloedige front van Dardanellen te gaan. Front van Dardanellen was zeker kritiek. Omdat de geallieerden bijna al hun kracht op dat gebied hadden gericht en via Gallipoli naar de toen zogeheten Constantinopel wilden doordringen, nu Istanbul. Maar het verliep niet zoals de geallieerden het wilden en ze trokken zich op 8 december 1915 terug.

Ataturk speelde hier een grote rol. Dankzij zijn strategische inzicht en uitstekende leiding wist hij de Brits-Franse militairen te stoppen. Eerst stopte hij de geallieerden in de baai van Soevla en daarna viel hij, ondanks dat zijn troepen in de minderheid waren, op eigen initiatief de geallieerden aan en verzwakte de troepen van de geallieerden. Het was een nutteloze aanval, maar wel een goede strategische zet om er voor te zorgen dat de geallieerden niet zouden door trekken in het gebied.

'Ik beveel jullie niet om te vechten, maar om te sterven, opdat versterkingen hierheen kunnen worden gebracht om de vijand te bevechten. Een nieuw leger, een nieuwe commandant zal hier de overwinning behalen' beval hij zijn regimenten een suïcidale tegenaanval in te zetten..

De populariteit van Mustafa Kemal onder het volk vormde een bedreiging voor het rijk, dat vond Enver Pasa tenminste. Daarom stuurde hij Mustafa Kemal naar het Kaukakusfront, waar hij tegen de Russen een zware nederlaag leed en twee gebieden verloren gingen, Bitlis en Mus. Maar Mustafa Kemal wist hier ook wonderen te verrichten. Bitlis en Mus, werden in augustus 1916 door generaal Mustafa Kemal aan het hoofd van het Tweede Turkse Leger heroverd. De twee gebieden gingen wel weer verloren in september 1916. Maar een belangrijke gevolg was dat Mustafa Kemal kennis maakte met kolonel Is met, die later Mustafa Kemal heeft geholpen met de oprichting van de republiek Turkije en opgevolgd heeft als president.

Dit keer (eind 1917) stuurde Enver Pasa hem naar het Arabische front. Daar had hij de leiding over het Zesde Leger dat in Syrie en Palestina vocht. Op dat moment heeft hij daar niks kunnen doen omdat het leger al bijna had verloren en ging in november 1917 weer terug naar Constantinopel. Dit was waarschijnlijk een zet van Enver pasa om de populariteit van Mustafa Kemal omlaag te halen. Maar dit wist Mustafa Kemal later goed te maken door het leger op een goede manier te laten terug trekken.

Mustafa Kemal keerde na de ondertekening van het Mondros wapenstilstandsverdrag op 13 november 1918 terug naar de hoofdstad Constantinopel. Hij ziet de geallieerde vloot voor het Dolmabache paleis en zegt het volgende: ‘’Zoals ze gekomen zijn zullen ze ook weggaan’’.

3 Welke ontwikkelingen maakte Turkije door tussen 1918 en 1923?

3.1 Mustafa Kemal Ataturk / De Onafhankelijkheidsstrijd
Na het verdrag van Mondros verzette het Turkse volk zich onder de naam Kuvayi Milliye, waarvan ‘’sultan’’ Mehmet Vahdettin VI de leider was. Ataturk speelde bij het verzet een grote rol. In 15 mei 1919 ging hij naar Samsun en de onafhankelijkheidsstrijd was begonnen.

Op 22 juni 1919 zei hij samen met Rauf Bey, Kazim Karabekir Pasa, Refet Bey en Ali Fuat Pasa één van zijn belangrijkste uitspraken in Amasya: ‘’ De toekomst van het volk zal weer door het nationalisme en kracht van het volk gered worden’’ . Hierna ging hij naar Erzurum om daar deel te nemen aan het congres van de verzetters uit de oostelijke steden. Door de druk van het congres nam hij ontslag van het Ottomaanse leger en werd hij gekozen als leider van het congres. Tussen 4 en 11 september 1919 werden in Sivas de bakstenen gezet van het verzet en hij opende in 23 april 1920 de TBMM (Volksvertegenwoordiging) in Ankara, omdat in Maart 1920 het Ottomaanse bestuur werd opgepakt door de bezetters.

Een plan van de TBMM was bijvoorbeeld dat alle Kuvayi Milliye millitairen zich zouden aansluiten bij het leger en zo’n een sterkere leger werd gevormd. Maar binnen de Kuvayi Milliye had je verschillende soorten mensen. Die mensen wouden dan hun doel ook op verschillende manieren bereiken. Dit was dan eigenlijk ook de bloedigste periode in de onafhankelijkheidsstrijd, want sommige groepen wilden zich niet aansluiten bij het leger (Bak, Cerkez Ethem). In het maand augustus van 1921 waarbij het leger heel zwak was geworden, werd Mustafa Kemal benoemd tot generaal.
Nadat de geallieerden zagen dat ze te maken hadden met een grote verzet, besloten ze dat Griekenland dieper naar het gebied van Anatolië moest vertrekken. Het leger was heel zwak. Zo verloor het in Kutahya-Eskisehir van de Grieken en nog erger was het verlies van luitenant-kolonel Mehmet Nazim Bey, die heel belangrijk was voor de troepen in dat gebied omdat hij het gebied strategisch heel goed kende.
Na een verlies in Sakarya tegen het leger onder Mustafa Kemal verzwakte het Griekse leger. Na deze overwinning groeide de aanzien voor Ataturk en begon het volk ook echt te geloven in een overwinning. Dit gevoel werd groter nadat het Turkse leger op 30 augustus 1922 in Dumlupinar het Griekse leger versloeg en in 9 september Izmir bevrijdde van de geallieerden.
De onafhankelijksstrijd was afgelopen op 24 juni 1923 met een Turkse overwinning. Er werd een verdrag gesloten: Vrede van Laussane. Met dit verdrag werd het Vrede van Sérves buiten werking gelaten. De Turkse republiek was nu een feit.
Turkije werd een seculiere republiek met Mustafa Kemal als eerste president. Hij zorgde voor een nieuwe grondwet en maakte Ankara de nieuwe hoofdstad. Hij voerde ook een aantal hervormingen. Enkele voorbeelden zijn: scheiding van kerk en staat, familienamen en Latijnse alfabet. In 1934 kreeg hij van het Turkse volk de naam Ataturk. Dat in het Turks vader der Turken betekend.

4 De positie van Turkije tussen europa en Azie

In de Balkan oorlog van 1912-1913 lukte het de Grieken om Thracie en Macedonië te veroveren van het Ottomaanse rijk. Europees Turkije bestond nu alleen nog uit de steden Istanbul, Edirne en de omgeving er om heen. Zo zag je dan dat het nationalisme toen leidde voor een andere kaart van Oost-Europa. Het Ottomaanse rijk zat dan niet alleen met de Balkan die verloren was gegaan maar ook met Noord-Afrika. De oorzaak hiervan was het Moderne Imperialisme.

Groot-Brittannië en Frankrijk waren dan steeds weer bezig met het uitbreiden van hun imperium. Zij waren continu opzoek naar grondstofgebieden, afzetmarkten voor hun groeiende industrie, investeringsmogelijkheden voor hun kapitaal en emigratiemogelijkheden voor hun bevolking.

In 1869 werd het Suezkanaal geopend. De realisatie van het kanaal betekende een enorme toename van het strategisch belang van de hele regio. Sinds 1858 was daaraan gewerkt onder leiding van de Fransman Ferdinand de Lesseps. De khedive van Egypte, Ismail(1863-1879) stond er vierkant achter. Hij toonde zich een hervormer in de geest van zijn grootvader Mohammed Ali. . Hij wou van Egypte een modern land maken met een Europees stijl. Dit deed hij doormiddel van het aanleggen van spoorwegen, kanalen en telegraafkabels. Er werden ook veel scholen geopend. De Sharia werd vervangen door de franse gerechtshoven genaamd “code civil”

Ismail kreeg ook nog eens toestemming van de sultan om zijn leger uit te breiden en om een eigen munt in te voeren. Delen van Cairo waren net als de wijken uit Parijs. Ze hadden zelfs tramrails en fonteinen. Door de aanpassing in Egypte emigreerde er nu zelfs Europeanen naar Egypte. Het feest dat werd gegeven ter eer van de opening van het Suezkanaal was een groot feest met veel belangrijke Europeanen. De kosten die Ismail had gemaakt bij de bouwprojecten in het land en de opening van het Sueskanaal liepen zo hoog op dat de schatkist leeg liep. En hij kon zelfs door het innen van belastingen de kosten niet meer dekken. Hier door ging hij staatsleningen uitgeven en raakte hij in gigantische schulden. Hij was nu genoodzaakt om zijn aandelenpakket van de Suezkanaalmaatschappij te verkopen.

Door de Frans-Duitse oorlog was de Franse regering verzwakt en hadden ze geen interesse in de aandelen die te koop waren. In tegenstelling tot de Fransen hadden de Britten wel interesse en kochten de aandelen in 1875. Door deze aankoop was de route naar de Engelse kolonie Bombay 8000 km korter, dus Engeland hoefde niet meer helemaal om Afrika heen, maar konden nu zonder problemen door het Suezkanaal.

In 1882 braken er in Alexandrië antiwesterse rellen uit. De Britse regering twijfelde geen enkele seconden en gaf de marine op dracht de stad te bombarderen. Een tijdje daarna gingen er Britse soldaten aan wal om af te rekenen met de opstandelingen die er nog waren. Ondanks dat Egypte eigenlijk nog gewoon bij het Ottomaanserijk hoorde, bezetten de Britten het en werd het een protectoraat van Groot-Brittannië. Groot –Brittannië hield het niet alleen bij de verovering van Alexandrië maar veroverde ook Cyprus en Soedan. De Britten sloten ook verdragen met Arabische sjeikdommen, zoals Bahrein (1880), Kuwait(1899) en Maskate (1891). Die sjeikdommen diende als steunpunten voor schepen die gingen en kwamen van India. Door steeds maar verdragen te sluiten met klein sjeikdommen of kleine deeltjes te veroveren van het Ottomaanse rijk nestelden de Britten zich steeds meer in het midden oosten.

Frankrijk richtte zich meer op noord Afrikaanse kustprovincies van het Ottomaanse rijk. Zo wachten zij ook op hun beurt en veroverden ze in 1830 Algerije, 1881 Tunesië en 1912 Marokko. Frankerijk begon nu ook op te komen voor de christelijke minderheid in Syrie en Libanon. Ook Italië zat niet stil en maakte van Libië in 1911 een Italiaanse kolonie. Hier mee was heel Noord-Afrika buiten de macht van Is

Door al de veroveringen in het rijk van de sultaan was hij zou kwaad dat hij de Duitse keizer Wilhelm om hulp vroeg. In 1898 was het dan zo ver de Duitse officieren waren naar het midden –oosten gekomen om het Ottomaanse leger weer te reorganiseren. De sultan gaf de Duitse firma’s ook toestemming om te beginnen met het aanleggen van de Berlijn-Bagdad spoorweg. Deze spoorweg stond als symbool voor de ‘’Duitse Drang nach Osten’’. Het verlies van de Balkan en Noord Afrika betekende een ernstige verlies van het grondgebied van het Ottomaanse rijk. Omstreeks 1880 was het rijk betiteld als de zieke man van Europa, politiek en economisch vrijwel in handen gevallen van de Europese mogenheden. Banken, fabrieken, scheepvaartondernemingen, havens, wegen en zelfs de post en douane werden met westerse kapitaal opgericht en onderhouden

Conclusie

De invloed van de Eerste wereldoorlog op Turkije was heel erg groot. Het Ottomaanse rijk viel bijvoorbeeld helemaal uit elkaar en werd de nationalisme opgewekt. Vandaar ook het trots van de Turken in de hedendaagse samenlevingleven. Maar niet alleen onder de Turken. Met de Armeniers, Koerden en Grieken is er nog altijd een probleem en dit heeft natuurlijk een grote invloed op de ontwikkeling in Turkije. Een voorbeeld daarvan is de toetreding van Turkije tot de Europese Unie.

De Eerste Wereldoorlog heeft een grote invloed gehad op de modernisering, zowel negatief als positief. Modernisering in Turkije was eigenlijk al in 1876 begonnen met Abdulhamid II. Maar door de omstandigheden van die tijd liep het af en toe vast. Daarna kwamen de Jong-Turken aan de macht die tegen westerse landen waren, maar wel streefden naar een moderne (westerse eigenlijk) Turkije. Zij voerden ook hervormigen door, maar door de Eerste wereldoorlog liepen zij eigenlijk ook vast en inmiddels was het rijk heel arm en hadden ze weinig macht om de problemen op te lossen (nationalistische groepen). Maar na de Eerste wereldoorlog konden de hervormigen sneller doorgevoerd worden. De Eerste wereldoorlog zorgde voor de populariteit van Mustafa Kemal onder het volk, dus voor de opkomst van Mustafa Kemal. Dit zorgde er dan weer voor dat Mustafa Kemal makkelijker de hervormigen kon doorvoeren omdat het volk hem vertrouwde en hij werd gezien als ‘’Vader der Turken’’. Met de Eerste wereldoorlog was de sultan ook al afgezet en kon

De Eerste wereldoorlog had ook kleine nadelen voor de ontwikkelingen. Voor een overstap naar een moderne Turkije had je natuurlijk geld, macht en hoogopgeleide mensen nodig. Geld en kracht hadden ze verloren en hoogopgeleide mensen had je nauwelijks. Het leger had in de Dardanellen millitairen nodig en laat staan hoogopgeleide mensen, jongens van 16/17 gingen zelfs het leger in.

Bibliografie


Literatuurlijst
De geschiedenis van het Midden-oosten in een notendop – J.L.G van Oudheusden
Kroniek van de 20ste eeuw deel 1,2 en 3
Turkse Mythologie – Ingrid Klerk
Ataturk / De geboorte van een nieuwe natie – Mehmet Guldiz
Ataturk / Grondlegger van het moderne Turkije – Paul Morren
Eerste wereldoorlog – H.P. Willmott
Geschiedenis van Turkije – Rene Bakker

Bronnen

www.canakkale.gov.tr
http://www.geschiedenisvoorkinderen.nl/eeuw/eerste%20wereldoorlog.htm
http://www.bibliotheekdenhaag.nl/despin/lessen/eerste_wereldoorlog/1oorzaken.htm
http://home.planet.nl/~bruin527/Didi/Atat_r.htm
http://www.worldwidebase.com/mensenrechten/de_eerste_wereldoorlog.shtml
http://tr.wikipedia.org/wiki/%C3%87anakkale_Sava%C5%9Flar%C4%B1
http://www.ethesis.net/jonge_turken/jonge_turken_inhoud.htm

REACTIES

Log in om een reactie te plaatsen of maak een profiel aan.