The battle of
Iwo Jima
Inleiding:
Lastig was het, de keuze welk onderwerp te nemen voor dit Geschiedenis Po. Het enige dat vooraf al vast lag was dat het over een oorlog moest gaan en dan het liefst niet een onderwerp waar iedereen al veel vanaf weet of wat je elk jaar krijgt met geschiedenis. Toen dat eenmaal vast stond ging ik kijken waarover ik hem nou precies ging maken. Omdat mijn interesse niet helemaal ligt bij de wat eerder gevoerde oorlogen zoals die van Napoleon bijvoorbeeld kwam ik ook alweer redelijk snel uit bij één van de twee gevoerde wereldoorlogen. Aangezien de 1ste wereldoorlog voor mij nog redelijk onbekend terrein is leek dat een logische keus. Maar de 1ste wereldoorlog op zich als onderwerp is veel te groot en een echt goed onderwerp kon ik niet vinden. De 2de wereldoorlog, die voor mij veel bekender is, kwam aan bod. Na wat speur werk had ik besloten om te kiezen, niet voor de bekende oorlog in Europa, maar voor de wat onbekendere oorlog bij Japan. Ook dat was nog vrij breed, dus heb ik mij beperkt tot 1 historisch gezien ontzettend belangrijk eiland, Iwo Jima. Daarna kwamen de hoofd en deelvragen aanbod en die zijn als volgt;
Hoofdvraag: Was de slag om Iwo Jima de sleutel in de oostelijke WOII?
Deelvragen: Hoe was het voorspel rondom Iwo Jima?
Hoe was de Japanse voorbereiding?
Hoe was de Amerikaanse voorbereiding?
Hoe verliep de slag om Iwo jima?
Wat gebeurde er toen alles voorbij was?
Na deze vaststelling kon het dan eindelijk gaan beginnen, het zoeken naar het antwoord op mijn Po geschiedenis!
1. Hoe was het voorspel rondom Iwo jima?
Tijdens de Japanse aanval op Pearl Harbor, die zoals men weet zeer geslaagd was, was er zo’n 1500 man gelegerd op Iwo Jima. De marine had toen een vliegveld gevestigd op het eiland met daar 20 vliegtuigen. 1500 man en 20 vliegtuigen was dus de gehele bezetting van het eiland Iwo jima. Op een veel belangrijker eiland in die tijd, Chichi- jima(dat 241,4 km ten noorden van Iwo jima) had Japan toen 3700-3800 man gelegerd. Toen gaande weg de oorlog bleek dat de Amerikanen steeds meer wonnen, zoals de complete Marshalleilanden en geslaagde luchtaanval op Truk( Gelegen in de Carolinen ), overwogen de Japanse militaire leiders de situatie, die er niet heel rooskleurig voor hun uitzag. Alles aanwijzingen die ze hadden duiden erop dat de volgende aanval van de Amerikanen zou zijn op de Marianen en de Carolinen. De passende maatregel was het opstellen van een binnenste verdedigingslinie die zich uitstrekte tussen de Marianen, Carolinen en de Bonin-eilanden. Generaal Hideyoshi Obata werd baas over deze linie. In de zomer van 1944 vielen de Marianen definitief. Omdat verlies van de bonin-eilanden een regen van bommen op hun geliefde thuisland Japan zou betekenen besloten de Japanse leiders om Iwo Jima te gaan versterken. 1000 man, 500 marine en 500 leger werd na het eiland getransporteerd ter versterking. Samen met nog een paar extra versterkingen groeide de verdediging op Iwo Jima uit tot 5000 man met 13 stukken artillerie en 200 lichte en zware machinegeweren. Verder was er nog 12 zware luchtafweer kanonnen, 120 mm scheepsafweergeschut, en 30 25mm dubbelloops luchtafweermitrailleurs gehuisvest op het eiland.
De plannen om het eiland te verdedigen en aan te vallen werden omgegooid. Omdat Japen door de grootse verliezen niet meer in staat was om een landing effectief te hinderen moest er iets anders komen. De Amerikanen daar in tegen wouden een tactisch steekspel achterwegen laten en zo snel mogelijk door stomen. In een naoorlogse studie bleek dat de Japanners de Amerikaanse opmars zo hard mogelijk wouden stuiten door verrassingsaanvallen en zelfmoordacties. Zelfs voor de val van weer een eiland wisten dat Iwo Jima nog meer versterking nodig zou hebben om te slagen in hun doel. Generaal Tadamichi Kuribayashi werd uitgeroepen om de strijd aan te gaan met Generaal Holland Smith op Iwo Jima. Op 8 juni begaf Kuribayashi zich op weg voor zijn moeilijkste en laatste opdracht. Hij was vastbesloten Iwo Jima in een onneembaar fort te veranderen. In de begin dagen van 1945 wachtte Japan het vooruitzicht op een Amerikaanse invasie. De Amerikaanse landing kreeg de codenaam Operatie Detachment.
2. Hoe was de Japanse voorbereiding?
Generaal Kuribayashi kwam op 9 juli aan op Iwo jima, waar toen 80 gevechtsvliegtuigen stonden. Eind Juli waren hier nog maar 4 van over. Een Amerikaanse marine-eenheid schoot gedurende 2 dagen vanaf dichtbij op het eiland. Geen gebouw bleef heel en ook de laatste 4 vliegtuigen zouden nooit de lucht meer in kunnen. Tot verbazing van iedereen met ook maar een druppel Japans bloed bleef in een invasie toen uit, maar voor hoelang was de vraag. In de tijd die Kuribayashi gegund werd door de Amerikanen evacueerde hij elke burger op Iwo Jima en liet hij een overall verdedigingsplan opstellen, Amerika zou de hoofdprijs gaan betalen voor het eiland. Kuribayashi werd versterkt door luitenant-generaal Hideyoshi Obata. Samen besloten ze de kust zo goed als onbemand te laten, een paar lichte wapens moesten de kust verdedigen. De rest werd allemaal aan de voet of op de hellingen geplaatst van de vulkaan Suribachi. Voor een langdurige verdediging van het eiland zou een uitgebreid en doordacht systeem van tunnels op verschillende niveaus nodig zijn, immers het kustbombardement had getoond dat gebouwen de beschietingen van scheepsgeschut niet konden weerstaan. Er werden ingenieurs uit Japan ingezet om de tunnels en grotten zo te ontwerpen dat ook bij langdurige beschieting verse lucht aanwezig zou zijn. In de zelfde periode kwamen er wederom extra versterkingen. 5000 man werden van chichi naar iwo overgeplaatst en de 2700 overlevende van het gevallen eiland Saipan werden ook overgeplaatst. De sterkte groeide naar 12.700 man. Extra’s werden nog aangevoerd, sommige werden tot zinken gebracht door Amerikanen, maar veel materiaal en mankracht bereikte in de herfst van 1944 het eiland. Eind 1944 had Kuribayashi 361 stukken artillerie beschikbaar van 75mm of zwaarder. Hiernaast had hij een dozijn 320mm mortieren, 65 middelzware (150mm) en lichte (81mm) mortieren, 33 stukken scheepsgeschut van 80mm en 94 luchtafweerkanonnen van 75mm of meer. Hiernaast waren er 200 20 en 25mm luchtafweer kanonnen, en 69 antitankkanonnen. De vuurkracht van deze artillerie werd versterkt met 70 raketlanceerders van diverse formaten, waaronder een reuzenexemplaar van meer dan 500 pond met een bereik van 7km. Alle artillerie werden door de japanners ingegraven. Ze ontdekte dat ze met behulp van vulkanisch as heel stevig cement konden maken. De bunkers bij het strand waren van een meter dikte. Een uitgebreid netwerk van ondergrondse gangen, bunkers en versterkingen bood de Japanse troepen een uitstekende schuilplaats tegen luchtaanvallen en beschietingen vanaf zee. Hierbij werd uitgebreid aandacht geschonken aan ventilatie en voor meerdere uitgangen, zodat na een bombardement de bemanning van een bunker er nog uit kon. De commandobasis lag in het noorden van het eiland, ruim 20 meter onder de grond en via 200 meter tunnels verbonden met de rest van de ondergrondse gangen. Kolonel Chosaku Kaido was verantwoordelijk voor alle artillerie op het eiland en had zijn commandopost op het 1na hoogste punt van het eiland. De omstandigheden waren barbaars. De temperatuur liep op tot soms wel 50(!) graden en gasmaskers waren nodig tegen de zwaveldamp. Daar kwam bij dat de Amerikanen het eiland vanaf 8 december dagelijks onder vuur namen. Het verdedigingsplan van generaal Kuribayashi week radicaal af van alle eerdere verdedigingen:
• Om hun posities niet te verraden, zou de Japanse artillerie geen Amerikaanse scheepsbeschietingen beantwoorden.
• Men zou de Amerikanen niet op de stranden opvangen
• 400 a 500 meter landinwaarts zouden de Amerikanen onder vuur worden genomen door automatische wapens bij het vliegveld, en artillerie op de vulkaan Suribachi en vanaf de hoge grond in het noorden.
• Na maximale schade te hebben aangericht, zou de artillerie van het vliegveld naar het noorden worden teruggetrokken.
• Er zou geen grote banzai tegenaanval worden uitgevoerd.
• Er zou een elastische, zittende verdediging worden gevoerd. De Japanse troepen hadden voorraden voor 2,5 maand.
Ondanks de Amerikaanse blokkade door onderzeeërs en bommenwerpers bleven er versterkingen binnendruppelen. Uiteindelijk had Kuribayashi de beschikking over 21.000 tot 23.000 man.
3. Hoe was de Amerikaanse voorbereiding?
Op 7 oktober 1944 formuleerde admiraal Chester W. Nimitz met zijn mensen de doelen voor operatie Detachment. Het doel van de operatie was tegen Japan "de druk op ketel te houden", en de Amerikaanse controle over de Grote Oceaan te verstevigen. Met Iwo Jima in Amerikaanse handen zouden bommenwerpers minder gehinderd worden in hun bombardementen op Japan. De belangrijkste eenheden van de Amerikanen waren de 3de, 4de en 5de divisie mariniers( De 3de divisie had zichzelf al in onderscheden door in hun eentje 3 eilanden te doen laten vallen). Admiraal Spruance kreeg bevel over de strijdkrachten die centraal in de grote oceaan lagen. De 4de en 5de divisie mariniers werden aangewezen voor de landing( het 26ste regiment van reserve ). Het landingsschema was eenvoudig: De 4de en 5de divisie zouden op het oostelijke strand landen, de 4de rechts en de 5de links. De 3de divisie zou later op het zelfde strand landen en dan de situatie beoordelen en kijken of ze over moesten gaan in een offensieve of defensieve rol. De 5de divisie werd aangewezen tot verovering van de Vulkaan. Voor de landing werd het oostelijke strand in stroken van 450 meter ingedeeld die van links naar rechts als groen, rood 1 en 2, geel 1 en 2 en blauw 1 en 2 werden benoemd. De 5e divisie mariniers zou landen op groen en rood 1 en 2, en recht over het eiland trekken tot het de westkust bereikte: het eiland was op deze plaats vrij smal. Daar werd bekeken welk regiment van de 5de divisie nog het sterkst zou zijn, die moest de vulkaan in gaan nemen. De taak dan de 4de divisie mariniers was om het centrum van het eiland in te gaan nemen, terwijl haar flank het Motoyama Plateau als doel kreeg, het hoge terrein met uitzicht op het landingsgebied. Tenzij beide doelen, van waaraf de stranden willekeurig bestookt konden worden, snel ingenomen zouden worden, zou het aantal slachtoffers onder de landingstroepen snel op kunnen lopen. Als ze eenmaal het zuidelijke deel van het eiland compleet veilig hadden gesteld, zouden de 4de en 5de divisie samen noordwaarts oprukken om het eiland te veroveren. Het gedetailleerde landingsschema, van links naar rechts:
• groen 1: 28e regiment,
• groen 1: 27e regiment, geel 1 en 2: 23e regiment, Verover vliegveld Motoyama
• blauw 1: 25e regiment : assisteren bij inname Vliegveld 1
• 24e regiment, in reserve
• 26e regiment : ondersteunen 5e divisie
De artillerie zou pas na opdracht van de divisiecommandant aan land gaan. Het 14e regiment zou dan de 4de en 5de divisie gaan ondersteunen in hun taak. Verder hadden de Amerikaanse hun aanval zo gepland dat 68 amfibische landingsvaartuigen vanaf de 1ste aanvalsgolf het strand op zouden komen. Deze voertuigen zouden doorrijden tot de eerste strook land voorbij de hoogwaterlijn. Deze gepantserde voertuigen zouden hun houwitzers en machinegeweren gebruiken om de vijand in dekking te houden. Op deze manier zou de infanterie uit de volgende aanvalsgolven dekkingsvuur hebben wanneer zij uit hun landingsvaartuigen over het strand renden.Het tijdstip voor de landing van de tanks zou flexibel bepaald worden.
Vanaf 16 februari volgde een drie dagen durend bombardement van het eiland.
Dit is het veroveringplan van de Amerikanen. Je ziet dat ze de kust verdeeld hebben in stroken waar steeds een ander regiment moest landen. Alles onder de 1ste blauwe lijn in het zuiden, onder de 2de blauwe lijn is het centrum en daarboven is het noorden. Het centrum mocht pas worden ingenomen als het zuiden compleet was veroverd, eerder niet.
4. Hoe verliep de slag om Iwo Jima?
Om 2 uur ’s nachts, 19 februari 1945 begon de Amerikaanse invasie. Gevechtsschepen begonnen het eiland onder vuur te nemen. Alles wat ze tot hun beschikking hadden gebruikte ze. Anti-aicraft geweren, de nieuwste raketten tot de gewone geweren, alles beschoot het eiland. Kort daarna bombardeerden 100 bommenwerpers het eiland. De bommen waren goed geplaatst, maar aangezien bijna alle Japanners onder de grond zaten en alles goed beschermt was brachten de bommen nauwelijks tot geen schade toe. Zelfs het zware geschut dat buiten stond werd geen schade toegebracht doordat het beschermt was door ondoordringbaar staal. Om 8:59, 1 minuut voor schema gingen 30.000 man van de 3de, 4de en 5de divisie van de marine het strand op. Toen ze het strand opkwamen werden ze tot hun verbazing nog niet beschoten door de Japanners. Het was het plan van Generaal Kuribayashi om niet te schieten tot dat het hele strand vol stond met mannen en geweren. De eerste mariniers dachten even dat de bombardementen vooraf misschien wel alle japanners al hadden vermoord die dit eiland moesten verdedigen. In de dodelijke stilte, namen mariniers van de 4de divisie het heft in handen en schoofden langzaam op naar het centrum van het eiland, recht in de val de Japanners. Toen de eerste golf mariniers was aangekomen bij het centrum, kon het gaan beginnen. De slim gepositioneerde japanners kwamen tevoorschijn uit hun ondergrondse tunnels. De eerste golf mariniers waren zo goed als uitgeroeid. Slecht een paar mariniers overleefden deze verrassingsaanval en moesten wachten op versterking van hun vrienden. Op dat zelfde moment werden de mariniers op het strand zwaar onder vuur genomen door de japanners die goed beschut zaten op de hellingen van de vulkaan Suribachi. Het was verschrikkelijk lastig voor alle Amerikanen op het strand om snel naar veilig terrein te komen omdat er over vulkanisch as lag en dat is niet de beste ondergrond om over te bewegen. Het as hielp de Mariniers ook op sommige momenten. Omdat er zoveel as was opgewaaid door alle bewegingen over het strand absorbeerde het as gedeeltelijk de schokgolven die er kwamen van de Japanse granaten. De beschermdeuren van de Japanse artillerie gingen kort open, alleen voor schieten van de artillerie, daarna gingen ze direct weer dicht. Dit maakte het nog lastiger dan het al was voor de Amerikanen om iets van de artillerie kapot te maken. Om het allemaal nog erger te maken voor de Amerikaanse mariniers, waren alle bunkers ondergronds met elkaar verbonden. Dus als er bijvoorbeeld een granaat in een bunker werd gegooid konden de mannen en snel weg, maar als ze dan toch dood gingen konden er zo weer nieuwe mensen worden aangevoerd zonder dat die gevaar liepen onderweg geraakt te worden. Door dit slimme plan sneuvelde veel Amerikanen. Deze dachten de bunker al onklaar te hebben gemaakt en liepen er weer langs, met geen flauw benul dat er al weer nieuwe mensen inzaten, die nieuwe mensen in de bunkers konden prijsschieten. Nadat de Amerikanen doorhadden dat veel japanners onder de grond zaten en dat je een bunker vaker dat 1x onder vuur moest nemen, begonnen ze zichzelf te herpakken. Ze konden langzaam aan steeds iets verder het eiland op en de zwaardere artillerie kon op het strand worden gebracht. 760 dappere mariniers deden die dag een bijna-zelfmoord actie. Ze maakten de oversteek naar de andere kant van Iwo Jima. Ze leden zware verliezen maar zorgde er wel voor dat tijdens de avond de berg werd afgesneden van de rest van het eiland. Op dat moment waren 30.000 mariniers al aan lang gegaan, 40.000 zouden er nog volgen. In de dagen en nachten die volgde na de landing verwachtte de Amerikanen banzai-aanvallen( Zelfmoordacties ) van de Japanners. Dit was de manier dat veel japanners die al ten dode waren opschreven nog veel mariniers mee hun graf in namen. Kuribayashi had dit echter ten strengste verboden en dus bleven de banzai-aanvallen uit. De gevechten waren extreem en vroegen het uiterste van beide partijen. De opmars was gestopt aan de voet van de vulkaan door de zware artillerie op de zijkanten van de berg. Ook kwamen er steeds maar weer Japanse soldaten uit tunnels de berg op komen om hem zo weer extra te bemannen. Mariniers kwamen er achter dat door granaten en vlammenwerpers in de tunnels te gebruiken veel Japanners levend verbranden over werden vermoord door de kracht van de granaat. 1 van de meest technologische voertuigen uit die tijd bracht niks meer dan goeds voor de Amerikanen. De Sherman M4A3R3 was een van de nieuwste tanks op dat moment. Doordat hij goed bewapend was en bijna niet kapot te krijgen van afstand hadden de Japanners er bijzonder veel moeite mee. Als ze het dan van dicht bij probeerde vielen te zen prooi aan de Mariniers
Amerikaanse marinier met vlammenwerper die over al lagen te wachten op de Japanners
op Iwo Jima. die dom genoeg waren om het toch nog te gaan proberen. Die strijd vorderde en na een korte evaluatie wist ook Kuribayashi dat het Japanse verzet eigenlijk niet zo veel zin meer had. Het water raakte op, voedsel, drinken en ammunitie, van niks was meer genoeg over om normaal te blijven vechten. Mariniers bleven doorgaan met nacht aanvallen en zorgde er zo ook voor dat de Japanse verdediging geen slaap meer kreeg. Steeds verder rukte ze op. Kuribayaschi zag het allemaal gebeuren maar kon niks meer doen. De vliegvelden werden ingenomen en er kwam alleen maar extra hulp voor de Amerikanen. Kuribayaschi wou er alleen nog voor zorgen dat het de vulkaan, waar de Amerikanen nog steeds lang niet alles van hadden, zolang mogelijk in bezit te houden. Bijna alle japanners vochten tot hun dood, dit omdat sterven voor de keizer wordt gezien als 1 van de hoogst haalbare eren. Om 6 uur ’s middags op 16 maart werd het eiland officieel veilig verklaart door de mariniers, dit terwijl er nog steeds 300 japanners plus Kuribayaschi in de laatst overgebleven bunker zaten. Op het allerlaatste moment plaatste die 301 mensen een allerlaaste tegenaanval. Bijna iedereen sneuvelde, slechts een enkeling liet zich gevangen nemen door de Amerikanen. De uiteindelijke cijfers van de slag om Iwo Jima zijn schrik barend. Van de ongeveer 70.000 Amerikanen sneuvelden er 7000. Ruim 19.000 raakten er ernstig verwond. Van de 22.000 japanners sneuvelden er 21.800, slecht 200 lieten zich gevangen nemen door de Mariniers uit Amerika.
5. Wat gebeurde er toen alles voorbij was?
Nadat alle cijfers bekend waren was de schrik nog groter. Het aantal uitvallers tijdens Iwo Jima was groter dan het aantal uitvallers tijdens D-day. Nadat Iwo Jima veilig verklaard was ontdekte dat er nog minder dan 300 man levend waren in de tunnels, de rest was allemaal gesneuveld. De ongeveer 300 man die nog levend gevonden werden wouden sterven in hoge eer, dus ook deze pleegde zelfmoord. Niet allen deden dit, ongeveer 50 man gaf zich over aan de Amerikanen. De ongeveer 50 man die dit deden, schrokken zich lam. Gelijk toen ze in het vijandige kamp aankwamen werden ze verzorgd en weer helemaal opgelapt. De verliezen waren groot, maar voor de Amerikanen wel zeer nuttig. Uiteindelijk hebben zo’n 2400 bommenwerpers een noodlanding op het eiland gemaakt, dat zijn zo’n 2700 mariniers die op dat eiland gered zijn.
De Amerikanen hebben na de oorlog ongeveer 8 gevechtsschepen de naam Iwo Jima gegeven. 40 jaar na datum, op 19 februari 1985 is er een grootste herdenking geweest voor iedereen die er gesneuveld is, ook is er een monument ter nagedachtenis geweest. Het monument staat op de plek waar de mariniers aan land kwamen, waar het dus allemaal begon. Er kwam ook nog een 2de monument, omdat de japanners ook een monument wouden op de top waar de laatste mannen hun laatste aanval plaatsten, waar de Amerikanen voor 100% achter stonden. 10 jaar na de opening van de monumenten, op 19 februari 1995 kwamen de soldaten die het overleeft hadden bij 1. Het enige wat deze ooit stoere mannen nog konden was huilen en de vijand in de armen slaan. De slag heeft diepe sporen bij iedereen nagelaten. Elk jaar komen er nog duizenden mensen kijken bij de monumenten kijken en de soldaten een laatste eer bewijzen
De 2 monumenten op Iwo Jima.
Slot.
Na al mijn deelvragen te hebben beantwoord zal ik even kort samenvatten wat er allemaal is verteld. Het begon allemaal met veel voorspel, Japan verloor veel terrein en de Amerikaanse mariniers rukte steeds verder op, steeds dichter naar Japan toe. Uiteindelijk zou Amerika langs iwo Jima moeten en dat was nou net wat de Japanners van plan waren zo goed mogelijk tegen te gaan houden.
Met allebei een goed doordachte voorbereiding op zak begon dan op 19 februari 1945 de slag om Iwo Jima. De Japanners begonnen sterk, maar toen de Amerikanen doorhadden hoe de japanners opereerden begonnen de mariniers met terugslaan en langzamerhand wonnen de mariniers terrein op Iwo Jima. Op 16 maart 1945 werd het eiland door de Amerikanen veilig verklaart en was de slag om iwo jima, die in totaal ongeveer 28500 levens had geëist, geëindigd.
Na mijn deelvragen nog een keer te hebben doorgelezen kan ik met grootste zekerheid zeggen dat Iwo Jima de sleutel was tot Amerikaanse succes bij Japan.
Door deze zwaarbevochten overwinning konden de mariniers oprukken tot nog dichter bij Japan en hadden ze belangrijke vliegvelden in bezit om hun bommenwerpers op Japan af te sturen. Ook konden veel vliegtuigen een noodlanding maken op dit eiland, zoals eerder vertelt. Ja, zonder Iwo Jima had alles er heel anders gezegd en wie weet hoe het dan was afgelopen met de Japanner of de Amerikanen?
Het was zeker een sleutel tot succes voor de Amerikanen, maar voor de japanners kregen de Amerikanen de sleutel tot hun land.
De Amerikanen mochten naar een lange en zware slag weer van het eiland af, het eiland wat ze zich nog lang zouden herinneren.
Nawoord.
Zo, dit was het dan. Nu ik hem af heb kan ik zeggen kan ik zeker zeggen dat het geen vervelende po is om te maken. Doordat je zelf je eigen onderwerp mag kiezen over alle geschiedenis kan iedereen gewoon iets kiezen wat je echt leuk vind. Daardoor is het maken ook niet erg. Iets was voor jou leuk is , is tenslotte nooit vervelend om er over te leren. Verder zal ik in mijn nawoord over deze po ook ever mijn bronvermelding geven, want dit komt natuurlijk niet allemaal uit me hoofd. Het volgende heb ik gebruikt;
• http://en.wikipedia.org/wiki/Battle_of_Iwo_Jima
• http://nl.wikipedia.org/wiki/Landing_op_Iwo_Jima
• Een DVD die wij thuis hebben. Een documentaire over De slag om Iwo Jima.
• www.go2war2.nl/artikel/590
• www.iwojima.com + Alle links op die site
Toen ik al deze informatie had vergeleken gebruikte de informatie die het vaakst voorkwam. Als iets maar op één site stond en niet op de andere, vond ik het onbetrouwbaar en heb ik het niet gebruikt.
Ik heb deze PO geschiedenis over Iwo Jima met veel plezier gemaakt
De slag om Iwo Jima is over, gewonnen door de Amerikanen.
Iwo Jima
Inleiding:
Lastig was het, de keuze welk onderwerp te nemen voor dit Geschiedenis Po. Het enige dat vooraf al vast lag was dat het over een oorlog moest gaan en dan het liefst niet een onderwerp waar iedereen al veel vanaf weet of wat je elk jaar krijgt met geschiedenis. Toen dat eenmaal vast stond ging ik kijken waarover ik hem nou precies ging maken. Omdat mijn interesse niet helemaal ligt bij de wat eerder gevoerde oorlogen zoals die van Napoleon bijvoorbeeld kwam ik ook alweer redelijk snel uit bij één van de twee gevoerde wereldoorlogen. Aangezien de 1ste wereldoorlog voor mij nog redelijk onbekend terrein is leek dat een logische keus. Maar de 1ste wereldoorlog op zich als onderwerp is veel te groot en een echt goed onderwerp kon ik niet vinden. De 2de wereldoorlog, die voor mij veel bekender is, kwam aan bod. Na wat speur werk had ik besloten om te kiezen, niet voor de bekende oorlog in Europa, maar voor de wat onbekendere oorlog bij Japan. Ook dat was nog vrij breed, dus heb ik mij beperkt tot 1 historisch gezien ontzettend belangrijk eiland, Iwo Jima. Daarna kwamen de hoofd en deelvragen aanbod en die zijn als volgt;
Hoofdvraag: Was de slag om Iwo Jima de sleutel in de oostelijke WOII?
Hoe was de Japanse voorbereiding?
Hoe was de Amerikaanse voorbereiding?
Hoe verliep de slag om Iwo jima?
Wat gebeurde er toen alles voorbij was?
Na deze vaststelling kon het dan eindelijk gaan beginnen, het zoeken naar het antwoord op mijn Po geschiedenis!
1. Hoe was het voorspel rondom Iwo jima?
Tijdens de Japanse aanval op Pearl Harbor, die zoals men weet zeer geslaagd was, was er zo’n 1500 man gelegerd op Iwo Jima. De marine had toen een vliegveld gevestigd op het eiland met daar 20 vliegtuigen. 1500 man en 20 vliegtuigen was dus de gehele bezetting van het eiland Iwo jima. Op een veel belangrijker eiland in die tijd, Chichi- jima(dat 241,4 km ten noorden van Iwo jima) had Japan toen 3700-3800 man gelegerd. Toen gaande weg de oorlog bleek dat de Amerikanen steeds meer wonnen, zoals de complete Marshalleilanden en geslaagde luchtaanval op Truk( Gelegen in de Carolinen ), overwogen de Japanse militaire leiders de situatie, die er niet heel rooskleurig voor hun uitzag. Alles aanwijzingen die ze hadden duiden erop dat de volgende aanval van de Amerikanen zou zijn op de Marianen en de Carolinen. De passende maatregel was het opstellen van een binnenste verdedigingslinie die zich uitstrekte tussen de Marianen, Carolinen en de Bonin-eilanden. Generaal Hideyoshi Obata werd baas over deze linie. In de zomer van 1944 vielen de Marianen definitief. Omdat verlies van de bonin-eilanden een regen van bommen op hun geliefde thuisland Japan zou betekenen besloten de Japanse leiders om Iwo Jima te gaan versterken. 1000 man, 500 marine en 500 leger werd na het eiland getransporteerd ter versterking. Samen met nog een paar extra versterkingen groeide de verdediging op Iwo Jima uit tot 5000 man met 13 stukken artillerie en 200 lichte en zware machinegeweren. Verder was er nog 12 zware luchtafweer kanonnen, 120 mm scheepsafweergeschut, en 30 25mm dubbelloops luchtafweermitrailleurs gehuisvest op het eiland.
De plannen om het eiland te verdedigen en aan te vallen werden omgegooid. Omdat Japen door de grootse verliezen niet meer in staat was om een landing effectief te hinderen moest er iets anders komen. De Amerikanen daar in tegen wouden een tactisch steekspel achterwegen laten en zo snel mogelijk door stomen. In een naoorlogse studie bleek dat de Japanners de Amerikaanse opmars zo hard mogelijk wouden stuiten door verrassingsaanvallen en zelfmoordacties. Zelfs voor de val van weer een eiland wisten dat Iwo Jima nog meer versterking nodig zou hebben om te slagen in hun doel. Generaal Tadamichi Kuribayashi werd uitgeroepen om de strijd aan te gaan met Generaal Holland Smith op Iwo Jima. Op 8 juni begaf Kuribayashi zich op weg voor zijn moeilijkste en laatste opdracht. Hij was vastbesloten Iwo Jima in een onneembaar fort te veranderen. In de begin dagen van 1945 wachtte Japan het vooruitzicht op een Amerikaanse invasie. De Amerikaanse landing kreeg de codenaam Operatie Detachment.
Generaal Kuribayashi kwam op 9 juli aan op Iwo jima, waar toen 80 gevechtsvliegtuigen stonden. Eind Juli waren hier nog maar 4 van over. Een Amerikaanse marine-eenheid schoot gedurende 2 dagen vanaf dichtbij op het eiland. Geen gebouw bleef heel en ook de laatste 4 vliegtuigen zouden nooit de lucht meer in kunnen. Tot verbazing van iedereen met ook maar een druppel Japans bloed bleef in een invasie toen uit, maar voor hoelang was de vraag. In de tijd die Kuribayashi gegund werd door de Amerikanen evacueerde hij elke burger op Iwo Jima en liet hij een overall verdedigingsplan opstellen, Amerika zou de hoofdprijs gaan betalen voor het eiland. Kuribayashi werd versterkt door luitenant-generaal Hideyoshi Obata. Samen besloten ze de kust zo goed als onbemand te laten, een paar lichte wapens moesten de kust verdedigen. De rest werd allemaal aan de voet of op de hellingen geplaatst van de vulkaan Suribachi. Voor een langdurige verdediging van het eiland zou een uitgebreid en doordacht systeem van tunnels op verschillende niveaus nodig zijn, immers het kustbombardement had getoond dat gebouwen de beschietingen van scheepsgeschut niet konden weerstaan. Er werden ingenieurs uit Japan ingezet om de tunnels en grotten zo te ontwerpen dat ook bij langdurige beschieting verse lucht aanwezig zou zijn. In de zelfde periode kwamen er wederom extra versterkingen. 5000 man werden van chichi naar iwo overgeplaatst en de 2700 overlevende van het gevallen eiland Saipan werden ook overgeplaatst. De sterkte groeide naar 12.700 man. Extra’s werden nog aangevoerd, sommige werden tot zinken gebracht door Amerikanen, maar veel materiaal en mankracht bereikte in de herfst van 1944 het eiland. Eind 1944 had Kuribayashi 361 stukken artillerie beschikbaar van 75mm of zwaarder. Hiernaast had hij een dozijn 320mm mortieren, 65 middelzware (150mm) en lichte (81mm) mortieren, 33 stukken scheepsgeschut van 80mm en 94 luchtafweerkanonnen van 75mm of meer. Hiernaast waren er 200 20 en 25mm luchtafweer kanonnen, en 69 antitankkanonnen. De vuurkracht van deze artillerie werd versterkt met 70 raketlanceerders van diverse formaten, waaronder een reuzenexemplaar van meer dan 500 pond met een bereik van 7km. Alle artillerie werden door de japanners ingegraven. Ze ontdekte dat ze met behulp van vulkanisch as heel stevig cement konden maken. De bunkers bij het strand waren van een meter dikte. Een uitgebreid netwerk van ondergrondse gangen, bunkers en versterkingen bood de Japanse troepen een uitstekende schuilplaats tegen luchtaanvallen en beschietingen vanaf zee. Hierbij werd uitgebreid aandacht geschonken aan ventilatie en voor meerdere uitgangen, zodat na een bombardement de bemanning van een bunker er nog uit kon. De commandobasis lag in het noorden van het eiland, ruim 20 meter onder de grond en via 200 meter tunnels verbonden met de rest van de ondergrondse gangen. Kolonel Chosaku Kaido was verantwoordelijk voor alle artillerie op het eiland en had zijn commandopost op het 1na hoogste punt van het eiland. De omstandigheden waren barbaars. De temperatuur liep op tot soms wel 50(!) graden en gasmaskers waren nodig tegen de zwaveldamp. Daar kwam bij dat de Amerikanen het eiland vanaf 8 december dagelijks onder vuur namen. Het verdedigingsplan van generaal Kuribayashi week radicaal af van alle eerdere verdedigingen:
• Om hun posities niet te verraden, zou de Japanse artillerie geen Amerikaanse scheepsbeschietingen beantwoorden.
• Men zou de Amerikanen niet op de stranden opvangen
• 400 a 500 meter landinwaarts zouden de Amerikanen onder vuur worden genomen door automatische wapens bij het vliegveld, en artillerie op de vulkaan Suribachi en vanaf de hoge grond in het noorden.
• Na maximale schade te hebben aangericht, zou de artillerie van het vliegveld naar het noorden worden teruggetrokken.
• Er zou geen grote banzai tegenaanval worden uitgevoerd.
• Er zou een elastische, zittende verdediging worden gevoerd. De Japanse troepen hadden voorraden voor 2,5 maand.
Ondanks de Amerikaanse blokkade door onderzeeërs en bommenwerpers bleven er versterkingen binnendruppelen. Uiteindelijk had Kuribayashi de beschikking over 21.000 tot 23.000 man.
3. Hoe was de Amerikaanse voorbereiding?
Op 7 oktober 1944 formuleerde admiraal Chester W. Nimitz met zijn mensen de doelen voor operatie Detachment. Het doel van de operatie was tegen Japan "de druk op ketel te houden", en de Amerikaanse controle over de Grote Oceaan te verstevigen. Met Iwo Jima in Amerikaanse handen zouden bommenwerpers minder gehinderd worden in hun bombardementen op Japan. De belangrijkste eenheden van de Amerikanen waren de 3de, 4de en 5de divisie mariniers( De 3de divisie had zichzelf al in onderscheden door in hun eentje 3 eilanden te doen laten vallen). Admiraal Spruance kreeg bevel over de strijdkrachten die centraal in de grote oceaan lagen. De 4de en 5de divisie mariniers werden aangewezen voor de landing( het 26ste regiment van reserve ). Het landingsschema was eenvoudig: De 4de en 5de divisie zouden op het oostelijke strand landen, de 4de rechts en de 5de links. De 3de divisie zou later op het zelfde strand landen en dan de situatie beoordelen en kijken of ze over moesten gaan in een offensieve of defensieve rol. De 5de divisie werd aangewezen tot verovering van de Vulkaan. Voor de landing werd het oostelijke strand in stroken van 450 meter ingedeeld die van links naar rechts als groen, rood 1 en 2, geel 1 en 2 en blauw 1 en 2 werden benoemd. De 5e divisie mariniers zou landen op groen en rood 1 en 2, en recht over het eiland trekken tot het de westkust bereikte: het eiland was op deze plaats vrij smal. Daar werd bekeken welk regiment van de 5de divisie nog het sterkst zou zijn, die moest de vulkaan in gaan nemen. De taak dan de 4de divisie mariniers was om het centrum van het eiland in te gaan nemen, terwijl haar flank het Motoyama Plateau als doel kreeg, het hoge terrein met uitzicht op het landingsgebied. Tenzij beide doelen, van waaraf de stranden willekeurig bestookt konden worden, snel ingenomen zouden worden, zou het aantal slachtoffers onder de landingstroepen snel op kunnen lopen. Als ze eenmaal het zuidelijke deel van het eiland compleet veilig hadden gesteld, zouden de 4de en 5de divisie samen noordwaarts oprukken om het eiland te veroveren. Het gedetailleerde landingsschema, van links naar rechts:
• groen 1: 28e regiment,
• blauw 1: 25e regiment : assisteren bij inname Vliegveld 1
• 24e regiment, in reserve
• 26e regiment : ondersteunen 5e divisie
De artillerie zou pas na opdracht van de divisiecommandant aan land gaan. Het 14e regiment zou dan de 4de en 5de divisie gaan ondersteunen in hun taak. Verder hadden de Amerikaanse hun aanval zo gepland dat 68 amfibische landingsvaartuigen vanaf de 1ste aanvalsgolf het strand op zouden komen. Deze voertuigen zouden doorrijden tot de eerste strook land voorbij de hoogwaterlijn. Deze gepantserde voertuigen zouden hun houwitzers en machinegeweren gebruiken om de vijand in dekking te houden. Op deze manier zou de infanterie uit de volgende aanvalsgolven dekkingsvuur hebben wanneer zij uit hun landingsvaartuigen over het strand renden.Het tijdstip voor de landing van de tanks zou flexibel bepaald worden.
Vanaf 16 februari volgde een drie dagen durend bombardement van het eiland.
Dit is het veroveringplan van de Amerikanen. Je ziet dat ze de kust verdeeld hebben in stroken waar steeds een ander regiment moest landen. Alles onder de 1ste blauwe lijn in het zuiden, onder de 2de blauwe lijn is het centrum en daarboven is het noorden. Het centrum mocht pas worden ingenomen als het zuiden compleet was veroverd, eerder niet.
4. Hoe verliep de slag om Iwo Jima?
Om 2 uur ’s nachts, 19 februari 1945 begon de Amerikaanse invasie. Gevechtsschepen begonnen het eiland onder vuur te nemen. Alles wat ze tot hun beschikking hadden gebruikte ze. Anti-aicraft geweren, de nieuwste raketten tot de gewone geweren, alles beschoot het eiland. Kort daarna bombardeerden 100 bommenwerpers het eiland. De bommen waren goed geplaatst, maar aangezien bijna alle Japanners onder de grond zaten en alles goed beschermt was brachten de bommen nauwelijks tot geen schade toe. Zelfs het zware geschut dat buiten stond werd geen schade toegebracht doordat het beschermt was door ondoordringbaar staal. Om 8:59, 1 minuut voor schema gingen 30.000 man van de 3de, 4de en 5de divisie van de marine het strand op. Toen ze het strand opkwamen werden ze tot hun verbazing nog niet beschoten door de Japanners. Het was het plan van Generaal Kuribayashi om niet te schieten tot dat het hele strand vol stond met mannen en geweren. De eerste mariniers dachten even dat de bombardementen vooraf misschien wel alle japanners al hadden vermoord die dit eiland moesten verdedigen. In de dodelijke stilte, namen mariniers van de 4de divisie het heft in handen en schoofden langzaam op naar het centrum van het eiland, recht in de val de Japanners. Toen de eerste golf mariniers was aangekomen bij het centrum, kon het gaan beginnen. De slim gepositioneerde japanners kwamen tevoorschijn uit hun ondergrondse tunnels. De eerste golf mariniers waren zo goed als uitgeroeid. Slecht een paar mariniers overleefden deze verrassingsaanval en moesten wachten op versterking van hun vrienden. Op dat zelfde moment werden de mariniers op het strand zwaar onder vuur genomen door de japanners die goed beschut zaten op de hellingen van de vulkaan Suribachi. Het was verschrikkelijk lastig voor alle Amerikanen op het strand om snel naar veilig terrein te komen omdat er over vulkanisch as lag en dat is niet de beste ondergrond om over te bewegen. Het as hielp de Mariniers ook op sommige momenten. Omdat er zoveel as was opgewaaid door alle bewegingen over het strand absorbeerde het as gedeeltelijk de schokgolven die er kwamen van de Japanse granaten. De beschermdeuren van de Japanse artillerie gingen kort open, alleen voor schieten van de artillerie, daarna gingen ze direct weer dicht. Dit maakte het nog lastiger dan het al was voor de Amerikanen om iets van de artillerie kapot te maken. Om het allemaal nog erger te maken voor de Amerikaanse mariniers, waren alle bunkers ondergronds met elkaar verbonden. Dus als er bijvoorbeeld een granaat in een bunker werd gegooid konden de mannen en snel weg, maar als ze dan toch dood gingen konden er zo weer nieuwe mensen worden aangevoerd zonder dat die gevaar liepen onderweg geraakt te worden. Door dit slimme plan sneuvelde veel Amerikanen. Deze dachten de bunker al onklaar te hebben gemaakt en liepen er weer langs, met geen flauw benul dat er al weer nieuwe mensen inzaten, die nieuwe mensen in de bunkers konden prijsschieten. Nadat de Amerikanen doorhadden dat veel japanners onder de grond zaten en dat je een bunker vaker dat 1x onder vuur moest nemen, begonnen ze zichzelf te herpakken. Ze konden langzaam aan steeds iets verder het eiland op en de zwaardere artillerie kon op het strand worden gebracht. 760 dappere mariniers deden die dag een bijna-zelfmoord actie. Ze maakten de oversteek naar de andere kant van Iwo Jima. Ze leden zware verliezen maar zorgde er wel voor dat tijdens de avond de berg werd afgesneden van de rest van het eiland. Op dat moment waren 30.000 mariniers al aan lang gegaan, 40.000 zouden er nog volgen. In de dagen en nachten die volgde na de landing verwachtte de Amerikanen banzai-aanvallen( Zelfmoordacties ) van de Japanners. Dit was de manier dat veel japanners die al ten dode waren opschreven nog veel mariniers mee hun graf in namen. Kuribayashi had dit echter ten strengste verboden en dus bleven de banzai-aanvallen uit. De gevechten waren extreem en vroegen het uiterste van beide partijen. De opmars was gestopt aan de voet van de vulkaan door de zware artillerie op de zijkanten van de berg. Ook kwamen er steeds maar weer Japanse soldaten uit tunnels de berg op komen om hem zo weer extra te bemannen. Mariniers kwamen er achter dat door granaten en vlammenwerpers in de tunnels te gebruiken veel Japanners levend verbranden over werden vermoord door de kracht van de granaat. 1 van de meest technologische voertuigen uit die tijd bracht niks meer dan goeds voor de Amerikanen. De Sherman M4A3R3 was een van de nieuwste tanks op dat moment. Doordat hij goed bewapend was en bijna niet kapot te krijgen van afstand hadden de Japanners er bijzonder veel moeite mee. Als ze het dan van dicht bij probeerde vielen te zen prooi aan de Mariniers
Amerikaanse marinier met vlammenwerper die over al lagen te wachten op de Japanners
5. Wat gebeurde er toen alles voorbij was?
Nadat alle cijfers bekend waren was de schrik nog groter. Het aantal uitvallers tijdens Iwo Jima was groter dan het aantal uitvallers tijdens D-day. Nadat Iwo Jima veilig verklaard was ontdekte dat er nog minder dan 300 man levend waren in de tunnels, de rest was allemaal gesneuveld. De ongeveer 300 man die nog levend gevonden werden wouden sterven in hoge eer, dus ook deze pleegde zelfmoord. Niet allen deden dit, ongeveer 50 man gaf zich over aan de Amerikanen. De ongeveer 50 man die dit deden, schrokken zich lam. Gelijk toen ze in het vijandige kamp aankwamen werden ze verzorgd en weer helemaal opgelapt. De verliezen waren groot, maar voor de Amerikanen wel zeer nuttig. Uiteindelijk hebben zo’n 2400 bommenwerpers een noodlanding op het eiland gemaakt, dat zijn zo’n 2700 mariniers die op dat eiland gered zijn.
De Amerikanen hebben na de oorlog ongeveer 8 gevechtsschepen de naam Iwo Jima gegeven. 40 jaar na datum, op 19 februari 1985 is er een grootste herdenking geweest voor iedereen die er gesneuveld is, ook is er een monument ter nagedachtenis geweest. Het monument staat op de plek waar de mariniers aan land kwamen, waar het dus allemaal begon. Er kwam ook nog een 2de monument, omdat de japanners ook een monument wouden op de top waar de laatste mannen hun laatste aanval plaatsten, waar de Amerikanen voor 100% achter stonden. 10 jaar na de opening van de monumenten, op 19 februari 1995 kwamen de soldaten die het overleeft hadden bij 1. Het enige wat deze ooit stoere mannen nog konden was huilen en de vijand in de armen slaan. De slag heeft diepe sporen bij iedereen nagelaten. Elk jaar komen er nog duizenden mensen kijken bij de monumenten kijken en de soldaten een laatste eer bewijzen
De 2 monumenten op Iwo Jima.
Slot.
Na al mijn deelvragen te hebben beantwoord zal ik even kort samenvatten wat er allemaal is verteld. Het begon allemaal met veel voorspel, Japan verloor veel terrein en de Amerikaanse mariniers rukte steeds verder op, steeds dichter naar Japan toe. Uiteindelijk zou Amerika langs iwo Jima moeten en dat was nou net wat de Japanners van plan waren zo goed mogelijk tegen te gaan houden.
Met allebei een goed doordachte voorbereiding op zak begon dan op 19 februari 1945 de slag om Iwo Jima. De Japanners begonnen sterk, maar toen de Amerikanen doorhadden hoe de japanners opereerden begonnen de mariniers met terugslaan en langzamerhand wonnen de mariniers terrein op Iwo Jima. Op 16 maart 1945 werd het eiland door de Amerikanen veilig verklaart en was de slag om iwo jima, die in totaal ongeveer 28500 levens had geëist, geëindigd.
Na mijn deelvragen nog een keer te hebben doorgelezen kan ik met grootste zekerheid zeggen dat Iwo Jima de sleutel was tot Amerikaanse succes bij Japan.
Het was zeker een sleutel tot succes voor de Amerikanen, maar voor de japanners kregen de Amerikanen de sleutel tot hun land.
De Amerikanen mochten naar een lange en zware slag weer van het eiland af, het eiland wat ze zich nog lang zouden herinneren.
Nawoord.
Zo, dit was het dan. Nu ik hem af heb kan ik zeggen kan ik zeker zeggen dat het geen vervelende po is om te maken. Doordat je zelf je eigen onderwerp mag kiezen over alle geschiedenis kan iedereen gewoon iets kiezen wat je echt leuk vind. Daardoor is het maken ook niet erg. Iets was voor jou leuk is , is tenslotte nooit vervelend om er over te leren. Verder zal ik in mijn nawoord over deze po ook ever mijn bronvermelding geven, want dit komt natuurlijk niet allemaal uit me hoofd. Het volgende heb ik gebruikt;
• http://en.wikipedia.org/wiki/Battle_of_Iwo_Jima
• http://nl.wikipedia.org/wiki/Landing_op_Iwo_Jima
• Een DVD die wij thuis hebben. Een documentaire over De slag om Iwo Jima.
• www.go2war2.nl/artikel/590
• www.iwojima.com + Alle links op die site
Toen ik al deze informatie had vergeleken gebruikte de informatie die het vaakst voorkwam. Als iets maar op één site stond en niet op de andere, vond ik het onbetrouwbaar en heb ik het niet gebruikt.
Ik heb deze PO geschiedenis over Iwo Jima met veel plezier gemaakt
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden