Bram Stoker is een ziekelijk kind en moet tot zijn zevende jaar het bed houden. Zijn moeder doodt de tijd met het vertellen van griezelverhalen. Als volwassene leidt hij een dubbelleven, alsof hij niet kan keizen tussen een burgerlijk bestaan van zekerheid en een onzeker bestaan als schrijver en criticus. Hij is een protestante burgerman die overdag werkt als ambtenaar, maar ‘s avonds verkeert hij in literaire en artistieke kringen. Hij is een goede vriend van de Wilde familie en schrijft zelfs een aanbevelingsbrief voor hun getalenteerde zoon Oscar. Tijdens een voorstelling in Dublin, verschijnt de beroemde acteur Henry Irving ten tonele. Stokers leven neemt een dramatische wending. Zijn afhankelijke haatliefde verhouding met Irving zorgt ervoor dat hij ontslag neemt als ambtenaar en met zijn vrouw Florence Bascombe naar Londen verhuist om Irvings persoonlijk assistent te worden. Meer dan 30 jaar leeft hij in de schaduw van de veeleisende, egocentrische acteur. De frustraties van het werk, zijn slechte huwelijk en zijn moeilijke relatie met Irving bleken een uitstekende voedingsbodem voor zijn roman over de bloeddrinkende graaf.
Stoker schreef zeventien boeken en werkte als theatermanager, criticus en advocaat. Hij was een vriend van Mark Twain, Gladstone, Walt Whitman en Lord Tennyson. Maar nu, zo’n 90 jaar na zijn dood, staat Stoker nog altijd ‘in de schaduw van Dracula’.
Maar Stokers verhaal bestaat niet louter uit macabere hersenspinsels. De bloeddorstige romanfiguur heeft wel degelijk een historische alter-ego. De Roemeense prins Vlad IV alias Dracula, heerser over de streken Transsylvannië en Wallachije in de vijftiende eeuw, stond model. De naam Dracula - 'zoon van de draak' - heeft de prins te danken aan zijn vader Vlad Dracul die door zijn doelmatige strijd tegen de Turken werd verheven tot de 'Orde van de Draak' - een organisatie van ridders die het christendom verdedigde tegen de oprukkende Islam.
Opmerkelijk is dat voor veel Roemenen Tepes geen bruut, maar een vrijheidsstrijder is. Hij heeft in navolging van zijn vader het grote Ottomaanse leger de grens over gedreven en recht en orde gehandhaafd. Dictator Ceaušescu, die zichzelf op één lijn plaatste met de heersers van weleer, heeft de imagozuivering van de prins gestimuleerd. In de donkere Middeleeuwen was het in de ogen van de communist gebruikelijk dat elk middel werd ingezet om victorie te bereiken.
Ooit, héél lang geleden, was de burcht wel in handen van de familie om precies te zijn van Vlads opa Mircea de oude. Maar voor Prins Tepes zelf, die veel omzwervingen door Roemenië heeft gemaakt, was het hooguit een tijdelijke verblijfplaats. Bekend werd het Bran Castle, omdat het Vlads best bewaarde pleisterplaats is.
Sprookje
Bovenop deze tegenstrijdigheid kwam een rel rond de inplantingsplaats. Oud-communist Agathon-Dan koos het schilderachtige Sighisoara, de geboorteplaats van Tepes, als het thuisbasis voor het project. Tot grote tevredenheid van partijgenoot Danesan, de burgemeester van de Transsylvanische parel. De beslissing wekte echter de woede op van het liberale stadsbestuur van Brasov. In de Karpaten, vlakbij Brasov, ligt het kasteel van Bran. Dat sprookjesachtig bouwwerk heeft niets met Vlad Tepes te maken, maar dat verhinderde de buitenlandse toeristen niet er hun Dracula-fantasieën op te projecteren. En de buurtbewoners verdienen maar al te graag wat bij met de verkoop van souvenirs op een marktje aan de voet van het kasteel. De liberale fractie in Brasov bewerkt nu al haar medestanders om het Sighisoara-project te kelderen. Vlad III werd geboren in 1431 in het stadje Sighisoara in Transylvanië, waar zijn vader op dat moment militair Gouverneur was in dienst van keizer Sigismund. Het geboortehuis van Vlad stond aan de Piata Museului en word nog altijd gebruikt als restaurant, waar alleen de namen van de gerechten (De Dracula-schotel schijnt lekker te zijn) en een klein schilderijtje aan de muur herinneren aan Vlad. Al snel kreeg Vlad III de bijnaam Dracula, wat eigenlijk ‘zoon van de draak’ betekent. Deze naam is een verwijzing naar zijn vader, die als ‘Vlad de draak’ door het leven ging, maar omdat Vlad’s talent in het folteren meer bekend werd, werd zijn bijnaam steeds vaker geïnterpreteerd als ‘zoon van de duivel’ (Afgeleid van het Roemeense woord Drac, wat duivel betekent). Later zou Vlad III ook nog bekend staan als Vlad Tepes. De eerste wreedheden
Toen Vlad eenmaal stevig op de troon zat, nam hij wraak op de bojaren van Tirgoviste voor de dood van zijn vader en broer Mircea. Op paaszondag, vermoedelijk in het jaar 1459, arresteerde hij alle bojarenfamilies die hadden meegedaan aan het prinselijke feest. De ouderen liet hij spietsen. (Een van Vlad’s favoriete bezigheden, straks meer daarover) Degenen die niet gespietst werden, liet hij van de hoofdstad naar het plaatsje Poenari marcheren. Dit was een tocht van 80 kilometer, en niemand kreeg de kans om te rusten voor ze het einddoel hadden bereikt. Degenen die in Poenari aankwamen kregen opdracht een fort te bouwen op de ruïnes van een oudere versterking, met uitzicht op de rivier de Agres. Veel van hen kwamen om bij de bouw, maar uiteindelijk had Vlad wel zijn basis, waar hij zich kon verdedigen tegen toekomstige aanvallen. De resten van dit kasteel kun je nog altijd bezoeken, en staan nu bekend als Kasteel Dracula.
Vlad’s favoriete bezigheden
Vlad zou in de wijde omtrek bekend worden om zijn wrede straffen. Zo liet hij vaak mensen levend villen, koken, onthoofden, de ogen uitsteken, wurgen, ophangen, verbranden, roosteren, in stukken hakken, levend begraven en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Bij vrouwelijke slachtoffers ging Vlad vaak over tot het verminken van de geslachtsorganen. Zijn favoriete methode was echter het spietsen van mensen, waaraan Vlad zijn tweede bijnaam overhield: Tepes. Het Roemeense woord Tepes (spreek uit ‘Tseppesj’) betekent namelijk zo veel als ‘spietser’. De meeste slachtoffers van Vlad Tepes waren kooplieden en bojaren uit Wallachije, maar Vlad vond het ook geen probleem om buitenlandse edelen en kinderen op gruwelijke wijze om te brengen. Het spietsen is een bijzonder gruwelijke manier om iemand ter dood te brengen, wie een zwakke maag heeft leest beter niet verder. Een staak, zo dik als een volwassen mannenarm, werd bij het slachtoffer tussen de benen naar binnen geramd. Vaak werden twee paarden aan de benen van het slachtoffer gebonden om het slachtoffer zo makkelijk over de staak te trekken. Er zijn echter ook gevallen bekend waarbij de staak via een andere weg naar binnen werd gebracht, of via een andere lichaamsopening, of met bruut geweld via buik of borst. Soms werd de staak ook via de mond ingebracht zodat het slachtoffer ondersteboven kwam te hangen. De staak mocht niet te scherp zijn omdat het slachtoffer anders te snel zou sterven. De ‘kunst’ was om de staak niet te ver in te brengen zodat het slachtoffer niet onmiddellijk stierf, maar hij mocht ook niet van de staak afvallen als deze rechtop werd gezet. Als het slachtoffer zo in de lucht hing werd hij of zij door het gewicht van het eigen lichaam, langzaam naar beneden getrokken, waarbij de staak zich langzaam een weg zocht door de ingewanden. De dood van de slachtoffers was niet alleen uiterst pijnlijk maar kon zelfs enkele dagen duren. Veel mensen zullen hun eetlust verliezen bij het zien of lezen van deze manier van ter dood stellen. Vlad gaf echter altijd opdracht een uitgebreide maaltijd te serveren, zodat hij, onder het genot van een overvloed aan voedsel en drank kon kijken naar de gruwelijke dood van zijn slachtoffers. Het einde van Vlad
Vlad stierf in December 1476, en er gaan veel verhalen over de manier waarop hij stierf. Volgens de een werd hij onthoofd door zijn eigen Bojaren, volgens de ander ging hij in de strijd ten onder. Het mooiste maar minst waarschijnlijke verhaal vertelt ons dat Vlad de Turken wist te verslaan. Vlad rende een heuvel op om zijn overwinning uit te roepen. Een van zijn mannen zag hem echter aan voor een Turkse soldaat en heeft hem gedood. Het is in ieder geval duidelijk dat Vlad’s lichaam werd onthoofd. Het hoofd werd geparfumeerd en in zijde doeken gewikkeld om vervolgens naar Constantinopel vervoerd te worden waar het in zijn eigen stijl op een staak tentoon werd gesteld. Zijn lichaam werd begraven in een klooster op eiland Snagov. In 1931 werd een kerk bij een klosster op Snagov door archeologen onderzocht. Ze vonden een kist, bedekt met een purperen kleed en geborduurd met gouddraad. Het bleek een skelet te bevatten, bedekt met stukken verbleekte zijde, waarvan diverse delen – onder andere de schedel - ontbraken. Ook vond men in de kist een ring met het wapen van Vlad. Dit graf word dan ook het graf van Vlad genoemd. Het skelet uit de kist werd overgebracht naar een museum, maar het na korte tijd …… Spoorloos verdween. Bron: http://www.geocities.com/couprie/historie/dracula/vlad.html Vlad Tepes
alias (1431 - 1476) Historische context
Wallachije, de meest zuidelijke van de drie Roemeense provincies, ontstond als politieke eenheid aan het eind van de dertiende eeuw uit de brokstukken die na het uiteenvallen van het oost Romeinse rijk waren achtergebleven. Een belangrijke heerser van Wallachije was Basarab de Grote (1310 - 1352). De troon van Wallachije was erfelijk, maar ging niet automatisch over op de oudste zoon. Wanneer de vorst stierf, werd zijn opvolger door de bojaren gekozen uit de beschikbare leden van de prinselijke familie. Deze bojaren waren leden van de hoge adel, die in de Slavische landen feitelijk de macht deelden. In Wallachije zorgde deze deling van de macht voor flinke intriges. Moord en doodslag waren volkomen normale politieke middelen en er waren maar weinig edelen wie een hoge leeftijd en een natuurlijke dood gegund was. Na verloop van tijd was de Basarab dynastie in twee rivaliserende clans uiteen gevallen, de ene clan onder leiding van prins Dan, de andere onder leiding van prins Mircea de Oude (de grootvader van onze hoofdpersoon). De vete tussen Mircea en zijn nakomelingen en de Danesti-clan zou een belangrijke rol spelen in het leven van Vlad en zijn vader. Vlad's jeugd
Voordat we naar Vlad zelf gaan kijken, maken we eerst even kennis met zijn vader, die ook Vlad heette. Deze Vlad II was lid van de Orde van de Draak. Deze ridderorde, die wel kan worden vergeleken met de Teutoonse Ridderorde, was een semi-militaire en religieuze broederschap, die door Sigismund, keizer van het Heilige Roomse Rijk, en diens tweede vrouw Barbara Cilli was ingesteld om de Turken te bestrijden. Deze Turken vormden namelijk een ernstige bedreiging voor het Christelijke Europa. Sigismund had terecht geconcludeerd, dat een sterke buffer in de Balkan een goede verdediging zou vormen tegen de steeds weer oprukkende Turken. Vlad II naam zijn taak als ridder van de genoemde orde zeer serieus, en de Roemeense bojaren gaven hem al snel de naam Dracul, afgeleid van het Duitse woord Drache (Draak). Vlad II kon dit kennelijk wel waarderen en gebruikte het symbool van de draak als zegel en op zijn munten. De orde is voor ons wel interessant, wegens de traditionele dracht van de leden van de orde: een zwarte cape over een rode tuniek, die alleen op vrijdag gedragen mocht worden, tijdens de herdenking van Christus' lijden. Liefhebbers van Dracula films zullen de cape ongetwijfeld herkennen. Vlad III werd in 1431 (November of December) geboren in het stadje Sighisoara in Transsylvanië waar zijn vader op dat moment diende als militair Gouverneur in dienst van keizer Sigismund. Vlad's geboortehuis stond aan de Piata Museului, een pleintje midden in de oude citadel. Het huis bestaat nog steeds en wordt nu gebruikt als restaurant, waar slechts de namen van sommige gerechten (de Dracula-schotel schijnt erg lekker te zijn) en een klein portretje aan de muur herinneren aan de boreling. Al snel kreeg Vlad III de bijnaam Dracula, wat letterlijk 'zoon van de draak' betekent. Deze naam was oorspronkelijk een verwijzing naar zijn vader, die als 'Vlad de Draak' door het leven ging, maar naarmate Vlad's talent in het folteren meer bekend werd, werd zijn bijnaam steeds vaker geïnterpreteerd als 'zoon van de duivel' (naar het Roemeense woord Drac,wat duivel betekent). Vlad III zou ook bekend staan als Vlad Tepes. In de rest van dit stuk zullen we onze hoofdpersoon verder als Vlad aanduiden en zijn vader als Dracul. In de winter van 1436-1437 wist Dracul prins van Wallachije te worden door zijn rivaal Alexandru van de Danesti-clan te verslaan. Dracul verhuisde naar het paleis van Tirgoviste, de prinselijke hoofdstad. Vlad ging met zijn vader mee en woonde zes jaar aan het prinselijk hof, waar hij door een oudere bojaar werd onderwezen in de vaardigheden van oorlog en vrede, die voor een Christelijk ridder noodzakelijk werden geacht. Wallachije lag op een lastig punt, ingeklemd tussen de grootmachten Turkije (het Osmaanse of Ottomaanse rijk) en Hongarije. Dracul probeerde in eerste instantie neutraal te blijven, maar moest in 1443 Turkse hulp accepteren, toen de troon met Hongaarse hulp werd veroverd door een Danesti rivaal, Basarab II. Om zich van Turkse steun te verzekeren ging Dracul zelfs zo ver, dat hij in 1444 zijn zoons Vlad en Radu als gijzelaar aan Sultan Murad II overdroeg. Vlad werd in Adrianopel vastgehouden tot 1448, terwijl zijn broer Radu vrijwillig in Turkije bleef tot 1462. Het lijdt geen twijfel, dat deze 'vrijwillige' gevangenschap een belangrijke rol heeft gespeeld in de vorming van Vlad's karakter en levensvisie. Toen de Hongaarse koning Ladislas Poshumous in 1444 de strijd aanbond om de Turken uit het Christelijke Europa te verjagen, had Dracul een groot probleem. Aan de ene kant was hij als lid van de orde ven de draak moreel verplicht de Hongaarse koning te steunen. Aan de andere kant had hij het met de Sultan op een akkoordje gegooid en zelfs net twee van zijn zoons overgeleverd. Dracul loste het probleem op door zelf niet aan de strijd mee te doen, maar zijn oudste zoon Mircea te sturen. Het Christelijke leger werd verpletterend verslagen in de slag van Varna. De Hongaarse veldheer Hunyadi kneep er op weinig eervolle wijze tussenuit, wat voor Mircea en zijn vader aanleiding was Hunyadi de schuld van de nederlaag te geven. Vanaf dat moment zou Hunyadi een verbitterd tegenstander zijn van Mircea en Dracul. De Turken lieten Vlad in 1448 gaan, nadat ze hem verteld hadden over de door Hunyadi en Vladislav II georganiseerde moord op zijn vader. Vlad werd ook op de hoogte gesteld van de dood van zijn broer Mircea, de oudste wettige zoon van Dracul, die was gemarteld en uiteindelijk levend begraven door de bojaren van Tirgoviste. Vlad grijpt de macht
Hunyadi, de tegenstander van Vlad's broer Mircea, had zijn eigen kandidaat Vladislav II op de Wallachijse troon gezet. De 17-jarige Vlad deed een poging de troon van Wallachije te veroveren, daarbij gesteund door Turkse cavalerie en een contingent troepen die hij van pasja Mustafa Hassan ter beschikking gesteld had gekregen. Hunyadi versloeg hem echter twee maanden later en plaatste Vladislav II weer op de troon. Vlad vluchtte naar Moldavië, waar hij onderdak kreeg bij zijn neef, prins Bogdan van Moldavië. In 1451 werd Bogdan vermoord en in het tumult dat daarop ontstond was Vlad gedwongen bescherming te zoeken bij zijn vijand Hunyadi. Dat kwam Hunyadi op dat moment goed uit, want zijn beschermeling Vladislav II had gekozen voor een pro Turkse politiek en Hunyadi had dringend behoefte aan een meer betrouwbare stroman. Twee jaar later viel Constantinopel. Heel Europa was geschokt en Hunyadi besloot Turks Servië binnen te vallen, terwijl Vlad zou proberen Wallachije te heroveren. Hunyadi sneuvelde in de slag om Belgrado, maar in juli 1456 was Vlad in staat een tweede, succesvolle poging te doen om de troon van Wallachije te veroveren, waarbij hij het genoegen smaakte wraak te nemen op zijn doodsvijand Vladislav. Voordat Vladislav ter dood werd gebracht, werd hij gedwongen om, geknield voor een open graf, zijn eigen grafrede voor te lezen. Op dat moment begon Vlad's langste regeringsperiode, die zes jaar zou duren, en waarin hij zijn bloedige reputatie zou vestigen. De wreedheden van een prins
Toen Vlad stevig in het zadel zat, nam hij wraak op de bojaren van Tirgoviste voor de dood van zijn vader en broer Mircea. Op paaszondag, vermoedelijk in het jaar 1459, arresteerde hij alle bojarenfamilies die hadden meegedaan aan het prinselijke feest. De ouderen liet hij spietsen. (Hierover later meer.) Degenen die niet gespietst werden, liet hij van de hoofdstad naar het plaatsje Poenari marcheren. Het was een barre tocht van zo'n 80 kilometer, maar degenen die het overleefden kregen geen toestemming te rusten, voordat ze hun einddoel bereikt hadden.
Vlad droeg hen daarna op een fort te bouwen op de ruines van een oudere versterking, met uitzicht over de rivier Agres. Velen kwamen om tijdens de bouw, maar Vlad verwierf zich een stevige basis, waar hij zich tegen toekomstige vijanden kon verdedigen. De resten van dit fort staan nu bekend als Kasteel Dracula. Op St. Bartholomeus dag in hetzelfde jaar liet Vlad 30.000 kooplieden en bojaren uit de stad Brasov spietsen en in 1460 nog eens 1.000 inwoners van Sibiu. Het tekort aan Bojaren dat Vlad op deze manier veroorzaakte loste hij op door vrije boeren en middenstanders, die hem op de een of andere wijze hadden geholpen, in de adelstand te verheffen.
Vlad zou in de wijde omtrek berucht worden om zijn wrede straffen. Hij liet vaak mensen levend villen, koken, onthoofden, de ogen uitsteken, wurgen, ophangen, verbranden, roosteren, in stukken hakken, levend begraven en ga zo nog maar een poosje door. Bij vrouwelijke slachtoffers ging Vlad vaak over tot het verminken van de geslachtsorganen. Zijn favoriete methode bleef echter het spietsen, waaraan Vlad zijn tweede bijnaam dankte: Tepes. Het Roemeense woord 'Tepes' (fonetisch beter gespeld als 'Tseppesj') betekent namelijk zoveel als 'spietser'. Zelfs de Turken noemden hem 'Kaziglu Bey', wat 'De Spietser Prins' betekent. De meeste slachtoffers waren kooplieden en bojaren uit Wallachije, maar Vlad had er geen enkel probleem mee om ook buitenlandse edelen en zelfs kinderen op gruwelijke wijze om te brengen.
Dit spietsen was een bijzonder gruwelijke manier om iemand ter dood te brengen. Een houten staak, zo dik als een mannenarm, werd bij het slachtoffer - om het voorzichtig te formuleren - tussen de benen ingebracht. Vaak werden twee paarden aan de benen van het slachtoffer vastgebonden, om het slachtoffer eenvoudig over de paal heen te kunnen trekken. Er zijn ook flink wat gevallen bekend, waarbij de staak via een andere weg werd ingebracht, hetzij via een andere lichaamsopening, hetzij met bruut geweld via de onderbuik of borst. Een enkele keer werd de staak via de mond ingebracht, zodat het slachtoffer ondersteboven kwam te hangen. De staak mocht niet te scherp zijn, want dan zou het slachtoffer te snel sterven. De 'kunst' was om de staak zo diep in te brengen, dat het slachtoffer niet onmiddellijk stierf, maar ook niet van de staak afviel als deze rechtop werd gezet. Als het slachtoffer zo in de lucht hing, werd hij of zij door het gewicht van het eigen lichaam, langzaam naar beneden getrokken, waarbij de punt van de staak zich langzaam een weg zocht door de ingewanden. De dood van de slachtoffers was niet alleen uiterst pijnlijk, maar kon soms enkele dagen duren.
Bij de meeste mensen heeft de beschrijving van deze methode van terechtstelling een slechte invloed op de eetlust. Bij Vlad had het aanschouwen van deze Saté Orang kennelijk een heel andere uitwerking. Vooral bij massa-executies gaf Vlad opdracht een uitgebreide maaltijd te serveren, zodat hij, onder het genot van een overvloed aan voedsel en drank, nog meer plezier zou beleven aan het aanschouwen van de gruwelijke dood van zijn slachtoffers.
Vlad verslagen
Begin 1462 startte Vlad een campagne tegen de Turken aan de oevers van de Donau. Hij nam daarmee een flink risico, aangezien Sultan Mehmed II een forse militaire overmacht had. In de winter van 1462 slaagde Vlad er echter in een flink aantal militaire successen te boeken. De sultan besloot Vlad een lesje te leren en Wallachije als Turkse provincie in te lijven. Hij trok Wallachije binnen met een leger dat maar liefst drie maal zo groot was als Vlad's troepenmacht. Vlad had geen andere keus dan zich terug te trekken in Tirgoviste, maar onderweg paste hij de tactiek van de verschroeide aarde toe. Dorpen en akkers werden platgebrand en bronnen werden vergiftigd. De Turken wisten ondanks een ernstig gebrek aan eten en drinken toch de hoofdstad te bereiken, maar werden daar geconfronteerd met een gruwelijk beeld: voor de stad waren duizenden staken rechtop neergezet, met daarop de rottende lijken van zo'n 20.000 Turkse krijgsgevangenen. Het resultaat was precies wat Vlad had willen bereiken: zelfs de dapperste Turkse officieren zonk de moed in de schoenen en de sultan had geen andere keus dan toegeven dat hij verslagen was. (Deze gebeurtenis wordt overigens ook beschreven in de 'Legende des Siecles' van Victor Hugo.) Mehmed trok zich terug uit Wallachije, maar stuurde Vlad's jongere broer Radu, die door de Turken als troonpretendent naar voren geschoven was, naar het front. Aan het hoofd van een Turks leger en met steun van deserteurs uit het leger van Vlad, achtervolgde Radu zijn broer naar het kasteel van Poenari aan de oever van de Arges. De legende vertelt, dat Vlad's vrouw, om aan Turkse gevangenschap te ontkomen, daar zelfmoord pleegde, door zich van de kantelen langs de rotswand in de rivier te werpen. (Francis Ford Coppola heeft dit thema gebruikt in zijn versie van Dracula.) In de officiële geschiedschrijving is hier echter geen bewijs van te vinden, wat op zich ook weer niets zegt, omdat vrouwen in die tijd en streek van ondergeschikt belang waren. Terugkeer en einde van de Spietser Prins
Vlad was in ieder geval niet het type om zelfmoord te plegen. Hij wist aan de belegering te ontkomen via een geheime doorgang naar de bergen. Met behulp van een paar boeren uit het dorpje Arefu wist hij Transylvanië te bereiken, waar hij kennis maakte met de nieuwe Hongaarse koning Matthias Corvinus. Vlad hoopte van deze Matthias hulp te krijgen, maar in plaats daarvan werd hij gevangen genomen en opgesloten in de Hongaarse hoofdstad Visegrad. Heel geleidelijk wist Vlad weer bij de koning in de gunst te komen, zelfs zozeer dat hij toestemming kreeg om met een lid van de koninklijke familie in het huwelijk te treden. (Sommige bronnen noemen Corvinus' zuster als bruid.) Vlad verwekte bij zijn tweede vrouw twee zoons (vermoedelijk rond 1466). Ondertussen volgde Vlad's broer Radu een openlijk pro Turkse koers. Mogelijk heeft dit een rol gespeeld in de positieve houding die Corvinus tegenover Vlad innam. Waarschijnlijk heeft ook Vlad's bekering tot het katholicisme hieraan bijgedragen. In ieder geval werd Vlad in 1475 door Corvinus weer erkend als prins van Wallachije. In 1476 deed Vlad een inval in Wallachije, daarbij gesteund door de Transylvanische prins Stephen Báthory. (Onthoud die naam, want we zullen hem straks nog een keer tegenkomen.) Met een troepenmacht bestaande uit Transylvaniërs, ontevreden Wallachijse bojaren en een contingent Moldaviërs wisten Vlad en Báthory hun rivaal Basarab de oude, die de inmiddels overleden Mircea had opgevold als prins van Wallachije, op de vlucht te jagen. De Wallachijse bojaren herinnerden zich de bloedbaden die Vlad had aangericht en velen van hen weigerden Vlad te steunen toen hij een oprukkende Turkse troepenmacht het hoofd moest bieden. Met nog geen 1000 man stond Vlad tegenover een immens Turks leger. Vlad stierf in December 1476 op het slagveld nabij het toen nog kleine stadje Boekarest. Wat er precies gebeurd is, is nooit helemaal opgehelderd. Volgens één verhaal werd Vlad vermoord door zijn eigen Bojaren. Volgens een ander verhaal ging Vlad gewoon in de strijd ten onder. Het mooiste maar minst waarschijnlijke verhaal vertelt echter dat Vlad de Turken wist te verslaan. Vlad rende een heuvel op, met de bedoeling op de top de overwinning uit te roepen. Eén van zijn eigen mannen zou hem per ongeluk hebben aangezien voor een Turkse soldaat en hem gedood hebben. Wat wel vaststaat, is dat Vlad's lichaam werd onthoofd. Het hoofd werd geparfumeerd en in zijde gewikkeld om vervolgens naar Constantinopel gestuurd te worden, waar het op een staak tentoon werd gesteld. Zijn lichaam werd begraven in één van de door hem beschermde kloosters op het eiland Snagov. In 1931 werd een kerk bij een klooster op Snagov door archeologen onderzocht. Men vond een kist, bedekt met een purperen kleed, geborduurd met gouddraad. Het bleek een skelet te bevatten, bedekt met stukken verbleekte zijde brokaat, waarvan diverse delen - onder andere de schedel - ontbraken. Verder werd in de kist een ring gevonden met het wapen van Vlad. Dit graf wordt dan ook door wetenschappers als het graf van Vlad beschouwd. Het skelet werd overgebracht naar een museum, waar het na korte tijd... ...spoorloos verdween. Anekdotes over Dracula
Er zijn flink wat anekdotes over de ideeën van Vlad Tepes over goed en kwaad. We moeten wel bedenken dat veel van deze anekdotes pas op schrift gesteld werden na Vlad's dood. We laten hier de meest opvallende de revue passeren. De Hongaarse kapitein. Tijdens Vlad's verblijf in Hongarije, drong eens een dief binnen in het huis waar Vlad en zijn tweede vrouw woonden. Een Hongaarse kapitein volgde de dief naar binnen en werd prompt door Vlad gedood. Toen de koning Vlad vroeg, waarom hij de kapitein had gedood, antwoordde Vlad, dat een heer het huis van een groot heerser niet binnen gaat zonder zich behoorlijk te laten aankondigen. De gouden beker
Vlad stond onder zijn onderdanen bekend om zijn fanatisme op het gebied van eerlijkheid en orde. Bijna elk misdrijf, van liegen en stelen tot moord, kon bestraft worden met spietsen. Vlad had zoveel vertrouwen in zijn methode van ordehandhaving, dat hij een gouden beker liet plaatsen op het centrale plein van Tirgoviste. Dorstige reizigers mochten de beker gebruiken, maar de beker moest op het plein blijven. Uit historische bronnen blijkt, dat de beker tijdens Vlad's regeringsperiode inderdaad nooit gestolen is. Dat dit zero tolerance beleid wel erg ver ging, bewijst de volgende anekdote. De luie vrouw
Vlad zag eens een boer aan het werk in een gescheurde kaftan. De prins stopte en vroeg de man of hij geen vrouw had. Toen de man antwoordde dat hij wel degelijk een vrouw had, liet Vlad de vrouw voor zich brengen. Vlad vroeg haar of zij geen naald en draad in huis had. Aangezien de vrouw wel over deze zaken bleek te beschikken, kwam Vlad tot de conclusie dat zij lui was. Ondanks protesten van de boer liet Vlad haar ter plekke spietsen en gaf een andere vrouw bevel met de boer te trouwen. Vlad waarschuwde haar, dat ze hard moest werken, omdat haar anders hetzelfde lot beschoren zou zijn als haar voorgangster. Het feest voor de armen en zieken
Vlad was ervan overtuigd, dat al zijn onderdanen moesten werken en zo bijdragen aan de gemeenschap. Hij beschouwde de armen, zwervers en bedelaars als dieven. Hij besloot alle armen en zieken van Wallachije uit te nodigen voor een groot feest op het prinselijk hof in Tirgoviste. Nadat alle gasten zich volgegeten hadden, liet Vlad de deuren en ramen barricaderen, waarna hij de hal in brand liet steken. Niemand overleefde. (Volgens een variant van dit verhaal, vroeg Vlad aan de aanwezigen of ze wilden dat hij al hun aardse problemen voorgoed op zou lossen. Degenen die bevestigend beantwoordden werden in de zaal opgesloten, de overigen werden gespaard.) De ambassadeurs
Op zekere dag stuurde een vreemde mogendheid (soms wordt Persië genoemd) twee gezanten om met Vlad te onderhandelen. Bij hun binnenkomst hielden zijn hun hoed op het hoofd. Vlad vroeg of zij het niet onbeleefd vonden om in zijn aanwezigheid het hoofd bedekt te houden. De gezanten antwoorden daarop dat zij hun hoed voor niemand afnamen. Vlad zei dat hij de gezanten zou helpen om dat goed te onthouden en gaf zijn mannen vervolgens opdracht om hun hoed op hun hoofd vast te spijkeren. Of de gezanten dit geheugensteuntje overleefd hebben is niet duidelijk. De twee monniken. Op zekere dag kwamen twee katholieke monniken bij Vlad op bezoek om een financiële bijdrage te vragen voor hun klooster. Op zich was dat al een teken van grote moed, want katholieke geestelijken waren in dit land, waar de Roemeens orthodoxe kerk in hoog aanzien stond, niet bepaald populair. Vlad nam de monniken mee naar het raam, waarvandaan zij een goed uitzicht hadden op een groot aantal gespietste krijgsgevangenen en misdadigers. Vlad vroeg de monniken of zij vonden dat hij het recht had om mensen op deze manier terecht te stellen. De ene monnik antwoorden, dat Vlad door God als vorst was aangesteld en dat een eenvoudige monnik niet het recht had om kritiek te leveren op het doen en laten van de prins. De andere monnik uitte echter ongezouten kritiek op de wrede manier waarop Vlad met zijn tegenstanders omging. De voorzichtige en beleefde monnik werd beloond met goud en juwelen, de eerlijke werd beloond met een hoge positie aan het hof: boven op een staak. (In een andere versie van dit verhaal, werden de beloningen precies andersom verdeeld.) De buitenlandse koopman
Een buitenlandse koopman bezocht Tirgoviste. Omdat hij gehoord had dat misdaad in Wallachije zeer streng bestraft werd, liet hij zijn wagen met handelswaar 's nachts gewoon op straat staan. De volgende ochtend ontdekte hij dat er 160 dukaten uit zijn beurs verdwenen waren. De koopman klaagde hierover bij de prins en deze beloofde de koopman dat het probleem opgelost zou worden. De koopman mocht in het paleis overnachten en Vlad vaardigde een bevel uit, dat de dief de gestolen dukaten terug moest brengen. Anders zou de stad worden verwoest. 's Nachts gaf Vlad opdracht de ontbrekende 160 dukaten uit zijn eigen schatkist aan te vullen en er nog één extra dukaat aan toe te voegen. De volgende ochtend telde de koopman zijn dukaten na en melde de extra dukaat aan de prins. Ondertussen was de echte dief gevangen genomen en Vlad gaf bevel de dief te spietsen. De koopman werd verteld dat hij ook gespietst zou zijn als hij de extra dukaat niet gemeld had. De Poolse edelman
In september 1458 kreeg Vlad bezoek van Benedict de Boither, een Poolse edelman in dienst van de Hongaarse koning. Tijdens het diner werd een gouden speer binnengebracht en recht voor de koninklijke gezant opgesteld. Vlad vroeg zijn gast waarom hij dacht dat de speer daar was neergezet. Benedict antwoordde dat er kennelijk een bojaar was die de woede van de prins had opgewekt en dat, als hijzelf de oorzaak van deze woede was, de prins het volste recht had om hem ter dood te brengen. Vlad was kennelijk blij met dit antwoord en overlaadde zijn gast met geschenken, waarbij hij fijntjes opmerkte dat de edelman inderdaad gespietst zou zijn als hij een ander antwoord had gegeven.
De edelman met de gevoelige neus
Toen Vlad op St. Bartholomeus dag in 1459 30.000 kooplieden en edelen uit Brasov liet spietsen, zag hij dat één van zijn bojaren zijn neus dicht hield. Dracula gaf opdracht de man te spietsen op een extra hoge staak, zodat hij de stank, verspreid door zijn stervende lotgenoten, beter zou kunnen ruiken. Bram Stoker's Dracula
Het is niet helemaal duidelijk, waarom Bram Stoker de 15de eeuwse Roemeense prins koos als voorbeeld voor zijn hoofdpersoon. Bram Stoker zou een vriendschappelijke relatie gehad hebben met de Hongaarse professor Arminius Vambery (Hermann Vamberger), en het lijkt erop dat deze flink wat informatie over Vlad aan Stoker heeft gegeven. Opvallend is in elk geval dat Dr. Abraham van Helsing, de Amsterdamse vampierbestrijder die in Stoker's boek de strijd aanbindt met de bloedzuigende griezel, zijn 'vriend Arminius' noemt als bron van zijn kennis over vampiers. Stoker en Vambery hebben elkaar minstens twee maal ontmoet, maar voor een langdurige vriendschappelijke relatie of correspondentie tussen deze twee is geen enkel bewijs. De enige echte relatie tussen Stoker's hoofdpersoon en de Spietser Prins is het boek van Stoker. In de eerste versie van Stoker's manuscript heet de hoofdpersoon overigens 'Count Wampyr'. Waarschijnlijk heeft Stoker later de naam Dracula gekozen wegens een voetnoot in William Wilkinson's boek 'An Account of the Principalities ofWallachia and Moldavia', waar het woord Dracula vertaald wordt in 'duivel' Stoker maakte wel dankbaar gebruik van allerlei overleveringen, historische bronnen en ook van zijn eigen ervaringen om de figuur van de vampier vorm te geven. In elk geval kwam de vampier wel voor in het bijgeloof in de Slavische landen. In sommige achtergebleven streken wordt ook nu nog in het bestaan van vampiers geloofd. Daar moet echter bij gezegd worden, dat een vampier daar niet wordt gezien als een wezen dat bloed drinkt, maar meer als een soort spirituele vampier, die louter door zijn aanwezigheid in staat is levenskracht te onttrekken aan zijn slachtoffer. Ook in onze streken werd wel geloof gehecht aan dit soort vampiers. Zo beschrijft de homeopathische arts Dr. Berridge een oudere man die hem regelmatig consulteerde. Gedurende het consult voelde de arts zich steeds ernstig vermoeid raken en Berridge kwam tot de overtuiging zijn patiënt een onbewuste vampier was. In Stoker's boek kan een vampier alleen gedood worden, door een houten staak door het hart van de vampier te slaan. Waar dit thema vandaan komt is duidelijk. De rechtop staande staak die Vlad voor zijn hobby gebruikte is hier veranderd in een wapen tegen de vampier. Ook het gebruik van het kruis is simpel te verklaren. Aangezien de naam 'Dracula' geïnterpreteerd kan worden als 'zoon van de duivel', is het logisch om de drager van die naam te bestrijden met het symbool van de zoon van God. Ook het onthoofden van de inmiddels gedode vampier, dat in Stoker's boek als veiligheidsmaatregel aan de orde komt, is rechtstreeks van Vlad afkomstig. Ook bij hem werd immers, na zijn dood, het hoofd afgehakt. Het gebruik van knoflook is een moeilijker verhaal. Voor zover bekend had Vlad niets met of tegen knoflook. We weten eigenlijk verdraaid weinig over Vlad's eetgewoonten, behalve dan dat hij het prettig vond om zijn twaalfuurtje te nuttigen in de nabijheid van zijn stervende slachtoffers, maar wat hij daarbij at of dronk is onbekend. In de 'volksgeneeskunde' wordt knoflook wel veel gebruikt, onder andere als 'natuurlijk antibioticum', als middel tegen wormen (mits in enorme hoeveelheden genuttigd) en, merkwaardig genoeg, als middel tegen hoge bloeddruk. Stoker liet het afgehakte hoofd van een vrouwelijke vampier door van Helsing vullen met teentjes knoflook. Mogelijk heeft dat iets te maken met het parfumeren van Vlad's afgehakte hoofd, wat ongetwijfeld werd gedaan om de stank van de rottende weefsels te verbloemen. Waarom Stoker zijn hoofdpersoon bloed laat drinken is een vraag die generaties wetenschappers heeft bezig gehouden. De meest komische verklaring die ik tot nu toe heb gelezen is het idee dat Vlad aan hondsdolheid geleden zou hebben. Hondsdolheid uit zich onder andere in een grote dorstigheid en in bloedbraken. De combinatie van dorst en bloed zou door Stoker vertaald zijn in het drinken van bloed. Een aardige verklaring, maar in historische bronnen is niets te vinden dat deze hypothese ondersteunt. Een andere mogelijke verklaring kan gezocht worden in Vlad's gewoonte om tijdens terechtstellingen te eten. Het is best denkbaar dat ooggetuigen een beker wijn in Vlad's hand hebben aangezien voor een beker bloed. Het is zelfs niet onmogelijk, dat Vlad inderdaad bloed heeft gedronken om zijn tegenstanders flink de stuipen op het lijf te jagen, maar ook hierover is in historische bronnen niets te vinden. De meest voor de hand liggende verklaring voor Stoker's idee van de bloeddrinkende Graaf is waarschijnlijk te vinden in het leven van Elizabeth Báthory. (De zorgvuldige lezer zal de achternaam herkennen. Het gaat hier inderdaad om een familielid van Vlad's bondgenoot uit 1476.) Deze 16de eeuwse Hongaarse gravin was ervan overtuigd, dat zij bloed van maagden kon gebruiken om jong en mooi te blijven, wat een flink aantal dienstmeisjes het leven heeft gekost. Mogelijk is deze Gravin ook de reden geweest dat Stoker zijn hoofdpersoon de titel Count (graaf) gegeven heeft in plaats van de juiste titel Prins, maar ook de voor Britten exotische klank van het woord 'Count' kan hieraan debet zijn. Hoe het ook zij, als Stoker zijn hoofdpersoon niet de naam Dracula had gegeven, dan zouden wij in onze streken waarschijnlijk nooit van de Spietser Prins gehoord hebben. Dankzij Stoker is Dracula toch op een bepaalde manier onsterfelijk geworden
Tijdbalk - 1431 (November of December) geboren in het stadje Sighisoara in Transylvanië. - 1436-1437: In de winter, prins geworden van Wallachije. - 1444: Dracul draagt zijn zoons Vlad en Radu over als gijzelaar aan sultan Murad II. - 1444: Hongaarse koning Ladislas Poshumous bindt de strijd aan tegen de Turken. - 1448: de Turken laten Vlad gaan. - 1453: Constantinopel wordt veroverd door de Turkse sultan Mehmed II. - 1459: Wraakacties van Vlad. Hij arresteert alle bojarenfamilies en laat de ouderen spietsen. - 1459: Laat 30.000 kooplieden en bojaren spietsen. - 1460: Laat 1000 inwoners van Sibiu spietsen. - 1462: Start campagne tegen de Turken. Verslaat ze, maar ontvlucht wel zijn land. - 1476: Vlad doet inval in Wallachije. - 1476: December, Vlad sterft op het slagveld nabij het kleine stadje Boekarest. de Historische Dracula
Wallachije, de meest zuidelijke van de drie Roemeense provincies, ontstond als politieke eenheid aan het eind van de dertiende eeuw uit de brokstukken die na het uiteenvallen van het oost Romeinse rijk waren achtergebleven. Een belangrijke heerser van Wallachije was Basarab de Grote (1310 - 1352). De troon van Wallachije was erfelijk, maar ging niet automatisch over op de oudste zoon. Wanneer de vorst stierf, werd zijn opvolger door de bojaren gekozen uit de beschikbare leden van de prinselijke familie. Deze bojaren waren leden van de hoge adel, die in de Slavische landen feitelijk de macht deelden. In Wallachije zorgde deze deling van de macht voor flinke intriges. Moord en doodslag waren volkomen normale politieke middelen en er waren maar weinig edelen wie een hoge leeftijd en een natuurlijke dood gegund was. Na verloop van tijd was de Basarab dynastie in twee rivaliserende clans uiteen gevallen, de ene clan onder leiding van prins Dan, de andere onder leiding van prins Mircea de Oude (de grootvader van onze hoofdpersoon). De vete tussen Mircea en zijn nakomelingen en de Danesti-clan zou een belangrijke rol spelen in het leven van Vlad en zijn vader.
Bovenop deze tegenstrijdigheid kwam een rel rond de inplantingsplaats. Oud-communist Agathon-Dan koos het schilderachtige Sighisoara, de geboorteplaats van Tepes, als het thuisbasis voor het project. Tot grote tevredenheid van partijgenoot Danesan, de burgemeester van de Transsylvanische parel. De beslissing wekte echter de woede op van het liberale stadsbestuur van Brasov. In de Karpaten, vlakbij Brasov, ligt het kasteel van Bran. Dat sprookjesachtig bouwwerk heeft niets met Vlad Tepes te maken, maar dat verhinderde de buitenlandse toeristen niet er hun Dracula-fantasieën op te projecteren. En de buurtbewoners verdienen maar al te graag wat bij met de verkoop van souvenirs op een marktje aan de voet van het kasteel. De liberale fractie in Brasov bewerkt nu al haar medestanders om het Sighisoara-project te kelderen. Vlad III werd geboren in 1431 in het stadje Sighisoara in Transylvanië, waar zijn vader op dat moment militair Gouverneur was in dienst van keizer Sigismund. Het geboortehuis van Vlad stond aan de Piata Museului en word nog altijd gebruikt als restaurant, waar alleen de namen van de gerechten (De Dracula-schotel schijnt lekker te zijn) en een klein schilderijtje aan de muur herinneren aan Vlad. Al snel kreeg Vlad III de bijnaam Dracula, wat eigenlijk ‘zoon van de draak’ betekent. Deze naam is een verwijzing naar zijn vader, die als ‘Vlad de draak’ door het leven ging, maar omdat Vlad’s talent in het folteren meer bekend werd, werd zijn bijnaam steeds vaker geïnterpreteerd als ‘zoon van de duivel’ (Afgeleid van het Roemeense woord Drac, wat duivel betekent). Later zou Vlad III ook nog bekend staan als Vlad Tepes. De eerste wreedheden
Vlad zou in de wijde omtrek bekend worden om zijn wrede straffen. Zo liet hij vaak mensen levend villen, koken, onthoofden, de ogen uitsteken, wurgen, ophangen, verbranden, roosteren, in stukken hakken, levend begraven en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Bij vrouwelijke slachtoffers ging Vlad vaak over tot het verminken van de geslachtsorganen. Zijn favoriete methode was echter het spietsen van mensen, waaraan Vlad zijn tweede bijnaam overhield: Tepes. Het Roemeense woord Tepes (spreek uit ‘Tseppesj’) betekent namelijk zo veel als ‘spietser’. De meeste slachtoffers van Vlad Tepes waren kooplieden en bojaren uit Wallachije, maar Vlad vond het ook geen probleem om buitenlandse edelen en kinderen op gruwelijke wijze om te brengen. Het spietsen is een bijzonder gruwelijke manier om iemand ter dood te brengen, wie een zwakke maag heeft leest beter niet verder. Een staak, zo dik als een volwassen mannenarm, werd bij het slachtoffer tussen de benen naar binnen geramd. Vaak werden twee paarden aan de benen van het slachtoffer gebonden om het slachtoffer zo makkelijk over de staak te trekken. Er zijn echter ook gevallen bekend waarbij de staak via een andere weg naar binnen werd gebracht, of via een andere lichaamsopening, of met bruut geweld via buik of borst. Soms werd de staak ook via de mond ingebracht zodat het slachtoffer ondersteboven kwam te hangen. De staak mocht niet te scherp zijn omdat het slachtoffer anders te snel zou sterven. De ‘kunst’ was om de staak niet te ver in te brengen zodat het slachtoffer niet onmiddellijk stierf, maar hij mocht ook niet van de staak afvallen als deze rechtop werd gezet. Als het slachtoffer zo in de lucht hing werd hij of zij door het gewicht van het eigen lichaam, langzaam naar beneden getrokken, waarbij de staak zich langzaam een weg zocht door de ingewanden. De dood van de slachtoffers was niet alleen uiterst pijnlijk maar kon zelfs enkele dagen duren. Veel mensen zullen hun eetlust verliezen bij het zien of lezen van deze manier van ter dood stellen. Vlad gaf echter altijd opdracht een uitgebreide maaltijd te serveren, zodat hij, onder het genot van een overvloed aan voedsel en drank kon kijken naar de gruwelijke dood van zijn slachtoffers. Het einde van Vlad
Vlad stierf in December 1476, en er gaan veel verhalen over de manier waarop hij stierf. Volgens de een werd hij onthoofd door zijn eigen Bojaren, volgens de ander ging hij in de strijd ten onder. Het mooiste maar minst waarschijnlijke verhaal vertelt ons dat Vlad de Turken wist te verslaan. Vlad rende een heuvel op om zijn overwinning uit te roepen. Een van zijn mannen zag hem echter aan voor een Turkse soldaat en heeft hem gedood. Het is in ieder geval duidelijk dat Vlad’s lichaam werd onthoofd. Het hoofd werd geparfumeerd en in zijde doeken gewikkeld om vervolgens naar Constantinopel vervoerd te worden waar het in zijn eigen stijl op een staak tentoon werd gesteld. Zijn lichaam werd begraven in een klooster op eiland Snagov. In 1931 werd een kerk bij een klosster op Snagov door archeologen onderzocht. Ze vonden een kist, bedekt met een purperen kleed en geborduurd met gouddraad. Het bleek een skelet te bevatten, bedekt met stukken verbleekte zijde, waarvan diverse delen – onder andere de schedel - ontbraken. Ook vond men in de kist een ring met het wapen van Vlad. Dit graf word dan ook het graf van Vlad genoemd. Het skelet uit de kist werd overgebracht naar een museum, maar het na korte tijd …… Spoorloos verdween. Bron: http://www.geocities.com/couprie/historie/dracula/vlad.html Vlad Tepes
alias (1431 - 1476) Historische context
Wallachije, de meest zuidelijke van de drie Roemeense provincies, ontstond als politieke eenheid aan het eind van de dertiende eeuw uit de brokstukken die na het uiteenvallen van het oost Romeinse rijk waren achtergebleven. Een belangrijke heerser van Wallachije was Basarab de Grote (1310 - 1352). De troon van Wallachije was erfelijk, maar ging niet automatisch over op de oudste zoon. Wanneer de vorst stierf, werd zijn opvolger door de bojaren gekozen uit de beschikbare leden van de prinselijke familie. Deze bojaren waren leden van de hoge adel, die in de Slavische landen feitelijk de macht deelden. In Wallachije zorgde deze deling van de macht voor flinke intriges. Moord en doodslag waren volkomen normale politieke middelen en er waren maar weinig edelen wie een hoge leeftijd en een natuurlijke dood gegund was. Na verloop van tijd was de Basarab dynastie in twee rivaliserende clans uiteen gevallen, de ene clan onder leiding van prins Dan, de andere onder leiding van prins Mircea de Oude (de grootvader van onze hoofdpersoon). De vete tussen Mircea en zijn nakomelingen en de Danesti-clan zou een belangrijke rol spelen in het leven van Vlad en zijn vader. Vlad's jeugd
Voordat we naar Vlad zelf gaan kijken, maken we eerst even kennis met zijn vader, die ook Vlad heette. Deze Vlad II was lid van de Orde van de Draak. Deze ridderorde, die wel kan worden vergeleken met de Teutoonse Ridderorde, was een semi-militaire en religieuze broederschap, die door Sigismund, keizer van het Heilige Roomse Rijk, en diens tweede vrouw Barbara Cilli was ingesteld om de Turken te bestrijden. Deze Turken vormden namelijk een ernstige bedreiging voor het Christelijke Europa. Sigismund had terecht geconcludeerd, dat een sterke buffer in de Balkan een goede verdediging zou vormen tegen de steeds weer oprukkende Turken. Vlad II naam zijn taak als ridder van de genoemde orde zeer serieus, en de Roemeense bojaren gaven hem al snel de naam Dracul, afgeleid van het Duitse woord Drache (Draak). Vlad II kon dit kennelijk wel waarderen en gebruikte het symbool van de draak als zegel en op zijn munten. De orde is voor ons wel interessant, wegens de traditionele dracht van de leden van de orde: een zwarte cape over een rode tuniek, die alleen op vrijdag gedragen mocht worden, tijdens de herdenking van Christus' lijden. Liefhebbers van Dracula films zullen de cape ongetwijfeld herkennen. Vlad III werd in 1431 (November of December) geboren in het stadje Sighisoara in Transsylvanië waar zijn vader op dat moment diende als militair Gouverneur in dienst van keizer Sigismund. Vlad's geboortehuis stond aan de Piata Museului, een pleintje midden in de oude citadel. Het huis bestaat nog steeds en wordt nu gebruikt als restaurant, waar slechts de namen van sommige gerechten (de Dracula-schotel schijnt erg lekker te zijn) en een klein portretje aan de muur herinneren aan de boreling. Al snel kreeg Vlad III de bijnaam Dracula, wat letterlijk 'zoon van de draak' betekent. Deze naam was oorspronkelijk een verwijzing naar zijn vader, die als 'Vlad de Draak' door het leven ging, maar naarmate Vlad's talent in het folteren meer bekend werd, werd zijn bijnaam steeds vaker geïnterpreteerd als 'zoon van de duivel' (naar het Roemeense woord Drac,wat duivel betekent). Vlad III zou ook bekend staan als Vlad Tepes. In de rest van dit stuk zullen we onze hoofdpersoon verder als Vlad aanduiden en zijn vader als Dracul. In de winter van 1436-1437 wist Dracul prins van Wallachije te worden door zijn rivaal Alexandru van de Danesti-clan te verslaan. Dracul verhuisde naar het paleis van Tirgoviste, de prinselijke hoofdstad. Vlad ging met zijn vader mee en woonde zes jaar aan het prinselijk hof, waar hij door een oudere bojaar werd onderwezen in de vaardigheden van oorlog en vrede, die voor een Christelijk ridder noodzakelijk werden geacht. Wallachije lag op een lastig punt, ingeklemd tussen de grootmachten Turkije (het Osmaanse of Ottomaanse rijk) en Hongarije. Dracul probeerde in eerste instantie neutraal te blijven, maar moest in 1443 Turkse hulp accepteren, toen de troon met Hongaarse hulp werd veroverd door een Danesti rivaal, Basarab II. Om zich van Turkse steun te verzekeren ging Dracul zelfs zo ver, dat hij in 1444 zijn zoons Vlad en Radu als gijzelaar aan Sultan Murad II overdroeg. Vlad werd in Adrianopel vastgehouden tot 1448, terwijl zijn broer Radu vrijwillig in Turkije bleef tot 1462. Het lijdt geen twijfel, dat deze 'vrijwillige' gevangenschap een belangrijke rol heeft gespeeld in de vorming van Vlad's karakter en levensvisie. Toen de Hongaarse koning Ladislas Poshumous in 1444 de strijd aanbond om de Turken uit het Christelijke Europa te verjagen, had Dracul een groot probleem. Aan de ene kant was hij als lid van de orde ven de draak moreel verplicht de Hongaarse koning te steunen. Aan de andere kant had hij het met de Sultan op een akkoordje gegooid en zelfs net twee van zijn zoons overgeleverd. Dracul loste het probleem op door zelf niet aan de strijd mee te doen, maar zijn oudste zoon Mircea te sturen. Het Christelijke leger werd verpletterend verslagen in de slag van Varna. De Hongaarse veldheer Hunyadi kneep er op weinig eervolle wijze tussenuit, wat voor Mircea en zijn vader aanleiding was Hunyadi de schuld van de nederlaag te geven. Vanaf dat moment zou Hunyadi een verbitterd tegenstander zijn van Mircea en Dracul. De Turken lieten Vlad in 1448 gaan, nadat ze hem verteld hadden over de door Hunyadi en Vladislav II georganiseerde moord op zijn vader. Vlad werd ook op de hoogte gesteld van de dood van zijn broer Mircea, de oudste wettige zoon van Dracul, die was gemarteld en uiteindelijk levend begraven door de bojaren van Tirgoviste. Vlad grijpt de macht
Hunyadi, de tegenstander van Vlad's broer Mircea, had zijn eigen kandidaat Vladislav II op de Wallachijse troon gezet. De 17-jarige Vlad deed een poging de troon van Wallachije te veroveren, daarbij gesteund door Turkse cavalerie en een contingent troepen die hij van pasja Mustafa Hassan ter beschikking gesteld had gekregen. Hunyadi versloeg hem echter twee maanden later en plaatste Vladislav II weer op de troon. Vlad vluchtte naar Moldavië, waar hij onderdak kreeg bij zijn neef, prins Bogdan van Moldavië. In 1451 werd Bogdan vermoord en in het tumult dat daarop ontstond was Vlad gedwongen bescherming te zoeken bij zijn vijand Hunyadi. Dat kwam Hunyadi op dat moment goed uit, want zijn beschermeling Vladislav II had gekozen voor een pro Turkse politiek en Hunyadi had dringend behoefte aan een meer betrouwbare stroman. Twee jaar later viel Constantinopel. Heel Europa was geschokt en Hunyadi besloot Turks Servië binnen te vallen, terwijl Vlad zou proberen Wallachije te heroveren. Hunyadi sneuvelde in de slag om Belgrado, maar in juli 1456 was Vlad in staat een tweede, succesvolle poging te doen om de troon van Wallachije te veroveren, waarbij hij het genoegen smaakte wraak te nemen op zijn doodsvijand Vladislav. Voordat Vladislav ter dood werd gebracht, werd hij gedwongen om, geknield voor een open graf, zijn eigen grafrede voor te lezen. Op dat moment begon Vlad's langste regeringsperiode, die zes jaar zou duren, en waarin hij zijn bloedige reputatie zou vestigen. De wreedheden van een prins
Begin 1462 startte Vlad een campagne tegen de Turken aan de oevers van de Donau. Hij nam daarmee een flink risico, aangezien Sultan Mehmed II een forse militaire overmacht had. In de winter van 1462 slaagde Vlad er echter in een flink aantal militaire successen te boeken. De sultan besloot Vlad een lesje te leren en Wallachije als Turkse provincie in te lijven. Hij trok Wallachije binnen met een leger dat maar liefst drie maal zo groot was als Vlad's troepenmacht. Vlad had geen andere keus dan zich terug te trekken in Tirgoviste, maar onderweg paste hij de tactiek van de verschroeide aarde toe. Dorpen en akkers werden platgebrand en bronnen werden vergiftigd. De Turken wisten ondanks een ernstig gebrek aan eten en drinken toch de hoofdstad te bereiken, maar werden daar geconfronteerd met een gruwelijk beeld: voor de stad waren duizenden staken rechtop neergezet, met daarop de rottende lijken van zo'n 20.000 Turkse krijgsgevangenen. Het resultaat was precies wat Vlad had willen bereiken: zelfs de dapperste Turkse officieren zonk de moed in de schoenen en de sultan had geen andere keus dan toegeven dat hij verslagen was. (Deze gebeurtenis wordt overigens ook beschreven in de 'Legende des Siecles' van Victor Hugo.) Mehmed trok zich terug uit Wallachije, maar stuurde Vlad's jongere broer Radu, die door de Turken als troonpretendent naar voren geschoven was, naar het front. Aan het hoofd van een Turks leger en met steun van deserteurs uit het leger van Vlad, achtervolgde Radu zijn broer naar het kasteel van Poenari aan de oever van de Arges. De legende vertelt, dat Vlad's vrouw, om aan Turkse gevangenschap te ontkomen, daar zelfmoord pleegde, door zich van de kantelen langs de rotswand in de rivier te werpen. (Francis Ford Coppola heeft dit thema gebruikt in zijn versie van Dracula.) In de officiële geschiedschrijving is hier echter geen bewijs van te vinden, wat op zich ook weer niets zegt, omdat vrouwen in die tijd en streek van ondergeschikt belang waren. Terugkeer en einde van de Spietser Prins
Vlad was in ieder geval niet het type om zelfmoord te plegen. Hij wist aan de belegering te ontkomen via een geheime doorgang naar de bergen. Met behulp van een paar boeren uit het dorpje Arefu wist hij Transylvanië te bereiken, waar hij kennis maakte met de nieuwe Hongaarse koning Matthias Corvinus. Vlad hoopte van deze Matthias hulp te krijgen, maar in plaats daarvan werd hij gevangen genomen en opgesloten in de Hongaarse hoofdstad Visegrad. Heel geleidelijk wist Vlad weer bij de koning in de gunst te komen, zelfs zozeer dat hij toestemming kreeg om met een lid van de koninklijke familie in het huwelijk te treden. (Sommige bronnen noemen Corvinus' zuster als bruid.) Vlad verwekte bij zijn tweede vrouw twee zoons (vermoedelijk rond 1466). Ondertussen volgde Vlad's broer Radu een openlijk pro Turkse koers. Mogelijk heeft dit een rol gespeeld in de positieve houding die Corvinus tegenover Vlad innam. Waarschijnlijk heeft ook Vlad's bekering tot het katholicisme hieraan bijgedragen. In ieder geval werd Vlad in 1475 door Corvinus weer erkend als prins van Wallachije. In 1476 deed Vlad een inval in Wallachije, daarbij gesteund door de Transylvanische prins Stephen Báthory. (Onthoud die naam, want we zullen hem straks nog een keer tegenkomen.) Met een troepenmacht bestaande uit Transylvaniërs, ontevreden Wallachijse bojaren en een contingent Moldaviërs wisten Vlad en Báthory hun rivaal Basarab de oude, die de inmiddels overleden Mircea had opgevold als prins van Wallachije, op de vlucht te jagen. De Wallachijse bojaren herinnerden zich de bloedbaden die Vlad had aangericht en velen van hen weigerden Vlad te steunen toen hij een oprukkende Turkse troepenmacht het hoofd moest bieden. Met nog geen 1000 man stond Vlad tegenover een immens Turks leger. Vlad stierf in December 1476 op het slagveld nabij het toen nog kleine stadje Boekarest. Wat er precies gebeurd is, is nooit helemaal opgehelderd. Volgens één verhaal werd Vlad vermoord door zijn eigen Bojaren. Volgens een ander verhaal ging Vlad gewoon in de strijd ten onder. Het mooiste maar minst waarschijnlijke verhaal vertelt echter dat Vlad de Turken wist te verslaan. Vlad rende een heuvel op, met de bedoeling op de top de overwinning uit te roepen. Eén van zijn eigen mannen zou hem per ongeluk hebben aangezien voor een Turkse soldaat en hem gedood hebben. Wat wel vaststaat, is dat Vlad's lichaam werd onthoofd. Het hoofd werd geparfumeerd en in zijde gewikkeld om vervolgens naar Constantinopel gestuurd te worden, waar het op een staak tentoon werd gesteld. Zijn lichaam werd begraven in één van de door hem beschermde kloosters op het eiland Snagov. In 1931 werd een kerk bij een klooster op Snagov door archeologen onderzocht. Men vond een kist, bedekt met een purperen kleed, geborduurd met gouddraad. Het bleek een skelet te bevatten, bedekt met stukken verbleekte zijde brokaat, waarvan diverse delen - onder andere de schedel - ontbraken. Verder werd in de kist een ring gevonden met het wapen van Vlad. Dit graf wordt dan ook door wetenschappers als het graf van Vlad beschouwd. Het skelet werd overgebracht naar een museum, waar het na korte tijd... ...spoorloos verdween. Anekdotes over Dracula
Er zijn flink wat anekdotes over de ideeën van Vlad Tepes over goed en kwaad. We moeten wel bedenken dat veel van deze anekdotes pas op schrift gesteld werden na Vlad's dood. We laten hier de meest opvallende de revue passeren. De Hongaarse kapitein. Tijdens Vlad's verblijf in Hongarije, drong eens een dief binnen in het huis waar Vlad en zijn tweede vrouw woonden. Een Hongaarse kapitein volgde de dief naar binnen en werd prompt door Vlad gedood. Toen de koning Vlad vroeg, waarom hij de kapitein had gedood, antwoordde Vlad, dat een heer het huis van een groot heerser niet binnen gaat zonder zich behoorlijk te laten aankondigen. De gouden beker
Vlad stond onder zijn onderdanen bekend om zijn fanatisme op het gebied van eerlijkheid en orde. Bijna elk misdrijf, van liegen en stelen tot moord, kon bestraft worden met spietsen. Vlad had zoveel vertrouwen in zijn methode van ordehandhaving, dat hij een gouden beker liet plaatsen op het centrale plein van Tirgoviste. Dorstige reizigers mochten de beker gebruiken, maar de beker moest op het plein blijven. Uit historische bronnen blijkt, dat de beker tijdens Vlad's regeringsperiode inderdaad nooit gestolen is. Dat dit zero tolerance beleid wel erg ver ging, bewijst de volgende anekdote. De luie vrouw
Vlad zag eens een boer aan het werk in een gescheurde kaftan. De prins stopte en vroeg de man of hij geen vrouw had. Toen de man antwoordde dat hij wel degelijk een vrouw had, liet Vlad de vrouw voor zich brengen. Vlad vroeg haar of zij geen naald en draad in huis had. Aangezien de vrouw wel over deze zaken bleek te beschikken, kwam Vlad tot de conclusie dat zij lui was. Ondanks protesten van de boer liet Vlad haar ter plekke spietsen en gaf een andere vrouw bevel met de boer te trouwen. Vlad waarschuwde haar, dat ze hard moest werken, omdat haar anders hetzelfde lot beschoren zou zijn als haar voorgangster. Het feest voor de armen en zieken
Vlad was ervan overtuigd, dat al zijn onderdanen moesten werken en zo bijdragen aan de gemeenschap. Hij beschouwde de armen, zwervers en bedelaars als dieven. Hij besloot alle armen en zieken van Wallachije uit te nodigen voor een groot feest op het prinselijk hof in Tirgoviste. Nadat alle gasten zich volgegeten hadden, liet Vlad de deuren en ramen barricaderen, waarna hij de hal in brand liet steken. Niemand overleefde. (Volgens een variant van dit verhaal, vroeg Vlad aan de aanwezigen of ze wilden dat hij al hun aardse problemen voorgoed op zou lossen. Degenen die bevestigend beantwoordden werden in de zaal opgesloten, de overigen werden gespaard.) De ambassadeurs
Op zekere dag stuurde een vreemde mogendheid (soms wordt Persië genoemd) twee gezanten om met Vlad te onderhandelen. Bij hun binnenkomst hielden zijn hun hoed op het hoofd. Vlad vroeg of zij het niet onbeleefd vonden om in zijn aanwezigheid het hoofd bedekt te houden. De gezanten antwoorden daarop dat zij hun hoed voor niemand afnamen. Vlad zei dat hij de gezanten zou helpen om dat goed te onthouden en gaf zijn mannen vervolgens opdracht om hun hoed op hun hoofd vast te spijkeren. Of de gezanten dit geheugensteuntje overleefd hebben is niet duidelijk. De twee monniken. Op zekere dag kwamen twee katholieke monniken bij Vlad op bezoek om een financiële bijdrage te vragen voor hun klooster. Op zich was dat al een teken van grote moed, want katholieke geestelijken waren in dit land, waar de Roemeens orthodoxe kerk in hoog aanzien stond, niet bepaald populair. Vlad nam de monniken mee naar het raam, waarvandaan zij een goed uitzicht hadden op een groot aantal gespietste krijgsgevangenen en misdadigers. Vlad vroeg de monniken of zij vonden dat hij het recht had om mensen op deze manier terecht te stellen. De ene monnik antwoorden, dat Vlad door God als vorst was aangesteld en dat een eenvoudige monnik niet het recht had om kritiek te leveren op het doen en laten van de prins. De andere monnik uitte echter ongezouten kritiek op de wrede manier waarop Vlad met zijn tegenstanders omging. De voorzichtige en beleefde monnik werd beloond met goud en juwelen, de eerlijke werd beloond met een hoge positie aan het hof: boven op een staak. (In een andere versie van dit verhaal, werden de beloningen precies andersom verdeeld.) De buitenlandse koopman
Een buitenlandse koopman bezocht Tirgoviste. Omdat hij gehoord had dat misdaad in Wallachije zeer streng bestraft werd, liet hij zijn wagen met handelswaar 's nachts gewoon op straat staan. De volgende ochtend ontdekte hij dat er 160 dukaten uit zijn beurs verdwenen waren. De koopman klaagde hierover bij de prins en deze beloofde de koopman dat het probleem opgelost zou worden. De koopman mocht in het paleis overnachten en Vlad vaardigde een bevel uit, dat de dief de gestolen dukaten terug moest brengen. Anders zou de stad worden verwoest. 's Nachts gaf Vlad opdracht de ontbrekende 160 dukaten uit zijn eigen schatkist aan te vullen en er nog één extra dukaat aan toe te voegen. De volgende ochtend telde de koopman zijn dukaten na en melde de extra dukaat aan de prins. Ondertussen was de echte dief gevangen genomen en Vlad gaf bevel de dief te spietsen. De koopman werd verteld dat hij ook gespietst zou zijn als hij de extra dukaat niet gemeld had. De Poolse edelman
Toen Vlad op St. Bartholomeus dag in 1459 30.000 kooplieden en edelen uit Brasov liet spietsen, zag hij dat één van zijn bojaren zijn neus dicht hield. Dracula gaf opdracht de man te spietsen op een extra hoge staak, zodat hij de stank, verspreid door zijn stervende lotgenoten, beter zou kunnen ruiken. Bram Stoker's Dracula
Het is niet helemaal duidelijk, waarom Bram Stoker de 15de eeuwse Roemeense prins koos als voorbeeld voor zijn hoofdpersoon. Bram Stoker zou een vriendschappelijke relatie gehad hebben met de Hongaarse professor Arminius Vambery (Hermann Vamberger), en het lijkt erop dat deze flink wat informatie over Vlad aan Stoker heeft gegeven. Opvallend is in elk geval dat Dr. Abraham van Helsing, de Amsterdamse vampierbestrijder die in Stoker's boek de strijd aanbindt met de bloedzuigende griezel, zijn 'vriend Arminius' noemt als bron van zijn kennis over vampiers. Stoker en Vambery hebben elkaar minstens twee maal ontmoet, maar voor een langdurige vriendschappelijke relatie of correspondentie tussen deze twee is geen enkel bewijs. De enige echte relatie tussen Stoker's hoofdpersoon en de Spietser Prins is het boek van Stoker. In de eerste versie van Stoker's manuscript heet de hoofdpersoon overigens 'Count Wampyr'. Waarschijnlijk heeft Stoker later de naam Dracula gekozen wegens een voetnoot in William Wilkinson's boek 'An Account of the Principalities ofWallachia and Moldavia', waar het woord Dracula vertaald wordt in 'duivel' Stoker maakte wel dankbaar gebruik van allerlei overleveringen, historische bronnen en ook van zijn eigen ervaringen om de figuur van de vampier vorm te geven. In elk geval kwam de vampier wel voor in het bijgeloof in de Slavische landen. In sommige achtergebleven streken wordt ook nu nog in het bestaan van vampiers geloofd. Daar moet echter bij gezegd worden, dat een vampier daar niet wordt gezien als een wezen dat bloed drinkt, maar meer als een soort spirituele vampier, die louter door zijn aanwezigheid in staat is levenskracht te onttrekken aan zijn slachtoffer. Ook in onze streken werd wel geloof gehecht aan dit soort vampiers. Zo beschrijft de homeopathische arts Dr. Berridge een oudere man die hem regelmatig consulteerde. Gedurende het consult voelde de arts zich steeds ernstig vermoeid raken en Berridge kwam tot de overtuiging zijn patiënt een onbewuste vampier was. In Stoker's boek kan een vampier alleen gedood worden, door een houten staak door het hart van de vampier te slaan. Waar dit thema vandaan komt is duidelijk. De rechtop staande staak die Vlad voor zijn hobby gebruikte is hier veranderd in een wapen tegen de vampier. Ook het gebruik van het kruis is simpel te verklaren. Aangezien de naam 'Dracula' geïnterpreteerd kan worden als 'zoon van de duivel', is het logisch om de drager van die naam te bestrijden met het symbool van de zoon van God. Ook het onthoofden van de inmiddels gedode vampier, dat in Stoker's boek als veiligheidsmaatregel aan de orde komt, is rechtstreeks van Vlad afkomstig. Ook bij hem werd immers, na zijn dood, het hoofd afgehakt. Het gebruik van knoflook is een moeilijker verhaal. Voor zover bekend had Vlad niets met of tegen knoflook. We weten eigenlijk verdraaid weinig over Vlad's eetgewoonten, behalve dan dat hij het prettig vond om zijn twaalfuurtje te nuttigen in de nabijheid van zijn stervende slachtoffers, maar wat hij daarbij at of dronk is onbekend. In de 'volksgeneeskunde' wordt knoflook wel veel gebruikt, onder andere als 'natuurlijk antibioticum', als middel tegen wormen (mits in enorme hoeveelheden genuttigd) en, merkwaardig genoeg, als middel tegen hoge bloeddruk. Stoker liet het afgehakte hoofd van een vrouwelijke vampier door van Helsing vullen met teentjes knoflook. Mogelijk heeft dat iets te maken met het parfumeren van Vlad's afgehakte hoofd, wat ongetwijfeld werd gedaan om de stank van de rottende weefsels te verbloemen. Waarom Stoker zijn hoofdpersoon bloed laat drinken is een vraag die generaties wetenschappers heeft bezig gehouden. De meest komische verklaring die ik tot nu toe heb gelezen is het idee dat Vlad aan hondsdolheid geleden zou hebben. Hondsdolheid uit zich onder andere in een grote dorstigheid en in bloedbraken. De combinatie van dorst en bloed zou door Stoker vertaald zijn in het drinken van bloed. Een aardige verklaring, maar in historische bronnen is niets te vinden dat deze hypothese ondersteunt. Een andere mogelijke verklaring kan gezocht worden in Vlad's gewoonte om tijdens terechtstellingen te eten. Het is best denkbaar dat ooggetuigen een beker wijn in Vlad's hand hebben aangezien voor een beker bloed. Het is zelfs niet onmogelijk, dat Vlad inderdaad bloed heeft gedronken om zijn tegenstanders flink de stuipen op het lijf te jagen, maar ook hierover is in historische bronnen niets te vinden. De meest voor de hand liggende verklaring voor Stoker's idee van de bloeddrinkende Graaf is waarschijnlijk te vinden in het leven van Elizabeth Báthory. (De zorgvuldige lezer zal de achternaam herkennen. Het gaat hier inderdaad om een familielid van Vlad's bondgenoot uit 1476.) Deze 16de eeuwse Hongaarse gravin was ervan overtuigd, dat zij bloed van maagden kon gebruiken om jong en mooi te blijven, wat een flink aantal dienstmeisjes het leven heeft gekost. Mogelijk is deze Gravin ook de reden geweest dat Stoker zijn hoofdpersoon de titel Count (graaf) gegeven heeft in plaats van de juiste titel Prins, maar ook de voor Britten exotische klank van het woord 'Count' kan hieraan debet zijn. Hoe het ook zij, als Stoker zijn hoofdpersoon niet de naam Dracula had gegeven, dan zouden wij in onze streken waarschijnlijk nooit van de Spietser Prins gehoord hebben. Dankzij Stoker is Dracula toch op een bepaalde manier onsterfelijk geworden
Tijdbalk - 1431 (November of December) geboren in het stadje Sighisoara in Transylvanië. - 1436-1437: In de winter, prins geworden van Wallachije. - 1444: Dracul draagt zijn zoons Vlad en Radu over als gijzelaar aan sultan Murad II. - 1444: Hongaarse koning Ladislas Poshumous bindt de strijd aan tegen de Turken. - 1448: de Turken laten Vlad gaan. - 1453: Constantinopel wordt veroverd door de Turkse sultan Mehmed II. - 1459: Wraakacties van Vlad. Hij arresteert alle bojarenfamilies en laat de ouderen spietsen. - 1459: Laat 30.000 kooplieden en bojaren spietsen. - 1460: Laat 1000 inwoners van Sibiu spietsen. - 1462: Start campagne tegen de Turken. Verslaat ze, maar ontvlucht wel zijn land. - 1476: Vlad doet inval in Wallachije. - 1476: December, Vlad sterft op het slagveld nabij het kleine stadje Boekarest. de Historische Dracula
Wallachije, de meest zuidelijke van de drie Roemeense provincies, ontstond als politieke eenheid aan het eind van de dertiende eeuw uit de brokstukken die na het uiteenvallen van het oost Romeinse rijk waren achtergebleven. Een belangrijke heerser van Wallachije was Basarab de Grote (1310 - 1352). De troon van Wallachije was erfelijk, maar ging niet automatisch over op de oudste zoon. Wanneer de vorst stierf, werd zijn opvolger door de bojaren gekozen uit de beschikbare leden van de prinselijke familie. Deze bojaren waren leden van de hoge adel, die in de Slavische landen feitelijk de macht deelden. In Wallachije zorgde deze deling van de macht voor flinke intriges. Moord en doodslag waren volkomen normale politieke middelen en er waren maar weinig edelen wie een hoge leeftijd en een natuurlijke dood gegund was. Na verloop van tijd was de Basarab dynastie in twee rivaliserende clans uiteen gevallen, de ene clan onder leiding van prins Dan, de andere onder leiding van prins Mircea de Oude (de grootvader van onze hoofdpersoon). De vete tussen Mircea en zijn nakomelingen en de Danesti-clan zou een belangrijke rol spelen in het leven van Vlad en zijn vader.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden