Mathilde en de zeven ministers

Vul de tijd en ruimte van een bekend sprookje anders in. “Sneeuwwitje en de zeven dwergen” Mathilde en de zeven ministers Niet heel lang geleden, hier niet ver vandaan was er eens een heel wijze hertog en een mooie, lieve hertogin. De hertogin wou graag een kindje hebben. Op een dag in de winter toen ze voor het raam zat te naaien, prikte ze in haar vinger. Er vielen drie druppels bloed op het zwarte plastic van de vensterbank. De druppels gleden van de vensterbank af naar buiten en vielen in de sneeuw onder het raam. “Ik wilde dat ik een dochtertje had met een huid zo wit als sneeuw, lippen zo rood als bloed, haar haren zo blond als die van Claudia Schiffer en haar ogen zo blauw als die van Rich van 5ive,” zuchtte de hertogin, “maar de hertog wil geen kunstmatige inseminatie.” Een jaar later kreeg ze een dochtertje met een huid zo wit als sneeuw, lippen zo rood als bloed, haren zo blond als die van Claudia en ogen als die van Rich. De hertogin en de hertog noemden haar Mathilde. Een paar dagen na de geboorte van Mathilde stierf de hertogin. De hertog had veel van zijn hertogin gehouden. Maar hij vond dat Mathilde een moeder nodig had en hij besloot een nieuwe vrouw te zoeken. Een paar maanden later trouwde hij met een meisje. Ze was heel mooi, maar haar hart was zo koud als ijs. De nieuwe hertogin was ook erg ijdel. Ze geloofde dat niemand mooier was dan zij, dan wel zonder de plastische chirurgie. Zij bezat een toverspiegel die ze in de slaapkamer liet ophangen. Elke avond keek ze erin en fluisterde ze: “ Spiegeltje, spiegeltje aan de wand. Wie is de mooiste in het land?” En dan antwoordde de spiegel: “ U, mijn hertogin, bent de mooiste in het land”. De hertogin wist dat het waar was omdat de spiegel niet kon liegen. Ze keek naar haar spiegelbeeld en glimlachte tevreden. Mathilde groeide op en ze werd een mooi meisje. Ze was door iedereen graag gezien, door de mensen in de stad en door de dieren in het bos. De hertogin liet Mathilde kuisen zodat de mooie, gladde handen van Mathilde ruw en lelijk zouden worden. Maar Mathilde wreef keer op keer haar handen in met nivea, zodat ze iedere keer weer perfect glad zouden worden. Jaren van zwoegen en werken gingen voorbij… Op de dag dat Mathilde vijftien jaar was geworden, ondertussen was de hertogin al gestorven, vroeg haar stiefmoeder aan de spiegel: “ Spiegeltje, spiegeltje aan de wand. Wie is de mooiste in het land?“ Tot haar schrik antwoordde de spiegel: “ U, mijn hertogin, bent heel mooi, maar Mathilde is de mooiste in het land”. De hertogin was woedend en liet een huurmoordenaar naar haar komen. Ze gaf hem de opdracht om Mathilde te vermoorden. Maar hij kon dat niet en vertelde dan ook alles Mathilde alles, deze vluchtte weg naar de stad. Na vele uren van slenteren langs de winkels, kwam Mathilde aan bij een luxueuze wolkenkrabber. Ze ging er binnen, voorbij de receptioniste. Ze nam de lift en kwam terecht op de derde verdieping. Er stond een deur open van een kamer en Mathilde ging er binnen. In het midden van de kamer stond een grote glazen tafel met leren stoelen erbij. En voor elke stoel stond er een laptop. Mathilde liep verder en kwam in allemaal modern ingerichte slaapkamers terecht. Boven elk bed hingen diploma’s. Toen ze in de laatste kamer terechtkwam, besloot ze van daar te blijven slapen, ze was te moe van de hele middag in de stad te lopen. Ze keek naar de diploma’s boven het bed: Verhofstadt Guy. Ze leek die naam van ergens te kennen, maar het interesseerde haar niet, ze was te moe. De dag erna werd ze wakker gemaakt door de eigenaar van het bed. Maar ze werd niet weggestuurd. Ze mocht blijven. Het enige wat hij en de andere van haar vroegen, was dat ze elke middag hun lunch wou bestellen en afhalen en dat ze niemand binnen mocht laten. Zeven jaar lang dacht de hertogin dat Mathilde dood was. Daarom had ze niet aan haar spiegel hoeven te vragen wie de mooiste was. Maar op een avond verveelde ze zich. Ze ging voor haar spiegel staan en vroeg: “ Spiegeltje, spiegeltje aan de wand? Wie is de mooiste in het land?” En de spiegel antwoordde: “ U, mijn hertogin, bent heel mooi, maar Mathilde is de mooiste in het land”. De hertogin was woedend en dwong de spiegel te zeggen waar Mathilde was. De boze hertogin verkleedde zich in een handelsvrouw en ging naar het restaurant waar Mathilde altijd de lunches van de ministers afhaalde. Daar ontving ze Mathilde en overtuigde haar eens te proeven van de kip van het huis. Mathilde ging op het voorstel in. Maar Mathilde wist niet dat de kip besmet was met dioxine en dat de hertogin die had ingesmeerd met vloeibare XTC. Mathilde vermoedde niets en speelde alles naar binnen. Toen ze het appartement binnenkwam, viel ze in coma. Toen de ministers thuiskwamen en Mathilde vonden, begrepen ze dat Mathilde niet meer te redden was, ze konden alleen maar wachten. Ze besloten haar naar het ziekenhuis te brengen, daar lieten ze aan de deur een bericht hangen: “Hier ligt Mathilde, hertogsdochter.” Ze bewaakten haar elke dag en nacht om beurt. Maanden gingen voorbij. Op een dag kwam prins Filip op bezoek in het ziekenhuis. Toen hij de kamer van Mathilde voorbijkwam, trok het bericht zijn aandacht. Hij ging de kamer binnen. Toen prins Filip haar zag, zei hij tegen de ministers: “Ik zou haar willen laten onderzoeken”. Maar die weigerden. “Laat me dan tenminste haar maag laten leegpompen?” De ministers fluisterden onder elkaar en stemden toe. De dag na de ingreep, kwam Mathilde weer bij. Het was liefde op het eerste gezicht toen ze de prins zag. De prins vroeg haar dan ook om met hem te trouwen, Mathilde zei ja. Ze nam afscheid van de ministers en beloofde hen te komen bezoeken. Diezelfde dag vroeg de hertogin aan de spiegel: “ Spiegeltje, spiegeltje aan de wand. Wie is de mooiste in het land?” De spiegel begon te lachen en zei: “ U, mijn hertogin, bent zo lelijk als de nacht. Mathilde is de mooiste in het land”. De hertogin krijste van woede, trok de spiegel van de muur en gooide die tegen de vensterbank. De spiegel brak in duizend stukken. Een scherpe splinter glas drong in het ijskoude hart van de hertogin en ze viel dood neer……..