Inleiding
Hoofdvraag: waarom was Henry Dunant van belang voor de geschiedenis?
Deelvraag 1: wie is Henry Dunant?
Deelvraag 2: hoe is het Rode Kruis ontstaan en wat doet het voor werk?
(Deelvraag 3: hoe zagen Henry Dunant’s laatste levensjaren er uit?)
Conclusie
Bronnen
Inleiding In 1859 vindt er een veldslag plaats tussen het Franse leger onder Napoleon III en het Oostenrijkse leger bij het Italiaanse plaatsje Solferino. Na de veldslag blijven 40.000 slachtoffers op het slagveld achter, zonder dat iemand naar hen omkijkt. Ze krijgen geen medische verzorging en er is geen water of voedsel. Jean Henry Dunant (1828 - 1910), een Zwitserse bankier, is toevallig ter plaatse. Hij gaat de gewonden helpen, maar in zijn eentje is dat onbegonnen werk. Hij roept de hulp in van Italiaanse vrouwen uit de naburige dorpen en richt hulpposten in voor de gewonden van beide partijen. Als Henry terug is in Genève, kan hij Solferino niet vergeten. Daarom schrijft hij het boek: 'een herinnering aan Solferino'. In dit boek doet hij drie voorstellen: Ten eerste: in elk land moeten vrijwillige hulpverenigingen worden opgericht die zijn uitgerust en opgeleid om gewonden op het slagveld te verzorgen. Ten tweede: de gewonden op het slagveld, het medisch personeel en hun uitrusting moeten als neutraal worden beschouwd en moeten door een kenteken worden beschermd. Ten derde: een internationaal verdrag moet deze voorstellen kracht van wet geven en de bescherming waarborgen van de gewonden en van het medisch personeel dat hen verzorgt. In 1863 komen vertegenwoordigers van zestien Europese staten naar een vergadering in Genève. Ze keuren het voorstel van Henry Dunant goed om verenigingen van vrijwillige hulpverleners op te richten. Ook wordt als kenteken een rood kruis op een wit veld vastgesteld. Op 29 oktober 1863 eindigt de conferentie. Deze datum kan beschouwd worden als de geboortedag van het Internationale Rode Kruis. De gemaakte afspraken worden in 1864 vastgelegd in het eerste Verdrag van Genève. Hiermee werd de basis gelegd voor het Humanitair Oorlogsrecht. In de daaropvolgende jaren werden er in veel landen nationale Rode -Kruisverenigingen opgericht. Het Rode Kruis van België werd in 1864 de eerste nationale vereniging. Het Nederlandse Rode Kruis is in 1867 opgericht. Voor zijn werk kreeg Henry Dunant in 1901 de Nobelprijs voor de Vrede. In 1910 had het Rode Kruis zich al over meer dan veertig landen verspreid. Oorspronkelijk ontstaan om hulp te verlenen aan oorlogsslachtoffers, ontstond na de Eerste Wereldoorlog het idee om het Rode-Kruiswerk ook in vredestijd voort te zetten. Vandaag de dag heeft het Rode Kruis 128 miljoen Rode-Kruisvrijwilligers. Meer dan 170 landen hebben een nationale Rode-Kruis- of Rode-Halve-Maanvereniging. Het Rode Kruis is hierdoor de grootste hulpverlenende organisatie ter wereld.
Wie is Henry Dunant? Op 8 mei 1828 wordt Jean Henri Dunant in Genève (Zwitserland) geboren. Op latere leeftijd laat hij zijn naam op de Engelse schrijfwijze schrijven. Het wordt dan Henry. Hij was de oudste van 5 kinderen van welgestelde ouders, die in hoog aanzien stonden. Henry was trots op zijn afkomst. De vader van Henry, Jean-Jacques Dunant, was erg begaan met het welzijn van gevangenen en zieken. Zo nam hij Henry een keer mee op reis naar Toulon in Zwitserland. Daar bezochten ze een gevangenis met zware misdadigers. Het beeld van deze mensen, vastgeketend aan elkaar en zonder enige vrijheid, maakte zo’n indruk op Henry, dat hij hier nog vaak aan terug dacht. Hij wou wat voor deze mensen betekenen als hij groot was. Op achttienjarige leeftijd ging hij dan ook iedere zondag de staatsgevangenis bezoeken om de gevangenen voor te lezen en zo stelde hij een wereld voor ze open.
Als Henry Dunant bijna 30 jaar is vertrekt hij naar Algerije in Noord-Afrika. Hij besluit daar een boerderij en een graanmolen op te starten. Maar hij heeft niet veel geluk. Dat komt doordat Algerije een Franse kolonie was en Henry was geen Fransman. Daardoor heeft hij telkens problemen om een vergunning te krijgen voor het bouwen van een tweede waterbron om de graanmolen te laten draaien. Hij ziet als enige oplossing om keizer Napoleon rechtstreeks te benaderen. Maar keizer Napoleon was er niet. Hij voerde met zijn leger oorlog in Italië. Dunant, strevend naar een vergunning, besloot om het Franse leger te volgen.
Hij was net op tijd voor de Slag bij Solferino. Henry was geschokt door het geweld wat hij daar zag. Zo’n 40.000 mensen lagen gewond op het slagveld en nergens was water te bekennen. En de medische hulp was ook minimaal. De gewonden werden op primitieve brancards overgebracht naar een soort veldhospitalen. Deze werden aangeduid met een zwarte vlag en was dus duidelijk herkenbaar, maar in het heetst van de strijd werden deze vaak genoeg beschoten. Ook de hulp die er geboden kon worden, was primitief. Men wist weinig over het voorkomen van ontstekingen en over pijnstillers. Daarom werden en veel te vaak onnodig lichaamsdelen geamputeerd. Dunant kon niet werkloos toezien en ging helpen.
Hij ging werken in, één van de dorpen die in de strijd verwoest was. Hij zorgde voor water en verbanden, maar vaak kon hij niet meer doen dan de stervenden troosten. Maar Henry bleef aandringen; er moest water, voedsel en verband voor deze mensen komen. Hij koos een kerk als hoofdkwartier uit. Dat werd de Chiesa Maggiore. Hij organiseerde vanuit de kerk een steeds groter wordende groep hulpverleners. Deze hulpverleners waren veelal ongeschoolde Italiaanse vrouwen. Zij moesten de vreemdelingen waarvoor ze vreesden verzorgen. Maar Henry Dunant bleef volhouden; “Tutti fratelli”. (Dat betekent: “Ze zijn allen broeders”.) Dunant en zijn helpers deden wat ze konden, maar ze zagen allen de uitzichtloosheid ervan in. Maar toch gingen ze door. Na een tijd was er een stadsziekenhuis in Brescia. Als de gewonden sterk genoeg waren, werden ze daarheen vervoerd. Er was daar betere verzorging en medische hulp. Maar toch stierven er nog honderden. Volgens Dunant kwam dat doordat er geen organisatie was. Alles liep door elkaar heen en niemand wist precies wat hij moest doen.
Na lange tijd had Henry Dunant rust nodig om zijn gedachten te ordenen. Hij vertrok naar de bergen om die stilte te vinden. Later vertok hij naar Parijs in de hoop invloedrijke personen te ontmoeten en de hulp te krijgen die hij nog steeds nodig had voor een tweede waterbron. Maar de beelden uit Solferino bleven hem achtervolgen.
De praktische opdracht gaat verder na deze boodschap.
Verder lezen
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden