Geschiedenis PO Over Dolle Mina (Wilhelmina Drucker en de Dolle Mina actiegroep)
Inhoud
Inleiding
Deel 1 Wilhelmina Drucker
Hoofdstuk 1 De levensloop van Wilhelmina Drucker
Hoofdstuk 2 De feministische bezigheden van Wilhelmina Drucker
Hoofdstuk 3 Het monument ter ere van Wilhelmina Drucker
Deel 2 De Dolle Mina
Hoofdstuk 4 Het doel van Dolle Mina
Hoofdstuk 5 Acties van de Dolle Mina
Hoofdstuk 6 Het verschil tussen de Dolle Mina en andere actiegroepen
Conclusie
Bronvermelding
Inleiding
Mijn verslag gaat over Dolle Mina. Maar Dolle Mina zijn eigenlijk twee onderwerpen. Ten eerste Wilhelmina Drucker, een feministe uit de eerste feministische golf. Tegenstanders van haar noemden haar Dolle Mina. In de tweede feministische golf was er een actiegroep die zich vernoemden naar Wilhelmina Drucker, Dolle Mina.
Ik was oorspronkelijk van plan om plan om dit verslag alleen te maken over de feministische beweging uit de tweede feministische golf. Wegens tekort aan informatie heb ik mijn onderwerp maar uitgebreid en in twee delen verdeeld.
Hoofdvraag: Voor wat voor veranderingen heeft Wilhelmina Drucker en hebben de Dolle Mina’s gezorgd?
1e deel Wilhelmina Drucker
Deelvraag 1 Wie is Wilhelmina Drucker?
Deelvraag 2 Wat voor feministische bezigheden had Wilhelmina Drucker allemaal?
Deelvraag 3 Het monument ter ere van Wilhelmina Drucker
2e deel De Dolle Mina
Deelvraag 1 Wat was het doel van de Dolle Mina?
Deelvraag 2 Wat voor acties hebben de Dolle Mina’s allemaal gedaan?
Deelvraag 3 Waarom onderscheiden de Dolle Mina’s zich van andere bewegingen?
Deel 1 Wilhelmina Drucker
Hoofdstuk 1 De levensloop van Wilhelmina Drucker
Wilhelmina Drucker was een van de belangrijkste feministes uit de eerste feministische golf (l870 - l920). Ze leefde van 1847-1925.
Samen met haar zuster Louise schreef Wilhelmina de roman ‘George Davis’ waarin zij de jeugd beschreven van kinderen in een situatie waarin hun vader hen had verlaten voor een minnares. In deze roman hadden ze het eigenlijk over zichzelf. Hun vader had hun moeder direct na de geboorte van Wilhelmina verlaten. Wilhelmina en Louise werden opgevoed door hun moeder en grootmoeder. Hun vader was er vandoor gegaan met een nieuwe minnares en had ook kinderen bij haar gekregen.
Al vroeg merkten de meisjes hoe erg ze werden achtergesteld, om de reden dat ze buitenechtelijke kinderen waren. Al die ervaringen verwerkten ze in hun roman.
De roman zorgde voor veel opschudding mensen verafschuwden hun werk, omdat zij als vrouwen schreven over buitenechtelijke kinderen, en verweten hen van vreemdelingenhaat en chantage.
In 1888 overleed hun vader, Louis Drucker, zijn erfenis ging vooral naar hun halfbroer Hendrik Lodewijk Drucker. De rest kwam ook niet terecht bij Wilhelmina en Louise, zij kregen helemaal niets. Nadat hen dit onrecht was aangedaan heeft Wilhelmina geprobeerd een regeling te treffen, en daarvoor heeft ze hem waarschijnlijk weten over te halen. In 1889 woonden ze namelijk in een stuk mooier huis. Dit geld zorgde er ook nog eens voor dat Wilhelmina later haar eigen blad kon uitgeven.
Wilhelmina kwam in contact met de politiek toen zij met haar moeder mee ging om een vergadering van de sociaal democraten bij ging wonen. Via haar contacten daar kreeg zij ook de kans om voor het ‘Groninger Weekblad’ te schrijven. Wilhelmina wilde niet voor een bepaalde partij kiezen, maar wilde wel graag haar mening laten horen, dat kon door het schrijven in bladen. In 1889 schreef ze ook nog voor allerlei andere bladen. Naar aanleiding daarvan vroeg de sociaal democraat Acronius haar een vrouwen vereniging op te richten. Dus richtte ze in 1889 de VVV ( Vrije Vrouwen Vereeniging) op.
Wilhelmina Drucker liet haar privé-leven zoveel mogelijk verborgen voor de pers, daarom is er ook maar erg weinig over bekend. Ze heet tot de dood van haar moeder in 1902 met haar samen gewoond. Daarna ging ze samen wonen met Aleida van Breemen, waar ze waarschijnlijk tot haar dood op 8 december 1925 mee samen heeft gewoond.
Deel 1 Wilhelmina Drucker
Hoofdstuk 2 De feministische bezigheden van Wilhelmina Drucker
De feministische gevoelens van Wilhelmina Drucker bestonden natuurlijk al een langere tijd, wat ook te zien was uit de roman die zij samen met haar zuster heeft geschreven. Maar haar echte feministische bezigheden begonnen pas in 1889 met de oprichting van de VVV.
Bij de eerste bijeenkomst verspreidde het oprichtingscomité, wat niet alleen uit Drucker bestond maar ook uit onder andere de vrouw van Acronius, het programma van de VVV, dat er zo uitzag:
‘a. Openstelling van alle vakken van het onderwijs, zonder onderscheid voor de vrouw;
b. Het recht om onder dezelfde voorwaarden en bij dezelfde bekwaamheid als de man staats- en gemeente-ambten en betrekkingen te kunnen bekleden;
c. Om bij het bezit van een doctoralen rang een leerstoel te kunnen bezetten;
d. Het recht als rechtsgeleerde, om, door het verlenen van rechtskundigen bijstand, bij de rechtbank op te treden;
e.Het recht van de voogdijschap, onder dezelfde voorwaarden, bij de wet voor den man voorgeschreven;
f. Het onderzoek naar vaderschap;
g. In gehuwden staat, hetzelfde recht op het beheer en de uitgaven van het gemeenschappelijk vermogen als de man, enz.’
Oorspronkelijk hoorde de VVV wel een beetje bij de SDP van Acronius, omdat hij had gevraagd of Drucker de vereniging wilde oprichten. De voorzitster, Drucker, wilde zich niet aan een politieke partij binden, en zorgde er dus voor dat de VVV een losse vereniging werd.
‘In georganiseerd verband werd het socialisme volgens haar al snel een beweging om de belangen van de leden en leiders te verdedigen. En aangezien dat veelal mannen waren en ze van hen niet verwachtte dat ze tegen hun eigen belangen ingingen, kon een mannenpartij – ook al was die socialistisch – nooit de belangen van de vrouw verdedigen zoals een vrouwenorganisatie dat kon, en zouden vrouwen er alleen maar bij verliezen wanneer zij zich aansloten bij de SDP.’
Drucker wijde bijna al haar tijd en moeite in de VVV, daarom was ze ook soms teleurgesteld als ze zag hoe weinig andere leden eraan besteden. Als voorzitster voelde ze zich ook zo betrokken, dat ze commentaar dat de vereniging kreeg vaak persoonlijk opvatte. Vaak hoorde ze ook alleen de negatieve publiciteit die ze kregen, en het leek wel of ze het positieve commentaar niet wilde horen.
In 1893 begon ze ook nog met het uitgeven van haar eigen blad, waar zij de hoofdredactrice was, de ‘Evolutie’. De ‘Evolutie’ was een discussie vrouwenblad, ook dit wilde Drucker los houden van de politiek.
In 1894 schreef ze een serie artikels over de 20 jaren dat ze had gewerkt voor het emancipatiestreven. Ook schreef ze daarin: ‘De VVV had het ruwe werk gedaan, het was nu aan anderen de bodem te bewerken en te oogsten’.
Dit wilde niet zeggen dat ze stopte met al haar werk of de VVV ophief, maar alleen dat zij haar taak had volbracht. Er kwam toen ook nog een nieuwe vereniging bij de VVVK (Vereeniging voor Vrouwenkiesrecht). Ook daar zat Drucker nog wel in het bestuur.
Drucker maakte een onderscheid tussen verschillende soorten feministes. Je had methodisch feminisme, utiliteitsfeminisme en radicaalfeminisme. Zij zelf was het laatste. De radicaalfeministes: ‘Zij streefden naar een omverwerping van de patriarchale machtsverhoudingen en aantasting van de traditionele, onderdrukkende normen van het ‘typisch vrouwelijke’.’
De methodische feministes wilden wel simpele veranderingen, maar zonder de gezinsverhoudingen te storen. De utiliteitsfeministes waren eigenlijk gewoon socialisten die het feminisme gebruikte om meer propaganda te maken.
Door de verschillende standpunten van de feministes kwamen er nog wel eens conflicten vooral tussen de radicaalfeministes en de utiliteitsfeministes. Vanuit de radicaalfeministes stapte Drucker vaak naar voren. Zij had dan ook geregeld discussie met de twee bekende utiliteitsfeministes: Cornélie Huygens en Henriette van der Mey.
In de loop van de jaren veranderde het bestuur van de VVVK nog wel eens, en op een bepaald moment kwamen er ook veel mensen bij die andere ideeën hadden over de vereniging dan Drucker, ze wilden alles veel gematigder. Daarom besloot Drucker in 1916 haar eigen vereniging voor vrouwenkiesrecht op te richten, de ‘Neutrale’. Hiermee is ze waarschijnlijk door gegaan tot in haar dood in 1925.
Deel 1 Wilhelmina Drucker
Hoofdstuk 3 Het monument ter ere van Wilhelmina Drucker
In 1939, 14 jaar na de dood van Wilhelmina Drucker wordt er een monument voor haar geplaatst. Na een jaar hard werken heeft een speciaal comité, eindelijk het monument mogen plaatsen. Het comité stond onder leiding van Mevrouw J.P. van Odijck-Wouters en bestond uit nog acht anderen.
Het monument is wel ter ere van Wilhelmina Drucker, maar het is geen beeltenis van haar. Het monument stelt een jonge vrouw voor. ‘Het bronzen beeld getiteld ‘De vrouw als vrije mensch’ is vervaardigd door Gerrit van der Veen en stelt een vrouw voor, die verheugt doch beschroomd voorwaarts schrijdt, het symbool van de toenmalige vrouwenbeweging’.
Op het hardstenen voetstuk van monument staat wel een portret van Wilhelmina, dit staat aan de voorzijde. Op de rechterzijde staat: ‘Vrouwen houdt den fakkel brandende’ en ‘Evolutie’. Op de linkerzijde: ‘Door vrede, vrijheid, ontwikkeling, naastenliefde’ en ‘Vrije Vrouwenvereeninging’.
Tijdens het onthullen van het monument hebben veel mensen hun ere woord laten horen, onder andere E. Baelde (Nationale Vrouwenraad), Marie Heinen (Nationaal bureau voor vrouwenarbeid), en zo nog veel meer mensen.
Ook de pers was er enthousiast over haar. Ze noemde haar de eerste vrouw die in het openbaar durfde op te treden voor het recht op betaalde arbeid, vrijheid van beweging en economische onafhankelijkheid van vrouwen.
In de tweede wereld oorlog wilde de bezetters dool graag het monument verwijderen. Ze probeerden uit te zoeken dat Wilhelmina joods was, maar ondanks dat haar vader joods was, was zij dat niet. Dus bleef het beeld staan.
Na de oorlog bleef het wel even stil rond het standbeeld, maar op 23 januari in 1970, kwam er weer een hoop drukte, toen de actie groep de Dolle Mina een korset verbrandden naast het monument, maar daarover meer in mijn volgenden hoofdstukken.
Deel 2 Dolle Mina
Hoofdstuk 4 Het doel van Dolle Mina
‘De Dolle Mina’s wilden een eind maken aan de achterstellingen de onderdrukking van vrouwen. De vrouw moest niet langer de gehoorzame huisvrouw zijn, maar opkomen voor haar eigen rechten. Ze moest gelijke kansen krijgen op de arbeidsmarkt en in het onderwijs.’
Ze streefden dus naar gelijkheid en verandering van de verhoudingen tussen man en vrouw.
Dit lieten ze merken door pamfletten uit te delen aan bruiden met de tekst:
‘WIE wast de luiers
WIE stofzuigt
WIE maakt de bedden op
WIE lapt de ramen
WIE maakt de wc schoon
WIE strijkt
WIE doet de boodschappen
WIE haalt het haardotje uit de gootsteen?
U MEVROUW? Bent U ook een blanke slavin, en wilt u dat blijven? Actiegroep DE DOLLE MINA wil afschaffing van vrouwenslavernij.’
Ook trokken ze naar het standbeeld van Wilhelmina Drucker en verbrande een korset, wat symbool stond voor de onderdrukking en de gehoorzaamheid van de vrouw.
Dolle Mina realiseerde zich dat ze als feministische actiegroep snel gezien zouden worden al lesbiennes of manwijven dus besloten zij dit vooroordeel te weerleggen door zich juist erg sexy te kleden.
Er bestond een actiegroep Dolle Mina in Amsterdam en eentje in Den Bosch, maar het gaat vooral over Amsterdam, de Dolle Mina in Den Bosch was een stuk rustiger zo zei ‘Het Brabants Dagblad op 06-11-1970: ‘Het gaat in Den Bosch meer langs de weg der geleidelijkheid. In Amsterdam spitsen alle tegenstellingen zich veel toe dan in een kleinere stad. Men is radicaler, politiek bewuster, dat is het grote verschil.’
Deel 2 Dolle Mina
Hoofdstuk 3: Acties van de Dolle Mina
De Dolle Mina’s wilden zoveel in de publiciteit komen, om duidelijk te maken waar ze voor stonden. Dit idee hadden ze van de Provo’s over genomen, een jongeren actiegroep, hun doel was ook om zoveel mogelijk in de publiciteit te komen.
Een van de eerste acties was het verbranden van de dameskorset bij het monument voor Wilhelmina Drucker, waarmee ze duidelijk wilden maken dat ze niet langer het slaafje van de man wilden zijn en dat ze dezelfde rechten hebben.
Als protest, omdat de bedrijfskundige Nijenrode geen vrouwen toelaat, hebben ze het gebouw bezet.
De pamfletten van het vorige hoofdstuk was ook een actie van de Dolle Mina’s.
De Dolle Mina’s vonden het ook erg vervelend dat ze vaak werden gezien als ‘lustobject’, daarom besloten ze dat het ook wel eens omgedraaid mocht worden. Waarom zouden alleen mannen vrouwen na mogen fluiten. Daarom besloten ze mannen die ze tegen kwamen op straat na te fluiten, zodat zij ook een zouden voelen hoe dat is.
Er was een aantal jaren voor de tijd van de Dolle Mina’s, opeens erg veel werkgelegenheid, wat ervoor zorgde dat ook veel vrouwen aan het werk konden en ook vrouwen die kinderen hadden wat voor die tijd echt niet mogelijk was. Die vrouwen konden natuurlijk niet zomaar hun kinderen alleen thuis laten, dus waren er crèches nodig. En dat was een probleem. Er waren er veel te weinig, wat er dus voor zorgde dat veel vrouwen niet konden werken terwijl ze dat wel graag wilde. Daarom besloten de Dolle Mina’s een grote box met baby’s midden op straat te zetten, zo wilde ze duidelijk maken dat er een tekort was aan crèches.
Op straat is het alleen mogelijk voor mannen om gebruik te maken van toiletten, maar voor vrouwen is er niets te vinden. Waardoor de Dolle Mina’s de mannen toiletten ‘afsloten’ met paarse linten.
Het belangrijkste actiepunt van de tweede feministische golf (van 1965 - halverwege de jaren 80) was toch wel de abortus. De Dolle Mina’s vonden dat vrouwen zelf het recht hadden te besluiten of ze een baby wel of niet wilde hebben. Het was niet alleen dat de vrouwen het kind zelf moest baren, maar ze moest het vervolgens ook nog zelf opvoeden. De vrouw was dus de enige die daar zelf over mocht beslissen. Ze bedachten de leus; “Baas in eigen buik”. Velen van hen liepen rond met deze leus op hun buik geschreven.
Deel 2 Dolle Mina
Hoofdstuk 6 Het verschil tussen de Dolle Mina en andere actiegroepen
Joke Kool-Smit leefde van 1933-1981. Zij had in 1967 een artikel geschreven: ‘Het onbehagen bij de vrouw’. Zij vond dat vrouwen die kinderen opvoeden in een isolatie terechtkomen, doordat ze niet kunnen werken, en vooral thuis zitten, en dus ook niets met hun talenten kunnen doen. Het artikel zorgde voor veel onrust. Een aantal mensen waren het helemaal niet met haar eens, maar veel vrouwen waren het wél met haar eens. Dus besloot Joke Kool-Smit in 1968 de MVM (Man/Vrouw/Maatschappij) op te richten. Met dit alles begon de tweede feministische golf die ongeveer half jaren 80 zou stoppen.
Met de naam van de beweging wilde Joke Kool-Smit duidelijk maken, dat de vrouwen alleen niet voor een omslag van de maatschappij kunnen zorgen, maar dat daar ook mannen voor nodig zijn. Daarom konden zowel mannen als vrouwen lid orden van de MVM.
De Dolle Mina had wel ongeveer dezelfde ideeën als de MVM en zo ook nog een aantal ander feministische bewegingen, maar het verschil was hoe ze dat lieten merken. De Dolle Mina had een erg radicale aanpak om hun boodschap over te kunnen brengen met al hun acties, zoals bijvoorbeeld de baby’s die ze op straat zetten en de bezetting van Nijerode. Het doel van hun acties was om zoveel mogelijk in de publiciteit te komen, wat van anderen niet zo hoefde. De Dolle Mina’s noemden de MVM maar een saai damesclubje, dat voorzichtig de positie van de vrouw wilde verbeteren.
Dolle Mina’s
Acties van De Dolle Mina’s
Slotwoord/Conclusie
Bronvermelding:
http://www.geschiedenis.net/frame1.html
http://www.gebladerte.nl/00399p22.htm
REACTIES
1 seconde geleden