Chemische Wapens

Waar haal je kennis vandaan? Chemische wapens kan je niet zomaar maken. Net als elk ander product heeft het een ontwikkelingsfase doorlopen voordat het zeg maar operationeel verklaard wordt/is. Ik ga nu de ontwikkelingsfase van chemische wapens in zijn algemeenheid vertellen. Later ga ik nog in op een speciaal soort chemisch wapen. Giftige chemicaliën zijn al gebruikt sinds Tot in het verre verleden zijn voorbeelden te vinden van het gebruik van giftige chemicaliën in oorlogen enkele voorbeelden daarvan zijn het gebruik van zwavelrook door de Spartanen bij het beleg van Platea in de Peloponnesische Oorlog. De Peloponnesische oorlog woedde van 431-404 v. C. en werd gevoerd door Athene en Sparta. Maar over het algemeen wordt echter het begin van de moderne chemische oorlogvoering gesteld bij de grote chloorgasaanval door de Duitsers bij Ieper in België op 22 april 1915 tijdens de Eerste Wereldoorlog. Omdat het Duitse leger geen grote stukken terrein meer kon veroveren en ook geen (kleine) doorbraken kon forceren in de Frans/Engelse linies, vielen ze terug op het gebruik van het chloorgas. In acht minuten tijd stroomde 149.000 kg chloorgas over het niemandsland, in de richting van de geallieerde loopgraven. In totaal vonden in de Eerste Wereldoorlog 1,2 miljoen mensen de dood en waarvan er 91.000 sneuvelden door het gebruik van gifgassen. Dit gifgas is een angstaanjagende erfenis van de Eerste Wereldoorlog. Alleen België en Frankrijk hebben er mee van doen, want in die landen lag het Westelijk Front: een lint van loopgraven van waaruit de Duitsers en de geallieerden elkaar vier jaar lang over en weer bestookten. In totaal anderhalf miljard granaten werden afgeschoten. Dertig procent daarvan ontplofte niet. In West-Vlaanderen, rond de stad Ieper, werd het front herschapen in één grote modderwoesternij. \"Die modder was zo zacht dat granaten bij het neerkomen onvoldoende weerstand ondervonden om te ontploffen. De granaten gingen door die poelen heen als door boter. Blup! En de vette klei sloot zich er weer boven. Op deze manier zijn vele miljoenen graten niet ontploft en zo komt het dat België met een enorme voorraad uit en gevaarlijke gifgasgranaten zit opgescheept. Als bescherming tegen chloorgas werd al snel het eerste ‘gasmasker’ ontwikkeld: een katoenen doek geïmpregneerd met natriumthiosulfaat, glycerine en natriumcarbonaat, die voor neus en mond werd gebonden. Tegen nieuwe chemische strijdmiddelen als fosgeen bood deze doek geen bescherming; dit was de aanzet tot de ontwikkeling van gasmaskers met een adsorptiefilter van koolstof. Dit filterelement werd na de komst van het niesgas difenylchloorarsine uitgebreid met een rook- en nevelfilter. Vervolgens kwam de ontwikkeling op gang van stoffen die op en/of door de huid werken, zoals mosterdgas. Dit leidde tot de ontwikkeling van beschermende kleding. In de Eerste Wereldoorlog werden 1, 2 miljoen mensen getroffen, van wie 91!000 de dood vonden. In de Tweede Wereldoorlog is het gebruik van chemische strijdmiddelen wel overwogen, maar heeft het niet plaatsgevonden. Wel zijn de ontwikkelingen van nieuwe chemische strijdmiddelen doorgegaan. In Duitsland werden in de jaren 1937–1944 zenuwblokkerende strijdmiddelen (zenuwgassen) ontwikkeld. In de jaren vijftig werden enigszins andere typen van deze zenuwgassen ontdekt, die eveneens in de bewapening van enkele landen zijn opgenomen. Na de 2e Wereldoorlog zijn vele landen begonnen met de opbouw van een (groot) arsenaal aan chemische wapens. Enkele landen die grote voorraden bezitten zijn: Amerika, Rusland, Groot-Brittanië, Israel, Canada, China, Taiwan, Noord-Korea, Japan, Cuba en Irak ook (alleen zullen die waarschijnlijk vernietigt worden nu Saddam weg is). Naast deze landen zijn er zat landen die ook chemische wapens bezitten, alleen niet in hele grote hoeveelheden. Zo bezitten Syrie, Egypte, Italië, Hongarije en Zuid-Afrika ook chemische wapens. Maar wat nauwelijks in de pers beschreven was, integendeel tot alle andere gifgas aanvallen., is dat Servië in 1993 ook gifgas heeft gebruikt tegen de moslims. Het was dan wel op kleine schaal gebruikt, maar toch. Maar wat houdt chemische oorlogvoering, want we hebben nu wel de geschiedenis van chemische wapens onderzocht, maar wat houden ze nou eigenlijk in? Bij chemische oorlogvoering is er sprake van het gebruik van chemische stoffen, in gas vorm, vloeibare vorm of in vaste vorm, vanwege hun giftige werking op mensen, dieren en planten. We kunnen chemische indelen in de volgende groepen: - Vernietigende middelen - Verstikkende middelen - Zenuwstelsel aantastende middelen - Niet dodelijke middelen
Vernietigende middelen hebben in tegenstelling tot wat hun naam misschien doet vermoeden tot voornaamste doel het verwonden van de vijand en niet het doden ervan. Ze schakelen de vijand gedurende een korte tijd uit. Deze middelen werden erg intensief gebruikt tijdens de tweede wereldoorlog, een voorbeeld van dit soort gassen is mosterdgas. Even ter verduidelijking, mosterdgas werd niet in WO2 gebruikt. Verstikkende middelen worden meestal gebruikt om de vijand te doden, zijn werden zeer veel gebruikt tijdens de eerste wereldoorlog. Deze chemicaliën bieden een groot voordeel aan terroristische groeperingen, omdat ze gemakkelijk te verkrijgen zijn. Een voorbeeld van een verstikkend middel dat gemakkelijk te verkrijgen is, is fosgeen dat tot de gewone industriële chemicaliën behoort

Op cyanide gebaseerde componenten zijn meestal de voornaamste bestanddelen van bloed middelen. Deze middelen zijn eigenlijk niet zo geschikt voor gebruik op grote groepen mensen, omdat ze nogal snel vervliegen, ze worden daarom vooral gebruikt bij moorden. Meestal zorgen deze stoffen er voor dat er geen of slecht zuurstof opname kan plaatsvinden, dit doen zij door het veranderen van de bouw van de longen en bronchieën. Een voorbeeld van en bloedmiddel is hydrogeen cyanide (ookwel HC genoemd). Zenuwgassen zijn de nieuwste trend op het gebied van chemische wapens. De oorspronkelijke zenuwgassen zijn ontwikkeld door Duitse wetenschappers tijdens de dertiger jaren als insecticiden en werden tot chemische wapens ontwikkeld door het Nazi leger. Over het algemeen zijn zenuwgassen honderdduizenden malen sterker dan de hiervoor genoemde middelen, doordat er maar een kleine hoeveelheid nodig is om grote schade aan te richten zijn zij ook het meest bruikzaam voor terroristen. VX- en Sarin gas zijn een van de meest giftige gassen, deze gassen zullen dadelijk nog aan bod komen. Niet dodelijke gassen zijn minder bekend als chemische wapens. Maar toch worden ze regelmatig gebruikt. Een bekend voorbeeld van zo’n niet dodelijk wapen is natuurlijk het alom bekende traangas. Traangas wordt vaak gebruikt bij het bestrijden van rellen door de politie, maar het wordt ook gebruikt als middel om militaire oefeningen nog realistischer te maken zonder dat er doden kunnen vallen. De naam zegt het eigenlijk al, maar dit gas irriteert de ogen in het bijzonder. Bij dit verslag zit ook een lege traangasgranaat. We weten allemaal dat chemische wapens gevaarlijk zijn, maar hoe gevaarlijk zijn ze werkelijk? Om een indruk te geven hoe gevaarlijk chemische wapens zijn, zal ik 2 van ’s werelds meest gevaarlijke en snelst dodende stoffen een voorbeeld geven van hun dodelijkheid. Het Sarin gas en VX gas zijn de meest dodelijke. De cijfers die ik hier vertel zijn voor beide stoffen ongeveer hetzelfde. Bij een concentratie groter als een honderdduizendste mg per kubieke meter kunnen bij beide stoffen de volgende symptomen optreden: misselijkheid, hoofdpijn, lopende neus, druk op de borst, overgeven, moeilijkheid bij denken, nachtmerries, diarree enz. Bij een concentratie van twee honderdste mg per kubieke meter zal de dood binnen ongeveer 15 minuten intreden. Dat betekent dus dat je met een kilo van dit soort gas en met de hier boven genoemde concentratie 50000 mensen zou kunnen doden. Omdat deze stoffen zeer goed kunnen overgaan in gasvorm, kunnen ze zich erg snel verspreiden en kunnen daardoor en door hun grote effectiviteit binnen een korte tijd een groot aantal mensen doden. Een voorbeeld is de Sarin aanval van 1995 in het metrostation in Tokio. Een kleine ruimte, erg druk. En juist daarom waren er zoveel slachtoffers, al waren er opmerkelijk genoeg niet heel veel dodelijke slachtoffers. Er vielen in totaal 12 doden en ruim vijfduizend slachtoffers, waarvan sommigen blijvend verminkt/gehandicapt. Maar als je biologische wapens vergelijkt met chemische, dan is dat ongeveer het zelfde als een tank vergelijken met een alarmpistool. De biologische wapens zijn namelijk nog vele malen krachtiger. Een voorbeeldje: Botilinum is een gif dat ruim 3 miljoen maal sterker is als het hier boven genoemde Sarin gas. Als een (Scud) raket wordt gevuld met botilinum zou het werkzaam kunnen zijn over een oppervlakte van 3700 vierkante km., een gebied dat 16 keer zo groot is als de oppervlakte waarover Sarin werkzaam had kunnen zijn. Uit berekeningen blijkt dat je met 1 gram van dit gif 10 miljoen mensen kunt doden ( dat is 10 miljard per kilo). Een ander gevaarlijk voordeel van chemische en biologische middelen is dat ze zo goedkoop zijn. Om effect te hebben op 1 vierkante km zou met conventionele wapens $2000 dollar kosten, met kernwapens $800, $600 met chemische wapens en $1,- met biologische wapens. Ook hierbij hebben de biologische wapens weer het grootse voordeel. Misschien nog wel het meest gevaarlijke voordeel van chemische en biologische wapens is dat ze zo gemakkelijk te maken zijn. Elk land met ook maar de minst geavanceerde farmaceutische, medische en chemische industrie is in staat de meest dodelijke wapens te produceren. Het enige grote nadeel ervan, is dat het enorm moeilijk is om het biologische wapen in een raketkop te doen. En ervoor te zorgen dat de organismen niet kapot gaan door de explosie. Maar voor terroristen is zo’n raket helemaal niet nodig, nee zij plaatsen een (klein) verstuivertje van een biologisch wapen voor de ventilator/airco van een grote hal en de lucht doet het werk. Desondanks blijven chemische wapens uiterst gevaarlijk en sommige zijn al dodelijk bij het in aanraking komen met de ontblote huid. Daarom zijn er verdragen gemaakt om chemische wapens verboden te maken. De chemische wapen conventie In chemische wapens zitten chemische stoffen die vele slachtoffers kunnen maken. Ze zijn al lange tijd verboden. In de Haagse verdragen van 1899 en 1907 werd dit vastgelegd. Toch werd in de Eerste Wereldoorlog in 1915 voor het eerst chloorgas gebruikt door Duitsland. Twee jaar later zette dit land op het slagveld ook mosterdgas in. In 1925 werd in het Verdrag van Genève het verbod op biologische en chemische wapens nogmaals vastgelegd, maar ook dit weerhield Italië er in 1936 niet van ontbladeringsmiddelen, ook een chemisch wapens, te gebruiken in Ethiopië. Ook de Britten namen hun toevlucht tot chemische wapens in Maleisië in de jaren vijftig. Egypte negeerde het verbod in Jemen, net als de Verenigde Staten in Vietnam. Nieuw verdrag In 1972 kwam het internationale \'Verdrag tegen biologische en toxische wapens\', dat in 1975 van kracht werd. Het verbood de ontwikkeling, productie en opslag van de wapens en verplichtte tot vernietiging van bestaande voorraden. Maar ook hier werd de hand mee gelicht: in de jaren tachtig werden in de oorlog tussen Irak en Iran (1983-1988) opnieuw chemische wapens ingezet. Irak gebruikte in 1988 gif tegen de eigen Koerdische bevolking in het noorden van het land. Ruim 5000 Koerden lieten het leven. In 1990, toen de relatie tussen de VS en de op zijn laatste benen lopende Sovjetunie aanzienlijk verbeterd was, spraken beide landen af hun voorraden chemische wapens met tachtig procent te verminderen. Op 13 januari 1993 werd een wereld wijd verdrag getekend. Dit verdrag verbiedt in de eerste plaats het gebruik van chemische wapens, maar dit was al eerder afgesproken tijdens het Protocol van Genève in 1925. Dit verdrag verbiedt echter ook de ontwikkeling, produktie, verwerving, opslag, bezit en in- en uitvoer van chemische wapens. Of het verdrag ook werkelijk wordt nageleefd wordt gecontroleerd door inspectieteams, die moeten worden toegestaan door de verdragspartijen. Deze zijn in dienst van de Orginasation of the Prohobition of Chemical Weapons (het OPCW). Zij vormen een uitgebreid controle netwerk, dit is nodig vanwege de eenvoudige productie van chemische wapens. De OPWC onder de Conventie, ook belast met het zeker stellen dat alle chemische wapens worden vernietigd, en dat – dankzij de conventie- duizenden gevaarlijke opslagplaatsen reeds werden geëlimineerd. Voor Staten die Partij zijn bij het Verdrag, is chemische wapencapaciteit onder geen beding toegestaan. De organisatie handhaaft ook voorraden van onder andere; gasmaskers, beschermende kledij, mobiele laboratoria en decontaminatie eenheden, die nodig zijn mocht er een aanval plaatsvinden. Toereikende financiering om te verzekeren dat het materiaal snel verplaatst kan worden naar waar het nodig is, wordt echter nog gezocht. Het OPWC werd opgezet om toezicht te houden op de Conventie inzake Chemische Wapens. De organisatie spoort materialen op die terroristen kunnen gebruiken om chemische wapens te maken, en verzekert dat zulke materialen niet worden aangewend voor verboden doeleinden in plaats van voor legale praktijken. Hoe waardeloos dezen verdragen zijn, blijkt wel uit het feit dat o.a. de VS en Rusland in het geheim door zijn gegaan met het ontwikkelen en produceren van chemische wapens. En zeker na de val van de Sovjetunie zal het nog makkelijker voor de VS worden om chemische wapens in te zetten, want er gewoonweg geen land dat hun enigszins wat in de weg kan leggen. En tel daarbij op dat ze de VN gewoon aan de kant schuiven, laat zien dat de drempel voor niet alleen de VS, maar ook voor andere (Amerika gezinde) landen is het betrekkelijk gemakkelijk om ze bijna ongemerkt in te zetten. Vernietiging van chemische wapens In 1992 werd na ruim 10 jaar onderhandelen eindelijk de Chemical Weapons Convention door 170 landen (nu zijn het er 174) ondertekend. Een van de afspraken was dat de landen hun voorraad drastisch en volgens een strak schema zouden reduceren. Voor 2007 zouden de Amerikanen 98% van hun totale voorraad chemische wapens vernietigen. Geschat werd dat het project ruim voor die deadline kon worden afgerond en ongeveer 1,7 miljard dollar zou gaan kosten. Maar dat was te optimistisch geschat. Op een eiland 1300 kilometer ten zuidwesten van Hawaï was er al een experimentele verwerkingsfabriek. Daar werd begin 1990 een begin gemaakt met de vernietiging van 400.000 wapens. Een klus die op 30 november 2000 geklaard werd, maar daarmee was pas 6% van de totale hoeveelheid chemische wapens opgeruimd. In 1996 werd in een legerdepot in Utah 40 kilometer van Salt Lake City vandaan een verwerkingsfabriek geopend die 42,3 % (dat is ongeveer 13.500 ton) van de totale voorraad moet gaan vernietigen. In 2002 komt er in Alabama een verwerkingsfabriek die 2254 ton moet gaan ruimen, en een in Oregon is goed voor 3717 ton. Begin dit jaar is er een in Arkansas (3873 ton) geopend, en in 2004 gaat er een open in Marland (1623 ton) en índiana (1269 ton). Het amerikaanse leger gaat nog op zoek naar alternatieve manieren om de resterende 3134 ton op te ruimen. Of ze de deadline van 2007 halen is nog de vraag, zeker is in ieder geval wel dat de kosten zo rond de 14,9 miljard dollar komen te liggen in plaats van de eerste schatting van 1,7 miljard dollar.
Verschillende soorten chemische wapens Zoals eerder vermeld is hebben chemische wapens maar 1 doel; op grote schaal schade aanrichten. Er zijn veel verschillende soorten chemische gassen die tot massale lichamelijke schade kan opleveren. De meeste chemische wapens zijn zeer dodelijk zenuwgassen. Zenuwgassen zijn te verdelen in het G-type, zoals Sarin en Tabun, en het V-type; zoals VX. Gassen van het G-type zijn meestal reukloos, maar kunnen soms een fruitachtige geur hebben en een beetje bruin van kleur zijn. Daarentegen zijn gassen van het V-type veel gevaarlijker en dodelijker. Deze type is geheel reuk- en kleurloos en dus moeilijk waar te nemen en zal dus een verrassender impact hebben. Mosterdgas: Mosterdgas is een olieachtige vloeistof met een zwakkere geur van mosterd of knoflook. Het gas verdampt heel langzaam, ook bij warme tempraturen en blijft enkele uren tot dagen actief in het desbetreffend gebied. De gevolgen van een aanval met mosterdgas zijn afhankelijk van het basismateriaal ethyleenchloorhydrine of thiodiglyol, dat voor de samenstelling is gebruikt. Mosterdgas zorgt voor onder andere blaren op de huid en kan het leiden tot afsterving van weefsel. Wat kenmerkend is, is dat besmetting zelf niet opgemerkt hoeft te worden, maar dat verschijnselen zich pas na verloop van tijd openbaren. Mosterdgas werd als eerst door de Duitsers in WOI gebruikt. Tabun: Tabun is vloeibaar en verdampt veel sneller dan mosterdgas. Het is een zeer sterk gif dat zelfs bij een kleine hoeveelheid direct tot klachten kan leiden. Als een slachtoffer in aanraking is geweest met een dodelijke hoeveelheid, door gas in te ademen of door contact via de huid, kan dit leiden tot overgeven, overmatig zweten, stuiptrekkingen, ongewild urineverlies, verlamming en uiteindelijk bewusteloosheid. Omdat tabun zich sneller verspreidt dan bijvoorbeeld mosterdgas, wordt het door kenners beschouwd als een \'doeltreffend\' middel om grote groepen tegen te houden. Het kan worden verspreid door bommen af te werpen die in de lucht vlak boven de grond exploderen en zich zo snel en effectief kunnen verspreiden over een gebied. Sarin: Sarin is een reukloos en geurloos gas. Een halve milligram is al dodelijk voor een volwassen man. In gas- vorm is het zwaarder dan lucht en blijft dus boven de grond hangen. Bij nat- en vochtig weer zal het giftige gas al snel afbreken, maar dit proces verloopt veel trager als de temperatuur tot zekere mate stijgt. Na inademing of via de huid door het lichaam opnemen van de gas, ontstaat snel uitval van de lichaamsfuncties. Sarin zorgt voor aantasting van de spieren, waardoor zuurstofgebrek en hartritmestoornissen ontstaan. VX: VX is een heldere, kleurloze vloeistof. Het is het meest dodelijke zenuwgas dat bestaat en kan worden opgenomen via de ogen, longen en huid. Het gas tast het centrale zenuwstelsel aan, waardoor de longspieren worden verlamd en ademen vrijwel onmogelijk wordt. Een druppeltje ter grootte van een speldenknop kan al fataal zijn. Kleine hoeveelheden veroorzaken benauwdheid, hoofdpijn en kortademigheid. Grotere doses leiden tot verwarring, uitval van het ademhalingssysteem en stuiptrekkingen. Genezing is mogelijk als men direct na besmetting wordt geïnjecteerd met atropine. Irak zegt 3,9 ton VX te hebben gemaakt, waarvan 1,5 ton volgens de Britse regering nog zoek is. Ook dit gas is door de Irakezen gebruikt tegen de Koerden. Sporen van het gas zijn gevonden op raketkoppen.