De Vietnam oorlog en Amerika

Inhoudsopgave Hoofdstuk 1
Wat was de aanleiding van de Vietnamoorlog? Hoofdstuk 2
Wat heeft de Koude Oorlog met Amerika en de Vietnamoorlog te maken? Hoofdstuk 3
Wat hebben de Eerste en de Tweede Wereldoorlog te maken met de Vietnamoorlog? Hoofdstuk 4
Wat was de houding van de Amerikaanse bevolking tegenover de Vietnamoorlog? Hoofdstuk 5
Welke landen (koloniën) namen deel aan de Vietnamoorlog, wat was hun relatie? Wie won uiteindelijk de Vietnamoorlog? Hoofdstuk 6
De conclusie, met antwoord op de onderzoeksvraag.
Hoofdstuk 1 Wat was de aanleiding van de Vietnamoorlog? Hoofdstuk 1 is een inleidend hoofdstuk. Dit hoofdstuk is dan ook een hoofdstuk met puur historische feiten. Wij vonden dit erg van belang om dit als eerste in ons onderzoek naar voren te laten komen, om je een beeld te geven van waar de oorlog in Vietnam over ging en hoe die oorlog een beetje verliep. De Vietnamoorlog kun je onderverdelen in verschillende stukken. Deze stukken noemen wij in dit eerste, inleidende hoofdstuk kort op een rij. Vietnam was verdeeld in twee aparte delen, noord en zuid Vietnam. Noord Vietnam was volledig communistisch. Om dit te begrijpen, leggen we even kort uit wat het communisme inhoudt: het communisme is ontstaan na de ideeën van Karl Marx (het Marxisme). Marx was ervan overtuigd dat de ellende waarin de meeste mensen leefden, werd veroorzaakt door het kapitalisme. Het kapitalisme moest vernietigd worden en alle productiemiddelen moesten gemeenschappelijk bezit worden. De Verenigde Staten raakten betrokken bij de Vietnam oorlog in verband met het tegen gaan van het communisme. Door de angst van Amerika voor het communisme, ging zij zich er dus mee bemoeien. ‘Door het verdrag van Genève, 20 juli 1954, werd Vietnam in twee delen opgesplitst. Noord-Vietnam onder leiding van Ho Chi Minh communistisch zou zijn met als hoofdstad Hanoi en dat Zuid-Vietnam onder leiding van Diem (dankzij Franse en Amerikaanse steun) democratisch zou zijn met als hoofdstad Saigon. Dit noemde men ook wel de twee zones.’ ‘Ho Chi Minh (of Ho Tsji Minh, geboren op 19 mei 1890 en overleden op 3 september 1969) kwam uit een nationalistisch gezin. Hij stond ook bekend als een begaafde dichter en schrijver. Op Franse scholen in Hué en Saigon kwam hij in aanraking met de westerse cultuur. Vlak na de Eerste Wereldoorlog vestigde hij zich in Parijs. Hij was teleurgesteld over de resultaten van het Congres van Versailles (in 1919), dat niet, zoals hij altijd had gehoopt vrijheid en onafhankelijkheid voor de koloniale volken bracht. Hij bekeerde zich tot het communisme en sloot zich aan bij de Franse communistische partij.’ ‘De Vietcong is op 20 december 1960 opgericht door guerrillero’s en heette het Vietnamese Nationale Bevrijdingsfront en werd gesteund door Hanoi (de hoofdstad van Vietnam). De Vietcong maakte veelvuldig gebruik van een route door Cambodja om aan te vallen en voorraden te vervoeren, genaamd de Ho Chi Minh Trail. Ze wisten dat de Amerikanen hen daar niet konden raken, maar zelfs toen de bombardementen begonnen had dat weinig effect op het vervoer door Cambodja. De Ho Chi Minh Trail was maar enkele meters breed, overdekt door het oerwoud en werd gebruikt door de Vietcong die te voet of per fiets gingen. Het pad is honderden kilometers lang en dus een moeilijk doelwit voor bombardementen.’ Om even terug te komen op de film ‘Platoon’ die wij hebben gekeken. Daar zitten de Amerikaanse soldaten ook vlak bij de grens van Cambodja om de route te blokkeren. ‘Dien Bien Phoe is een belangrijke plaats in het noorden van Vietnam. Het is een vlakte bij de grens met Laos. Door zijn ligging was de plaats van groot belang in de Vietnamese onafhankelijkheidsoorlog tegen de Fransen.’ ‘In de Vietnamoorlog werd er gebruik gemaakt van een zogenaamde dominotheorie. De Amerikanen vreesden dat wanneer Zuid-Vietnam communistisch werd de buurlanden Loas en Cambodja vervolgens zouden worden ‘besmet’ en het communisme zich zo land voor land zou verspreiden. Dit verschijnsel wordt de dominotheorie genoemd.’ ‘De Koude Oorlog is een oorlog in Azië, die vooral over het communisme gaat. Tijdens de Tweede Wereldoorlog op 14 augustus 1941 sloten Churchill en Roosevelt het Antlantisch Handvest. Hierin werd besproken dat elk land een aantal vrijheden moest hebben. Zelfbeschikkingsrecht, deelname aan de wereldhandel en vrije toegang tot de zeeën en de grondstoffen hielden dit in. Churchill, Roosevelt en Stalin spraken af om Duitsland in vijven te delen. Een deel ging naar Polen en de Sovjetunie. De rest werd verdeeld onder Frankrijk, Groot-Brittannië en de Verenigde Staten. Roosevelt was inmiddels overleden en opgevolgd door Truman. Hij stond veel wantrouwender tegenover de Sovjetunie dan de idealistische Roosevelt. Het communisme breidde zich uit waar de westerse geallieerden zo bang voor waren. Uiteindelijk werd hierdoor de Truman-dioctrine geïntroduceerd. Dit hield in dat de Amerikaanse politiek gericht was op het tegenhouden van het communisme in de wereld. Door deze spanning ontstond het ijzeren gordijn met daarbij de Berlijnse muur. De angst voor het opkomende communisme werd steeds groter. Intussen had Stalin alle toegangswegen naar Berlijn voor het westen afgesloten. In Amerika raakten allochtonen hun baan kwijt. McCarthy begon namelijk een heksenjacht tegen de communisten.’ Hierover wordt in hoofdstuk 2 verder op in gegaan. Hoofdstuk 2 Wat heeft de Koude Oorlog met Amerika en de Vietnamoorlog te maken? ‘De nieuwe president die de zware verantwoordelijkheid op zich moest nemen voor deze beslissing was Harry S. Truman, een senator uit Missouri, pas sinds 1944 vice-president en nu plotseling op de hoogste post terecht gekomen. Velen meenden dat hij daar te klein voor zou zijn en de verwachtingen waren beslist niet hoog gespannen. Men noemde de onopvallende man een gemiddelde Amerikaan, men zag een burgerman en meer niet in hem. Maar Truman maakte allen beschaamd, de kracht en ijver waarmee hij regeerde waren voorbeeldig. De beslissingen waarvoor hij gesteld werd waren vrijwel onmenselijk van omvang. De oorlog tegen Japan moest gewonnen worden met het wreedste wapen, de vrede in de wereld moest veroverd worden terwijl een groeiend wantrouwen de bondgenoten ging verdelen.’ Dit citaat komt uit een boek van Dr. J.W. Schulte Nordholt met de titel ‘De Verenigde Staten het grote experiment’. In dit hoofdstuk gaan we namelijk onderzoeken wat de Koude Oorlog met Amerika en de Vietnamoorlog te maken heeft gehad. Wij hebben gebruik gemaakt van verschillende boeken, namelijk: ‘De Verenigde Staten het grote experiment’ van Dr. J.W. Schulte Nordholt en ‘De Koude Oorlog Surrogaat voor oorlog en vrede’ van dr. Eddy van den Brink. Ook hebben wij een korte uitleg over de Koude oorlog gehad van mevrouw Lemmens. Naar aanleiding van sommige stukken uit deze boeken en een korte uitleg, hebben wij conclusies getrokken over de connecties met elkaar. Om eerst maar eens het begrip ‘de Koude Oorlog’ uit te leggen. ‘De Koude Oorlog was een strijd die ging over het communisme en het kapitalisme, wat ook centraal stond in de Vietnamoorlog. De wapens die ter beschikking werden gesteld, waren nooit gebruikt, vandaar de benaming ‘Koude’. De Koude Oorlog was dus gewoon een strijd zonder wapens.’ ‘- de Koude Oorlog is de bewuste en planmatige poging van de kapitalistische landen om de communistische landen, althans hun communistische maatschappij-inrichting, te vernietigen. Op de terminologie komen we nog terug, maar zo zal een Sowjetburger het ongeveer moeten zeggen; - de Koude Oorlog is de bewuste en planmatige poging van het communistische blok om zijn expansie, gevorderd tot halverwege Europa, voort te zetten door een agressief streven naar wereldheerschappij en door het onderwerpen of ondermijnen van het vrije Westen. Zo zei en zegt men het veelal in Amerika, Europa en Nederland. De beide definities zijn elkaars spiegelbeeld: de schuld, het initiatief, de aanval komt van de andere kant; wij moeten ons daartegen verdedigen. Het zijn formuleringen van het conflict in termen van het conflict.’ Dit laatste stuk geeft weer dat ook de Koude Oorlog over het kapitalisme en communisme gaat, maar zegt echter niets over het feit dat er geen wapens werden gebruikt. Over het feit dat er geen wapens werden gebruikt, kwam wel voor in de uitleg van mevrouw Lemmens ‘De Russische weigering om een internationale controle op de kernwapens te aanvaarden betekende helaas het begin van wat sindsdien heet de koude oorlog. Een ijzeren gordijn, zoals Churchill (Premier van Groot-Brittanië) het weldra zou noemen in zijn beroemde rede in Fulton in Missouri, werd neergelaten tussen Oost en West.’ Uit dit stukje tekst kunnen we dus concluderen dat de weigering van Rusland een inleidend besluit is op de Koude Oorlog. In tegenstelling tot een citaat uit De Koude Oorlog Surrogaat voor oorlog en vrede van dr. Eddy van den Brink: ‘Het begin is te bepalen als het moment waarop Amerika de Sowjetunie dwars ging zitten in Oost-Europa. De Sowjetunie meende erop te mogen rekenen dat zij daar haar gang kon gaan, zoals zij Amerika in het Westen zijn gang zag gaan. Op de oorlogsconferenties was nooit overeenstemming bereikt over wat er na de oorlog gedaan zou worden. Opties werden opengehouden, kwesties uitgesteld, onenigheid zwevend gehouden, totdat de militaire gang van zaken de toestand onomkeerbaar maakte.’ Als we deze twee citaten met elkaar vergelijken, zie je dat dit twee verschillende punten blijken te zijn waarop de Koude Oorlog begon. In het eerste stuk zie je dat Rusland een begin maakte aan de Koude Oorlog, maar in het tweede stuk wordt echter gezegd dat Amerika een begin maakte aan de Koude Oorlog door de Sowjetunie dwars te zitten. Omdat er overal wel bezigheden waren, over alle gebieden verspreid, is het moeilijk om één punt het begin van de Koude Oorlog te noemen. Daarom komen we tot de conclusie dat beide citaten een begin waren van de Koude Oorlog. Volgens De Koude Oorlog Surrogaat voor oorlog en vrede van dr. Eddy van den Brink: ‘In Amerika was de stemming er niet naar, iets te begrijpen van wat de Sowjetunie ondernam, of zich zelfs maar af te vragen wat haar bezielde. Daarvoor liet het Koude Oorlogs-beeld van de agressieve Russen in zijn versimpeling geen ruimte.’ Uit dit citaat komt duidelijk naar voren dat Amerika wel degelijk met de Koude Oorlog en met de Vietnamoorlog te maken had. Amerika zat de Sowjetunie dwars zonder enig rekening te houden met hun toestand, waardoor zij een rol speelde in het begin van de Koude Oorlog. Doordat Amerika er vanaf het begin af aan bij betrokken was, oefende zij een grote invloed uit op de Koude Oorlog en daarmee later op de oorlog in Vietnam. Daarom kunnen wij dus concluderen dat Amerika een grote rol speelde in de Koude Oorlog. Zij was er vanaf het begin af aan bij betrokken en bemoeide zich overal mee, waardoor Amerika onmogelijk géén invloed kon uitoefenen. Doordat de Koude Oorlog dezelfde inhoud had als de oorlog in Vietnam, is het ook begrijpelijk dat Amerika daar zich ook mee ging bemoeien. De oorlog in Vietnam was een vervolg op de Koude Oorlog, waar onder andere Amerika haar gezicht weer liet zien. Hoofdstuk 3 Wat hebben de Eerste en de Tweede Wereldoorlog te maken met de oorlog in Vietnam? ‘Toen de Eerste Wereldoorlog uitbrak bestonden er al langere tijd grote spanningen tussen de grote wereldmachten. Dat waren in de eerste plaats Groot-Brittannië, Duitsland, Frankrijk, Rusland en Amerika en op de tweede plaats Oostenrijk-Hongarije, Italië, het Ottomaanse Rijk en Japan. Er was niet echt een land dat de boventoon voerde. De VS had weliswaar de meest dynamische economie, maar Groot-Brittannië had de grootste oorlogsvloot en Duitsland het machtigste leger. Vanaf 1870 waren landen zich uit veiligheidsoverwegingen gaan verenigen in bondgenootschappen. Landen in Midden-Europa waren daarmee begonnen waarna andere landen waren gevolgd. In 1914 was Amerika het enige land dat zich niet aangesloten had bij een of ander militair bondgenootschap. Als het in Europa tot een oorlog zou komen, zou het meteen een oorlog op grote schaal worden. Want als twee grote mogendheden met elkaar in oorlog raakten zouden ook andere landen door het domino-effect van de bondgenootschappen bij het conflict betrokken raken. Dat was dan ook precies wat er gebeurde toen Oostenrijk-Hongarije Servië in 1914 de oorlog verklaarde.’ Deze lijn zie je ook als je naar de oorlog in Vietnam kijkt. Het verenigen van verschillende landen en het domino-effect dat daarbij optreedt als die landen eenmaal in conflict raken. Wij willen dan ook, in dit derde hoofdstuk, de invloed van de Eerste Wereldoorlog en de Tweede Wereldoorlog op de oorlog in Vietnam onderzoeken. Wij hebben bij dit hoofdstuk gebruik gemaakt van verschillende boeken: ‘Oorzaak & gevolg De Eerste Wereldoorlog’ van Stewart Ross, ‘De Eerste Wereldoorlog’ van Dennis Hamley en ‘De Tweede Wereldoorlog 1939-1945’ van Duncan Anderson. Naar aanleiding van citaten uit deze boeken geven wij aan het eind van dit hoofdstuk antwoord op de vraag van dit hoofdstuk. De Eerste Wereldoorlog, een oorlog tussen de geallieerden en de centralen. Rusland, Amerika, Frankrijk en Engeland (de geallieerden) waren echter nog niet communistisch maar kapitalistisch. Duitsland en Oostenrijk-Hongarije (de centralen) waren helemaal niet communistisch. In 1917 vond de Vrede van Brest-Litovsk plaats, waarin Rusland en Duitsland vrede met elkaar sluiten. Rusland werd communistisch. Doordat Rusland communistisch was geworden, vertrouwde Amerika, Frankrijk en Engeland, heel logisch, Rusland niet meer. Hier zie je dus dat hier de angst voor het communisme begint en ook de kiem van de Koude Oorlog ligt hier. In 1938 blijft het wantrouwen van Rusland tegenover Frankrijk, Engeland en Amerika
In 1938 sluiten Duitsland en Rusland het monsterverbond (een verbond tussen partijen met totaal verschillende opvattingen), waarbij zij een niet-aanvalsverdrag tekenden. Om een oorlog te voorkomen bij de Conferentie van München werd Rusland niet uitgenodigd. Dit zorgde weer voor wantrouwen van Rusland voor Duitsland. Rond 1939 verklaarden de USSR (Rusland) en Tsjechoslowakije zich onafhankelijk en kregen een pro-Duits bestuur. ‘Bij een definitieve analyse zijn er drie belangrijke factoren aan te wijzen die uiteindelijk in 1914 tot een oorlog leidden. De eerste was het onvermogen van de andere landen om zich neer te leggen bij de leidende positie die Duitsland in Europa had ingenomen. De tweede was de onmacht van Oostenrijk-Hongarije en Rusland om de problemen in de Balkan op vreedzame wijze op te lossen. De derde was het groeiend nationalisme. Nationalisme, of voorliefde voor het eigen land en volk, was in Europa uitgegroeid tot een obsessie. Politici maakten gebruik van nationalistische gevoelens, artiesten zongen erover, journalisten schreven er lovend over. Het sterkte mensen van Athene tot Londen in hun geloof dat het echt een nobel streven was om voor het vaderland te sterven. Het nationalisme leefde misschien wel het sterkst in nieuwe naties als Duitsland en Servië onder mensen uit de heersende klassen. In Amerika met zijn vele nationaliteiten leefde het veel minder.’ Uit dit stukje tekst kun je de conclusie trekken dat het nationalisme, net zoals het communisme in de Vietnamoorlog, razendsnel rond ging en invloed had op bijna iedere bevolkingsgroep in Europa. Het was tenslotte nog geen wereldoorlog, maar een ‘Europese oorlog’ of een ‘Grote Oorlog’. Dit blijkt immers uit het volgende citaat. ‘De oorlog die in 1914 uitbrak was nog geen wereldoorlog. Lange tijd werd het conflict aangeduid als ‘Europese oorlog’ of als de ‘Grote Oorlog’. Pas toen de VS bij het conflict betrokken raakte werd het een wereldoorlog.’ Ook dit zie je duidelijk terug in de oorlog in Vietnam. Toen Amerika zich ermee ging bemoeien, werd het conflict uitgebreider en groter. ‘Het licht gaat overal in Europa uit. Ik vraag me af of wij het nog weer aangestoken zien worden tijdens ons leven.’ Dit waren de woorden van Sir Edward Grey, Britse minister van Buitenlandse Zaken. In 1941, Duitsland valt toch aan, de operatie Barbarossa. De Duitse aanval op de Sovjetunie vanaf de zomer van 1941. De Sovjetunie vertrouwt Duitsland niet meer en komt zo toch weer terug bij de geallieerden, ondanks hun wederzijds wantrouwen. In 1944/1945 werden de vredesbesprekingen gehouden. Amerika gaat akkoord met het besluit dat Oost-Europa communistisch mocht worden, als het communisme maar beperkt bleef tot die landen/gebieden. Oost-Europa was dus communistisch en West-Europa bleef kapitalistisch. Ook in Azië werd een verdeling gemaakt en toen na enkele jaren ook Korea communistisch dreigde te worden, was dit een reden voor de Koude Oorlog in de jaren ‘50. We kunnen dus stellen dat de Eerste Wereldoorlog en de Tweede Wereldoorlog veel gemeen hadden met de oorlog in Vietnam. Zowel in de Eerste Wereldoorlog, als in de Tweede Wereldoorlog komen aspecten naar voren waaruit blijkt dat deze weer terug kwamen in de Vietnamoorlog. In de Eerste Wereldoorlog had je bijvoorbeeld de verenigde landen in bondgenootschappen en de duidelijke betrokkenheid van Amerika in de oorlog, die ook terugkwamen in de Vietnamoorlog. In de Tweede Wereldoorlog had je het communisme, wat ook een hele grote rol speelde in de Vietnamoorlog. Echter niet alleen in de Eerste Wereldoorlog, was er sprake van het domino-effect, maar ook zeker in de Tweede Wereldoorlog en in de Vietnamoorlog. Op zich klinkt dit vrij logisch. Wanneer een paar grote mogendheden in conflict raken, is het een logisch gevolg dat daar op een geven moment meerdere landen bij betrokken raken. Ook lees je in dit hoofdstuk dat de angst van Amerika voor het communisme al in de Eerste Wereldoorlog begon. Namelijk toen Rusland communistisch werd na de Vrede van Brest-Litovsk. Je kunt dus wel de conclusie trekken dat de Eerste Wereldoorlog, de Tweede Wereldoorlog, de Koude Oorlog en de Vietnamoorlog veel overeenkomsten hadden en veel met elkaar te maken hadden.
Hoofdstuk 4 Wat was de houding van de Amerikaanse bevolking tegenover de Vietnamoorlog? In dit hoofdstuk ga ik onderzoeken hoe het eraan toe ging in Amerika tijdens de Vietnamoorlog en wat de houding van de Amerikaanse bevolking was. Wij vonden dit een belangrijk hoofdstuk, omdat dit onderzoek over de invloed van Amerika op de Vietnamoorlog gaat. Bij dit onderzoek is het van groot belang als je ook naar Amerika kijkt tijdens de oorlog. Ik ga nu eerst een kort overzicht geven van de gebeurtenissen in Amerika tijdens de Vietnamoorlog met daarin ook de meningen van de Amerikanen, zowel de bevolking als de machten. Daarna komt alles samengevat terug in de conclusie. Zoals al eerder naar voren is gebracht begon de Vietnamoorlog in 1954 en eindigde de Vietnamoorlog in 1968. In 1961 was president Kennedy aan de macht in Amerika. In 1963 erfde Johnson het presidentschap, hij stuurde in augustus 1964 meer troepen naar Vietnam, door een incident in de baai van Tokin. Dat was anders dan hij gezegd had in zijn verkiezingscampagne. ‘In 1964 doet president Johnson in zijn verkiezingscampagne tegen senator Goldwater stellige beloften: ‘Sommige willen het conflict uitbreiden; zij vragen ons Amerikanen soldaten te sturen om het werk te doen dat de Aziaten zouden moeten doen. Sommige zeggen ons dat wij Noord-Vietnam zouden moeten bombarderen. Wij gaan niet naar het noorden en wij gaan niet naar het zuiden. Wij zullen geen Amerikaanse strijders duizenden kilometers ver weg sturen om te doen wat de Aziatische strijder zelf zouden moeten doen.’ Door deze belofte zie je al dat de meningen onder het Amerikaanse volk verdeeld zijn de één zal het met Johnson eens zijn en de ander niet. In deze belofte maakt Johnson duidelijk dat elk volk voor zichzelf moet strijden, daar ben ik het mee eens. Alleen hier vecht het volk niet tegen het communisme zoals Amerika zou willen, maar voor de onafhankelijkheid. Dat blijkt als de oorlog ten einde is, Vietnam word onafhankelijk. In 1965 ging een deel van de bevolking van Amerika protesteren tegen de Vietnamoorlog. Deze protesten werden vooral gevoerd door studenten, intellectuelen, kunstenaars en pacifisten (pacifist is een aanhanger van het streven naar geweldloosheid en vrede). Er waren een aantal belangrijke punten in deze protesten, voornamelijk moesten de massale bombardementen op Noord- en Zuid-Vietnam ophouden. Volgens de Amerikaanse regering kon je moeilijk een onderscheid maken tussen militaire en civiele doelen in een (guerrilla)oorlog. Daar ben ik het niet mee eens, als je gaat vechten in een land moet er een duidelijk overzicht zijn, waar word gevochten en de ligging van de doelen die je wilt bereiken. Door dat argument van de Amerikaanse regering zijn vele onschuldige mensen overleden en dat klopt niet. Een ander belangrijk punt van de demonstranten was, dat de chemische en biologische strijdmethoden die door de Amerikanen werden gebruikt misdadig waren. Door die wapens zijn er grote gebieden ontbladerd en er werden ook ziektekiemen verspreid. Het directe geweld tegen de Vietnamese bevolking door de Amerikaanse soldaten moest ook gestopt worden. Dat directe geweld is goed te zien in de film ‘Platoon’ waarbij er beelden zijn dat de burgers op brute wijze worden vermoord en meisjes werden verkracht. Het laatste belangrijke punt was de motivering die de Amerikaanse regering gaf voor haar aanwezigheid in Vietnam.’ Een groot deel van de Amerikaanse bevolking was het niet eens met de deelneming aan de Vietnamoorlog. ‘De eerste protestacties van enige omvang waren de teach-ins in augustus 1965 aan Amerikaanse universiteiten. Met de aankondiging van een uitbreiding van het aantal dienstplichtigen kregen de teach-ins een extra impuls. Op 16 en 17 oktober 1965 werden de eerste betogingen tegen de officiële Vietnampolitiek gehouden. In Berkeley (Californië) waren tienduizend mensen op de been. Zij voerden in de demonstratie leuzen mee als ‘USA uit Vietnam’ en ‘Geen imperialistische oorlogen meer’. Op 31 oktober schreven 650 hoogleraren aan Johnson een brief waarin zij hem vroegen ‘het bloedvergieten in Vietnam te staken’. Zij voegden daar nog aan toe dat zij zich met kracht zouden blijven verzetten tegen de toenmalige politiek in Vietnam. Op 2 november verbrandde de quaker Norman Morrison zichzelf voor het Pentagon. Roger la Porte volgde een week later zijn voorbeeld voor het gebouw van de Verenigde Naties in New York. Op 27 november hielden 25.000 intellectuelen, kunstenaars en leden van kerkelijke groeperingen hun ‘Mars naar Washington’. Een tegen demonstratie bracht een groter aantal mensen op de been.’ Dit is een belangrijk deel van de protesten in Amerika geweest en daarom vind ik het belangrijk om dit helemaal over te nemen. Deze gebeurtenissen hebben veel ophef gehad en zijn van grote waarde geweest voor de mening van het Amerikaanse volk. ‘Het jaar erna groeide de oppositie en ook het aantal Amerikaanse militairen in Vietnam. In 1967 werd het protest massaal, op 15 april dat jaar betoogde in New York 125.000 mensen tegen Johnsons Vietnampolitiek. De protesten werden groter. Er werd een mars gehouden van 100.000 mensen naar het Pentagon, met als motto ‘de oorlogsmachine buiten werking te stellen’, waarvan ongeveer 700 deelnemers werden gearresteerd. In de week van 4 tot 10 december 1967 poogden pacifisten de rekruteringscentra te blokkeren. Een gevolg van deze acties was dat op 10 juli 1968 de bekende kinderarts B. Spock, de studentenpastor W. Coffin, de schrijver N. Mailer en de student M. Ferber werden veroordeeld tot twee jaar gevangenisstraf: zij hadden dienstplichtigen advies en hulp gegeven om zich aan de dienstplicht te onttrekken en hen opgeroepen hun draftcards te vernietigen of terug te sturen.’ De protesten groeiden net als het aantal militairen, de mensen in Amerika begonnen zich steeds meer af te wenden tegen de deelneming van Amerika aan de Vietnamoorlog. Zij waren tegen de Vietnamoorlog, maar ook tegen Johnsons politiek. ‘Als er echter één gebeurtenis was die de Amerikaanse kijk op de Vietnamoorlog volledig omgooide, dan was het het Tet Offensief. Tet was het begin van het nieuwe maanjaar voor de Vietnamezen en was een feestdag waarop steeds niet gevochten werd. In 1968 gebruikte de Vietcong (een nationaal bevrijdingsfront van Zuid-Vietnam met een leger en de vietcong werd gesteund door Noord-Vietnam) deze handicap om de Amerikanen de grootste klap van de Vietnamoorlog te geven: ze vielen in grote aantallen aan. Tot het Tet Offensief hadden de Amerikanen een overwinning in de Vietnamoorlog voor mogelijk gehouden, na Tet ging men vooral denken aan terugtrekken uit Vietnam zonder gezichtsverlies. Veel Amerikaanse bevelhebbers hadden geproclameerd dat de vijand bijna verslagen was en de Vietnamoorlog bijna gewonnen. Tet wekte iedereen die in slaap gesust was op een ruwe manier; de Vietcong kon dus ondanks gigantische verliezen nog steeds een groot offensief opzetten. Het Tet Offensief maakte een einde aan de escalatie van de Vietnamoorlog en vormde het begin van de pogingen van Amerika om zich terug te trekken uit die oorlog. De publieke opinie had zich tegen hem en zijn Vietnamoorlog gekeerd, en Johnson zei openlijk dat hij bereid was tot vredesbesprekingen met de Vietcong. Hij zei ook dat hij niet meer mee zou doen aan de volgende presidentsverkiezingen, die in datzelfde jaar gehouden werden.’ Het Tet Offensief heeft dan wel een andere kijk op de oorlog gegeven, maar de protesten waren er nog steeds, vooral tegen Johnson. ‘In 1986, toen Johnson zich door de groeiende kritiek niet herkiesbaar stelde, vochten er al meer dan een half miljoen Amerikanen in Vietnam. Er barsste aan het eind van de jaren zestig een enorme golf van kritiek los over Amerika’s optreden in Vietnam. De oorlog was vrijwel dagelijks nieuws en de televisie toonde heel regelmatig oorlogsbeelden.’ Uit dit stukje kun je concluderen dat er veel kritiek was op Johnson. Ook zie je dat het dagelijkse nieuws en de televisie kortom de media een grote impact had. Moet je eens voorstellen dat je elke dag op de tv kunt zien hoe onschuldige mensen worden vermoord en dat een groot aantal dode Amerikaanse soldaten terugkomen van die verschrikkelijke oorlog. In elk gezin kent men dan wel een persoon die gestorven is in die oorlog of in ieder geval een nabije persoon. Dat is mede oorzaak geweest van de vele protesten. ‘President Nixon komt in 1969 aan de macht en kondigt aan dat de dienstplicht zou worden afgeschaft. Doordat de dienstplicht werd afgeschaft, gingen er steeds minder mensen, vooral studenten die niet in Vietnam wilde vechten, demonstreerden. Nixon en Kissinger dachten daarom dat men helemaal niet tegen de oorlog was, maar dat de demonstraties vooral over de dienstplicht gingen.’ In 1972 probeerde Nixon de oorlog zo eerzaam, hij wilde niet dat Amerika haar imago zou verliezen naar mijn mening, beëindigen. Dat probeerde hij door de relaties met China en de Sovjet Unie te verbeteren. In december 1972 ging iedereen om een tafel zitten en op 23 januari 1973 werd er een wapenstilstandovereenkomst getekend. Op 15 augustus 1973 staakten de Amerikanen alle militaire acties in Zuid-Oost Azië. Op 30 april gaf Saigon zich over aan de communisten. De Amerikanen hadden niets bereikt. Uit dit hoofdstuk kunnen wij concluderen dat de Amerikaanse bevolking fel tegen de deelneming van Amerika aan de Vietnamoorlog was. In het begin was de oppositie klein en vooral bij studenten bekend, maar naarmate er meer mediabeelden kwamen en de protesten groeiden was een groot deel van de bevolking tegen de deelneming van Amerika aan de Vietnamoorlog. Dit heeft gevolgen gehad namelijk; Johnson stelt zich niet meer herkiesbaar en na het Tet Offensief wil hij vredesonderhandelingen met de Vietcong sluiten. Nixon komt aan de macht en schaft de dienstplicht af. In 1972 begint Nixon de oorlog te beëindigen en in 1973 staken alle Amerikaanse acties in Vietnam. De oorlog is voorbij. Hoofdstuk 5 Welke landen (koloniën) namen deel aan de Vietnamoorlog, wat was hun relatie? Wie won uiteindelijk de Vietnamoorlog? In dit hoofdstuk gaan we allereerst vertellen welke landen (koloniën) bij deze oorlog betrokken waren. Daarna gaan we hun onderlinge relatie toelichten en als laatste komt naar voren welk land uiteindelijk de oorlog won. Wij vonden dit een belangrijk onderdeel voor ons onderzoek, omdat het belangrijk is te weten welke landen erbij die oorlog betrokken waren. Het is ook van belang om daarbij hun onderlinge relatie duidelijk te maken. Zoals al duidelijk is gemaakt vond de oorlog plaats in Vietnam. De oorlog draaide om de onafhankelijkheidsstrijd van Vietnam. De Sovjet-Unie (het communistische Rusland) wilde echter dat Vietnam communistisch zou worden. Amerika, een felle tegenstander van het communisme, was daar bang voor en begon zich te bemoeien met de oorlog in Vietnam door de Fransen allereerst te steunen. Vietnam was vanaf de 19de eeuw namelijk een kolonie van Frankrijk, net zoals Laos en Cambodja, die drie samen vormden Indo-China. In de Tweede Wereldoorlog werd Vietnam aangevallen door de Japanners. Het werd toen heel duidelijk dat Vietnam onafhankelijk wilde zijn, de Vietnamezen vochten in die oorlog tegen zowel Japanners als tegen de Fransen. De Amerikanen steunden het idee van Vietnam, namelijk een onafhankelijke Vietnam, maar dan wel democratisch volgens de Amerikanen. ‘Nationalistische groeperingen in Vietnam bundelden hun krachten in de Vietminh, een organisatie die overwegend communistisch was en anti-Frans en anti-Japans. In 1945 verklaarde Ho Chi Minh Vietnam onafhankelijk. De Fransen erkenden de republiek min of meer, maar wilden de rest van Indo-China vasthouden.’ Nu een kort stukje chronologische geschiedenis van Vietnam voor verduidelijking. Vanaf 208 voor Christus tot aan 1627 behoort Vietnam tot China. Vanaf 1627 zie je steeds meer Franse invloeden en uiteindelijk krijgen de Franse in 1862 de grote macht in Vietnam, in 1863 beheert Frankrijk ook Cambodja. In 1890 word Ho Chi Minh (of ook Ho Tsji Minh) geboren, hij gaat naar Parijs. Ho wordt in 1920 lid van een Franse communistische partij. 1940 In september bezetten de Japanners Indochina, maar laten het Franse koloniale bestuur in tact. In 1941 keert Ho Chi Minh in het geheim terug naar Vietnam, waar hij de Vietminh opricht om te strijden tegen zowel Japan als tegen Frankrijk. In 1944 vormt Vo Nguyen Giap het leger van de Vietminh. De Japanners nemen op 9 maart 1945 in geheel Indo-China het bestuur over van de Fransen. En Bao Dai roept onder toezicht van Japan de onafhankelijkheid van Vietnam uit op 11 maart. Op de Conferentie van Potsdam in juli van dit jaar wordt Engeland aangewezen om in Zuid-Vietnam de Japanners te ontwapenen; de Chinese nationalisten krijgen dezelfde taak toebedeeld ten noorden van de zestiende breedtegraad. Op 18 augustus draagt Japan het gezag over aan de Vietminh, waarop Bao Dai op 23 augustus afstand doet van de troon. Een kleine week later roept Ho Chi Minh een voorlopige regering uit in Hanoi, waarbij Bao Dai als hoogste raadsman mag optreden. Japan geeft zich formeel over aan de Geallieerden. Ho roept de onafhankelijkheid van Vietnam uit op 2 september. Britse troepen landen bij Saigon onder generaal Douglas Gracey met de bedoeling zo spoedig mogelijk het gezag aan de Fransen over te dragen. VS (eerste betrokkenheid), de eerste Amerikaan sneuvelt: Luitenant-kolonel A. Peter Dewey, agent van de OSS, wordt in Saigon vermoord. 1950 Ho Chi Minh verklaart op 14 januari dat de Democratische Republiek van Vietnam de enige wettige regering vormt. 1954 (het begin van de Vietnamoorlog), op 25 januari in Berlijn komen de ministers van buitenlandse zaken van de VS, Groot-Brittannië, Frankrijk en de Sovjet Unie overeen dat er een conferentie over zowel Korea als Indo-China gehouden zal worden in april. Op 13 maart begint de slag rond Dien Bien Phoe, die op 7 mei met een Franse nederlaag ten einde loopt. In Genève worden akkoorden bereikt die een beëindiging van alle vijandelijkheden in Vietnam, Laos en Cambodja inhouden. Een voorlopige demarcatielijn langs de 17e breedtegraad verdeelt Vietnam in afwachting van een politieke regeling gebaseerd op nationale verkiezingen. Noord-Vietnam onder leiding van Ho Chi Minh zou communistisch zijn met als hoofdstad Hannoi en Zuid-Vietnam onder leiding van Diem (dankzij Franse en Amerikaanse steun) zou democratisch zijn met als hoofdstad Saigon.’ Ik vind dit belangrijk om erbij te zetten zodat als je dit hoofdstuk leest ook de voorgeschiedenis van de Vietnamoorlog weet. Om duidelijk te maken wie er deelnamen aan de Vietnamoorlog, heb ik een kaart opgezocht waarop ook de Ho Chi Minh Trail staat en je Noord- en Zuid-Vietnam kunt onderscheiden. Hierbij kun je ook de onderlinge relatie zien, vooral wie nou wie steunt. In principe kun je stellen dat Amerika grote steun aan Frankrijk verleende, die vocht tegen China, de Sovjet-Unie en Noord-Vietnam (het communistische gedeelte). Eerst zonden de Amerikanen alleen materialen en een aantal adviseurs, maar later vocht Amerika voor Frankrijk. Het is goed te begrijpen waarom Frankrijk steun zocht, zij waren namelijk aan verliezende kant. Het is duidelijk dat Frankrijk hun kolonie niet wilde verliezen, wie zou dat wel willen? Het is een goede zet van Frankrijk geweest om bij Amerika aan te kloppen, zij waren namelijk tegen het communisme. Er waren namelijk grote communistische bewegingen in Vietnam met name door de Sovjet-Unie. Om even terug te komen op de Ho Chi Minh Trail, ik vind belangrijk dat je kunt zien, omdat dat de route van de Vietcong was. Als je alles goed bekijkt blijkt dat Amerika vocht tegen het communisme. Om die angst van toen goed te begrijpen, ga ik die angst van toen vergelijken met de angst voor het terrorisme (en Al Qaida) nu. Je bent heel bang om alles te verliezen, je weet hoe machtig het terrorisme nu is. Dat is voor mij heel duidelijk na de aanslag op 11 september, waarbij er vele doden zijn gevallen. Een heel groot deel van de wereld was geschokt, hoe kon een mens dat ooit doen? Ik weet het nog als de dag van gister ik hoorde het op het nieuws en zat met open mond te kijken, hoe een vliegtuig de Twin Tower invloog, het was verschrikkelijk. Mensen zijn vandaag de dag steeds banger geworden voor geweld, het gebeurd haast dagelijks dat mensen slachtoffer zijn van (zinloos) geweld. Ik hoop dat ik hiermee duidelijk heb kunnen maken waarom Amerika meevocht in de Vietnamoorlog. De grote verliezer van de Vietnamoorlog is natuurlijk Amerika. Maar hoe kon dat gebeuren bij een groot en sterk land, dat door een aantal landen werd gesteund? Ten eerste vochten zij tegen een groep guerrilla’s die niet te verslaan waren, de Amerikanen vochten niet op eigen grondgebeid wat een groot punt was. Ten tweede werd Amerika gezien als indringer en had de bevolking, de Vietcong en de Vietminh een grotere motivatie om te vechten, omdat zij vochten tegen een bestaand leger. De Amerikanen vochten tegen het communisme wat met wapens niet te verslaan is, omdat het communisme een politieke richting is. Als laatste kreeg Amerika geen steun van de Amerikaanse bevolking, zij waren immers tegen de oorlog dankzij de grote invloed van de wereldmedia. Dat brengt me bij het volgende de angst voor het communisme toen lag dus vooral bij de politieke leiders en niet bij de bevolking zelf. Ik ben van mening, dat de angst voor het terrorisme nu wel bij de bevolking ligt, zij zijn er over het algemeen de dupe van. Dat Amerika de grote verliezer van de Vietnamoorlog is wil niet zeggen dat Vietnam niets te lijden heeft gehad. De gevolgen van de oorlog waren in Vietnam zelfs groter dan in Amerika. Hele streken van het lang waren vernietigd, er waren ook vele dode gevallen en de economie stelde niets meer voor. Heel Vietnam moest weer opnieuw worden opgebouwd en twee jaar naar het vertrek van Amerika werd heel Vietnam communistisch. Je kunt dus stellen dat de oorlog niets heeft opgeleverd. De onderlinge relaties heb ik niet erg uitgebreid, omdat je dan een compleet verhaal zou krijgen, bij een profielwerkstuk is dat niet de bedoeling. Ik heb me wel geprobeerd te verplaatsen in Frankrijk en Amerika om een beter beeld te krijgen. Ik kan namelijk goed begrijpen dat Vietnam het liefst een onafhankelijk land wilde zijn. De manier waarop dat is gebeurd is niet prettig verlopen, maar door de wilskracht en de motivatie is het Vietnam uiteindelijk wel gelukt. Hoofdstuk 6 De conclusie. Hoofdstuk 6 is een conclusie op alle voorgaande hoofdstukken en beantwoorden wij ook de onderzoeksvraag. Dit is een afsluitend hoofdstuk en belangrijk, omdat wij uiteindelijk op zoek zijn naar het antwoord op onze vraag. Die vraag luidde: ‘Welke invloed had Amerika op de Vietnamoorlog?’ Over hoofdstuk 1 is er geen conclusie te geven, omdat dat een inleidend hoofdstuk is met alleen maar feitelijke informatie. In hoofdstuk 2 komt aan bod, de relatie van de Koude Oorlog met Amerika en Vietnam. Amerika was vanaf het begin af aan bij de Koude Oorlog betrokken en bemoeide zich overal mee, waardoor Amerika onmogelijk géén invloed kon uitoefenen. Doordat de Koude Oorlog dezelfde inhoud had als de oorlog in Vietnam, is het ook begrijpelijk dat Amerika daar zich ook mee ging bemoeien. De oorlog in Vietnam was een vervolg op de Koude Oorlog, waar onder andere Amerika haar gezicht weer liet zien. De conclusie uit hoofdstuk 3 luidt als volgt: We kunnen dus stellen dat de Eerste Wereldoorlog en de Tweede Wereldoorlog veel gemeen hadden met de oorlog in Vietnam. Zowel in de Eerste Wereldoorlog, als in de Tweede Wereldoorlog komen aspecten naar voren waaruit blijkt dat deze weer terug kwamen in de Vietnamoorlog. In de Tweede Wereldoorlog had je het communisme, wat ook een hele grote rol speelde in de Vietnamoorlog. Echter niet alleen in de Eerste Wereldoorlog, was er sprake van het domino-effect, maar ook zeker in de Tweede Wereldoorlog en in de Vietnamoorlog. Uit hoofdstuk 4 kunnen wij concluderen dat de Amerikaanse bevolking fel tegen de deelneming van Amerika aan de Vietnamoorlog was. In het begin was de oppositie klein en vooral bij studenten bekend, maar naarmate er meer mediabeelden kwamen en de protesten groeiden was een groot deel van de bevolking tegen de deelneming van Amerika aan de Vietnamoorlog. Dit heeft gevolgen gehad namelijk; Johnson stelt zich niet meer herkiesbaar en na het Tet Offensief wil hij vredesonderhandelingen met de Vietcong sluiten. Nixon komt aan de macht en schaft de dienstplicht af. In 1972 begint Nixon de oorlog te beëindigen en in 1973 staken alle Amerikaanse acties in Vietnam. De oorlog is voorbij. In hoofdstuk 5 luidde de vraag: ‘Welke landen (koloniën) namen deel aan de Vietnamoorlog, wat was hun relatie? Wie won uiteindelijk de Vietnamoorlog?’. Aan deze vraag kun je zien dat dit hoofdstuk in feite alleen informatief is. Er valt weinig te concluderen, behalve dat ondanks Amerika de grote verliezer is, Vietnam meer te lijden heeft gehad. Antwoord op onze onderzoeksvraag. In feite heeft Amerika in de loop van de jaren de oorlog overgenomen van de Fransen. Eerst vochten de Fransen tegen de Japanners in Vietnam. Vietnam wilde onafhankelijkheid en vocht tegen beide. Vietnam kreeg materiële steun aangeboden van Rusland en China, die ook (vrijwillige) militairen leverden. Frankrijk kon het niet aan en zocht steun bij Amerika, zodoende raakte Amerika betrokken bij de Vietnamoorlog. Amerika bood haar steun, omdat Rusland en China van plan waren Vietnam communistisch te maken. Amerika was erg gevoelig voor het communisme, wat ook voorkwam in de Koude Oorlog, Eerste Wereldoorlog en de Tweede Wereldoorlog. Deze angst bleef gedurende de jaren bestaan en zorgde voor veel ophef. Uiteindelijk heeft Vietnam veel te lijden gehad, zoals gelezen in hoofdstuk 5. De oorlog heeft voor Amerika niets opgeleverd, behalve ellende. Na 2 jaar is Vietnam toch nog communistisch geworden en daarbij is het doel van Amerika niet gelukt.