Proclamatie speech/redevoering

Speech

Wow, kijk waar we vandaag op 25 juni 2008 staan.
Samen met meer dan 150 medestudenten, met het korps van leerkrachten waar we altijd bij terecht konden met vragen en problemen, met de schooldirectie die alles in goede banen wist te leiden, met onze ouders en familie die ons steunden en hielpen wanneer nodig, sta ik op het punt mijn middelbare schoolcarrière af te sluiten.
Vandaag is voor ons de laatste aflevering van het eerste seizoen van de serie. We blikken, met een traan en een glimlach, terug op de belevenissen en ervaringen van de afgelopen 6 jaar en ondertussen zijn we al benieuwd naar het vervolg.

Vandaag is het dan zover. We hebben het gehaald, het heeft velen van ons bloed, zweet en tranen gekost, maar eindelijk mogen we ons dikverdiende diploma in ontvangst nemen en mogen we ons ‘volwassen’ noemen. Vandaag ronden we 6 jaar af, 6 bewogen jaren. Dit is echter niet vanzelf gegaan.

September 2002 kwamen we onder de hoede van een nieuwe regisseur. Het jaar voordien waren we de oudsten geweest van de basisschool: de eerste leerjaartjes keken naar ons op. Maar nu waren we ineens terug de kleintjes in een zeer grote school. De stap van de lagere school naar de middelbare school was een grote voor de meesten van ons, maar algauw voelden we ons de sterren van het doek.
Grote zware boekentassen, saaie lessen, interessante excursies, trimesteriële examens, boze leerkrachten, onafgemaakte taken, … het waren zoveel dingen die onze middelbare schoolcarrière kenmerkten. Maar vooral in de zoektocht naar onze persoonlijkheid, naar volwassenheid, naar levenservaring kregen we in dit instituut zoveel mee. Onze verschillende persoonlijkheden werden gestimuleerd zodat we konden groeien tot de volwassen adolescenten die we vandaag de dag zijn, we leerden elkaar waarderen, we leerden samenwerken, we leerden zoveel vaardigheden die ons in ons verder leven misschien meer van pas zullen komen dan al die kennis die in ons hoofd een plaatsje vond.

Zes jaar lijkt lang, en is ook lang, maar als ik er nu aan terug denk moet ik eerlijk zeggen dat het voorbij gevlogen is. Zullen we straks, als we op weg naar huis zijn, geen spijt hebben dat het al voorbij is?

De toekomst … als iedereen hier straks buiten gaat begint ieders vervolg van zijn eigen soap. Vanaf nu zullen de scenario’s verschillen: ieder gaat nu verder zijn eigen script schrijven. Sommige zullen gaan studeren in Leuven, in Gent, in Antwerpen, in Brussel of misschien zelfs wel over onze taal-of landgrens. De een wordt kinesist, de andere dokter, nog een andere ingenieur. We zullen na die studies werk gaan zoeken en vinden. En wanneer we binnen een aantal jaren na die studies terugdenken aan waar het allemaal begonnen is, zullen we ons Sint-Gabriël herinneren, de vrienden, de leerkrachten, het plezier, maar ook aan de moeilijkere momenten. Misschien vragen we ons dan af waar al die vrienden zijn gebleven. Laat ons dan nu afspreken dat we ons telefoonboekje zullen boven halen en een paar van onze vrienden of vriendinnen zullen bellen waarmee bij een pintje nog wat straffe verhalen van vroeger kunnen opgehaald worden.

Ik wil iedereen bedanken die tijdens de voorbije 6 jaren in onze serie heeft meegespeeld. Eerst jullie, collega’s leerlingen. Bedankt om er een schitterend laatste jaar van te maken, ik ben zo blij dat ik met jullie 6 jaar mag afsluiten. We maken vandaag plaats voor broertjes en zusjes, voor neefjes en nichtjes, voor de nieuwe generatie na ons.
De leerkrachten wil ik bedanken omdat ze de leerstof verteerbaarder maakten, omdat ze ons op zo veel mogelijk manieren probeerden te boeien en entertainen, steeds met nieuwe grappen op de proppen probeerden te komen: bedankt , dankzij jullie eindigt deze serie hier vandaag met een blije noot.
Directeurs en mijneer prefect, bedankt dat jullie ons toestonden onze grenzen, binnen de perken, te verkennen. Bedankt ook voor jullie geduld.
En als laatste wil ik natuurlijk onze ouders en familie bedanken. Zij hebben het waarschijnlijk nog het hardst te verduren gehad onder onze examenstress en ons gemopper omdat we achter onze boeken moesten kruipen. ,
Allemaal hartelijk bedankt voor de fantastische tijd die we hier de afgelopen 6 jaar hebben mogen bleven. Bedankt voor de wijsheid van dit instituut, van jullie allemaal, van leerkrachten tot ouders. We zijn er klaar voor: om als jonge volwassene de wereld vanaf nu zelf te ontdekken, zelf ervaringen op te doen.
Misschien moeten we met z’n allen toch regelmatig eens een aflevering van elkaars vervolg-docusoap uitwisselen. Vergeet of verlies daarom jullie telefoonboekje niet.