Geschiedenis van Duitsland

De geschiedenis van Duitsland aan de hand van vier aspecten Voor de keizertijd lag de macht bij de grootgrondbezitters, omdat Duitsland nog vooral een agrarische economie had. Met de opkomst van de industriële revolutie gedurende het keizerrijk trokken veel boeren naar de stad, hopend op een betere financiële situatie. Sommige boeren konden een graantje meepikken van de industrialisatie, maar veel boeren bleven arme “keuterboertjes”. Konden de bedrijven in de Duitse oorlogseconomie van de Eerste Wereldoorlog profiteren, de consument des te minder. Na deze oorlog belandde Duitsland in een economische crisis; Duitsland moest herstelbetalingen aan Engeland en Frankrijk doen en moest de leningen, die nodig waren geweest om de oorlog te financieren, aflossen. Dit werkte inflatie in de hand, waardoor de waarde van de Mark daalde tot absurde dieptepunten. Tenslotte volgde de wereldcrisis die in 1929 op Wall Street begon en zich over de hele wereld, inclusief Duitsland, verspreidde. We weten dat de leiders meestal opstaan in slechte tijden, zoals ook nu het geval was. Hitler beloofde economische voorspoed en beloofde voor iedereen een auto. Er kan gezegd worden dat dit eerste wel is bereikt en het tweede niet. Dit kwam doordat, net zoals wij dat in de Eerste Wereldoorlog zagen, vooral de ondernemers profiteerden van de werkverschaffingsprojecten en staatsopdrachten. De arbeiders en de boeren boekten weinig economische progressie. Na de oorlog lag Duitsland in puin. Zij werd enkele jaren na de oorlog verdeeld in een kapitalistisch (westelijk) en een communistisch (oostelijk) deel. Al snel werd duidelijk dat de vrije economie in het westen tot grote bloei kwam, terwijl de geleide economie in het oosten minder succes had. Nadat het vooral voor de Oosterlingen lastig werd om de oost - west grens te overbruggen, wisten de meeste Oost-Duitsers niet dat de West-Duitse koopkracht zo gestegen was. Nadat de communisten noodgedwongen de touwtjes iets lieten vieren (men mocht weer van oost naar west reizen) was voor vele Oost-Duitsers het contrast overweldigend. Dit leidde onmiddellijk tot meer protest van de Oost-Duitse bevolking, wat het einde van de DDR zou worden, en het begin van de Duitse eenwording. In de 19e eeuw was de maatschappij verdeeld in standen, in dit systeem werd de positie op de sociale ladder vooral door de afkomst bepaald. In de keizerrijk kwamen naast de standen ook klassen, waarbij het inkomen en opleiding belangrijker waren.De positie van de adel bleef echter gehandhaafd. De burgerij voelde zich bedreigd door de arbeidersklasse, een klasse die voortgebracht was door de industriële revolutie. In de crisisjaren werd de middenstand even bezitloos als de arbeidersklasse, al voelde zij zich wel meer. Na WO I werden de sociale wetten, die belangrijk waren voor de arbeiders, sterk verbeterd. Hier tegenover stond dat de macht van de adel juist afnam, waar dat eerder niet het geval was. Met de komst van het Nationaal-Socialisme kregen de middenstanders het weer beter dan de boeren. Al waren de boeren in Duitsland economisch gezien niet zo belangrijk, zij werden wel geprezen door de naties als zijnde de motor, de oerbron van Duitsland waardoor zij toch hun zelfrespect behielden. Na WO II waren veel strijders geestelijk of lichamelijk arbeidsongeschikt. Omdat de Duitse economie niet mocht groeien van de V.S., konden velen ook niet aan het werk. Na een tijdje werd in het westen echter voor de democratische regeringsvorm gekozen, waarna ook een uitgebreid sociaal vangnet werd opgebouwd. En er werd geprobeerd alle nazi’s uit de maatschappij te stoten, wat een onmogelijke opgave was; iedereen werd gedwongen meet te doen. Op een gegeven moment steeg de werkloosheid in het westen, omdat er veel mensen vanuit het communistische oosten naar het westen waren gevlucht. Toen Duitsland enkele jaren later weer een eenheid werd, was vluchten niet meer nodig. Voor het keizerrijk bestond Duitsland uit verschillende onafhankelijke vorstendommen en steden. Ook al heette Duitsland een keizerrijk, de feitelijke macht lag bij Rijkskanselier Bismarck. Deze conservatief was fervent tegenstander van de democratie. Hij wilde dat hij en de adel de macht zouden behouden in Duitsland. Oh ja, hij richtte ook nog een parlement op, maar dat had weinig in de melk te brokkelen. Ook probeerde Bismarck de democratie te ondermijnen door de liberalen, de katholieken en de socialisten tegen elkaar uit te spelen. Na de Eerste Wereldoorlog werd Duitsland (onder dwang van de V.S.) een democratische republiek: de Republiek van Weimar. In de republiek kregen ook vrouwen het recht om te stemmen. Een nadeel aan de grondwet van de republiek was echter dat hierin was opgenomen dat de president de burgerrechten mocht beperken en buiten het parlement om mocht regeren. Hierdoor kon de republiek een echte democratie worden genoemd. Een andere reden waarom de democratie niet werkte, was dat de polarisatie in de politiek sterk aanwezig was. Hierdoor kunnen de compromissen, die essentieel zijn voor een democratie, niet worden gesloten. De democratie werd ook niet gewaardeerd door de adel, die toch nog veel invloed hadden in die tijd. Tenslotte bemoeilijkte de opkomst van de nazi-terreur het succes van een democratische staat, ook al speelden de nazi’s in op de in Duitsland heersende consensus. Met de “verkiezingsoverwinning” van 1933 was het voorlopig gedaan met de democratie. Hitler met zijn nazi’s aan de macht. Duitsland werd een éénpartijstaat, de andere partijen werden verboden als alle partijleden nog niet in concentratiekampen zaten. In Duitsland stonden autoriteitsdenken, militarisme, nationalisme en natuurlijk antisemitisme voortaan centraal. Zelfs de jeugd werd door de nazi’s georganiseerd en opgeleid tot “goede Duitsers”. Hitler had voor hij aan de macht kwam al een legertje opgericht dat twee keer zo groot was als het toenmalige Duitse leger. Ook had hij een geheime politie en een propagandaminister om de mensen in het land te beïnvloeden en ze op te roepen tot Hitler-verering, Jodenhaat, en spionage van mogelijke tegenstanders van het Nationaal-Socialisme. Vlak na WO II werd Duitsland verdeeld in twee delen: het Westen, wat al snel zou uitgroeien tot de succesvolle democratie zoals wij Duitsland nu nog kennen, en het communistische Oosten, dat onder de hoede van de toenmalige Sovjetunie viel. Hoewel de democratie West-Duitsland was opgedrongen door de V.S. had het toch succes, omdat de gaten in de grondwet van 30 jaar geleden gedicht waren. De oosterburen droegen wel het woord ”democratisch” in hun naam, maar daar bleef het ook bij. Eigenlijk alles was in het bezit van de communistische top. In 1990 kwamen de communisten uiteindelijk tot de conclusie dat zij hun arbeidersoutfits in de wilgen moesten hangen en van Duitsland weer één democratie gemaakt moest worden. Duitsland was voor het keizerrijk vooral een boerenbevolking, welke gewend was onder de macht van grootgrondbezitters te staan. De zekerheid die boeren hadden in de boerensamenleving viel weg toen Duitsland tijdens het keizerrijk sterk industrialiseerde, waardoor de boeren zich bedreigd voelden. De vele arbeiders die naar de stad trokken, waren het leven in de stadsjungle niet gewend. Na WO I werd Duitsland een republiek, de democratie had echter van het begin af aan niet het vertrouwen van de bevolking. Hun mening werd versterkt toen Duitsland in een economische crisis terechtkwam. De democraten werden als oorzaak aangewezen, net zo als zij van WO I de schuld in hun schoenen geschoven kregen. Hierna misbruikte Hitler de democratie om aan de macht te komen. Hij kwam aan de macht door het parlement met terreur te bedreigen als zij hem de macht niet gaven. Politieke vrijheid bestond niet onder het nazi-regime, vrijheid van meningsuiting evenmin. Je kon door je eigen kinderen verlinkt worden bij de Hitlerjugend en er was een propagandaminister om het volk te indoctrineren. Hiermee probeerde de staat de bevolking op te voeden tot goede nazi’s. Vrijwel niemand had een keuze om mee te werken aan het antisemitisme van de 2e WO. Na de oorlog lag Duitsland in puin en de bevolking was mentaal kapot. De Amerikanen probeerden het westelijke deel van Duitsland wat democratie bij te brengen door een echte parlementaire democratie te stichten. Mede door de wederopbouwmentaliteit van de Duitsers werd het nieuwe democratische systeem een groot succes. De Duitsers wilden ook geen sterke leider meer, maar verlangden openheid en inspraak. Zij begonnen de democratie te associëren met veiligheid en voorspoed en het oostelijke communistische deel als bedreiging hiervan te zien. De Oost-Duitsers zelf dachten zelf dat zij er ook niet slecht aan toe waren, tot ze weer vrij naar het westen mochten reizen en zagen dat zij verkeerde informatie van de communistische staat hadden ontvangen. De oosterlingen geloofden hun ogen niet. Dit was het begin van de samensmelting van het Duitse volk in een democratische staatsvorm. Conclusie: In mijn conclusie zal ik proberen een antwoord te geven op de hoofdvraag: “Waarom is de ontwikkeling van de democratie in Duitsland zo moeilijk verlopen” Vanaf 1871 probeerden de Duitsers een democratie te vormen. De keizer bleef echter volstrekte macht hebben. De mensen wilden wel een democratie en meer zeggenschap van de burgers, maar de adel en de partij van keizer Bismarck draaide om deze feiten heen. Na de 1e Wereldoorlog moesten de Duitsers van de Amerikanen een democratie vormen. Dit vind ik een verstandige keuze van de Amerikanen, want op deze manier konden de Duitsers werken aan een stabiele maatschappij met een democratisch gekozen regering. De nieuwe regering maakte een goede start, maar er waren echter teveel tegenstanders van de democratie. Zolang er meer tegenstanders dan voorstanders zijn kan een democratie nooit voortbestaan. Er ontstonden extreemrechtse groeperingen die zich fel afzetten tegen de democratie. Deze groeperingen kregen steeds meer aanhangers. De NSDAP zou later de macht grijpen o.l.v. Adolf Hitler. Het ging zeer slecht met Duitsland en Hitler beloofde iedereen betere tijden. Hij kreeg dus logischerwijs veel aanhangers. Dit heeft de ontwikkeling van de democratie in Duitsland zeker gestagneerd. Na de WOII kon Duitsland weer geen eenheid worden, want de Russen hadden al snel het Oosterse deel van Duitsland ingenomen. Hier ging de communistische vlag wapperen in tegenstelling tot het Westen. In het Westen zouden er in de jaren zestig eindelijk weer verkiezingen zijn. Het werd een succes, want tot en met de val van de Berlijnse Muur heeft er in het Westen een democratische regering gezeten die eindelijk zorgde voor verbondenheid. In het Oosten heerste nog steeds het verschrikkelijke communisme. Na de val van de Berlijnse Muur is er eindelijk een eenheid ontstaan in heel Duitsland. Er werd een landelijke regering gevormd en Duitsland was een erkende republiek! Er zijn verschillende redenen waarom de democratie zo moeilijk is verlopen. Ten eerste heerste er grote verdeeldheid bij het Duitse volk. Ze hadden allemaal een verschillende kijk op het leven en verschillende meningen. Verder had een man als Hitler nooit aan de macht mogen komen. Duitsland kon pas een democratie worden nadat het ervaringen had opgedaan met alle stromingen die er bestaan. De ervaring leerde hen dat een democratische republiek zal zorgen voor rust en eerlijkheid voor alle lagen van de bevolking.