Een bladzijde uit een boek

Shit! Wat had ze gedaan? Waarom had ze haar laten overtuigen om het toch te doen? Waarom had ze niet naar Chris geluisterd? Hij had nog zo gezegd het niet te doen, maar ja, zij wist het weer beter. Ze moest en ze zou het doen, ook al moest ze er een moord voor plegen. Ja, zo had ze het gezegd tegen Chris, maar alleen had ze het toen niet gemeend, maar nu had ze echt een moord gepleegd. Starend naar het bebloede lichaam vroeg ze zich af wat ze nu moest doen. Ze raakte in paniek, stel dat ze haar zouden zien, stel dat ze in de gevangenis zou belanden. Ze wou er niet aan denken. Het lichaam moest verdwijnen! Maar hoe? Wat moest ze doen met het lijk? Zou ze het in een rivier dumpen, of ergens begraven? Haar denken werd verstoord toen ze opeens voetstappen hoorde. Dit kon toch niet, ze was hier toch helemaal alleen? Dit kon gewoon niet, voetstappen in een verlaten fabrieksgebouw. Ze raakte nog meer in paniek, het lijk moest verdwijnen, maar de voetstappen kwamen vervaarlijk dichterbij! Wat moest ze doen met het lijk? Ze kon het lijk toch moeilijk in twee minuten laten verdwijnen, want het zou niet lang meer duren voordat de voetstappen haar zouden bereiken. De voetstappen waren nu nog maar een tiental meter van haar verwijderd, als versteend bleef ze staan bij het lijk. En met bange ogen keek ze naar het einde van de gang waar ieder moment iemand kon verschijnen. Plots zag ze hem, een grote slanke schim kwam van om de hoek. Ze kon zijn gezicht niet zien, maar aan zijn manier van wandelen zag ze dat het een man moest zijn. Met angstige ogen keek ze de schim aan, maar toen herkende ze de man. Het was Tony! Wat was ze blij dat ze hem zag. Hij was het die haar had overtuigd om het te doen, dus moest hij nu ook maar een uitweg zoeken. Toen Tony haar zag naast het lichaam van de jongeman, schrok hij zich een bult. ‘Wat heb je gedaan? Ben je helemaal zot geworden of wat? Je hebt hem vermoord, je moest hem toch niet vermoorden!’ Tony raakte helemaal in paniek. ‘Het was een ongeluk.’ Zei Zoë. ‘Een ongeluk of niet, Jess is nu wel dood!’ Riep hij haar toe. ‘Moest hij alles gedaan hebben wat ik hem beveelt had, dan was dit allemaal niet gebeurt.’ Riep Zoë terug. Tony moest dit toch begrijpen, ze had dit voor hem gedaan. Ze werden in hun ruzie onderbroken doordat ze een auto hoorden aankomen. Zoë keek naar buiten. ‘Shit, de politie is hier! Iemand heeft waarschijnlijk het schot gehoord en de politie verwittigd, Jess moet hier weg!’ Zoë keek Tony met een angstig gezicht aan, maar Tony stond er zelf ook als versteend bij. ‘Doe dan toch iets, Tony!’ Riep Zoë uit. ‘Wat moet ik doen? Ik heb Jess niet vermoord!’ Riep hij woedend. ‘Maar we kunnen hier toch moeilijk blijven staat tot dat de politie ons hier aantreft! We moeten toch ergens het lijk verbergen!’ Zei Zoë. ‘We kunnen het nog altijd door het venster gooien’ stelde Tony voor. ‘Door het venster gooien? Ben je helemaal gek! Dan zien ze hem zeker liggen!’ zei Zoë. ‘Misschien wel, maar weet jij een betere oplossing?’ vroeg Tony. ‘Nee, maar…’ ‘wacht eens, toen ik hier vroeger speelde als kind, was er op het einde van deze gang een luik in de houten vloer! We kunnen hem daar verbergen!’ zei Tony. ‘Perfect! Kon je dat niet een beetje eerder zeggen, straks staat de politie hier voor onze neus!’ Zei Zoë. Tony nam Jess onder zijn armen en sleepte hem zo naar het einde van de gang. Net toen hij het luik wilde openen, ging de deur recht voor hen open en daar kwamen twee politieagenten te voorschijn...