De drooglegging

De drooglegging

Al in de 19e eeuw kenden verschillende Amerikaanse staten een drankverbod, maar binnen tien jaar waren deze wetten vrijwel overal weer ingetrokken. Een tweede golf van drankbestrijding en wetgeving volgde omstreeks 1880. De derde golf was in de Verenigde Staten van januari 1920 tot 1933, er bestond een totaalverbod op de productie en handel van alcoholhoudende dranken met een hoger alcohol percentage dan 0,5%. Dit was vanwege “The National Prohibition” (de nationale drooglegging) ook wel de “Volstead Act” genoemd, deze is genoemd naar de maker Andrew J. Volstead.
De drooglegging heeft het doel gehad om de samenleving te disciplineren en om het alcohol misbruik en de misdaad te laten dalen. Maar dit mislukte.
De tijd van de drooglegging werd gekenmerkt door een enorme toename van de misdaad door de smokkelhandel in drank. Tot in de hoogste kringen in de hoofdstad werd illegaal gedronken. De resultaten van dit experiment waren een regelrechte mislukking op alle gebieden.
De consumptie van alcohol daalde in het begin wel degelijk maar later steeg het weer. Alcohol werd gevaarlijker om te consumeren. Vaak was het percentage alcohol de drank dodelijk. De misdaad nam toe en werd georganiseerder. De drooglegging zorgde dat de belastinginkomsten daalden en de uitgaven werden tegelijkertijd vergroot. Het maakte dat de drinkers gingen switchen van drank naar opium, marihuana, medicijnen, cocaïne en andere gevaarlijke verslavende middelen die ze anders niet hadden gebruikt.

De drooglegging ontduiken

Alcohol was een populair product geworden. Jongeren gebruikten het om zich af te zetten tegen de maatschappij. Moonlightning, dat was het illegaal destilleren van sterke drank, kwam veel voor in Amerika. Vooral tijdens de drooglegging. Het aantal privé-destilleerderijen nam toe.Omdat er tijdens de drooglegging veel manieren waren om alcohol te produceren liep de kwaliteit van alcohol uiteen. De productie van alcohol d.m.v. moonlightning gebeurde vaak zo slecht dat er slachtoffers vielen. Er zat een dodelijke hoeveelheid alcohol in. Ook was deze dodelijke alcohol vaak niet bedoeld om te consumeren maar voor de industrie. Het aantal doden door alcoholvergiftiging was schrikbarend hoog over heel het land. In 1920 lag het aantal doden op 1046 en in 1925 was dit gestegen tot 4145 doden. Het stijgende aantal doden was een maatschappelijk probleem.
De controle door de politie werkte niet, want de controle was vaak nog duurder dan wat het opbracht. Dus de smokkel kon gewoon zijn gang gaan. Het was ook makkelijk om gewoon de drank thuisbezorgd te krijgen. Door deze smokkel liep het ministerie van financiën ongeveer 40 miljoen dollar mis. Doordat de staat zoveel belasting misliep werd de inkomstenbelasting verhoogd. Een andere manier om aan alcohol te komen was alcohol op doktersrecept. Dit moest eigenlijk gebruikt worden voor medicinale doeleinden. Ook verkochten deze dokters en apothekers zogenaamd alcoholvrijbier.

De drooglegging en de misdaad

Het was de bedoeling dat de drooglegging het alcoholgebruik, de misdaad, de corruptie en de invloed daarvan op de maatschappij zou verminderen, maar de drooglegging werkte juist omgekeerd. Al leek het in het begin wel te lukken.
De drooglegging werd zelf één van de hoofdoorzaken van de misdaad.
Iedereen, van de hoogste politici tot de politie, nam steekpenningen aan van dranksmokkelaars, geheime stokers, criminele bazen en eigenaars van de zogenaamde speakeasies, dat zijn kroegen waar illegaal drank werd verkocht. Deze bevonden zich vaak op de hoogste verdieping van een hotel.
De serieuze misdaad zoals moord, verkrachting en aanranding steeg met bijna 13% terwijl andere soorten van misdaad maar 9% stegen.
Vele aanhangers van de drooglegging beweerden nog steeds dat het percentage daalde. Dit is wel waar maar alleen als je naar de kleinere delicten kijkt zoals schelden, landloperij etc. Het misdaadcijfer steeg omdat de drooglegging legale beroepen vernietigde en de zwarte markt ontstond. Hier werd drank en andere alcoholhoudende dranken, die tijdens de drooglegging waren verboden, verkocht.
De grootste reden waarom de misdaad steeg was dat de criminele bendes steeds beter georganiseerd raakten, vooral in de grotere steden. Omdat de drank niet langer verkrijgbaar was, ging het gewone volk drank halen bij de gangsters.
Andere gangsters importeerden drank uit Canada en Mexico, maar bij deze drank had je een grote kans dat deze vergiftigd was. Ook verkochten zij soms deze drank tegen hoge prijzen. De gangsters verdienden steeds meer geld uit de illegaal verkochte drank. Omdat er zoveel geld werd verdiend ontstond er een grote rivaliteit tussen de verschillende bendes. Er waren alleen al in Chigago 400 moorden door bendeleden.

De drooglegging was niet gezond

De drooglegging verbeterde niet de gezondheid en hygiëne van de bevolking zoals ooit bedoeld was. Levercirrose werd een groot gezondheidsrisico, dat werd veroorzaakt door alcoholisme. Doden door levercirrose en alcoholmisbruik waren maar een klein deel van het totaal aantal doden per jaar. De misdaad eiste verder nog meer levens. Als er meer zorg zou zijn geweest voor de jonge generatie alcoholisten dan was het aantal doden door cirrose en drankmisbruik gedaald.
De gemiddelde leeftijd van de doden door alcoholisme daalde met meer dan 6 maanden tussen 1916 en 1923.

De gevolgen van de drooglegging

De gewone Amerikanen hebben ook het mislukken van de drooglegging gezien.
De drooglegging werd bespot op vele manieren. Zoals Franklin P. Adams schreef in de New York World in februari 1930:

“Prohibition is an awful flop.
We like it.
It can’t stop what it’s meant to stop.
We like it.
It’s left a trail of graft and slime.
It don’t prohibit worth and dime.
It’s filled out our land with vice and crime.
Nevertheless, we’re for it.”

Al mochten de staten na de opheffing van de drooglegging zelf beslissen of ze droog, dus een alcoholverbod, wilden zijn. Grote delen van Amerika vooral het zuiden. Omdat de Amerikanen na 13 jaar het verschil niet meer wisten en proefden tussen slecht bier (bath tub beer) en goed bier bleef het niveau van bier in Amerika nog een hele tijd vrij laag. Ook het drankgebruik was niet meer zoals het was geweest. Het is gedaald. De misdaad hield zich niet meer bezig met drank maar verschoof naar gokken, prostitutie en drugs.
Al het harde werk dat de AAPA (Association Against the Prohibiton Amendment) en de WONPR (Women’s Organisation for National Prohibition Reform), dit waren de organisaties tegen de drooglegging, hadden gedaan was in één keer weggevaagd door de komst van Franklin Delano Roosevelt als president van de verenigde staten.
Eén van de belangrijkste dingen uit zijn campagne was het intrekken van het
18e Amendement. Na de verkiezingen van ’32-’33 bedachten enige republikeinse senatoren een nieuw amendement dat het 18e Amendement zou vervangen. Dit zou later het 21e Amendement worden. In dit Amendement stelde de senatoren 3 dingen voor: 1) een einde aan de nationale drooglegging 2) dat de overheid de “droge staten” niet meer beschermt bij het tegenhouden van het importeren van drank 3) en dat het Congres de terugkeer van de kroeg niet meer mocht verbieden.