Zelfverzonnen Sprookje

Er was eens, aan het einde der tijden, in een land hier ver vandaan, een rijke koning. Hij had zijn vrouw verloren bij de geboorte van zijn zoon. Sindsdien leefde hij alleen met zijn zoon Klaas en dochter Nel in het Legolapaleis. Nel was een erg mooie prinses met lange rode haren en een hart van goud. Elke ochtend deed ze aan yoga om haar lichaam in een goed evenwicht te houden. Klaas daarentegen, was een zeer zelfzuchtig en lui persoon die alles voor zich liet doen. Hij had er een hekel aan dat Nel zo’n perfect meisje was, en hem overal in overtroefde. Maar er was één ding dat Klaas vele malen beter deed: toveren. Hij was achter zijn bovennatuurlijke krachten gekomen toen hij ongeveer zes jaar oud was, en had het altijd geheim gehouden. Het leek hem niet verstandig om dit zomaar aan iedereen rond te bazuinen. Dan zou hij er zichzelf niet zo makkelijk meer mee kunnen helpen! Het was alleen wel erg jammer dat hij dus niet kon bewijzen aan zijn zusje dat hij ergens betere in was dan zij. Hij was nooit bereid iemand anders te helpen, hij stelde zichzelf altijd voorop. Zo had hij, toen zijn zusje bijna in de sloot viel om de pony’s in de koninklijke tuin te aaien, haar van een afstandje nog even een klein zetje gegeven. En zo waren er nog wel meer voorbeelden! En dat allemaal vanwege de haat voor zijn zusje. Op een dag was Nel jarig, ze werd achttien jaar. Als cadeau kreeg ze Italië. Ze was hier natuurlijk erg blij mee, maar ze wist dat Klaas jaloers zou zijn, hij had immers Zwitserland gekregen, en dat was vele malen kleiner! Natuurlijk wist ook zij dat hij weer een van zijn rotgeintjes zou gaan uithalen. Nel was de hele week op haar hoede maar er gebeurde maar niets! Ze was er nog niet zeker van, maar misschien had hij zijn leven wel gebeterd! Dat idee verliet haar gedachten snel toen de ellende begon. Toen ze die nacht naar bed wilde gaan lag er slijmerige smurrie in haar bed. Normaal gesproken zou ze hierom gelachen hebben maar helaas kwam ze er pas achter toen ze onder de dekens lag. Nel ging ook nog een groot feest geven ter ere van haar 18e verjaardag, maar deze verliep iets anders dan verwacht… Het begon allemaal rond etenstijd. Er waren een hoop deftige droogkloten uitgenodigd omdat dat nou eenmaal moet op de verjaardag van een prinses, en alles verliep op rolletjes. Maar toen veranderde het mooie zomerweer ineens in een slechte onweersbui. Zwarte raven met een spanwijdte van wel 3 meter vlogen over het doorzichtige dak en iedereen raakte in paniek. De robotina’s (een soort robot-dienstmeisjes die alleen leven in het einde der tijden) probeerden de gasten te kalmeren maar ze waren ontembaar. Toen verschenen er kleine rode stipjes aan de inmiddels volledig zwarte hemel. De stipjes kwamen dichterbij en bleken grote rode vliegende dinosaurussen te zijn! Pterodactylussen om precies te zijn. Deze waren bijna drie keer zo
groot als de raven en zagen er nog angstaanjagender uit. Ze kwamen met een ongelofelijke snelheid op het dak afgevlogen, en ze remden maar niet af! Ze vlogen dwars door het dak heen en streken rustig neer op de marmeren vloer van de eetzaal. Het waren er een stuk of 15. De pterodactylus die duidelijk de leider van de groep was, kwam naar voren en sprak de groep toe. Klaas dacht dat ze voor hem kwamen, en hem een lesje kwamen leren. Hij was immers niet bepaald aardig geweest tegen iedereen. Maar terwijl het zweet hem over zijn voorhoofd liep, merkte hij dat de leider niet naar hem, maar naar zijn vader ging! De pterodactylus sprak: “ Wees niet bang vreemdeling! Ik, Pedro de pterodactylus, heb gehoord dat u een zeer goed hart heeft, en wilde dat bewonderen. We hebben mooie schatten meegebracht in ruil voor een maand lang verblijven in uw paleis om uw goedheid te observeren” De koning was zeer verbaasd en durfde de vogels niet te weigeren. Ook al had hij liever niet dat ze zouden overnachten in het paleis alsof het een hotel was. Na een lang gesprek te hebben gehad, stemde hij toch maar in. Wat hij niet wist, was dat de pterodactylussen iets heel anders in hun schild voerden… Na ongeveer twee weken braaf geweest te zijn, leek het Pedro en de anderen een goed idee om met hun plan te beginnen. En dus liepen ze naar de koning. “ Hoogheid, ik kom u om een gunst vragen” zei Pedro. De man keek verbaasd op. “ Ik heb gehoord van het gouden hart dat uw dochter heeft, en in ruil voor nog een aantal schatten, wil ik het graag hebben om de macht over te nemen. Uw dochter is namelijk het enige meisje met rood haar en een gouden hart. En ze moet rood haar hebben!” zei Pedro heel vriendelijk. “ Geen sprake van! Een paar schatten kunnen niet op tegen de liefde van mijn dochter! Bovendien wil ik geen rode vogels aan de macht, dat zou het communisme betekenen!” zei de koning woest, “Mijn paleis uit!! Wachters?!”. Dit kwam hem duur te staan. De vogels waren furieus en protesteerden heftig. Ze pakten hun magnum 2.1 halfautomatisch en schoten de koning dwars door z’n sodemieter! Helaas had de koning een speciaal harnas aan dat ook deze kogels aankon. Op dat moment kwam Nel binnengestormd. Ze had alles gehoord en kwam kijken hoe het met haar vader ging. Die lag tijdelijk buiten bewustzijn maar nu hadden ze het op haar gemunt! Klaas was ook in de balzaal waar het spektakel aan de gang was en bedacht dat hij haar kon helpen met zijn magische krachten. Maar aan de andere kant, was hij nog wel boos op haar. Hij besloot de vogels te helpen, en hij zorgde ervoor dat Nel geen harnas meer had. Maar om het een eerlijke strijd te laten worden, gaf hij haar ook een magnum 2.1 halfautomatisch. Het was een lange strijd en Nel had een paar schrammen, en er waren nog maar 3 vogels over. Nel smeekte Klaas om aan haar kant te komen, want ook zij was er nu achter dat hij kon toveren. Ze had tranen in haar ogen omdat ze zo verlaten was door haar eigen broer. Één traan kwam terecht op het pistool van Klaas en dat gaf de doorslag: de tranen van een echte prinses, laten je haar steunen, en zo gebeurde het nu dus ook. Klaas toverde de overgebleven pterodactylussen om in robotina’s en wekte zijn vader. Zo werd hij, na een slecht leven, toch nog een echte held. En ze leefden nog lang en gelukkig. Einde