Ethiek in de modewereld

Maar weinig mensen realiseren zich dat voor 1 t-shirt ongeveer 150 gram chemische stoffen worden verbruikt in de katoenteelt. Katoenteelt beslaat ongeveer 3 procent van al het bebouwde land, maar gebruikt 25 procent van alle pesticiden en 10 procent van alle herbiciden. Deze chemicaliën vergiftigen lucht, bodem, planten, dieren en mensen die ermee in aanraking komen. Naarmate er langer en meer pesticiden gebruikt worden, worden insecten resistent en zijn nog meer en giftiger beschermingsmiddelen nodig. Bodemverontreiniging en erosie zijn de gevolgen van het veelvuldig gebruik van chemicaliën en kunstmest. Dat kan zelfs zo erg zijn dat percelen onbruikbaar worden voor de landbouw en brak moeten liggen.

Biologische katoenproductie houdt in dat er methoden worden gebruikt die ecologisch, economisch en sociaal duurzaam zijn. De huidige standaard voor biologisch katoen verbiedt het gebruik van synthetische pesticiden en bemesting, antibiotica, kunstmatige ingrediënten, genetische aanpassingen en bestraling. Boeren die biologisch werken gebruiken geen pesticiden maar vertrouwen op biologische bemesting, wisselteelt en geïntegreerd pestmanagement. Plantaardig en dierlijk afval wordt gebruikt om het land te bemesten. Vaak combineert men dan katoenteelt met veeteelt en verbouwt men nog eigen groente erbij.

Boeren verkrijgen het label voor biologische teelt alleen als men grond gebruiken die gedurende ten minste drie jaar vrij is van synthetische pesticiden. Dit levert een grote winst op voor het milieu en voor de gezondheid van de arbeiders op de katoenplantages en de familie.

Minstens zo belangrijk is het feit dat de boeren en arbeiders in de katoenteelt en de vele seizoensarbeiders, die als de katoen geplukt moet worden, minder blootgesteld worden aan allerhande schadelijke gifstoffen en chemicaliën. De maatschappelijke druk op textielproducenten is immers groot om verantwoording af te leggen over waar ze haar grondstoffen haalt en tegen welke maatschappelijk (milieu & sociale) kosten.

Er zijn veel keurmerken en logo's om je te helpen bij het maken van onderscheid of de kleding is gemaakt op een verantwoorde manier. Er zijn veel verschillende keurmerken, veelal verwijst een keurmerk of logo slechts naar een bepaald aspect van de fabricage of handel. (bron6)

Ethische designers

Linda Mai Phung is een jonge designer uit Vietnam. Ze werkt sinds twee jaar als zelfstandig ondernemer. Sinds kort heeft ze een kledingwinkeltje in Ho Chi Minhstad, en ze verkoopt ook online. Heel langzaam krijgt ze meer bekendheid als ontwerper, en ze verkoopt steeds meer. Dat is niet zo gek, want Mai Phung maakt mooie spullen. Maar haar mode is daarnaast ook nog eens ethisch.

Mai Phung gebruikt voor haar ontwerpen namelijk slechts natuurlijke materialen zoals zijde, linnen, biologische katoen en hennep, die ze in Vietnam laat produceren. Ze betaalt haar producenten goed. Ook laat ze zich inspireren door traditionele Vietname kledingontwerpen. Het zijn een paar kenmerken van ethische mode: natuurlijke materialen, lokaal geproduceerd en volgens het fair trade principe. Ook is deze mode geen eenheidsworst: traditionele technieken en stijlen worden in ere gehouden, of gebruikt ter inspiratie.

Mai Phung vertelt dat ze mode heeft gestudeerd in Parijs. ‘Maar tijdens mijn studie zo’n vijf jaar geleden was niemand geïnteresseerd in ethische mode’, zegt ze. ‘Mijn klasgenoten wisten niet waar ik het over had.’ Nu is dat volgens haar helemaal anders. ‘Er zijn steeds meer ontwerpers die schone mode willen maken, die zich meer verantwoordelijk voelen.’

Het is opvallend, overal ter wereld staan jonge ontwerpers zoals zij op, die niet alleen mooie kleding maken, maar zich ook als ethisch afficheren. Een jonge generatie ontwerpers, die zich zorgen maken over de grote vervuilende mode-industrie. Onlangs vond in Parijs de jaarlijkse Ethische modeshow plaats, waar zo’n negentig ontwerpers van over de hele wereld zich presenteerden. Mai Phung won er een prijs voor het meest creatieve design.

Van Zuid-Afrika tot Frankrijk, van Mexico tot Nederland. Ethische mode wordt steeds meer een begrip. En dat de kleding ethisch is, betekent niet dat het niet mooi is. De jonge ontwerpers doen geen concessies aan hun ontwerpen, omdat de mode ethisch moet zijn. Er is een markt voor deze mode. De ethische modeshow trok dit jaar bijna drieduizend bezoekers. Onder hen bevonden zich veel handelaren en producenten van duurzame materialen voor kleding.

Volgens Linda Mai Phung wordt het begrip ethische mode steeds breder. En omdat het hip is, bestaat er een kans dat ook merken die niet echt ethisch zijn, op deze markt mee willen draaien. Maar ze is vooral blij dat steeds meer ontwerpers zich aan de ethische mode committeren. (bron2,3)

Ecovriendelijke bedrijven als het sportmerk Patagonia bieden al jaren kleding van organisch katoen, maar recentelijk zijn ook grote bedrijven als Marks & Spencer, Nordstrom en Wal-Mart overstag gegaan.

Voorstanders claimen dat deze stof beter is voor zowel het milieu als voor consumenten en producenten. Volgens het industrieorgaan The Organic Exchange wordt in 2006 in totaal voor 1,1 miljard dollar aan organisch katoen omgezet, bijna een verdubbeling ten opzichte van het jaar daarvoor. (bron4)

Ook het kledingmerk H&M produceert sinds 2011 een milieuvriendelijke collectie: Conscious Collection.

Vanaf 12 april 2012 hing de nieuwe kersverse H&M Conscious Collection in de rekken. Constance Jablonski showt de nieuwste items uit de duurzame lijn – want: helemaal vervaardigd uit duurzamere materialen, zoals biologisch katoen en gerecycled polyester – waarin Amanda Seyfried, Michelle Williams en Kristin Davis al gespot waren.

Ethische bedrijven

Gap, Patagonia, Costco, Marks & Spencer, Timberland en Target. Ze behoren volgens The Ethisphere Institute allemaal tot de 145 meest ethische bedrijven van 2012. Ook eBay en de textielfirma Milliken staan in de lijst, die voor het zesde achtereenvolgende jaar is gepubliceerd.

Milliken, dat onder meer duurzame bedrijfskleding maakt, en outdoor label Patagonia hebben tot nu toe elk jaar de ranglijst behaald. De keuze voor retailers zoals Gap en Target is opvallend. De bedrijven komen regelmatig in het nieuws vanwege misstanden in de productieketen. The Ethisphere Institute selecteert bedrijven op basis van criteria zoals betrokkenheid bij het promoten van ethische standaards en praktijken en introductie van innovatieve ideeën die ten goede komen aan de samenleving.

The Ethisphere Institute is een Amerikaanse denktank die goede praktijken stimuleert op het gebied van business ethics, corporate social responsibility, anticorruptie en duurzaamheid. Volgens de organisatie is de top 145 van ethische bedrijven in 2012 opvallend internationaal. In totaal zijn 43 van de bedrijven in de lijst gevestigd buiten de Verenigde Staten. Daaruit zou zijn af te leiden dat bedrijfsethiek werkelijk op wereldwijde aandacht kan rekenen.(bron7)

Catwalk: schoonheidsideaal of dodelijke dunheid?

Schoonheidsideaal of dodelijke dunheid, is dit ethisch verantwoord, ja of nee? Ook hier kun je over door blijven discussiëren.

De mode industrie met de daarbij behorende modellen hebben tot vandaag de dag een grote invloed op onze samenleving. Jonge meisjes worden al vroeg geconfronteerd met het schoonheidsideaal dat op de catwalk verschijnt. Ga je met je moeder kleren kopen, zie je de ideale pasvormpoppen in de etalage. Koop je een modetijdschrift staan er dunne fotomodellen in, die als ideaal worden beschouwd. Confectiematen worden steeds kleiner en er bestaat zelfs een size zero.

Je kunt je afvragen, is dit schoonheidsideaal wel ethisch verantwoord?

Het is voor veel tienermeisjes een ultieme droom: fotomodel worden. Deze tienermeisjes zien dan alleen het beeld op de catwalk of in de modebladen. Zij idealiseren dit beeld en zien vaak niet hoe het werkelijk is.

Modellen worden uitgezocht op uiterlijk. Een model moet aan bepaalde eisen voldoen, eisen die in de reële samenleving van tegenwoordig onmogelijk zijn. Een model moet bijvoorbeeld minimaal 1.75m zijn, terwijl de gemiddelde Nederlandse vrouw 1.67m is. Een model moet een bepaalde confectiemaat hebben, het liefst maat 32 (size zero)/34 omdat zij anders niet meer past in de confectiematen van de mode industrie, terwijl de gemiddelde Nederlandse vrouw een confectiemaat heeft van 42.

Dit zijn bizarre eisen en kan geen realistisch schoonheidsideaal meer zijn. Een model van 1.80m met een confectiemaat van 32 heeft een gemiddelde BMI tussen de 16 en 17,6. Een BMI tussen de 20- 25 is gezond en reëel. Dit model zit zo’n 10-13 kg onder haar natuurlijk gewicht.

Deze lage BMI uitslag heeft gevolgen op een menselijk lichaam. Een menselijk lichaam functioneert het best met een BMI tussen de 20-25. Een model met een extreem laag BMI zal last hebben/krijgen van botontkalking, menstruatiestoornissen, haaruitval, slechte doorbloeding, flauwvallen en nog meer lichamelijke gevolgen. Gevolgen die niet te zien zijn op zo’n ideale foto in een modeblad.

De invloed van het schoonheidsideaal in de mode industrie op modellen is groot.

Een jong model die op haar 16e wordt ontdekt door een modellen agency denkt dat haar droom uitkomt. Ze komt in deze wereld terecht en denkt dat ze de hele wereld aankan. Ze is ontdekt vanwege haar lengte van 1.80m. Dit is ook uitzonderlijk voor een meisje van 16.

Ze ziet haar carrière als model helemaal zitten. Ze wordt voor verschillende shows gevraagd, ze mag de kleding houden die ze showt tijdens deze shows, ze komt in tijdschriften te staan en wordt het gezicht van de nieuwe L’Oréal Paris campagne.

Ze is op weg naar de volwassenheid en ziet dit ook aan haar lichaam. Het meisje van 16 krijgt een vrouwenlichaam met heupen, billen en borsten. Maar haar prachtige vrouwenlichaam past niet in het schoonheidsideaal dat de mode industrie van haar heeft. Ze wordt hier op gewezen. En niet op een subtiele manier, maar op een afschuwelijke manier hoe er wordt omgegaan met deze modellen. Ze ziet ineens haar droomcarrière in duigen vallen en probeert er alles aan te doen om weer aan dat schoonheidsideaal te voldoen. Ze begint met een kleine lijnpoging die uitloopt tot anorexia nervosa. Een van de veel voorkomende gevolgen van het ideale schoonheidsbeeld van tegenwoordig. Ze wordt afschuwelijk behandeld door haar modellen agency. Zij willen tenslotte alleen maar geld aan haar verdienen, dus moet ze zoveel mogelijk opdrachten binnen krijgen en dus het liefst zo graatmager mogelijk zodat ze alle kleding aankan. Want pas je de kleding van de designer niet? Wordt je ook niet geboekt voor zijn of haar show!

Dit is een beeld van de modellen- en mode industrie dat natuurlijk deels gegeneraliseerd is, maar zo is het in werkelijkheid wel!

Hierin kun jezelf dus afvragen of het ethisch wel verantwoord is dat het schoonheidsideaal van tegenwoordig zo extreem is? Is het ethisch verantwoord dat een modellen agency van tegenwoordig streeft naar een zo perfect mogelijke model? Dat zij niet denken aan de gevolgen van zo’n lichaam maar alleen aan het geld dat zij binnenkrijgen als hun model geboekt wordt? Is het ethisch verantwoord dat designers van tegenwoordig alleen confectiematen showen van 34 of kleiner?

De invloed van het schoonheidsideaal heeft niet alleen invloed op de modellen zelf maar ook op jonge meisjes in onze samenleving. Zij worden al vroeg geconfronteerd met het schoonheidsideaal.

Zij gaan zich vergelijken met de modellen die ze tegenkomen in tijdschriften en op de catwalk. Deze jonge meisjes beschouwen het extreem dunne schoonheidsideaal als normaal en hebben de kans een eetstoornis te ontwikkelen.

‘’In NRC Next van 11 aprilis het risico op het voorkomen van eetstoornissen bij modellen nog eens in beeld gebracht. In dit artikel lijken de statistische begrippen incidentie en prevalentie helaas niet helemaal helder te worden toegepast. Maar – zo wordt gesteld – modellen hebben wel degelijk een grotere kans om een eetstoornis te ontwikkelen dan niet-modellen, in elk geval een stuk groter dan men binnen de modellenwereld zelf doet voorkomen. Overigens is de kans dat een westerse vrouw ooit in haar leven een eetstoornis heeft gehad ook niet onaanzienlijk: cijfers zoals gevonden bij Spaans onderzoek uit 2005 (4,8% 18-maands incidentie bij een groep vrouwen tussen 13 en 22 jaar) lijken geen uitzondering te zijn.

De mode-industrie heeft zich altijd verzet tegen wettelijke afspraken op dit gebied, ook de politiek verwijst keer op keer naar zelfregulatie. Er wordt dan gewezen op inter-individuele verschillen in de relatie tussen gezondheid en overgewicht. Topmannequins worden vergeleken met topsporters: met aanleg en hard werken kan resultaat bereikt worden. Natuurlijk kunnen er daarbij “ blessures” ontstaan, maar er wordt goede begeleiding geboden en dan valt het allemaal wel mee. Vrouwen die al een eetstoornis hebben, zouden bovendien van het werk uitgesloten worden. Zo presenteert de modellenwereld zich naar de buitenwereld. De minder mooie werkelijkheid komen we vervolgens in de hulpverlening voor eetstoornissen tegen.

In Spanje hebben ze hier een streep onder gezet: het was tot voor kort het enige land waar een wet is aangenomen die het modellen met een BMI van minder dan 18,0 verbiedt om op de catwalk op te treden. Nu heeft ook Israël maatregelen genomen, en dat is niet verwonderlijk, want Israël heeft één van de hoogste percentages met vrouwen met eetproblematiek ter wereld. Nederland en andere (vooral westerse) landen doen daar overigens niet veel voor onder.

Binnen de mode-industrie is het ethische aspect van het stellen van onmogelijke en ziekmakende eisen aan (potentiële) modellen kennelijk ondergeschikt aan iets anders.  Waarschijnlijk gaat het dan om goed doordachte commerciële concepten. Er wordt wel gezegd, dat men expres een onbereikbaar beeld oproept, om het verlangen van mensen om kleding van een bepaald merk te dragen, te vergroten. Potentiële klanten zouden “gezond” geproportioneerde modellen te snel als rivales kunnen gaan zien. En een onwerelds mensbeeld zou ook het gevoel van exclusiviteit kunnen vergroten, en dat is goed voor de marges van de bekende modemerken’’. (bron5)

Ward van Alphen

Kinder- en jeugdpsychiater

Zorgprogramma Eetstoornissen, Curium-LUMC, Oegstgeest.

Arbeidsomstandigheden in de kledingindustrie

Opnieuw is uit onderzoek gebleken dat arbeiders - vooral vrouwen - in kledingfabrieken in India en Bangladesh buitensporig lange dagen maken voor een hongerloontje. De kleding wordt voor een groot deel geëxporteerd naar Europa, de Verenigde Staten en Canada. ‘Wij maken kleren voor anderen maar kunnen zelf geen kleding kopen. Met de huidige voedselprijzen is het al moeilijk om aan eten te komen. En dan wacht de familie thuis ook nog op geld’, aldus een arbeidster die in een fabriek in Bangladesh kleding maakt voor C&A. Bedrijven kunnen uitkomst bieden, maar doen ze dat ook?

Kledingbedrijven hebben eerder beloofd om einde te maken aan de misstanden bij hun toeleveranciers, maar dat is tot op heden nog niet gelukt. De overgrote meerderheid van de werknemers is jonger dan 18 jaar en zij worden uitgebuit in de fabrieken.

Het onderzoek, dat in opdracht van de Schone Kleren Campagne (SKC) werd uitgevoerd, staat in een lange lijn van treurig stemmende rapporten, waaruit blijkt dat slechte arbeidsomstandigheden en hongerloontjes in de kledingindustrie eerder regel dan uitzondering zijn. Waar eerdere onderzoeken zich voornamelijk richtten op de toeleveranciers voor grote multinationals zoals Aldi, Lidl en Wal Mart, wordt de aandacht bij het laatste onderzoek gevestigd op de Nederlandse kledingsector. Daaruit kwamen zes Nederlandse kledingmerken naar voren: C&A, J.C. Rags, M&S Mode, Miss Etam, Prénatal en WE. De uitkomsten van het onderzoek staan echter voor de hele Nederlandse kledingindustrie. ‘Er is als het ware een steekproef genomen,’ zegt Nicky Coninck van de Landelijke India Werkgroep en betrokken bij de Leefbaar Loon Campagne van de SKC. ‘Alle Nederlandse bedrijven die we zijn tegengekomen laten hun kleding maken door mensen die daarvoor te weinig betaald krijgen, over het algemeen de helft van wat ze nodig hebben om van te leven. Vrouwen komen er het slechtst vanaf, zij krijgen voor hetzelfde werk vaak nóg minder betaald dan mannen.’ Ondanks hun lange werkweken van gemiddeld zestig uur, raken de meeste arbeiders dan ook diep in de schulden. Daarnaast komen nog de miserabele arbeidsomstandigheden, en die lijst is lang: onbetaald en gedwongen overwerk, geen beschermingsmaatregelen, ontslag bij zwangerschap, de onmenselijk hoge productiedoelstellingen, de (seksuele) intimidatie en scheldpartijen als die doelstellingen niet gehaald worden, de onzekerheid of je morgen nog wel aan het werk mag, en de afwezigheid van (goede) kinderopvang in de fabriek. Lid worden van een vakbond, die een einde aan de misstanden zou kunnen maken, is meestal geen optie: de fabrieksleiding ‘ontmoedigt’ dat. ‘Als het management ziet dat je je met vakbondsactiviteiten bezighoudt, weet je zeker dat je binnen enkele dagen ontslagen wordt. Ze hebben hun informanten, daarom bespreken we dit onderwerp niet eens onderling,’ legt een werknemer uit die voor een van de onderzochte fabrieken werkt. (bron8,9)

Ondanks de inzet van vele mensen wereldwijd zijn er in veel landen nog onvoldoende verbeteringen. Wat De Aziatische Tijger betreft een belangrijk onderwerp dat meer publiciteit verdient. Hoog tijd voor een interview met Niki de Koning van de Schone Kleren Campagne.

Hoe zijn de omstandigheden in de fabrieken?

“Het grootste probleem is het lage loon. Het loon wordt vaak onder het wettelijk minimum loon uitgekeerd. Hierdoor ontvangen de arbeiders te weinig om van rond te komen zodat zij lange werkdagen moeten maken, tussen de 60-80 uur per week. Vrouwen kunnen hun kinderen niet naar school sturen, ze kunnen geen voedzaam eten kopen en niet naar het ziekenhuis wanneer dat nodig is. Ook de onveilige omgeving is een probleem. Het komt voor dat in fabrieken de nooduitgangen zijn geblokkeerd waardoor het een chaos wordt als er brand uitbreekt en mensen letterlijk onder de voet worden gelopen. Daarnaast worden arbeiders die helpen bij het oprichten van een vakbond vaak tegengewerkt en ontslagen.”

Wat is het meest voorkomende loon?

“In Bangladesh is het wettelijk minimumloon € 28,- per maand. Onderzoek naar de prijzen en levensomstandigheden in het land laten zien dat het loon minimaal drie keer hoger zou moeten zijn om in het levensonderhoud te kunnen voorzien.” 

Hoe vaak komen ziektes voor en welke?

“Er heerst ondervoeding en er ontstaat veel stress door de druk in de fabriek. Ook treden soms lichamelijke klachten op door bijvoorbeeld het gebruik van chemicaliën; de arbeiders vallen hierdoor flauw. Al zijn de arbeiders ziek, ze werken door omdat ze bang zijn dat ze anders hun baan kwijtraken.”

De vakbonden zijn vaak corrupt geweest in het verleden. Is daar nu verbetering in?

“Wij werken met betrouwbare vakbonden. Met de meeste vakbonden werken we al lang samen. Helaas komen slechte en corrupte vakbonden nog voor.”

Wat verwachten jullie van de bedrijven?

“Wij willen dat bedrijven een goede gedragscode aannemen en zorgen dat deze in de praktijk worden gebracht. Betaling van een leefbaar loon, beperking en betaling van overuren, veilige en gezonde werkomstandigheden, een contract, recht op collectief handelen, recht op organisatie, geen gebruik van dwang- en slavenarbeid, geen kinderarbeid en geen discriminatie zijn voor ons de belangrijkste normen. Om te controleren of bedrijven deze in de praktijk brengen worden er bijvoorbeeld audits gedaan door controlerende instanties.”

Wat zou volgens jou verandering kunnen brengen?

“Mensen die zich binnen een bedrijf met MVO (Maatschappelijk Verantwoord Ondernemen) bezig houden werken nog niet of nauwelijks samen met de inkopers van datzelfde bedrijf. Maar die inkopers zijn van cruciaal belang! Zij gaan over de levertijden en de inkoopprijzen en deze moeten veel realistischer worden. Je kunt niet aan de ene kant MVO willen bedrijven en aan de andere kant veel te lage inkoopprijzen hanteren. Met overleg kom je ergens maar dan zullen ze eerst beter moeten gaan samenwerken. De bewustzijnsverandering moet plaatsvinden. Het is van cruciaal belang dat mensen- en arbeidsrechten hoog worden gehouden.” (bron10)

Persoonlijk vind ik het heel erg om te lezen hoe de arbeidsomstandigheden zijn in de kledingindustrie. Ik maak zelf ook kleding en pas dan besef je hoeveel tijd er in een kledingstuk gaat zitten. Om een jasje te maken ben je zeker gemiddeld 10 uur bezig. Het patroon moet getekend worden,de buitenkant van het jasje moet worden gestikt, de binnenvoering van het jasje wordt gestikt, de tussenvoering of vlieseline moet worden aangebracht, dit moet aan elkaar gestikt worden en mooi worden afgewerkt. En voor de stof zelf ben je niet veel geld kwijt, als je een simpele stof zoekt. Maar ik vind dat er wel betaald moet worden voor de arbeid die erin gestoken wordt. Ook voor de vrouwen en kinderen in de kledingindustrie.

Tegenwoordig koop je in de goedkope modewinkels een shirtje voor gemiddeld €19,95 en een broek voor gemiddeld €39,95. Dit zijn echter wel de modewinkels waar de kleding geproduceerd wordt  in de armere landen zoals Azië en India. Waar dus ook kinderarbeid voorkomt. Vrouwen en kinderen die een werkweek maken van 60-80uur. En betaalt krijgen volgens het minimumloon van €28 per maand!? En dan klagen wij in deze tijd dat we een shirtje van €50 te duur vinden …

H&M Conscious Collection
De H&M Conscious Collection wordt uitgebreid. Een exclusieve lijn met groene, figuurlijk dan, feestkleding wordt in 140 winkels gelanceerd. En bij een eerlijke lijn feestkleding, hoort natuurlijk ook een serie mooie foto’s ter promotie bij.

De ouderwetse Hollywood-stijl komt tot leven bij deze nieuwe collectie. Een lijn om de lente mee te vieren: de subtiele details en pastelkleurtjes. Voor de vrouwen is de kleding elegant en getailleerd. Voor de mannen is de lijn rock ‘n roll. (bron11) 

Aldus H&M: ‘’Als het gaat om duurzaamheid hanteren we bij H&M het motto geen woorden maar daden. Gedreven en vol passie willen we als bedrijf met een langetermijnvisie oprecht vooruitgang boeken en continue grenzen verleggen. Verder kijken dan winst op de korte termijn en investeren in duurzaamheid is zakelijk gezien heel verstandig – en het is, simpel gezegd, gewoon zoals het hoort. Wij willen dat duurzamere fashion voor zo veel mogelijk mensen steeds beter verkrijgbaar, betaalbaar en aantrekkelijker wordt. Samen met onze partners en miljoenen klanten kunnen we heel veel veranderen. Daarom hebben we H&M Conscious in het leven geroepen. Het omvat alles wat we voor een toekomst met duurzamere mode doen, met als middelpunt onze zeven doelstellingen. Honderden van deze Conscious werkzaamheden – zowel grote als kleine- zijn gewijd aan het realiseren van deze doelstellingen.

Fashion bieden aan bewuste klanten voor ons betekent kwaliteit veel meer dan alleen de tastbare stof. Het gaat ook om het milieu en de mensen om ons heen. En om het allerbeste aanbod voor onze klanten mogelijk te maken. Fashion en duurzaamheid, niet alleen het één of het ander.

Verantwoorde partners kiezen en belonen we stellen hoge eisen aan onze leveranciers en we controleren regelmatig of ze hieraan voldoen. Uiteraard moeten we zelf ook een goede partner zijn. We streven naar bestendige relaties, geven voorlichting en bieden ondersteuning. Bovendien belonen we goede prestaties op het gebied van duurzaamheid met meer opdrachten.

Ethisch handelen of je nu een klant, collega of zakelijke partner bent, wij vinden dat wederzijds respect fundamenteel voor onze bedrijfsvoering is. De rechten van de mens vormen voor ons het uitgangspunt voor ethisch handelen en we nemen duidelijk stelling tegen corruptie. Dit is stevig verankerd in onze bedrijfswaarden.

Zorg dragen voor het klimaat wij willen onze bijdrage leveren aan het aanpakken van het klimaatvraagstuk. We proberen zo efficiënt mogelijk met energie om te gaan en alleen duurzame energie te gebruiken. Het doel is om onze totale C02 uitstoot te verminderen ondanks dat we blijven groeien. De aanpak van het klimaatvraagstuk wordt over onze hele waardeketen meer en meer gestimuleerd.

Verminderen, hergebruiken en recyclen we willen op alle mogelijke gebieden verminderen, hergebruiken en recyclen. Onze visie? Geen afval meer naar de vuilnisbelt. Bovendien willen we onze klanten en zakelijke partners helpen ook hun afval te verminderen.

Verminderen, hergebruiken en recyclen we willen op alle mogelijke gebieden verminderen, hergebruiken en recyclen. Onze visie? Geen afval meer naar de vuilnisbelt. Bovendien willen we onze klanten en zakelijke partners helpen ook hun afval te verminderen.

Natuurlijke hulpbronnen verantwoord gebruiken efficiënt gebruik van natuurlijke hulpbronnen is zakelijk gezien verstandig en zal steeds meer concurrentievoordelen opleveren. Maar belangrijker is dat we aan de generaties na ons moeten denken. Daarom doen we ons uiterste best voor het behoud van water, de bodem, de lucht en flora en fauna binnen onze waardeketen.

Gemeenschappen sterker maken onze manier van zakendoen, onze waarden en onze groei hebben gevolgen voor de ontwikkeling van lokale gemeenschappen en zijn van invloed op miljoenen banen. Daarom investeren we in sociale en milieuprojecten die gemeenschappen in onze waardeketen sterker maken en tegelijkertijd zetten we vraagstukken op de agenda die van belang zijn voor onze branche’’.  (bron ‘H&M Conscious actions folder)

Ik ben 20 maart met school naar Amsterdam geweest (Nationaal ballet). Wij kregen aan het eind van de middag wat vrije tijd en de gelegenheid om wat te gaan eten. Ik en een vriendin wilde natuurlijk eerst gaan winkelen, want we waren tenslotte in Amsterdam!

Toen we in de Kalverstraat liepen kwamen we de H&M tegen die net hun Conscious Collection 2013 had gelanceerd. Zij hadden een deel van de winkel helemaal omgetoverd tot een ‘oerwoud’. Er stonden bomen binnen, planten, struiken, er lagen houtsnippers op de grond, er stroomde water en er waren natuurgeluiden. Dit allemaal in teken van hun Conscious Collection, de weg naar duurzame en ethisch verantwoorde kleding.