Churchill

1 Biografie Winston Leonard Spencer Churchill werd geboren op 30nov. 1874. Hij werd geboren in Blenheim Palace. Zijn vader Lord Randolph Churchill was de 2e zoon van de 7e Duke van Marlborough. (In het Blenheim Palace leefde al sinds de opbouw de familie Churchill. Althans de naam, want 1 keer had een Lord geen zonen die hem konden opvolgen. Zodoende is de naam Spencer erbij gekomen.) Churchill’s moeder Lady Randolph, was een Amerikaanse. (1874-82) Winston werd samen met zijn broertje Jack opgevoed door een kinderjuf. Omdat hun ouders veel met de politieke carrière bezig waren hadden ze weinig tijd voor de kinderen. (1882-86)Winston vond school weinig aan, hij had geen motivatie en vond de onderwerpen saai. Behalve engels en geschiedenis. Hij werd kampioen schermen op school. Hij begon in deze tijd een goede schrijver te worden. (1891) Hij ging nu naar het Sandhurst Military College. Hij vond zijn studies daar erg leuk en deed het ook erg goed op school.. In 1895 werd hij een waarnemer tijdens de Spaanse/Amerikaanse oorlog over Cuba. Churchill was een goede schrijver. Hij schreef veel boeken. Zijn eerste boek kwam uit in 1898: “The Malakand Field Force” In 1899 werd hij een journalist. En hij ging naar Zuid-Afrika om daar geld te verdienen met de Boerenoorlog. Daar werd hij gevangen genomen, maar ontsnapte later zelf. In 1900 werd hij uitverkoren tot conservatieve Minister President voor Oldham. In 1904 stapte hij uit de Conservatieven en wordt Liberaal. In 1905 werd hij minister van de koloniën.. In 1906 publiceerde hij voor het eerst een stevig gegrond boek, een biografie over zijn vader, Lord Randolph Churchill. Maar in 1906 vond er nog wat plaats. Namelijk op 11 augustus vroeg Churchill Clementine Hozier ten huwelijk in de Tempel of Diana op Blenheim. En op 12 september trouwden ze. Hij werd in 1911 minister van marine. Hij vernieuwde de verouderde vloot met gevechtsschepen en onderzeeërs. In 1915 leidde hij een marineaanval in de Dardanellen. In 1917 kwam hij weer in de regering. Hij werd minister van munitie en later van buitenlandse zaken van oorlog. 1929: Labour won de verkiezingen en Churchill ging weer uit het ministerie. Van 1929-1940 zat hij nog wel in het parlement maar niemand mocht hem. Hij kreeg weinig opdrachten en had geen officiële invloed. Maar hij bleef waarschuwen voor Hitler en de opkomende kracht van de nazi’s in Duitsland, maar ze negeerden hem. Toen in 1939 de 2e wereldoorlog begon waren Chuchill’s talenten nodig en werd hij minister van marine. In 1940 volgde hij Chamberlain op als minister. In 1941 verklaarde hij de oorlog aan Japan na de aanslag op Pearl Harbor. In juni 1944 bezocht hij Frankrijk na D-day. 8 mei 1945: de Europese vrede. Op 26 juni 1945 werd hij verslagen op de algemene verkiezingen door Labour. In 1951 wonnen de Conservatieven de verkiezingen Churchill was weer minister. In 1953 maakte de engelse koningin Churchill tot Knight of the Garter. En hij won in dat jaar de Nobelprijs voor literatuur. Op 24 januari 1965 is Churchill overleden. 2 Eerste politieke activiteiten Churchill was opperbevelhebber van de vloot. Toen de eerste wereldoorlog uitbrak had hij het bevel over de machtigste vloot van de wereld. Later gaf hij het bevel om troepen uit te sturen naar Rusland. Die troepen moesten de witrussen (de mensjewieken) helpen. Churchill gebruikte het Latijnse gezegde:”Wie vrede wil, bereidt zich voor op de oorlog.” Hij probeerde zijn landgenoten te alarmeren voor de groeiende macht van de Europese dictatoren uit de jaren dertig. Zijn waarschuwingen werden niet of nauwelijks gehoord bij de machthebbers, maar in die tijd kreeg hij een nieuwe machtspositie, namelijk die bij de burgers die enthousiast waren als ze hem hoorden. Op 10 mei 1940 trad Neville Chamberlain (de man van de verzoeningspolitiek) af. En Churchill volgde hem op. Hij schreef dat hij nu eindelijk de kans had om alle fronten leiding te geven Hij voelde dat het lot in zijn handen lag. Hij vond dat zijn hele leven slechts een voorbereiding was voor dit moment. Toen hij de oorlogsleider van Engeland was geworden, stond Duitsland op het punt Frankrijk te bezetten. Frankrijk gaf zich over en de Engelse expeditietroepen moesten worden geëvacueerd bij Duinkerken. Engeland stond er nu alleen voor. Hitler maakte zichzelf wijs dat Churchill om vrede zou smeken. De Nazi-reus plantte zijn voeten trots in heel Europa en dolde de vijand aan de andere kan van het kanaal.
3 Churchill tijdens WO 1 In de tijd voor WO1 was er een strijd tussen Churchill en Lloyd George. In vredestijd was Lloyd George erg geliefd, maar als er een oorlog kwam zou Churchill hem in mootjes hakken. John Morley, een oude wijze man van de Liberalen dacht er ook zo over, net als Churchill en het grootste deel van het volk. Men vond dat Churchill geschapen was voor de oorlog. Maar het liep anders dan verwacht, Lloyd George werd bekend als de man die de oorlog won. Bij het uitbreken van de eerste wereld oorlog was Churchill negenendertig jaar en stond op het hoogtepunt van zijn zelfvertrouwen en lichamelijke en geestelijke kracht. Hij was toen hoofd van de admiraliteit. Hij stond met zijn wereldvloot tegenover een andere wereldmacht, het Duitse leger. Hij was één van de drie mensen die de oorlogsvoering van Engeland bepaalden en leidden. Churchill was een liberale minister in een liberaal kabinet dat niet al te sterk meer stond in het parlement. Bij de Conservatieven was hij gehaat en bij de Liberalen zelf stond hij ook al niet sterk. Er waren nog veel meer tegenstaande dingen. Maar eigenlijk had hij gewoon niemand achter zich staan. Hij stond er helemaal alleen voor. Met Kitchener kon hij niet overweg en premier Asquith liet hem zijn gang gaan, maar hij zou hem zo in koelen bloede kunnen laten vallen. Vanuit deze positie kon Churchill zich goed voor bereiden op de eerste wereld oorlog. Churchill was er zeker van dat de Duitsers via België Frankrijk zouden aanvallen. Dat was dus het zogenaamde Von Schlieffenplan. Waarvan hij niets wist. De Duitsers hadden in België veel moeite door de Belgische weerstand en door het landschap. Zodoende konden de Fransen zich mobiliseren aan de grens bij België en de Engelsen hielpen de Fransen door een expeditie leger erheen te sturen. De Duitsers liepen vast en het werd een loopgravenoorlog. Bij De Dardanellen ging alles niet naar de wens van Churchill. Hij kreeg met moeite de mede regeerders achter zich en daardoor beging hij zijn eerste fout. Zijn tweede fout was dat hij zijn admiraals overhaalde mee te doen aan een Engelse aanval, terwijl de admiraals niet mee wilden. De oorlog bij de Dardanellen liep vast. De Turken konden snel aansterken omdat de verrassingsaanval die Churchill had gepland, niet doorging. Op 15 mei 1915 trad een admiraal van Churchill af. Voor hem was de maat vol. Die beslissing werd de bekende druppel die de emmer deed overlopen. Er kwam een nieuwe regering waar men zich afvroeg wat ze met Churchill moesten en hij raakte zijn functie kwijt. Hij was weg bij het ministerie van marine. In 1917 deed Amerika mee aan de oorlog en de oorlog werd gewonnen door de Engelsen, de Amerikanen en de Fransen. 4 Churchill tijdens het Interbellum Churchill’s rol in de eerste wereld oorlog heeft zijn carrière verpest. Marineproblemen en zijn steun aan de narigheid van de Gallipoli missie verpestte zijn carrière als hoofd van de marine. Daarna werd hij lid van Lloyd George’s coalitie. En van 1917 tot 1922 vervulde hij sommige belangrijke posities in de regering, zoals Minister van munitie en secretaris van oorlog. Met de val van de coalitie van Lloyd en de Liberalen raakte Churchill uit de regering van 1922 tot 1924. In 1924 kwam hij terug met een nieuwe eigen partij. Deze partij kreeg een nieuwe leider, namelijk Stanley Baldwin. In 1924 was er, net als in 1904 bij de Liberalen, nu een opkomst van de Conservatieven. Hij wilde nu, net als toen, beslist erbij zijn. Daardoor kwam er een verandering in Churchill; de oude radicaal veranderde in een reactionair. Maar is Churchill dan echt links geweest. Lloyd George met wie Churchill een korte tijd in radicalisme wedijverde, heeft daar nooit in geloofd. Voor hem was Churchill altijd een “Tory”, een Conservatief. Waarschijnlijk heeft zijn scherpe blik hem niet bedrogen. Churchill’s radicalisme was de Grootmoedige Zonde van een heer van stand. Hij wilde zijn ‘domme’ klasgenoten ergeren. Echte klassenstrijd met een omwenteling als gevolg, een sociale revolutie met haar bloedige verschrikkingen was nooit zijn bedoeling. Toen dat allemaal in Rusland gebeurde loste zijn radicalisme in een keer op. Churchill was vijf jaar conservatief kanselier van de schatkist. Van 1925 tot 1929 was de langste periode die hij als minister heeft doorgebracht. Zelfs zijn glorietijd als admiraal van de marine duurde drie en een half jaar. Zijn kanselierschap van de schatkist was geen glorietijd. Hij raakte uitgeput en het werk interesseerde hem niet; dat liet hij over aan ambtenaren. In deze tijd was hij trouwens meer auteur dan minister. 1929-1939 was ogenschijnlijk een bijzonder onaangename tijd. Niets doen was voor hem een persoonlijke hel. Churchill zat nog wel in het Lagerhuis maar verder deed hij ook niks in de politiek. In die tien jaar was er in de wereldgeschiedenis en in de Engelse politiek geen Churchill. Wat hij ook ondernam, men ging verder zonder zich wat van hem aan te trekken. De tijd ging verder alsof er helemaal geen Churchill bestond. Niets van wat hij zei of schreef, bracht ook maar een minste verandering teweeg. 6 Premierschap tijdens WO2 Churchill was de man voor de oorlog. Dat had Chamberlain ook door want in de zomer van 1939 schreef hij in zijn dagboek; “Churchill’s kansen worden beter naarmate de oorlog tot de mogelijkheden gaat behoren”. Op 3 september verklaarde Engeland de oorlog aan Duitsland. Nog op dezelfde dag riep Chamberlain Churchill in de regering terug. Hij kreeg zijn oude ambt weer terug, hetzelfde ambt als 25 jaar geleden, namelijk: de Admiraliteit. De staf van de marineschepen gaf aan alle schepen door: Winston is terug, alsof hij maar eventjes was weggeweest. Het eerste wat Churchill in de oorlog deed, was een bezoek aan de vloot Scapa flow brengen (de oorlog was toen 14 dagen oud.) De Royal Navy was in de tijd na zijn eerste periode als admiraal een stuk kleiner geworden. Toen de bevelvoerende Admiraal hem ophaalde, viel het hem op dat het vlaggenschip zonder torpedojagers voer. “ Ik dacht dat u zonder tenminste twee torpedojagers niet uitvoer?” was zijn reactie. De reactie daarop was als volgt: “Zo zou het natuurlijk ook moeten zijn. We zouden wel willen, maar we hebben er niet genoeg.” De vloot van nu was veel kleiner veel zwakker als 25 jaar geleden. Alle nieuwe collega’s waren oude politieke vijanden geweest. Premier Chamberlain was geen vaderlijke beschermheer zoals vroeger Asquith dat was. Door een mislukte veldtocht in Noorwegen raakte hij zijn positie als admiraal kwijt. Alles om hem heen stortte in elkaar maar alleen hij bleef over. Even werd het hem kwalijk genomen. Opnieuw was het westelijke front vastgelopen. Van een geallieerde aanval was nog geen sprake. Er werd ook erg gehoopt dat een Duits offensief kansloos zou zijn. Was er intussen niks te doen? Dit was wat de meeste mensen uit het oorlogskabinet dachten, maar Churchill wist zeker van niet. “Een oorlog verklaren en dan niet werkelijk oorlog voeren”, dat was tegen zijn principes. Hij had bovendien nog – in 1939 nog net als in 1914 – strategische fantasie, misschien wel iets te veel. Waar anderen niets in zagen zag hij zwakke plekken van de vijand, waar ze de vijand het beste konden raken.. De heerschappij over zee was er nog. Gaf die heerschappij niet de mogelijkheid van beweging en om de vijand te verrassen! Waren er geen plekken die voor de Engelse vloot wel bereikbaar waren en voor de logge Duitse landmacht niet? Over Hitlers zwakke plek waren hij en de rest het wel eens, de oorlogseconomie van Hitler. Door die economie had hij veel toevoer van ijzererts en andere grondstoffen nodig. Die moesten dus uit het buitenland, grotendeels over zee, worden aangevoerd, dus was het belangrijk om met een snelle verrassingsaanval de Grootste toevoer post van Duitsland in beslag te nemen. De Noorse plaats Harvik was een goede plek, omdat daar vanaf daar alles op transport werd gezet. Maar in Schotland tegen over het Noorse Harvik lag een Engelse vloot. Wat zou daar mee gebeuren als ze met een verrassingsaanval Harvik in zouden nemen ? Op 19 september legde Churchill zijn plan op tafel bij het Engelse oorlogskabinet. (Ongeveer op dezelfde tijd -3 oktober- werd er in Duitsland overlegd over om steunpunten in Noorwegen veilig te stellen. De hele winter werkten de Engelse en Duitse oorlogscentra aan plannen die allemaal op Noorwegen gericht waren, zonder dat ze het van elkaar wisten. ( Alleen de Duitsers werkten sneller.). Het resultaat was dan ook erg veel slechter dan in 1915 bij de Dardanellen. Want deze weerstand had geen Engelsman verwacht. Op 2 mei kon men er niet meer onderuit dat de expeditie in Noorwegen was mislukt. Op 7-8 mei werd daarover gedebatteerd in het Lagerhuis. Op 10 mei trad Chamberlain af en werd Churchill premier van Engeland. Chamberlain was voor een oppositie en daarom had hij veel politieke vijanden gemaakt. Toen luidde er de vraag wie Chamberlain kon vervangen? Chamberlain’s voorkeur ging uit naar Lord Halifax. Deze was in veel opzichten beter geschikt dan Churchill. Halifax was een man die bijna geen politieke vijanden had. Dus had hij een voordeel op Churchill. Uiteindelijk vond men Churchill beter geschikt dan Halifax omdat Churchill meer ervaring had met oorlog dan Halifax. Chamberlain heeft op 10 mei zijn ambt overgedragen. Op 16 juni stortte Chamberlain in met veel pijnen en men kwam erachter dat hij kanker had. Hij liet niks merken en bleef nog 3 maanden dienen als minister en overleed op 9 november. Als je Churchill uit de geschiedenis wilt weghalen zou dat tot 1940 wel lukken maar als je dat daarna doet dan klopt er helemaal niks meer van. Churchill speelde zo een belangrijke rol dat je het ene niet los van het andere kon vertellen. Zou het zonder Churchill op een Amerikaans - Duitse oorlog zijn uitgelopen? Anders gezegd: zou Rooseveld zonder Churchill’s drang en morele steun niet de oorlog aan Duitsland verklaard hebben? Dat de macht van Hitler gebroken werd, lag echt niet alleen aan Engeland en Churchill maar aan de kracht van Amerika. Maar zonder de vastberadenheid van Churchill en Engeland was het waarschijnlijk nooit tot een verbond gekomen. Maar zou het zonder Churchill wel ooit tot deze vastberadenheid gekomen zijn? Daar is geen antwoord op, maar waarschijnlijk niet. Kortom als Churchill er niet was geweest had Hitler nog lang op de troon kunnen zitten. Dankzij Churchill wordt Europa niet beheerst door Duitsland, maar is alles weer zoals het voor de oorlog was. Dankzij Churchill speelt het fascisme geen rol meer. In Churchill’s allereerste toespraak als premier, de beroemde “Blood, toil, tears and sweat.” vertelde Churchill dat zijn politiek bestond uit oorlog voeren tegen een grote Tirannie, zijn enige doel was de overwinning op die tirannie; tegen iedere prijs zou Engeland de oorlog winnen! (* zie hoofdstuk” blood, toil , tears and sweat”. Achterin..) Toen churchill premier werd trok hij in op downing street 10, maar in de oorlog was alles niet meer veilig. Dus werd alles naar een ondergronds beveiligd (tegen bommem) complex verplaatst waar men veilig kon werken.Churchill zat daar zelf ook en kon zo makkelijk overleggen met andere ministers en met de pers. Churchill’s werk zorgde voor stalen zenuwen bij de burgers. Men verdedigde vol zelfvertrouwen Engeland. Toen men bij Duinkerken niet op kon tegen het Duitse leger en zich moest terugtrekken gingen er honderden Engelsen met vissers - zeil bootjes naar de overkant tussen vele bommen door, om bij Duinkerken de militairen naar huis te varen. Churchill benoemde zichzelf als minister van defensie. Dat was een ambt dat toen nog niet bestond. Door die positie nam hij de leiding over alle stafchefs van alle legeronderdelen. Anders gezegd: hij benoemde zichzelf tot opperbevelhebber van het leger. Hij maakte een typische fout die alle amateurstrategen zouden maken ( een amateurstrateeg is iemand die een militaire opleiding heeft maar geen ervaring in het besturen, Churchill was onlangs zijn militaire opleiding een amateurstrateeg evenals Hitler en Stalin). Hij verlangde te veel van zijn strijdkrachten. Bij de marine en luchtmacht gaf hij bijna ondoenlijke opdrachten. Op een gegeven moment was er een generaal nodig: Montgomery die bij het leger veel populairder was dan Churchill zelf. Er werd een wet aangenomen, waarin stond dat ieder persoon en ieder bezit in Engeland onvoorwaardelijk voor oorlogsdoeleinden ter beschikking van de regering stond. Elke fabriek werd gebruikt voor het maken van wapens. Hotels werden gevorderd en als militaire voorzieningen gebruikt. Dit leidde tot een bankroet Engeland, Dus moest Amerika gratis doorleveren. Dat Engeland bankroet was werd dus Churchill’s grootste wapen. Namelijk Amerika moest hen blijven steunen dus verwikkelde Amerika zich langzaam in de oorlog. Maar Roosevelt had beloofd aan het volk om buiten de oorlog te blijven, dus moest hij op zijn tellen passen, want 1940 was het jaar waarin hij herkozen werd. Toen Roosevelt voor de vierde keer herkozen werd, begon hij Hitler steeds speldenprikken uit te delen. Dit gaf aan dat Amerika steeds dichter bij een openbare oorlog met Duitsland kwam. In het late najaar van 1941 werd duidelijk dat ook Japan een offensief aan het voorbereiden was. Wat zou er gebeuren als Japan Amerikaans grondgebied in het oosten zou aanvallen? Zou Amerika zich alleen op Japan storten en niet meer naar Europa omkijken? Churchill zat in grote onzekerheden. Pearl Harbor en Hitlers oorlogsverklaring aan Amerika verlosten hem uit die onzekerheden. In diverse berichten werden Churchill’s reacties op het nieuws beschreven, “Nu is het ons gelukt,” riep hij steeds weer. “Nu hebben we de oorlog gewonnen!” En “Dus toch!” Al deze berichten geven het vermoeden dat die avond Churchill aardig veel had gedronken. (Alhoewel dit nergens wordt vermeld). Churchill wilde niet alleen Hitler vernietigen maar tegelijk ook Stalin en Roosevelt voor zijn karretje spannen. Zo goed dat Amerika nooit meer van Engeland zou kunnen loskomen. Churchill vond dat een oorlog als volgt zou moeten gaan: Rusland zou zijn grenzen niet moeten overschrijden. Er moest een grendel tussen Rusland en West - Europa ontstaan. Zo zou het Oostblok en niet het Westen het doel worden van de actie. Ze moesten vanuit het zuiden de oorlog voortzetten en niet vanuit het westen, dus vanaf een Noord-afrikaanse basis en niet vanuit Engeland. Niet doorstoten via Parijs, Keulen en het Ruhrgebied, maar via Triest, Wenen en Praag –en dan verder naar Berlijn of zelfs Warschau. Als dat lukte, dan zouden alleen de verenigde legers van Engeland en Amerika het werelddeel in hun macht hebben. De Sovjetunie zou niet buiten haar grenzen komen, Frankrijk zou geen oorlogstoneel worden, het nieuwe bevrijde en bezette gebied zou toonaangevend worden. Een prachtige theorie maar kon het ook in de praktijk? Het politieke doel ervan kon Churchill nooit in het openbaar bekend maken. Maar Stalin en Roosevelt hadden allebei geen belang bij de strategie van Churchill. In de zomer van 1942 probeerde Churchill van alles te regelen. Hij vloog naar Moskou en ging naar Amerika om Roosevelt onder druk te zetten en deed nog veel meer. Hij leek wel twintig handen te hebben.maar aan het einde van het jaar had hij iedereen waar hij ze hebben wou; Hitler en Stalin diep in Rusland met elkaar in gevecht, Rommel verslagen en de Middellandse Zee open, Amerika aan de kant van Engeland en Heer en meester in noord Afrika. Intussen begon de geallieerde luchtmacht op Duitland in te beuken. In de jaarwisseling 1942-1943 leek Churchill de wereld in zijn vuist te hebben. Een jaar later stortte zijn strategie en dus ook zijn politiek in. Churchill was het altijd eens met een invasie in het westen. Op een later moment werd hij daarom ook aan zijn woord gehouden. Alle Middellandse Zee plannen werden verworpen en er werd een half jaar voor uitgetrokken om nieuwe plannen te maken. Eindelijk in eind 1943 na twee jaar bewapening en mobilisatie, was Amerika zover dat het een eigen oorlog kon voeren. Churchill had twee dingen verkeerd ingeschat: hij had zijn eigenluchtmacht overschat en Rusland onderschat. Hij dacht dat de in 1943 begonnen zware bombardementen Duitsland rijp zouden maken voor een overgave en hij dacht dat na de strenge winter in Rusland ze die behaalde successen nauwelijks zouden kunnen behouden. Ze zouden het in de zomer moeilijk genoeg hebben met de verdediging van Leningrad (St-Petersburg), Moskou en Stalingrad (Volgograd). Maar het was juist Rusland die de Duitse legers voor zich uitdreef tot aan de Roemeens –Poolse grens. De conferentie in Teheran was voor Churchill het keerpunt van de oorlog en ook in zijn leven. Tijdens de conferentie in Teheran werd Churchill negenenzestig. De grote druk die op hem rustte, was tot nu toe nog niet te merken geweest, maar nog tijdens de conferentie werd hij plotseling een oude man. Hij had momenten waarop hij ouder was, minder fit. Tijdens pauzes sprak hij over een toekomstige oorlog met Rusland, maar hij zou er niet meer bij zijn. Hij zou slapen. Hij zou al dood zijn. Dat klonk niet als politiek maar meer profetisch, of van een grijsaard. Af en toe vermande Churchill zich en speelde een goede verliezer. Hij moest wel, want er was besloten dat de invasie in het westen zou gebeuren. Dat zou dan op 1 mei zijn, dus moest hij tot die tijd niks doen. Dat was niks voor hem, dus kon hij nog mooi een campagne beginnen op de Balkan om zodoende Turkije bij de oorlog te betrekken. Roosevelt en Stalin wisselden veelbetekenende blikken met elkaar. Ze lieten die oude Churchill maar zijn gang gaan, het zou waarschijnlijk toch niet lukken. Op Churchill’s terugreis kreeg hij een longontsteking in Carthago, waar hij wilde confereren met Eisenhouwer. Een paar dagen leefde hij tussen leven en dood. Maar na sterke antibiotica kwam hij er weer bovenop. Meteen daarna ging hij een nieuwe conferentie aan, hij wilde een landing bij Rome, want die zou het vastgelopen Italiaanse front in beweging brengen. Maar de landing bij Anzio bleef steken en zwaar teleurgesteld keerde Churchill terug naar Londen. Na Teheran kreeg Churchills gedrag iets onsamenhangends, iets grilligs, zoiets als “van de hak op de tak”. Hij was nog steeds vol goede ideeen, altijd nog in staat tot de belangrijkste besluiten, tot iets groots. Churchill was veranderd, hij was prikkelbaarder geworden., Onbeheerster, oud en boosaardiger. Heerszuchtig, dat was hij altijd geweest. Churchill’s toespraken werden minder. Ze waren niet meer tot het einde toe doordacht, maar plotseling afbrekende gigantische aanzetten. Dit begon allemaal in 1944. Eerst deed hij volop zijn best voor de geplande invasie die hij zelf niet had gewild. Het was alsof hij zichzelf verdoofde: als politicus was hij mislukt, als strateeg wilde hij in ieder geval tonen wat hij waard was. Churchill was nooit rustlozer, nooit actiever, ze wilden bijna zeggen dat hij ook nooit gelukkiger is geweest, want hij stak zich tot over de oren in de voorbereidingen van de invasie. Hij verdiepte zich in de kleinste details en hij wilde zelf met de eerste troepen in Frankrijk landen. Hij hield vast aan een overwinning, waarvan hij zelf een gevangene was geworden. Er bleef van hem niets anders over! Voor Churchill waren onderhandelingen met Hitler simpelweg ondenkbaar. Onderhandelen met iemand die Europa bezaaid had met concentratiekampen! Hitler kwam gewoon niet in aanmerking voor een onderhandeling, en dan nog niet gekeken naar het feit dat Churchill er nooit aan zou denken om met hem te onderhandelen. Als men terug zou kijken kon men spreken over een gemiste kans om met Duitsland te onderhandelen, want Roosevelt en Stalin wilden niet een conservatief Europa. Maar dat is achteraf. In die tijd was het gewoon geen optie. Churchill was in de eerste plaats militair en daarna pas een politicus. Hij wilde de overwinning en hij wilde het zo dat het tegelijk een politieke overwinning was. Als dat onmogelijk was wilde hij in ieder geval een militaire overwinning. Hij zou nooit afzien van die overwinning. Die militaire overwinning zou en moest er komen. Hij kreeg zijn overwinning en je kon niet zeggen dat hij er niet van genoot, zoals van het weerzien van het bevrijde Parijs. Maar hij was ook gevangene van de overwinning, hij schuurde zich er een wond aan, zoals een leeuw aan de tralies van zijn kooi. De laatste negen maanden van Churchill’s politiek bestonden voornamelijk uit een rusteloos heen en weer gereis. In augustus 1944 vloog hij naar Italië met de (niet doordachte) plannen om zijn strategie (Wenen, Triest, misschien Berlijn en Warschau) misschien op een andere manier door te drijven. Tevergeefs, het Italiaanse front was te zwak. Toen kreeg hij plotseling een idee. Wat Roosevelt kon, onderhandelen met Stalin, zou hij dat ook niet kunnen? In oktober vloog hij naar Moskou. In Moskou deed hij harde zaken: Roemenië voor jou, Griekenland voor mij en de Poolse grens opschuiven naar het westen. Hoe ze dat wilden doen, kon met drie lucifers gedemonstreerd worden. De Poolse minister president Mikolajczyk, die zijn land niet wou laten verkwanselen, bedreigde Churchill met zijn vuist; en toen er in Athene een opstand kwam tegen de door de Engelsen aangestelde conservatieve regering, gaf hij opdracht het als een veroverde stad te behandelen. Toen er in het voorjaar van 1945 voor de geallieerden een kans was om als eerste Berlijn en de Oder te bereiken, deed hij zijn uiterste best om Eisenhouwer en Truman over te halen deze kans te grijpen. Ook terugtrekken uit de Saksen, Thuringen en Mecklenburg was nooit zijn keuze geweest. Rusland was weer vijand geworden. Hij overwoog zelfs de oorlog door te zetten en de Russen te verslaan. Nog in mei 1945 is de coalitie uit elkaar gegaan. De conservatieven met Churchill als lijsttrekker verloren. Ondanks Churchill? Wegens Churchill? Hoe dan ook Churchill was ten van gebracht. Hij was nu zeventig en dit leek zijn einde. 7 Verslagen door Labour & zijn dood Toen Churchill in juli 1945 de verkiezingen verloor, zei zijn vrouw: ‘misschien is het wel een geluk bij een ongeluk’ waarop hij reageerde: ‘Dan moet ik wel zeggen dat ik niet zie hoe.’ De meeste mensen uit het volk zouden zijn vrouw gelijk geven. Churchills val was vrijwel gelijk met de overwinning op Duitsland; dit bezorgde hem een zware teleurstelling/vernedering. De oorlog was afgelopen. Engeland had de oorlog grandioos doorstaan. Alle vijanden waren vernietigd en niemand kon ontkennen dat dit het werk van Churchill was. Er waren na de oorlog evenveel problemen bij gekomen als dat er waren opgelost wist Churchill goed. Churchill was nu zeventig jaar oud. De laatste 5 jaar hadden fysiek dubbel geteld. Churchill was na de oorlog niet meer dezelfde krachtige en vastberaden persoon zoals hij voor de oorlog was. Zijn lichaam was tijdens de oorlog hard achteruitgegaan. Hij was oud geworden en bovendien was hij in die tijd hard achteruit gegaan. Hij was totaal uitgeput, De uitputting viel wel te overwinnen, maar aan de ouderdom was niet meer te ontkomen. Hoewel de Conservatieven in 1931 een grote meerderheid vormden in het Lagerhuis, was de oorlogsregering van Churchill een groep (coalitie) van alle partijen. De leiders van Labours party bezetten de belangrijkste posten in het kabinet. Churchill’s vice president was Labour-leider Clement Attlee. Veel kiezers dachten dat als ze voor een collega van Churchill kozen, dat ze dan ook voor hem stemden en dat hij dus zou winnen. Maar uit de verkiezingen bleek dat Attlee de verkiezingen ruim had gewonnen. Het was dus eigenlijk geen goede verkiezing omdat er geen goede informatie was. Als die er wel was geweest had Churchill veel kans gehad om de verkiezingen te winnen. Churchill was dus simpelweg verslagen! “Toen ik wakker werd, voelde ik opeens een harde steek, lichamelijke pijn”, schreef hij, “er drong een onbewuste overtuiging bij me door, we hadden de verkiezingen verloren. De macht die hem toekomst zou geven zou hem worden ontzegd.” Deze gedachten bleven in hem doorspoken zoals hij zelf zei. Intussen na de verkiezingen in 1945 vonden er grote veranderingen plaats. Een van de grootse veranderingen was het besluit om India onafhankelijkheid te verlenen. Dat betekende het einde van het Engelse imperium. Dat was voor Churchill, die niet meer de leiding had, een bittere teleurstelling. Die werd nog verergerd door de overwinning van een man die Churchill ooit een oproerige fakir had genoemd. Via een langdurige wraak die Mahatma Ghandi nam op de Britse radja, kwam een andere machtsvorm naar voren waarop Churchill geen antwoord had. “Bevrijd het volk”, die strijdkreet van Churchill won de Engelse verkiezingen, toen de kiezers in 1951 de kans grepen om te ontsnappen uit de slechte economische toestand van het leven na de oorlog. Na 6 jaar soberheid hadden ze genoeg van het socialistische bewind, Attlee lag er uit. De 77 jarige Churchill had betere tijden beloofd en hij kwam opnieuw terug in Downing Street 10. Churchill bleef 4 jaar eerste minister, maar de wereld was nu definitief verdeeld in nieuwe machtsblokken en Churchill was te oud om nog invloed uit te oefenen op deze gebeurtenissen buiten Engeland.Toen George VI stierf volgde Elizabeth de troon op; zij benoemde Churchill tot ridder in de orde van de kousenband. Anthony Eden, werd zijn opvolger. Toen hij zich terugtrok, had hij recht op elke titel die hij maar wilde hebben, hij kon zelfs de “hertog van Marlborough” krijgen, maar deze heeft hij afgeslagen, want hij wilde een leven leiden als gewoon burger in Chartwell. Hij leefde daar tot zijn negentigste verjaardag, kort daarna stierf hij. 8 Churchill en Marlborough
De zevende hertog van Marlborough had drie zonen de oudste daarvan werd in 1883 de Achtste hertog van Marlborough. De jongste zoon van de zevende hertog was Lord Randolph Churchill de vader van Winston Churchill. Dus Winston was de kleinzoon van de zevende hertog. Maar als zoon van een jongere zoon (dus de zoon van een 2e 3e etc. zoon) kon hij geen hertog worden. Feiten over Winston Churchill en Blenheim Palace. 1- Zijn officiële achternaam was Spencer-Churchill omdat er een regel was ingevoerd toen er een hertog was die alleen dochters had. Die regel luidde dat ook vrouwen hertog konden worden. Die vrouwelijke hertogin is getrouwd met ene Spencer. 2- Hij speelde toen hij klein was veel op Blenheim. Samen met zijn broer speelden ze een oorlog na, de Fransen tegen de Engelsen. Later verzon zijn oudere broer er twee nieuwe regels bij; Winston was altijd de generaal; er bestonden geen promoties. 3- Churchill hield van Blenheim, hoewel het niet zijn geboortehuis was en hij er ook niet woonde. Als man kwam hij er vaak, als bezoeker/op visite, of als schutter om er te jagen. 4- Hij vroeg op Blenheim zijn vrouw, Clementine, ten huwelijk. Winston hield van haar en respecteerde zijn vrouw. Hij schreef een keer:”Wat kan er mooier zijn dan met zo’n vrouw te leven”. 5- Later in zijn leven ging hij vaak naar Blenheim om te schilderen of te schrijven. 6- Een van zijn meest beroemde boeken was het boek over de eerste hertog van Marlborough: His lifes and times. 7- In 1955 kon hij dus de hertog van Marlborough worden maar dat heeft hij niet gedaan..
5 De overwinning van de Conservatieven Op 10 mei 1940 begon het Duitse offensief aan het westelijke front. Op dezelfde dag trad Chamberlain af en werd Churchill premier. Het was bijna op dezelfde dag 25 jaar geleden dat Churchill zijn ontslag te horen kreeg in Acquit zijn kamer. Wat toen het einde van zijn politieke invloed betekende, was nu de dag dat hij de hoogste macht kreeg die er maar was voor een politiek leider. Men kan het drama dat er in de meidagen plaats vond beschouwen als een ingewikkelde politieke bezigheid. Waarin straffen en beloningen heel verschillend werden uitgedeeld. Op het politieke plan speelden zich de dingen als volgt af: Chamberlain stond in 1940 evenals Acquit in 1915 aan het hoofd van een zuivere partijregering. Labour en de Liberalen waren in de oppositie, zoals toen Labour en de Conservatieven. Evenals toen dwong de situatie tot een grote coalitie: in een oorlog die lang dreigt te zullen worden en die begint met nederlagen, kan geen enkel land zich een langdurige partijpolitiek veroorloven. Chamberlain was alleen voor de oppositie(in tegenstelling tot Acquit 25 jaar geleden)als premier onaanvaardbaar. Hij had zich te veel vijanden gemaakt. Een grote coalitie hield onder meer in dat er een nieuwe premier moest komen. Wie kon Chamberlain vervangen was de vraag. Dat kon alleen een conservatief zijn: de Tory’s hadden nog altijd een grote meerderheid in het parlement. Chamberlains eigen voorkeur ging uit naar Lord Halifax, de minister van buitenlandse zaken; en in veel opzichten leek deze kandidaat veel meer geschikt dan zijn tegenstander Churchill. Halifax was een man zonder vijanden. Voor de oppositie was hij in vele opzichten aannemelijker dan Churchill, van wie men zijn reactionaire periode niet was vergeten. Maar het probleem was dat Halifax niet oorlogszuchtig was en nu was er oorlog. Achteraf gezegd kwam het er op neer: Chamberlain heeft zijn deel verspeeld als de man van de vrede. Hij heeft de vrede nagestreefd, maar dat is uitgelopen op een oorlog, en voor oorlog kon je hem niet gebruiken. Halifax was een waardige, flexibele figuur. Hij heeft zo elegant mogelijk de overgang van vrede naar oorlog bewerkt. Je zou kunnen veronderstellen dat als men de oorlog verloor dat hij een vrede ook zo goed mogelijk kon samenstellen. Maar wilden ze dat, dan was de oorlog al verloren. In geen geval, wat men nu nodig had was een militair, iemand die hield van de oorlog. En die was er, namelijk Churchill. Churchill was een militair, hij hield van oorlog, hij had niet alleen van de eerste wereldoorlog genoten. Hij zou het liefst er een oorlog tegen Rusland achteraanknopen(1919) en daarna een oorlog tegen Turkije (1922). Een oorlog zou al lang begonnen zijn tegen Duitsland, ten minste als men hem zijn gang liet gaan. Nou zo’n man had je in een oorlog nodig, hij was de juiste man, hij mocht dan wel fouten gemaakt hebben in Noorwegen, maar ja hij was op dit moment de beste persoon voor de oorlog die er was. Engeland had de oorlog die Churchill o zo graag wilde, nooit willen hebben, maar nu ze hem toch hadden moest hij hem ook maar voeren. Bij de verkiezingen op 8 mei hadden meer dan 30 conservatieven met de oppositie hun stem tegen de regering uitgebracht en meer dan 60 van hen zich van een stemming onthouden. Chamberlain besloot om onmiddellijk af te treden, hij vocht nog twee dagen voor Halifax als zijn vervanger maar uit de balans bleek dat Churchill er het beste voor stond. Op 10 mei gaf het grote offensief van Hitler voorgoed de doorslag. Hitler had er voor gezorgd dat Churchill in 1939 weer in het licht kwam, nu zorgde hij ervoor dat hij Premier werd. Chamberlain staakte op die dag zijn verzet tegen Churchill, en nu was het Chamberlain die de nog altijd tegenwerkende meerderheid van de Conservatieven tot andere gedachten bracht. Blood, toil, tears and sweat. Of te wel bloed, zware arbeid, tranen en zweet. dit is zijn eerste toespraak als premier en de meest beroemde toespraak die hij ooit heeft gehouden. Hij hield hem op 13 mei 1940 toen was hij net drie dagen premier. I beg to move, That this House welcomes the formation of a Government representing the united and inflexible resolve of the nation to prosecute the war with Germany to a victorious conclusion. On Friday evening last I received His Majesty’s commission to form a new Administration. It as the evident wish and will of Parliament and the nation that this should be conceived on the broadest possible basis and that it should include all parties, both those who supported the late Government and also the parties of the Opposition. I have completed the most important part of this task. A War Cabinet has been formed of five Members, representing, with the Opposition Liberals, the unity of the nation. The three party Leaders have agreed to serve, either in the War Cabinet or in high executive office. The three Fighting Services have been filled. It was necessary that this should be done in one single day, on account of the extreme urgency and rigour of events. A number of other positions, key positions, were filled yesterday, and I am submitting a further list to His Majesty to-night. I hope to complete the appointment of the principal Ministers during to-morrow. the appointment of the other Ministers usually takes a little longer, but I trust that, when Parliament meets again, this part of my task will be completed, and that the administration will be complete in all respects. I considered it in the public interest to suggest that the House should be summoned to meet today. Mr. Speaker agreed, and took the necessary steps, in accordance with the powers conferred upon him by the Resolution of the House. At the end of the proceedings today, the Adjournment of the House will be proposed until Tuesday, 21st May, with, of course, provision for earlier meeting, if need be. The business to be considered during that week will be notified to Members at the earliest opportunity. I now invite the House, by the Motion which stands in my name, to record its approval of the steps taken and to declare its confidence in the new Government. To form an Administration of this scale and complexity is a serious undertaking in itself, but it must be remembered that we are in the preliminary stage of one of the greatest battles in history, that we are in action at many other points in Norway and in Holland, that we have to be prepared in the Mediterranean, that the air battle is continuous and that many preparations, such as have been indicated by my hon. Friend below the Gangway, have to be made here at home. In this crisis I hope I may be pardoned if I do not address the House at any length today. I hope that any of my friends and colleagues, or former colleagues, who are affected by the political reconstruction, will make allowance, all allowance, for any lack of ceremony with which it has been necessary to act. I would say to the House, as I said to those who have joined this government: “I have nothing to offer but blood, toil, tears and sweat.” We have before us an ordeal of the most grievous kind. We have before us many, many long months of struggle and of suffering. You ask, what is our policy? I can say: It is to wage war, by sea, land and air, with all our might and with all the strength that God can give us; to wage war against a monstrous tyranny, never surpassed in the dark, lamentable catalogue of human crime. That is our policy. You ask, what is our aim? I can answer in one word: It is victory, victory at all costs, victory in spite of all terror, victory, however long and hard the road may be; for without victory, there is no survival. Let that be realised; no survival for the British Empire, no survival for all that the British Empire has stood for, no survival for the urge and impulse of the ages, that mankind will move forward towards its goal. But I take up my task with buoyancy and hope. I feel sure that our cause will not be suffered to fail among men. At this time I feel entitled to claim the aid of all, and I say, “come then, let us go forward together with our united strength.