Taalmap 2: verhaal

Taalmap: verhaal

Heel lang had ik die avond zitten zwoegen op mijn proefwerk aardrijkskunde. Toen ik beneden kwam, zei mijn vader: “Weet je wat we doen? We gaan nog een eindje wandelen. Daar knap je van op.’’
‘’Links van de weg lopen,”zei mijn vader, “dat is bij donker verplicht, ook al is het nu niet druk op de weg.”
Mijn vader was nog maar net uitgesproken of er kwam in de verte een auto aan.
Maar… was het wel een auto?
Ja, natuurlijk dacht ik nog bij mezelf, wat rijdt anders nog over de weg.
Eigenlijk wist ik het gewoon zeker, en na twee minuten helemaal, dit is het begin van alle ellende die ene minuut waarin die man sterker was, die ene minuut waarin alles gebeurde dat mijn leven nu zo anders is. Ik werd de auto ingesleurd, meteen geblinddoekt en ik kon niks meer zeggen, een gevoel van onzekerheid overspoelde mij, gewoon het idee al dat ik niet om hulp kon vragen. Dit was het begin van alle ellende van die jaren erna, onzeker over dood en leven, of ik mijn ouders nog terug zou zien en nog erger als ik dood zou gaan hoe? Zou het met pijn gaan of gewoon in een keer, zou de politie het merken en als de politie het zou merken was ik dan wel gered. Op dat moment dacht ik eigenlijk alleen nog maar aan dit soort dingen, nou daar kreeg je ook niet veel hoop van. Maar ja, ik was eigenlijk (zijn we later achter gekomen) depressief geworden. Vandaar dat ik over die dingen ging nadenken. Eigenlijk denk ik dat het voor mij nog niet eens het ergste was maar voor mijn vader. Het was zijn voorstel om te gaan wandelen. Ik weet bijna zeker dat hij zich nog schuldiger voelde dan mij. Ook al weer zo rot gevoel waarmee ik zat. Maar gelukkig is het voorbij en kan ik alles na vertellen. Hiermee zou ik nu wel even gaan beginnen. Nou nadat ik die auto was ingesleurd (ik kon niks zeggen) reed hij mij ergens naartoe, ik weet niet waar maar het duurde erg lang. Ik weet niet precies hoelang (ik was mij horloge weer eens vergeten om te doen) maar volgens mij iets van zes uur. Kwamen we daar aan, ik nog steeds geblinddoekt dus ik heb geen idee waar. Maar ik weet nog wel dat hij steeds tegen mij zij met een hele zware stem “wees niet bang, zolang je doet wat ik je zeg is er niks aan de hand”. Daar kreeg je dus ook niet veel hoop van en werd ik alleen maar banger van. Hij heeft ook wel eens tegen mij gezegd dat ik op tv was. Dacht ik bij mezelf dat is leuk, maar wat heb ik daar aan. Ik zit hier nog steeds opgesloten in een donkere ruimte in weet ik veel waar. We zijn een paar keer weer ergens anders naartoe gegaan, ik denk dat hij dit deed zodat we nog moeilijker te vinden waren. Dat waren we blijkbaar ook want na een jaar hoorde ik de sirenes pas, dit was een ongelofelijk gevoel van blijdschap en hoop. Bleek nou later dat ze mij wel aan het zoeken zijn geweest maar niet konden vinden. Maar twee dagen later wel, ik hoorde de sirenes weer. Niet dat ik weer zo blij gevoel had, ik dacht dat ze me wel weer eens niet konden vinden. Maar dit keer had ik het mis. Ze vonden mij in het bos, in een hutje. Het hutje was al jaren verlaten hoorde ik later. Ik was zo blij op dat moment maar ook heel erg verdrietig. Gewoon hoe dit had kunnen gebeuren. Waarom ze mij niet eerder hadden gevonden. Maar gelukkig is alles goed gekomen. En ben ik nu weer veilig thuis. Maar die gevoelens die ik toen had en die herinneringen zullen mij altijd nog bijblijven.

“Ik zal nooit meer zo zijn als ik vroeger was”.