Automutilatie

Auomutilatie of zelfbeschadiging wordt vaak afgedaan als iets wat alleen gestoorden doen. Dat dacht ik eerst ook totdat ik het zelf ging doen. Ik begon ongeveer op mijn negende mezelf te slaan als iets niet goed lukte. Op mijn vijftiende begon ik mezelf te snijden, eerst met een schaar daarna met scheermesjes. Waarom ik het doe? Om mijn gevoelens te uiten, om mezelf te straffen voor alles wat ik fout heb gedaan, misschien ook om aandacht. Aandacht vragen wordt vaak gezien als iets negatiefs, ik zie dat ook zo, dus ik schaam me er voor. Maar is aandacht vragen niet een soort schreeuw om hulp? Heeft iedereen niet gewoon aandacht nodig? Één van de grootste gevolgen van het automutileren zijn wel de littekens. Ik spreek nu uit ervaring. Het is voor mij en heel veel anderen helemaal niet zo normaal om een t-shirt in de zomer aan te doen. Ook een groot gevolg zijn de vragen van mensen. Dan vragen ze bijvoorbeeld hoe ik aan die littekens kom.
Zelfbeschadiging is iets heel tegennatuurlijks: een mens vóórkomt in principe instinctief om zichzelf te verminken. Er moet dus wel iets heel ergs om je heen gebeuren, wil je als kind (of volwassene) overgaan tot opzettelijke zelfverminking. Dat iets kan bestaan uit verwaarlozing, mishandeling, seksueel misbruik, iets wat in ieder geval groter is dan jijzelf. Ik ben niet verwaarloosd, fysiek mishandeld of misbruikt en toch ben ik al jong begonnen met automutileren. In mijn geval heeft het te maken met het uiten van wat ik hierboven al zei: spanning, woede, machteloosheid.

Autmutilatie is niet stom of een teken van zwakte. Automutilatie is een probleem, een manier van uiten, van praten: ik ben woest, ik haat mezelf, ik wil een knuffel, help me! Praten zonder woorden, zonder anderen lastig te vallen. Als zelfbeschadiging eenmaal een deel is van je leefpatroon, werkt het net als alcohol en drugs verslavend: een noodzakelijke oplossing om het kwaad op een afstand te houden. Snijden lijkt, zoals ik al zei, je vriend, maar is eigenlijk je vijand.
Automutilatie zorgt ervoor dat je zelfwaardinging helemaal verwoest wordt. Je hebt weer gefaald, je hebt weer gesneden. Je wilt van jezelf de perfecte mens maken, zonder verdriet, jaloezie en overal goed in zijn, iets wat niet bestaat. Maar dat lukt niet dus je hebt gefaald, weer een reden om jezelf te straffen.
Als iemand je verteld dat hij/zij automutileert, dan moet je vooral niet teleurgesteld of boos reageren. Het beste wat je kunt doen is diegene steunen en geloven. Je moet ook niet zeggen dat diegene 'gewoon' moet stoppen, want dat lukt niet. Dan gaat diegene het juist verbergen.
Het beste wat je kunt doen als slachtoffer is hulp zoeken en veel praten. Het is heel moeilijk om het zelf op te lossen.