Thomas Woodrow Wilson

Antwoorden op de deelvragen: 1: Hoe verliep Wilsons jeugd? Thomas Woodrow Wilson werd op 28 december 1856 geboren in de pastorie van de Presbyteriaanse gemeente van Staunton in Virginia. Hij was de zoon van een Presbyteriaanse predikant. Hij werd genoemd naar zijn grootvader van zijn moeders kant, die ook een Presbyteriaanse dominee was. Zijn voorouders waren allemaal afkomstig uit de Schotse laaglanden; hij had geen voorouders die in Amerika geboren waren. Zijn vader, Joseph Ruggles Wilson, had een passie voor woorden. Hij was hoogleraar geweest in welsprekendheid aan een kleine Presbyteriaanse instelling in Pennsylvania. Hij was een succesvolle prediker. Hij schreef zijn preken op en droeg ze voor met de juiste toon en ingestudeerde gebaren. Zijn leven werd door 2 passies beheerst: woorden en zijn zoon, die liefkozend Tommy werd genoemd. Zijn moeder, Jessie, was, in tegenstelling tot zijn vader, zwijgzaam. Haar vader, eerwaarde Thomas Woodrow, was een zeer arme man. In 1835 werd zijn armoede zo erg dat hij met zijn vrouw en hun 8 kinderen, waarvan Jessie de 5e was, emigreerde. Ze kwamen in Chillicothe terecht, een plaatsje in Ohio. Jessie werkte thuis en zorgde voor de jongere kinderen en studeerde in de bijbel, tot zij trouwde met Joseph Ruggles Wilson. Ze kreeg 2 dochters, Marion en Anne, voor ze het leven schonk aan de toekomstige president van Amerika. Tommy was een gezonde baby. Voor hij een jaar oud was, werd zijn vader aangenomen bij de Eerste Presbyteriaanse kerk van Augusta in Georgia. Dat was een aanmerkelijke vooruitgang. In de pastorie van Augusta groeide Tommy op van een dikke gezonde baby op tot een ziekelijke kleine jongen. Hij was mager, bleek en zwak. Hij begon al vroeg te lijden aan een zwakke spijsvertering die hem zijn hele leven zou kwellen. Zijn ouders en 2 zussen verwenden hem; zijn slechte spijsvertering bleef hem plagen en bezorgde hem hoofdpijn en maagpijn. Zijn ouders besloten hem niet naar school te sturen. Hij leerde het alfabet toen hij 11 was en kon toen ook pas lezen. Op elk moment van onzekerheid rende hij naar zijn vader toe. Zijn vader was de grootse figuur uit zijn jeugd, misschien wel uit zijn hele leven. Voor zijn 40e had hij nooit een beslissing genomen zonder zijn vader te raadplegen. Ze hielden veel van elkaar – ‘liefde, bewondering en diepe eerbied’. Zijn liefde voor zijn vader was de kern van zijn gevoelsleven. Voor Tommy stond zijn vader boven alle andere vaders. Alles wat zijn vader deed was van het allergrootste belang, omdat het van zijn vader kwam. Zijn vader was de bron van leven in de pastorie. Hij straalde gezondheid en kracht uit. Hij praatte, maakte grappen. Zijn vrouw was zwijgzaam, plechtig, plichtsgetrouw en negatief. Vijf keer per dag bad de vader tot God terwijl het gezin luisterde. Twee keer per dag las hij uit de bijbel voor en ’s avonds ging hij zijn gezin voor in het zingen van gezangen. ’s Zondags verklaarde hij de wetten van God en Tommy zat dan op de 4e rij en keek omhoog naar het gezicht van zijn vader , zijn zwakke ogen naar boven turend door zijn brillenglazen. Hij leerde dat zo volledig dat hij voor de rest van zijn leven nooit twijfelde aan de exacte en letterlijke waarheid van de Presbyteriaanse geloofsartikelen. Hij kon niet twijfelen. Twijfel zou voor hem twijfel aan zijn vader zijn geweest. De vader hield ervan de gedachten die in zijn eigen hoofd zaten over te brengen in het kind en versterkte daarmee de intellectuele afhankelijkheid van de jongen. Omdat hij te zwak was om naar school te gaan, las zijn vader hem dagelijks voor en sprak onophoudelijk tegen hem. Het Presbyterianisme, uitdrukkingen, woorden, synoniemen, gelijkenissen werden in het hoofd van zijn zoon geprent, vooral woorden. Zijn vader leerde hem de woorden en zinnen uit te spreken zonder ook maar 1 fout te maken. Tommy vormde in zijn eentje een klas voor de voormalige hoogleraar in welsprekendheid. Hij hield erg van het onderwijs dat hij van zijn vader kreeg. Al vroeg raakte Joseph Ruggles ervan overtuigd dat zijn zoon een groot man zou worden. Tegelijk met zijn bewondering voor zijn zoon gaf hij hem ideeën mee die hem van de meeste van zijn tijdgenoten deden verschillen en hem het gevoel gaven dat hij geestelijk en intellectueel geweldig was. Hoewel het belangrijkste feit uit zijn jeugd zijn relatie met zijn vader was, maakte zijn ziekelijkheid hem afhankelijk van zijn moeder. Zijn moeder was niet sterk en had een drukke huishouding, toch vertroetelde ze haar zoon met toewijding. Hoewel hij een moederskindje was, speet het hem dat hij haar zwakke lichaam, haar zwakke ogen en haar verlegenheid had geërfd. Zijn zussen hielpen zijn ouders om Tommy tegen de wereld te beschermen. Van zijn 2 zussen hield hij het meest van Anne, zij was 2 jaar ouder dan hem, die ook dol op hem was. Tommy had ook nog een broertje, Joseph Ruggles Wilson Jr., die pas geboren werd toen Tommy al 10 jaar was. Joseph jr. kwam in opstand tegen de overheersing van zijn vader en zijn oudere broer. Hij werd iemand met 12 ambachten en 13 ongelukken en verzeilde tenslotte in de journalistiek. Op zijn 13e ging Tommy voor het eerst naar school, opgericht door een officier met de naam Derry. Zijn vorderingen op school waren slecht. Niet omdat hij dom was, maar hij was gewoon niet geïnteresseerd. Zijn vader had zijn aandacht namelijk maar op 1 ding gevestigd: welsprekendheid. Hij ging maar iets maar dan een jaar naar de school van Derry. Zijn vader werd benoemd tot hoogleraar aan het theologische seminarie van Columbia in South Carolina. Het gezin vertrok naar Columbia. Hij werd op 5 juli 1873 toegelaten als lidmaat van de Eerste Presbyteriaanse kerk van Cloumbia. Vanaf dat ogenblik voelde hij zich in directe communicatie staan met God. Hij geloofde dat God hem had uitgekozen voor groot werk, net zoals zijn vader dat al dacht. Hij ging in 1875 naar Princeton. Zijn tweede jaar op Princeton was een van zijn beslissende jaren in zijn leven. Zoals hij in 1873 een religieus ontwaken had, kreeg hij in 1876 een intellectueel ontwaken. Hij had uit de bibliotheek een artikel gehaald, dat ging over de welsprekendheid en vooral Gladstone en Bright kregen veel lof. Vanaf dit moment wist Thomas Woodrow Wilson dat hij net als zij was. Zijn ontdekking bereikte een belangrijk doel: hij was niet langer verlegen. Ook hij kon namelijk met ernst debatteren, mensen meeslepen met zijn welsprekendheid. Hij overwoog niet meer om dominee te worden. Hij schreef dit aan zijn ouders, die hier niet blij mee waren. Ze hadden altijd gedacht dat hij prediker zou worden. Het speet zijn vader tot het eind van zijn leven dat zijn zoon geen predikant was geworden. In juni 1879 studeerde hij af. Hij bleef elke dag zijn welsprekendheid oefenen. Het beroep dat hij had gekozen was de politiek, maar het beroep dat hij ging uitoefenen was dat van een jurist, omdat hij dacht dat het een tot de ander zou leiden. Hij liet zich in de herfst van 1879 inschrijven aan de juridische afdeling van de Universiteit van Virginia. Thomas Jefferson had deze school opgericht, en hoewel Tommy een grote afkeer had van Jefferson ging hij toch naar die Universiteit, omdat de juridische afdeling niet slechter was dan elke andere in Amerika en de Universiteit lag dichtbij de pastorie van zijn vader. Vanaf het begin had Tommy last van indigestie. In 1880 werd het erger en Tommy verliet de school zonder ook maar een graad gehaald te hebben. Hij ging weer terug naar de pastorie , waar hij leed aan hoofdpijn, maagpijn en intense nervositeit. Hij studeerde thuis rechten en gaf zijn broertje les in latijn. Het enige lichtpuntje was de correspondentie met zijn nichtje Harriet. In 1879 ontmoette hij zijn nichtje en werd verliefd op haar. In de zomer van 1881 bezocht hij de familie Woodrow in Chillicothe en vroeg hij zijn nichtje ten huwelijk. Ze wees hem af. Nadat hij de hoop had opgegeven ooit met haar te trouwen, liet hij de naam Thomas vallen en begon hij zich Woodrow Wilson te noemen. Hij vond een nieuwe vrouw in Ellen Louise Axson, de dochter van de dominee van de Eerste Presbyteriaanse kerk in Georgia. De families Wilson en Axson waren al lang bevriend. In april 1883 werd Woodrow verliefd op haar en ze verloofden zich in september van datzelfde jaar. Ze beschermde hem, leidde hem en zorgde voor een omgeving waarin zijn lichaam het best kon functioneren. Ze gaf hem verstandige raad en verzachtte de scherpte van zijn vooroordelen en haat. In 1885 verscheen Congressional Government, hierin uitte Woodrow zijn passie voor het Britse regeringssysteem
In 1890 werd hij hoogleraar in Princeton. Van 1902 tot 1910 was hij president van Princeton. In 1910 werd hij gekozen tot gouverneur van de staat New Jersey, weer bleek hij een hervormer en werd daarom in 1912 kandidaat voor het presidentschap voor de Democratische Partij.
2: In hoeverre heeft Wilsons jeugd invloed gehad op zijn manier van denken later? In zijn jeugd was de aandacht van zijn ouders voor een groot deel op hem gevestigd. Het was daarom eigenlijk geen verrassing dat hij later een egoïstisch en eigenwijs mannetje zou worden. Als hij iets wou dan kreeg hij het en zo was hij het gewend. Hij wou ook per se dat de 14 punten geaccepteerd werden, want die waren van hem, hij had ze immers bedacht, dus ze moesten er wel komen. Maar ze kwamen er niet. Misschien dat dit wel de 1e keer was dat er een keer iets niet gebeurde wat hij juist wel wou. Het was voor hem niet makkelijk om toe te geven, omdat hij in zijn jeugd nooit hoefde toe te geven. Want hij was immers de beste, hij hoefde zijn ongelijk niet toe te geven. Daarom was het ook moeilijk voor hem om te accepteren dat anderen een andere mening hadden. Daarom had hij de mening: ” Wie het niet met me eens is, is de vijand.” Misschien dat zijn ziekte ervoor zorgde dat hij dacht dat hij alles kon maken, dat iedereen hem zielig vond en dat hij dingen kon doen die anderen niet mochten. Omdat hij dacht dat God hem had bestemd voor groot werk, zorgde ervoor dat hij veel zelfvertrouwen had. Ook zijn vader had een belangrijk deel in het geven van het
zelfvertrouwen van Wilson. Toen Wilson jong was gaf zijn vader hem het idee dat hij geestelijk en intellectueel geweldig was. Hij werd gezien als een krachtige president. Een president die niet bang was om (grote) beslissingen te nemen. Beslissingen nemen was niet moeilijk voor Wilson, want in zijn jeugd had hij zichzelf wijsgemaakt dat hij niet mocht twijfelen. Ook al dat hij een sterke eigen wil had, bezweek hij uiteindelijk toch aan de druk van het Amerikaanse volk om oorlog te voeren. De aanval van Duitsland op Amerika had daar ook veel mee te maken. Wilson kon niet meer bemiddelen, hij moest nu wel gaan oorlog voeren. 3: Wat voor een staatsman was Wilson? Wilson was een democraat, wat eigenlijk niet veel meer betekent dan dat hij geen republikein was. De VS kent 2 grote partijen: De Republikeinen en de Democraten. Tussen die 2 zit weinig verschil, hun standpunten veranderen voortdurend. Verkiezingen draaien in de VS dan ook nauwelijks om de partijen en de standpunten, maar altijd om de personen. Als bijvoorbeeld de republikeinse president het slecht heeft gedaan, dan is de kans groot dat er daarna een democraat aan de macht komt. Wilson was streng gelovig. Toen hij aan de macht kwam, was hij ervan overtuigd dat God hem het presidentsschap had gegeven. Dit is terug te zien in de manier waarop hij besluiten nam. Hij twijfelde niet en andere meningen werden vaak niet toegestaan. Zijn beslissing was de enige juiste. Wie het niet met hem eens was, was zijn vijand. Twijfelen aan zijn beslissingen was, zoals eerder gezegd, twijfelen aan zijn vader, die zo’n belangrijke rol in zijn jeugd had. Wilson was erg slim, dat mag ook wel als je bent afgestudeerd aan Princeton en er zelfs lesgegeven hebt. Hij had een goed charisma en kende talloze synoniemen en uitdrukkingen, iets wat hem goed van pas kwam bij zijn presidentsschap. Wilson was iemand die de vrede graag wilde bewaren. Dit liet hij duidelijk zien in de 1e WO. Iedere andere president was veel eerder tot oorlog overgegaan, Wilson bleef echter hardnekkig achter zijn bemiddelaarsrol staan. Wilson was heel koppig, hij heeft alles altijd op zijn eigen manier gedaan, zonder zich ook maar iets van iemand aan te trekken. Goede raad werd nooit aangenomen. En als hij met zijn ideeën een fout beging, dan moest dat maar! Wilson wordt vaak afgeschilderd als een idealist, iemand die zijn leven baseert op zijn idealen. Wilsons grootste ideaal was de vrede, hij was bereid alles te doen om iedereen te overtuigen van zijn gelijk. Kijk maar naar wat hij deed voor zijn Volkenbond, het was zijn ideaal om de eeuwige vrede hiermee te realiseren. Hij was dan ook niet bereid naar iemand te luisteren, de Volkenbond was alles voor hem en het kon hem niks schelen dat hij de rest van de 14 punten negeerde en dat hij voor gek stond in Europa en Amerika doordat hij zo slap toegaf aan Frankrijk en Engeland. Kort samengevat: Wilson was strenggelovig en een idealist, en die twee eigenschappen vormen de basis van zijn karakter en deze had zeer veel invloed op zijn verdere presidentsschap. Deze twee eigenschappen hebben ervoor gezorgd dat hij aan de macht kwam, maar in combinatie met zijn zwakke gezondheid hebben ze er ook voor gezorgd dat hij alle macht weer kwijt raakte. 4: Hoe verliep Wilsons rol in de Amerikaanse politiek? Wilson was dus een democraat, zijn politieke carrière begon in 1910, toen werd hij verkozen tot gouverneur van New Jersey. In 1912 werd hij lijstaanvoerder van de democraten en deed hij mee aan de verkiezingen. De toenmalige president, Taft, een republikein, was niet erg populair. Men beschuldigde hem ervan dat hij de erfenis van de vorige president Roosevelt verkwanselde. Roosevelt zelf richtte in 1912 zijn eigen partij op en deed ook mee aan de verkiezingen, hij zou echter niet winnen; Woodrow Wilson won de verkiezingen met 42% van de stemmen en de democraten waren weer terug. Wilson won in zijn eerste jaren in het Witte Huis respect van de Amerikanen door een aantal grote beslissingen te nemen. Hij liet het hele Congres bij elkaar komen, iets wat sinds 1797 niet meer gebeurd was. Zoiets maakte diepe indruk. Hij liet het Congres bij elkaar komen om te pleiten voor een wet om de importtarieven van de VS enorm te verlagen. Via de publieke opinie werd de wet aangenomen. Ook voerde Wilson voor het eerst in de geschiedenis van de VS een wet op inkomstenbelasting in. Wilson stond de vakbonden ook meer toe, maar hij zorgde wel voor een commissie die de handel in de gaten hield en oneerlijke handel moest voorkomen; de Federal Trade Comission. Wilsons grootste beslissing was het oprichten van een centrale bank. Het idee van een Nationale Bank was sinds 1836 erg omstreden, maar Wilson wist het toch te realiseren. De centrale bank controleerde al het geld en het bleek een veel beter systeem dan het vorige. Het oude systeem bestond uit zeer veel banken, die stuk voor stuk allemaal op de fles gingen, met 1 centrale bank was dat niet mogelijk. Wilson had zich met zijn vele goede beslissingen populair gemaakt bij het Amerikaanse volk. De 1e WO was een grote verrassing voor de Amerikanen, niemand verwachtte en wilde dat Amerika erbij betrokken zou raken. Wilson wilde nog het allerminst betrokken raken in de oorlog, hij stond heilig achter de vrede. Hij gaf in 1914 de neutraliteitsverklaring van de VS af, iets wat hij lang zou volhouden. Deze beslissing werd hem niet door iedereen in dank afgenomen. Vooral de grote groep immigranten waren ontevreden. Zij leefden mee met hun geboortelanden en wilden dat de VS zich met de oorlog ging bemoeien. Toch werd in het overgrote deel van de VS, dit een goede beslissing gevonden. Veel mensen hadden er helemaal geen behoefte aan om zich te bemoeien met Europa. Gesteund door de meeste Amerikanen hoopte Wilson op een bemiddelaarsrol. De kritiek op deze beslissing nam toe toen de Engelsen blokkades rond Europa legde, dit hinderde de katoenverkoop, waar menige Amerikaan woedend over werd. Het eerste roepen om mee te doen aan de oorlog was begonnen. Ook werden er vragen gesteld of de VS wel zo neutraal was: Engeland importeerde zijn explosieven namelijk uit Amerika. Bovendien leende de VS Engeland ook nog eens geld om de explosieven te betalen. Wilson hield, zoals gewoonlijk, voet bij stuk. Oorlog was geen optie, bemiddelen was de weg! En de Engelsen? Wilsons argument was dat ‘niet lenen ook niet neutraal was’. Maar het ging nog verder. Waar de mensen dachten dat Duitsland niet zo stom zou zijn om de VS aan te vallen, waren ze dat wel. Duitsland vernietigde de Lusitania, een schip met 128 Amerikanen aan boord. Het Amerikaanse volk was woedend en de roep om oorlog groeide snel, onder aanvoering van ex-president Roosevelt. De beslissing van Wilson om niet mee te doen en neutraal te blijven werd niet begrepen. Wilson voelde ook wel dat oorlog bijna niet te voorkomen was, maar wilde blijven proberen neutraal te blijven. Bovendien wist hij dat de VS niet klaar was voor oorlog. In 1916, een verkiezingsjaar, stopte Duitsland met de duikbotenoorlog, die tot de vernietiging van de Lusitania had geleid. Wilson besloot om toch maar te investeren in de Amerikaanse marine. Het Amerikaanse volk was sterk verdeeld over de neutraliteit van de VS, sommigen waren tevreden met Wilsons beleid, anderen wilden een nieuwe president. Dit leidde tot de krapste verkiezing in de Amerikaanse geschiedenis ooit, Wilson won, door een verschil van 4000 stemmen in Californië. In 1917 startte Duitsland de duikbotenoorlog weer. De Engelsen speelden een telegram door naar Amerika, waaruit Duitse oorlogsplannen tegen de VS op te maken waren. Wilson gaf zich gewonnen, er moest oorlog gevoerd worden. Op 2 april 1917 vroeg Wilson het Congres om oorlog. Het schokte hem dat het met algemeen gejuich werd begroet. Wilson had een ideaal bij de oorlog dat hij noemde in zijn toespraak aan het Congres: “De wereld veilig maken voor democratie.” Duitsland verhinderde een goede samenleving van de democratische landen, Amerika moest meevechten in “de strijd om de bevrijding van de wereld”, zo noemde hij het, dat was zijn ideaal. Toen de oorlog gewonnen was, dacht Wilson na over de oorzaken van de oorlog, hij presenteerde hierop zijn 14 punten, “het recept voor de vrede”. Wilson voelde dat dit zijn kans was om de wereld voorgoed te verbeteren. De Europese leiders waren echter niet echt onder de indruk van Wilsons vredespogingen, vooral niet nu de oorlog gewonnen was en ze niet meer afhankelijk waren van de steun van de Verenigde Staten. Om toch zijn 14 punten in Europa ingevoerd te krijgen, moest Wilson 6 maanden Amerika verlaten. Dit was waarschijnlijk de nekslag voor zijn presidentschap. Vanaf het punt dat hij terug was in Amerika ging het steeds slechter. Hij had in Europa zijn belangrijkste punt, de Volkenbond, voor elkaar gekregen. Maar de meeste mensen in Amerika zagen geen heil in een Volkenbond, ze waren meer van mening dat Amerika afstand moest nemen van Europa. Wilson zou in de senaat geen meerderheid krijgen voor toetreding tot de Volkenbond. Het was natuurlijk een enorme vernedering voor Wilson, had hij net heel Europa overtuigd, weigerde nota bene zijn eigen land mee te doen met zijn voorstellen. Wilson was uitgeput door zijn verblijf in Europa, maar hij liet het er natuurlijk niet bij zitten. Hij moest en zou de VS lid laten worden van de Volkenbond. Behalve dat het een persoonlijke vernedering zou zijn, wilde Wilson ook niet dat de VS zich zou afzonderen van de rest van de wereld. Wilson als altijd eigenwijs, moest en zou de senaat overhalen. Hij reisde het hele land door om steun te zoeken voor de toetreding tot de Volkenbond en daarmee de senaat onder druk te zetten. Weer werd er niks door hem toegegeven. Had hij geprobeerd om een compromis te sluiten met de Senaat, misschien dat het hem dan nog wel was gelukt om de Volkenbond erdoor te krijgen. Dit had kunnen voorkomen dat Amerika zich zou isoleren van Europa. Maar zo was hij niet, het lag niet in zijn karakter om toe te geven. Zijn wil was het enige dat voor hem telde. Zijn vermoeidheid door zijn verblijf in Europa maakte het nog erger, hij luisterde echt helemaal naar niemand meer. In 1919 kreeg hij een hersenbloeding tijdens zijn promotietour voor de Volkenbond. Die werd natuurlijk meteen afgebroken. Wilson overleefde zijn hersenbloeding. Hierna lag hij zeventien maanden ziek in het Witte Huis. Iedereen die het over vervangen had kreeg er zo ongelooflijk van langs van Wilson dat er al snel niet meer over vervangen gepraat werd. Wilsons tweede vrouw, Edith Wilson, nam het presidentsschap over. Ze overlegde alle beslissingen met haar man. Edith Wilson zorgde ervoor dat alle ministers waar ze niet mee op kon schieten ‘netjes werden weggewerkt’. Wilson hield ondertussen een senator voor de gek, door te doen alsof hij zich veel sterker voelde dan hij in werkelijkheid was. Dit zorgde ervoor dat zijn positie als presidentniet meer in gevaar was, hij zou niet meer afgezet worden. Maar ondanks het feit dat Edith Wilson alle ‘bevelen’ van Wilson opvolgde, was het allemaal voor niks geweest. De Amerikanen stemden tegen de Volkenbond en keerden zich af van Europa, iets dat Wilson zo graag had willen voorkomen. Het was zijn grootste politieke nederlaag. In 1920 waren de nieuwe verkiezingen. De nieuwe presidentskandidaat van de democraten, James Cox, maakte de Volkenbond het belangrijkste punt van zijn campagne. Maar hij heeft nooit een kans gehad, het was een enorme nederlaag voor de democraten. De republikein Warren G. Harding werd de nieuwe president. Wilson verliet het Witte Huis. Hij had een groot president kunnen worden, maar hij heeft toch op het belangrijkste moment gefaald. In 1924 overleed hij. Een ding heeft Wilson toch nog wel bereikt in zijn leven, in 1919 kreeg hij de Nobelprijs voor de Vrede, een schrale troost. 5: Hoe keek men tegen Wilson aan? Wilson bouwde zijn reputatie bij het Amerikaanse volk op vanaf het moment dat hij aan de macht was. Hij kreeg de bijnaam: “Schoolmaster in politics” vanwege zijn geleerdheid en het feit dat hij les had gegeven op Princeton. De Amerikanen zagen hem door al zijn genomen beslissingen als een krachtig president, die absoluut niet bang was om beslissingen te nemen. In Europa liep het respect voor Wilson uiteen van weinig tot en met niets. Clemenceau, de eerste minister van Frankrijk, vond Wilson met zijn ideeën over vrede een te grote idealist. Duitsland zag Wilson, na het verliezen van de oorlog, met zijn 14 punten en zijn sterke geloof als een werkelijke beschermheer. Niet voor niets liepen de Duitse verslagen soldaten in Duitsland met erebogen waarop stond: Seid willkommen, wackre Streiter
Gott und Wilson helfen weiter. Vertaald is dat: Wees welkom, dappere strijder

God en Wilson helpen verder. Wilson was dus wel populair bij de Duitsers, die erop rekenden dat hij het voor hen op zou nemen in Versailles. Toen hij dit niet deed, was het snel afgelopen met de populariteit in Duitsland. Vanwege zijn zachte houding tijdens de vredesonderhandelingen, begon ook zijn eigen land aan hem te twijfelen. Dat bleek wel uit het feit dat de Senaat weigerde Amerika te laten deelnemen aan de Volkenbond, iets wat Wilson nota bene zelf verzonnen had. De Fransen en de Engelsen zagen in Wilson iemand die je met zijn eigen idealen uit kon schakelen, wat ze ook deden tijdens de vredesonderhandelingen. Sigmund Freud, schrijver van een boek over Wilson en grondlegger van de psychoanalyse, zag Wilson als iemand met een “Super-ego”, die alles deed voor zijn eigen gewin. Het boek wat hij schreef over Wilson, opende de ogen van vele Amerikanen, die hadden een heel ander beeld van de ex-president van de VS. Men heeft nooit gedacht dat WIlson zo’n groot ego had, maar het is wel een goede verklaring geweest voor al zijn handelingen in de eerste wereldoorlog. 6: Wat was Wilsons rol in de 1e Wereldoorlog? Wilson wilde eigenlijk een bemiddelaarsrol in de oorlog. Hij deed er alles aan om Amerika neutraal te houden. Hij was zelfs een paar maanden voordat hij de oorlog verklaarde aan Duitsland nog bezig met pogingen tot vredesonderhandelingen. Wilson overlegde met Duitsland over de vredesvoorwaarden, in heilige overtuiging dat het hem zou lukken vrede te sluiten. Hij geloofde er zo erg in, dat hij op 19 januari 1917 alvast aan een vertrouweling vroeg om een boodschap voor te bereiden aan Engeland, waarin de vredesvoorwaarden zouden staan, die Duitsland hem die dag toe zou sturen. Hij kreeg van de Duitse regering echter niet de vredesvoorwaarden toegestuurd, maar het bericht dat Duitsland op 1 februari 1917 weer met de duikbootoorlog zou gaan beginnen. Wilson was er kapot van, zijn bemiddelaarsrol leek afgelopen. 31 januari kreeg hij toch de vredesvoorwaarden van Duitsland toegestuurd.Deze voorwaarden zouden keizer Wilhelm II de dictator van heel Europa maken. Dit alles maakte dat hij op 3 februari 1917 alle diplomatieke betrekkingen met Duitsland verbrak. Toen stuurde Engeland een telegram door, die de Duitse onderminister gestuurd had aan Mexico. Hierin stond dat bij een overwinning van Duitsland op Amerika, Mexico Texas, Arizona en New Mexico zou krijgen. Dat was de druppel die de emmer deed overlopen. De publieke opinie, die voor een groot deel tegen oorlog was geweest, sloeg om. Op 6 april 1917 verklaarde Wilson de oorlog aan Duitsland. Hoe was nu de situatie op het punt dat Amerika ging meedoen met de oorlog? Ongeveer zo: Duitsland was in januari 1917 weer begonnen met de duikbootoorlog, deze keer een onbeperkte duikbootoorlog, Duitsland viel alle landen aan, ook de VS. Maar Engeland hield de schepen van Duitsland in de Duitse havens. Beide partijen hadden in veldslagen en in de loopgraven enorme verliezen geleden. In Rusland was een revolutie uitgebroken en de Tsaar was afgezet. Het was chaos in Rusland, waardoor Duitsland meer gebieden kon veroveren in het oosten. Voor de rest was Duitsland vastgezet, zowel op zee als in het westen. In Amerika werd ondertussen heel wat georganiseerd. Wilson voerde een dienstplicht in en maakte nieuwe regeringsafdelingen, die zich stuk voor stuk moesten bezighouden met de oorlog. Aan het hoofd van elke afdeling stelde hij degene die hij het beste voor de taak vond, waarbij het hem niets kon schelen van welke partij die kwam. De Britse minister van buitenlandse zaken kwam in april 1917 naar Wilson toe om te vertellen dat de situatie hopeloos was. Rusland zou zich terugtrekken, Frankrijk had bijna geen wil meer om te vechten en het geld van de Engelsen raakte snel op. Het werd duidelijk dat de VS een veel grotere rol moest gaan spelen dan de meeste hadden gedacht. Eigenlijk waren de geallieerden sterk afhankelijk van de VS. De bemoeienis van de VS leidde ertoe dat de geallieerden snel oprukten in Europa, maar terwijl er in Europa oorlog uitgevochten werd met de VS, werkte Wilson aan zijn vredesplan, de 14 punten. De oorlog verliep snel, door de beslissende rol van de Amerikanen in de Tweede Slag bij de Marne was het verzet van de Duitsers grotendeels gebroken. En terwijl hij de laatste hand aan zijn vredesregeling legde, gaven de Duitsers zich gewonnen na de beslissende slag aan de Argonne. Dat was in november 1918. Na de oorlog kwamen de vredesonderhandelingen in Parijs, Wilson hoopte de wereld voorgoed te verbeteren met zijn 14 punten. De Europese bazen wilden dit echter niet toelaten. Nu Europa niet meer afhankelijk was van de VS, waren ze ook niet zo snel bereid om hem zijn zin te geven. Wilson werd aangeraden niet naar de vredesconferentie te gaan. Dat was voor hem natuurlijk taboe, hij ging wel. Net zoals hij eerder had gevoeld dat God hem het presidentsschap had geschonken, voelde hij nu dat God hem de taak had gegeven om de eeuwige vrede te sluiten. Hij had dit makkelijk voor elkaar kunnen krijgen, de landen in Europa waren dan niet meer afhankelijk van de soldaten van Amerika, maar nog wel van alle voorraden die Amerika leverde. Hij had de Europeanen kunnen dwingen zijn plannen te accepteren, maar hij durfde het niet aan. Hij gaf de voorkeur aan onderhandelen. Al snel werd Engeland en Frankrijk duidelijk dat vooral de Volkenbond echt een heilig iets was voor Wilson. Ze begrepen dat ze dit makkelijk als wapen tegen hem konden gebruiken. Ze zouden elk voorstel dat ze gaven erdoor kunnen krijgen, door te zeggen dat ze anders niet met de Volkenbond akkoord zouden gaan. Dit probeerden ze dan ook. Zo wisten ze het voor elkaar te krijgen dat Wilson punt 5 (onpartijdige toekenning koloniën) opgaf. Zo raakte Duitsland haar koloniën kwijt. Wilson stemde alleen niet in met maatregelen die zijn Volkenbond konden bedreigen. Hij vocht zo hard voor de Volkenbond omdat dit volgens hem dé manier voor vrede was. Hij kreeg zijn Volkenbond, maar ook niet veel meer. Maar Wilson was tevreden, gelukkig met de Volkenbond. Hij droomde van het voorzittersschap van de bond. Hij nam ook deel aan het opstellen van het verdrag van Versailles, maar hij heeft nooit een grote rol gespeeld. De Franse en de Engelse leiders gooiden het telkens als Wilson protesteerde tegen iets dat niet in overeenstemming was met zijn 14 punten op het verliezen van de Volkenbond. Wilson gaf toe, telkens weer. Hij drukte zijn schuldgevoel over het verdrag van Versailles, waarin echt bijna nergens iets van zijn 14 punten terug te vinden was, weg door te bedenken dat hij de Volkenbond had gerealiseerd. Er was grote kritiek op het Versailles-verdrag in de Amerikaanse politiek. De regel voor de herstelbetalingen zou in Europa tot een financiële crisis leiden. Oorlog was hierdoor onvermijdelijk en door de Volkenbond zouden de VS hierbij betrokken raken. Vooral daarom stemde de Senaat niet in met de Volkenbond. Wilson keerde april 1919 terug naar de VS, zijn ‘taak’ was vervuld. 7: Wat waren de 14 punten en zijn die nu nog belangrijk? 1 Openbare vredesverdragen, openlijk gesloten, waardoor er geen geheime internationale overeenkomsten van enige aard meer zouden bestaan... 2 Absolute vrijheid van scheepvaart op zee, buiten de territoriale wateren, in vredes- als in oorlogstijd... 3 Afschaffen van alle economische barrières, zoveel als mogelijk… 4 Uitwisselen van gepaste garanties om de nationale bewapening te herleiden tot het minimum dat verenigbaar is met de inwendige vrijheid. 5 Het onpartijdig verdelen van de koloniën die in bezit waren van Duitsland. 6 Ontruiming van alle Russische gebieden, een regeling van alle problemen betreffende Rusland om het een onbelemmerde gelegenheid te schenken zijn eigen politieke ontwikkeling en nationale organisaties te bepalen met instellingen naar eigen keuze... 7 België moet ontruimd en heropgebouwd worden zonder enige poging om zijn soevereiniteit te beperken, dat ieder volk heeft. 8 Alle Frans grondgebied moet bevrijd worden en de bezette gebieden daarvan teruggegeven, en het onrecht dat door Pruisen aan Frankrijk in 1871 aangedaan is, in verband met Elzas-Lotharingen, moet goedgemaakt worden.... 9 Een herziening van de Italiaanse grenzen moet gebeuren volgens een duidelijk herkenbare scheiding van de nationaliteiten. 10 De volkeren van Oostenrijk-Hongarije, wier plaats onder de naties wij behoed hadden en verzekerd wensen te zien, moet de meest vrije gelegenheid krijgen voor een zelfstandige ontwikkeling. 11 Roemenië, Servië + Montenegro, dienen ontruimd te worden en de bezette gebieden teruggegeven, en Servië dient een vrije toegang tot de zee te krijgen... 12 De Turkse gedeelten van het huidige Ottomaanse rijk moeten verzekerd zijn van hun onbetwiste soevereiniteit, maar de andere nationaliteiten die nu onder Turks bewind staan, moeten de verzekering krijgen van een boven alle twijfel verheven veilig leven en een volstrekt ongehinderde mogelijkheid tot zelfstandige ontwikkeling; tevens moeten de Dardanellen bestendig open blijven als een vrije doorvaart, onder internationale garanties, voor handelsschepen van alle naties. 13 Een onafhankelijke Poolse staat moet opgericht worden en de gebieden bevatten die bewoond zijn door een onbetwistbaar Poolse bevolking: de staat moet verzekerd zijn van een vrije toegang tot de zee. 14 Het oprichten van een Volkenbond waarin grote en kleine landen overeenkomsten met elkaar sluiten en elkaar beschermen. Sommige van de 14 punten zijn nu niet meer van belang. Bijv: punten 5,6,7,8,9,10,11,12 en 13, die zijn nu niet meer van belang. Die punten waren alleen op dat moment belangrijk. Maar de punten 1,2,3,4 en 14 zouden ook nog voor nu kunnen gelden. Je kan dus wel zeggen dat Wilson niet alleen voor de 1e WO belangrijk was. Hij heeft veel betekent voor de vrede van toen en ook voor nu. De Volkenbond heeft naar alle waarschijnlijkheid als voorbeeld gediend voor de VN.