Gebarentaal

‘He dove!’ Roep je vaak tegen iemand als hij of zij je even niet hoort. Maar als je echt doof bent, is het wel even wat anders! Iemand die nooit heeft kunnen horen, weet niet eens wat ‘geluid’ is. Voor doven ligt de gebarentaal daarom het meest voor de hand. De Nederlandse Gebarentaal Gebarentaal is een volwaardige taal, dat betekent dat je er alles mee kan zeggen, wat je ermee zou willen zeggen. Gebarentalen zijn op een natuurlijke manier ontstaan, en dus niet verzonnen of bedacht. Ook is het niet afgeleid van de gewone spreektaal. Gebarentalen zijn niet internationaal, omdat op elke plaats waar een groep doven leven, een ‘eigen’ gebarentaal is ontstaan. Gebarentalen zijn vaak landstalen, maar wel met dialecten. In Nederland wordt de Nederlandse Gebarentaal (NGT) gebruikt door doven. In Nederland zijn de uitdrukkingen en de grammatica overal hetzelfde. Maar er zijn wel een paar varianten, die zijn ontstaan rond de doveninstituten in Nederland. Dus net als in de gewone spreektaal zijn er dialecten in de gebarentaal. In 1988 is de gebarentaal officieel erkend als taal voor de doven, door het Europees parlement. Alleen heeft de Nederlandse regering dit nog niet overgenomen. Het Nederlands Handalfabet Het Nederlands handalfabet is een heel klein onderdeel van de Nederlandse gebarentaal. De NGT heeft voor alle begrippen een gebaar; en het handalfabet voor elke letter een aparte handvorm. Het handalfabet wordt vooral gebruikt voor het spellen van namen of andere woorden. Er wordt overigens vaak een tussenvorm gebruikt, het NmG (het Nederland ondersteunend met gebaren). Bij het NmG wordt Nederlands gesproken, en ondersteund met gebaren, zoals de naam al zegt. Dit wordt gedaan als een soort ondertiteling. De geschiedenis van het handalfabet Het is niet helemaal zeker wie het handalfabet heeft uitgevonden. Maar wel is zeker dat het uit kloosters komt. In sommige kloosters heerste een zwijgplicht. Dit werd ingesteld om te voorkomen dat de mensen tegen God zouden zondigen. De monniken bedachten hiervoor een andere manier om met elkaar te communiceren; gebaren en het handalfabet. Hiermee hielden ze zich aan het spreekverbod, maar konden toch met elkaar praten. De eerste ‘dovenonderwijzer’ was Pedro Ponce de Leon. Hij heeft waarschijnlijk ook de gebaren geleerd in een klooster. Hij woonde in een klooster waar doofstomme kinderen werden gebracht. Het was in die tijd heel gewoon dat kinderen met een of meerdere afwijkingen naar een klooster werden gebracht. Pedro Ponce de Leon bedacht een manier waarmee de dove kinderen met elkaar konden communiceren. Hij leerde de kinderen lezen en schrijven, en gebruikte het handalfabet om met ze te praten. Abbe de ‘Epee stichtte het eerste doveninstituut. Hij kwam in 1760 in contact met 2 doofstomme meisjes. Hij besloot deze kinderen les te geven. En hij begon een schooltje in zijn huis in Parijs. Het is het oudste doveninstituut van de wereld, en bestaat nog steeds. Dus, voortaan even uitkijken, wanneer je iemand een ‘dove’ noemt!